Οι άνθρωποι που σχετίζονται με αυτή τη χώρα, που δεν την χρησιμοποιούν σαν επενδυτές ή σαν κυνηγοί ευκαιριών και δεν την προσπερνούν σαν ένα συμβατικό τόπο διακοπών, είναι πλέον σπάνιοι και δυσεύρετοι. Ένας από αυτούς ήταν ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, λάτρης της φύσης και του ελληνικού τοπίου, που πέθανε πρόσφατα πλήρης ημερών, «επώνυμος» λόγω του συγγραφικού του έργου αλλά και λόγω της συμβολής του στον αντιφασιστικό αγώνα .
Όμως κοντά στους «επώνυμους» υπάρχουν και «ανώνυμοι», ή για την ακρίβεια «αφανείς» φίλοι της Ελλάδας, με όχι λιγότερο πάθος γι αυτήν και με τόση αγάπη ώστε να της συγχωρούν τα ατοπήματα και τις πληγές, όπου κι αν ταξίδεψαν …Πριν μερικά χρόνια είχα την ευκαιρία να «γνωρίσω» έναν τέτοιο αφανή φίλο της χώρας και να γράψω με αφορμή αυτή τη «συνάντηση» ένα κείμενο(«Ύψωμα 356»), που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ και στο περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ του Ιανουαρίου 2002. Ο άνθρωπός μας ήταν Γάλλος, αγαπούσε την Ανατολική Αττική και ιδιαίτερα το ύψωμα 356, πάνω από τα Λεγραινά, με το μοναδικό οπτικό πεδίο των 360 μοιρών, με την αύρα που ενδημούσε ακόμη και τις πιο καυτές ημέρες του χρόνου, με τα μετεωρολογικά φαινόμενα που άλλοτε απωθούσαν κι άλλοτε στένευαν τον ορίζοντα. Δεν ήξερα ότι είχαμε την ίδια προτίμηση με τον Γάλλο, μέχρι που σε μια από τις ανόδους μου στο ύψωμα (απέχει 1,5 ώρα πεζοπορίας από την παραλία της Φώκαιας) συνάντησα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων και έναν νεαρό, που καθάριζαν τον χώρο γύρω από το εκκλησάκι(φυσικά, του Προφήτη Ηλία !) που δέσποζε στην κορυφή …Τότε έμαθα την ιστορία του ανθρώπου μας : Ήταν 50 χρονών, αρρώστησε από καρκίνο και πέθανε μετά από σύντομη πάλη…..Όμως προηγουμένως άφησε ως τελευταία επιθυμία να αποτεφρωθεί το σώμα του και οι στάχτες του να σκορπιστούν στην κορυφή του υψώματος 356….Οι Έλληνες φίλοι του μαζί με το νεαρό γιό του τήρησαν την επιθυμία του- αυτή την έσχατη διακήρυξη αγάπης ! - και τίμησαν τη μνήμη του, αφήνοντας κάποια αναθήματα στο εκκλησάκι (a notre Copain…) και καθαρίζοντας το χώρο από τις «συνήθεις» απορρίψεις στερεών σκουπιδιών….
Με αυτό το προηγούμενο κατά νουν διάβασα τα περί «Ποιητικής βραδιάς» αφιερωμένης στον Pierre Goldin , στο Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου, στην Άνω Γατζέα, στις 26 Αυγούστου, ώρα 8.30. Ο άνθρωπός μας εδώ είναι ζωντανός, με σάρκα και οστά, είναι υμνητής της Μαγνησίας, περνάει επί 30 χρόνια από τα μέρη της…
Ο Pierre Goldin έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές στη Γαλλία, μια από τις οποίες ( με τίτλο «Le chemins qui vont a la mer» έκδοση L’ Harmattan Παρίσι 2007) αποτελεί ύμνο για την περιοχή. Στην εκδήλωση της 26.8.2011, της οποίας την επιμέλεια έχει ο Γιώργος Ταβέλης, θα παραστεί ο ίδιος ο ποιητής, ενώ για το έργο του θα μιλήσει ο φιλόλογος, τραγουδοποιός και συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης. Την όλη κατάσταση θα συνδράμει και ο τραγουδοποιός Θανάσης Κατεργάρης, ενώ οι διοργανωτές υπόσχονται και μια δοσολογία εκπλήξεων….
ΥΓ. Μια εικόνα από τα όμορφα ερείπια της Ανατολικής Αττικής, που υποθέτω αγαπήθηκαν από τον Γάλλο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου