ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ , ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ

Μπαίνω σε σκέψεις διαβάζοντας μια δήλωση του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου στα ΝΕΑ της 10.2.2011 :
«Τα συνδικάτα και τα κομμουνιστικά κόμματα είναι τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας μας»…
Δεν συμμερίζομαι το περιεχόμενο, αλλά βρίσκω θεμιτή την οποιαδήποτε έκφραση γνώμης για τα κομμουνιστικά κόμματα. Ο Ράμφος δικαιούται να κάνει και να κοινοποιεί την πολιτική αξιολόγησή του.
Αλλά τα έρημα τα συνδικάτα τι του φταίνε; Τι του φταίνε οι οργανώσεις των ανθρώπων που παλεύουν για τα συμφέροντά τους, για το εισόδημα και την ποιότητα ζωής, όπως τόσες και τόσες συλλογικότητες και άτομα; Και γιατί του φταίνε τα συνδικάτα περισσότερο από την Ένωση των Βιομηχάνων ή την Ομοσπονδία των κτηματομεσιτών;
Το να έχει κανείς την απαίτηση από τους διανοούμενους να είναι στρατευμένοι διανοούμενοι, είναι πολύ επικίνδυνο και δημιουργεί ολοκληρωτικές τάσεις. Από την άλλη πλευρά είναι ακόμη πιο επικίνδυνο το «φαινόμενο» του διανοούμενου που διακινείται στον κοινωνικό χώρο χωρίς δεσμούς, χωρίς βιώματα και ευαισθησίες, με μοναδικό στόχο την άνοδό του στο χρηματιστήριο των προσωπικοτήτων….Έχω τη γνώμη ότι η ευκολία των ιδεολογικών μετακομίσεων του Ράμφου, από την Αριστερά, στη Νεοορθοδοξία και εσχάτως στον νεοφιλελευθερισμό και στο αμερικάνικο υπόδειγμα, μπορεί να ερμηνευθεί από το μικρό βαθμό πρόσδεσής του σε βιωματικές καταστάσεις, σε συλλογικότητες και σε κοινωνικούς αγώνες. Ο Ράμφος παραπέμπει σε ένα άλλο «φαινόμενο μετακομίσεων» όπως αυτό του Ροζέ Γκαρωντύ, που πέρασε διαδοχικά από τον Καθολικισμό στον Σταλινισμό, στον Ευρωκομμουνισμό, στον Μουσουλμανισμό και στον αναθεωρητισμό του ολοκαυτώματος…..
Επί εποχής εξάρθρωσης της 17 Νοέμβρη, ο Ράμφος είχε «καταλάβει» μια ολόκληρη σελίδα της Καθημερινής για να πει με πολλά λόγια ένα τίποτε – δηλαδή την άγνοιά του για τις πραγματικές συνθήκες εμφάνισης και ανάπτυξης του ακροαριστερού ρεύματος στη Γαλλία . Τότε ήταν φανερή η προσπάθειά του να «φανεί» , χωρίς να καταθέσει μια ουσιαστική γνώση ή ανάλυση για το κοινωνικό φαινόμενο της επαναστατικής οργάνωσης. Σήμερα οι προκλητικές απόψεις του υπηρετούν πάλι το «φαίνεσθαι», γι αυτό παρέχουν αφορμές για την εξέταση της δικής του ιδεολογικής διαδρομής αλλά και για το ψυχογράφημα μιας σημαντικής κοινωνικής κατηγορίας, όπως είναι οι διανοούμενοι. Ίσως δείχνουν την ανάγκη μιας optimum απόστασης διανοούμενου και κοινωνικοπολιτικής συλλογικότητας – ούτε τόσο κοντά ώστε να γίνεται φερέφωνο, ούτε τόσο μακριά ώστε να χάνει το αίσθημα της ευθύνης…..
Στο βιβλίο με τίτλο «Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ» και υπότιτλο «Αισθητική και ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού» (Εναλλακτικές Εκδόσεις), ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ πραγματεύεται τις μεταμορφώσεις του Στέλιου Ράμφου «Από τον καημό της ρωμιοσύνης στον καϋμό του ενός», όπως επίσης και την πορεία σειράς άλλων διανοουμένων : Του Θεοτοκά, του Δήμου, του Καραγάτση, του Ρίτσου, του Κονδύλη κά.

Για το Ράμφο λέει ο Κουτρούλης :
«Χρησιμοποιώντας ένα εντελώς προσωπικό γλωσσικό ιδίωμα εγκατέλειψε την κοινότητα ως πρότυπο της πολιτικής ζωής , τις εγκαταβιώσεις στο Άγιο Όρος, τους «ερημικούς πελεκάνους», για να υμνήσει με έναν τρόπο εξίσου μεταφυσικό και μανιχαϊστικό τον ατομικισμό, τον αμερικανισμό, την Wall Street, «την οικονομία της αγοράς»….
Το δικό μου συμπέρασμα :

Τα σκεπτόμενα άτομα και οι σκεπτόμενες συλλογικότητες αλλάζουν, έχουν δικαίωμα να αλλάζουν και υπόκεινται σε αλλαγές – θέλουν δε θέλουν. Το ζήτημα είναι αν αλλάζουν ολικά και υπεύθυνα, αν οικειώνουν τους «άλλους» με τη διαδρομή τους προς τον νέο τους εαυτό μέσα από την κριτική του παρελθόντος. Αλλιώτικα υπονομεύουν την πρακτική του «διανοείσθαι» και την έννοια του διανοούμενου - ως ατόμου που εργάζεται πάνω σε νοήματα και δεν επιλέγει βολικά ιδεολογήματα της εκάστοτε συγκυρίας.....