Η ΔΕΞΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ (ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ…)

Ο όρος εμφιλοχωρεί σε ένα άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη(«Πιάσε τοίχο Ντομινίκ», Antinews 20.5.2011) και παραπέμπει στην Συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, με βάση την οποία αφοπλίστηκε ο ΕΛΑΣ… Τώρα πλέον κάποιοι – από τη χρεοκοπημένη κυβέρνηση έως τους ευρωπαίους μεγαλοπαράγοντες – θέλουν να αφοπλιστεί η «Δεξιά» παράταξη και να εγκαταλείψει τις αντιμνημονιακές της αιχμές. Ο ελιγμός έχει γίνει απολύτως κατανοητός – ώστε ακόμη και η σημερινή αναφορά του έγκριτου Σταύρου Λυγερού στην ΕΤ1 περί της Νέας Δημοκρατίας ως «στόχου» της άνωθεν καθοριζόμενης συναίνεσης , να ηχεί ως κοινός τόπος.

Ο Φώτης Κουβέλης κάνει λόγο για «εντολές που παίρνουν πλέον χαρακτήρα διαταγών», ενώ ακόμη εκτιμά ότι «καμία πολιτική δύναμη δεν προτίθεται να εκχωρήσει την πολιτική της θέση για τα ζητήματα της οικονομίας σε ένα γενικό και αόριστο κλίμα συναίνεσης». «Ένθερμη λίαν η εκτίμηση» του Φώτη Κουβέλη, από το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί, όμως εγώ δεν είμαι τόσο αισιόδοξος.… Αντίθετα έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας αυτό που ο ίδιος προτείνει, δηλαδή την εκπόνηση ενός συναινετικού μηνύματος από τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις προς τους Ευρωπαίους «εταίρους», όσον αφορά τα όρια αντοχής της χώρας……

Θέλουν τη συναίνεση, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δημιουργήσουν έναν διακομματικό μηχανισμό καταστολής, μπροστά στις αντιδράσεις που θα επιφέρουν τα νέα μέτρα. Παρακολουθούν τη Νέα Δημοκρατία που περιμένει την «ωρίμανση» και πτώση του ΠΑΣΟΚ – εκθέτοντας στον ενδιάμεσο χρόνο τη χώρα στον κίνδυνο ανήκεστης βλάβης – και θέλουν να ποντάρουν σ’ αυτήν , αλλά υπό όρους. Παρακολουθούν τις εκτός δικομματισμού αντιμνημονιακές δυνάμεις και σημειώνουν την αδυναμία τους να παρακάμψουν διαφορές και να συγκροτήσουν ένα μεγάλο μέτωπο για τη σωτηρία της χώρας. Παρακολουθούν το λαό που έχει υποστεί πλήγματα επί πληγμάτων, κι όμως παραμένει μέσα στο ζουρλομανδύα που του έχουν περάσει. Και σπεύδουν τώρα να προσδέσουν τη Νέα Δημοκρατία στο άρμα τους, γιατί αύριο δεν ξέρουν τι μπορεί να γίνει : Γιατί ξέρουν, έστω και αν δεν το πιστεύουν, ότι μια πανευρωπαϊκή εξέγερση είναι εφικτή. Γιατί βλέπουν ότι αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν ένα χρόνο (δηλαδή το κύμα των αραβικών επαναστάσεων) έγινε πραγματικότητα, γιατί αναγνωρίζουν στο μέλλον τη δυνατότητα να υπερβεί το παρόν τους : Εδώ ολόκληρος Στρως Καν την έπαθε, γιατί να μην την πατήσουν κι αυτοί ;

Τελειώνω, με κάτι γραμμές του Φαήλου Κρανιδιώτη στο παραπάνω κείμενο, με αποδέκτη τον Αντώνη Σαμαρά :

«Τι θέλουν οι άνθρωποι; Μια τόση δα «δεξιά Βάρκιζα» θέλουν, που λέει κι ο φίλος μου ο Παναγιώτης. Να παραδώσει τα όπλα ο Αντώνης και να αυτοχειριαστεί πολιτικά.
Είναι ένα σαραβαλιασμένο λεωφορείο μ’ όλους τους μνημονιακούς σκιντζήδες μέσα, που κατρακυλάει στην κατηφόρα με σπασμένα φρένα. Και του ζητάνε να τρέξει ν’ αρπαχτεί από την πόρτα και να πηδήξει κι αυτός μέσα, λίγο πριν φουντάρει η καθεστωτική μπακατέλα στο γκρεμό.
Ορισμένα μπετατζίδικα montblanc της βαριάς προόδου και ατζέντηδες των σκουπιδιαραίων, κάθονται όλοι μέρα με τον φακό και το υποδεκάμετρο. Ψειρίζουν σαν τις μαϊμούδες το Ζάππειο 2 μπας και βρουν υπονοούμενο συναίνεσης στο μέγα θαύμα, που τσιμεντάρισε και φέτος το έλλειμμα στο 10%, εξακόντισε το χρέος και την ανεργία, ενώ η κοινωνία σύμπασα κάνει μακροβούτι στην ύφεση και στην κατάθλιψη. Αυτοί, παίδες, δεν κάνουν ούτε για να βόσκουν πασχαλίτσες…….»