Η ΔΑΜΑΝΑΚΗ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ

Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε την επιβολή πολιτικών κυρώσεων εναντίον της Μαρίας Δαμανάκη, λόγω της επίμαχης δήλωσής της για τη δραχμή και ιδιαίτερα λόγω της «ενημέρωσης» που μας έκανε, για το ότι «το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι….»...Ο Τσίπρας υπενθύμισε ότι το μήνυμα κάποιου τορναδόρου για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας προκάλεσε πριν λίγο καιρό την αντίδραση του Εισαγγελέα και της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ενώ ο ίδιος ζήτησε - εμμέσως πλην σαφώς - αντίστοιχη μεταχείριση και για τους πολιτικούς, που «ενημερώνουν» την κοινή γνώμη από ένα υψηλό πόστο και επομένως επηρεάζουν τον λαό περισσότερο…

Εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί η διατύπωση μιας αξιολόγησης για την οικονομική πορεία της χώρας δικαιολογεί την παρέμβαση του Εισαγγελέα – εκτός φυσικά αν αυτή η αξιολόγηση συνδυάζεται με χαλκευμένα στοιχεία και συγκεκριμένη παραπληροφόρηση. Δεν έχω καταλάβει γιατί ένας τορναδόρος ή ένας αστροναύτης ή ένας οποιοσδήποτε, δεν μπορεί να εκφέρει μια άποψη και να κριθεί γι αυτήν από ένα ευρύτερο ακροατήριο, π.χ. της μπλογκόσφαιρας, χωρίς να απαιτείται η προέγκριση κάποιων για την ορθότητά της άποψής του.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό το ζήτημα, που αφορά την ελευθερία της έκφρασης και την ισότητα των πολιτών, πιστεύω ότι το μεγάλο θέμα που τέθηκε από την Δαμανάκια δήλωση δεν ήταν απλά και μόνο η εξυπηρέτηση των κυβερνο-μνημονιακών εκβιασμών ή το εκ των ένδον «καρφί» της κυρίας Επιτρόπου που ανέβασε 25 μονάδες βάσης το επιτόκιο της Γερμανίας(Τσίπρας), αλλά ο υποτακτικός ευρωπαϊσμός των απόψεών της. Παραθέτω εδώ ακέραιη την δήλωσή της :

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευσή του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες.»
Ρωτάω κι εγώ : Γιατί το Ευρώ είναι η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας ;

Γιατί η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι «κατάκτηση», και όχι μια διαδικασία φυσικής προσχώρησής της σε ένα οικείο – οικονομικά και πολιτιστικά – πολιτικό πλαίσιο;

Γιατί πρέπει να συμφωνήσουμε οπωσδήποτε με τους δανειστές μας – χωρίς να επανεξετάσουμε διαχρονικά το μεταξύ μας δούναι και λαβείν;

Γιατί ένα πρόγραμμα πρέπει να είναι «πρόγραμμα σκληρών θυσιών» και όχι πρόγραμμα ανεκτών θυσιών, που μπορεί δηλαδή να σηκώσει η ελληνική οικονομία και κοινωνία;

Γιατί η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει μη ανάληψη των ευθυνών μας για το παρελθόν;

Τέλος και σημαντικότερο όλων , γιατί η επιστροφή στη δραχμή ανάγεται σε μπαμπούλα ;

Εάν το νόμισμα συνιστά μορφή οικονομικής εξουσίας που επιτρέπει χειρισμούς και παρεμβάσεις στην οικονομική συγκυρία ή στην μακροπρόθεσμη ανάπτυξη ή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της οικονομίας, τότε η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνιστά ανάκτηση κάποιων «πηδαλίων», που εκχωρήθηκαν σε ευρωπαϊκές αρχές .Ως τώρα, το «ευρώ χωρίς πολιτική βούληση» θεωρήθηκε πρόξενος δεινών από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Σόρος. Ακόμη χειρότερα, το ευρώ χωρίς ευρωπαϊστικό πνεύμα συνιστά μέσο εξόντωσης και καθυπόταξης των πιο ασθενικών οικονομιών από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία. Αντίθετα μια δραχμή «επεμβασιακή» και «κευνσιανή», που θα έβαζε τους ευρωπαίους στη θέση τους και θα επαναρύθμιζε τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις της Ελλάδας, θα μπορούσε να γίνει αφετηρία για την παραγωγική ανασύνταξη της χώρας και για μια φάση εθνικής αυτοπεποίθησης.

Εδώ και τώρα πάντως, να τι χρειάζεται : Να γίνει απολύτως σαφές ότι καταστροφικός είναι κυρίως και προπάντων ο ευρωπαϊσμός των καρπαζοεισπρακτόρων και των υποτελών.