Σε ένα λογοτεχνικό μανιφέστο της δεκαετίας του 80 ο ποιητής και κάθε άλλο παρά περιβαλλοντολόγος Ντίνος Χριστιανόπουλος , προφήτευε ότι το «μέλλον ανήκει στα σκουπίδια»…Χρειάστηκε να περάσει ένα τέταρτο αιώνα για να δειχθεί του λόγου του το αληθές, μέσα από την απίθανη μετάλλαξη της κυβερνητικής ομάδας σε διαχειρίσιμο απόβλητο της Γερμανίας και του ΔΝΤ…
Η περίπτωση του συγκεκριμένου γνωμικού, με κάνει να σκέπτομαι ότι ο Χριστιανόπουλος είχε κάτι από τον Νοστράδαμο : Όπως ο δεύτερος , έτσι και ο πρώτος μπορούσε να κάνει προβλέψεις και να «πέφτει μέσα» σε πράγματα που ούτε καν τον είχαν απασχολήσει. Προφήτευε λόγου χάρη για τα ηθικά σκουπίδια, και άθελά του «έπιανε» τη μεγάλη επιτυχία των original σκουπιδιών στον σύγχρονο οικονομικό βίο…
Τα σκουπίδια έχουν μέλλον, είναι η μεγάλη μπίζνα - σύμφωνα και με αξιολόγηση της Τρόϊκας...Τώρα λοιπόν, που λόγω της κινητοποίησης των ΟΤΑ είναι “ante portas” – δηλαδή σωρευμένα προ των πυλών των πολυκατοικιών - βρήκα κι εγώ τον καιρό να παρακολουθήσω ένα μεγάλο μέρος από σχετική Ημερίδα του ΣΥΝασπισμού (12.10.2011)για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Έχασα τον Πετράκο και τον Μπιζά, αλλά ακουσα τον Τσίπρα, τη Διώτη και τον Βούτση, να λένε συμπαθητικά πράγματα - έστω και εάν στην σημερινή συγκυρία , με τον πιεστικό αποκλεισμό των σκουπιδιών από τη χωματερή, αισθανόμουν μια «ελαφρά» αναντιστοιχία των λεγομένων τους με τις τρέχουσες, καυτές ανάγκες. Μου φαινόταν δηλαδή ότι οι απόψεις τους, μακράς πνοής μεν και εμφορούμενες από οικολογική φιλοσοφία, θύμιζαν προπονητή που σε ένα διάλειμμα πυγμαχικού αγώνα συμβουλεύει τον πυγμάχο του να παίρνει βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, ενώ τη στιγμή εκείνη προέχουν οι μπουνιές και η νίκη !
Θα ήταν όμως άδικο το να υπονοήσω ότι οι θέσεις των «λεγάμενων» δεν είχαν ενδιαφέρον. Απεναντίας, υπήρχαν σημεία αξιοπρόσεκτα, τόσο σχετικά με την προληπτική παρέμβαση στα απόβλητα και με την εναντίωση στην κουλτούρα της απόρριψης (Διώτη) όσο και με τη συνάρτηση των μεγεθών με τη χρήση των διαφόρων τεχνικών μεθόδων διαχείρισης των αποβλήτων και τη δημόσια ή ιδιωτική διαχείριση(Τσίπρας). Έχω μείνει με την εντύπωση ότι στους χώρους των οικολογιζόντων και προκειμένου λόγου περί των αποβλήτων, κυριαρχεί η «Ρεβιζιονιστική» γραμμή που εκφράστηκε αμέσως μετά τον Μάο Τσε Τουνγκ- δηλαδή «άσπρη γάτα-μαύρη γάτα – σημασία δεν έχει…Η ουσία είναι να πιάνει ποντίκια». Εννοώ ότι πολλοί οικολογιζόμενοι παρακάμπτουν το θέμα της δημόσιας ή ιδιωτικής διαχείρισης των αποβλήτων, υπολογίζοντας ότι η ουσία έγκειται στην «σωστή διαχείρισή» τους…Και όμως, η δημόσια ή ιδιωτική διαχείριση είναι σημαντική, στα διάφορα σενάρια σώρευσης αποβλήτων και στις διάφορες περιβαλλοντικές και γεωγραφικές συνθήκες…Η δημόσια διαχείριση μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αγνοήσει το γεγονός ότι μια μονάδα διαχείρισης δεν έχει κέρδος αλλά συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος, ενώ αντίθετα η ιδιωτική διαχείριση μπορεί να επιλέξει προβληματικές για το περιβάλλον μεθόδους, με γνώμονα την κλίμακα παραγωγής και τα κέρδη….
ΥΓ. Εν όψει φωτογραφία της Νέτας Γαζίλα, από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης