Σαββόπουλος και Αγγελόπουλος, βίοι παράλληλοι…

Μου άρεσε η «κατεβασιά» των δυο καλλιτεχνών στο γήπεδο της πικρής καθημερινότητας, που ζει ο ελληνικός λαός. Πολύ καθυστερημένη βέβαια, αλλά έστω και τώρα, κάτι σήμαινε στη συγκεκριμένη κατάσταση. Νομίζω πως θα έπρεπε να μας είχαν πάρει υπόψη εδώ και πολύ καιρό και να δράσουν, αν όχι με την πρόγκα του μοναδικού περφόρμερ και τριποντά Λαζόπουλου, αλλά τουλάχιστον ως δείχνοντες ενδιαφέρον για την αξιότιμη πελατεία τους…

Παλιότερα είχα γράψει ένα άρθρο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ με τίτλο «Ο Αγγελόπουλος σουτάρει και ο Σαββόπουλος αποκρούει σε κόρνερ», με αφορμή μια απαξιωτική έκφραση του πρώτου για τον δεύτερο και μια εύστοχη απάντηση του δεύτερου στον πρώτο….Πάντως αυτές τις μέρες οι δυο τους βγήκαν στα μίντια όχι για να ξιφουλκήσουν αλλά για να δηλώσουν το παράλληλο ενδιαφέρον τους για τα διαδραματιζόμενα..
Φυσικά, δεν ήταν δυνατό να δείξουν έναν άλλο εαυτό από αυτόν που είχαν. Ο Αγγελόπουλος είπε στην κ. Στάη, σε ώρα υψηλής ακροαματικότητας, κάτι αοριστίες για τη δυστυχία της χώρας, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί σε τηλεφωνήματα που είχε με international celebrities (διεθνείς διασημότητες). Αντίθετα ο Σαββόπουλος ήταν γειωμένος στην κατάσταση και πιο πρόθυμος στο να γίνει χρήσιμος, καθώς εξέθεσε την άποψή του για το χώρο του αθηναϊκού κέντρου.

Ακολουθεί κείμενο του Σαββόπουλου στην «Ελευθεροτυπία», εναντίον των παρερμηνειών της αρχικής δήλωσής του :

«Για να προλάβω περαιτέρω παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στον ραδιοφωνικό μαραθώνιο της Τετάρτης, κάπως πιο συμπυκνωμένα εδώ.
Να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, διότι το εφιαλτικό πρόβλημά μας τώρα, χειρότερο απ' την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα, είναι ο τρόμος των πολιτών. Οπου και να διαμένουμε, διασχίζουμε την Αθήνα δύο φορές τη μέρα για δουλειές, μετά φόβου Θεού και με κλειστά τα τζάμια. Προχθές μαχαίρωσαν τον βοηθό μου.
Μία λύση θα ήταν να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Κι όταν επιτέλους δεήσει η Ευρώπη να σχεδιάσει κοινή πολιτική για τους μετανάστες και φύγουν οι άνθρωποι, τότε οι ιδιοκτήτες των εγκαταλελειμμένων σπιτιών σε χωριά και νησιά μας, θα 'χουν το σπιτάκι τους συντηρημένο κι απ' έξω κανένα αμπέλι ή χωράφι καλλιεργημένο.
Τα εξαρτημένα άτομα είναι άλλο. Πρέπει να φύγουν απ' το κέντρο και να φιλοξενηθούν σε κέντρα απεξάρτησης -χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερα- μακριά απ' τις πιάτσες, όπου να μην είναι τόσο εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων ναρκωτικών. Διότι πρέπει να αστυνομεύονται οι έμποροι και όχι οι εξαρτημένοι, για τους οποίους πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι δικά μας παιδιά.
Να καθαριστεί το Ιστορικό Κέντρο, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά όλης της Ευρώπης. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Φιλοσοφία και η ίδια η Ευρώπη. Και τώρα είναι ανθρώπινη χωματερή, κρανίου τόπος, έτσι θα το αφήσουμε; Περιμένοντας την Ευρώπη; Να καθαριστεί λοιπόν και τότε πια να κατοικηθεί με χαμηλό επιδοτούμενο ενοίκιο από νέα ζευγάρια, να ζωντανέψουμε.
Πιθανόν υπάρχουν κι άλλες, καλύτερες λύσεις απ' αυτές που ανέφερα. Θα μ' ενδιέφερε πολύ να τις ακούσω.
Αντ' αυτού, ακούω έναν αντίλογο από τα blogs και από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για μια λύση, να γίνει ένας διάλογος, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αλλά ενδιαφέρεται μάλλον να στήσει ένα θέαμα καβγατζίδικο, με ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Πότε είπα εγώ για ξερονήσια και εξορίες; Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας. Σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς.
Το σχέδιο της κυβέρνησης να τους πάει σε περιφραγμένα στρατόπεδα τούς φαίνεται καλύτερο;
Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς.
Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».