Δεν ξέρω πόσα άτομα και διανοητές αυτής της κοινωνίας έχουν υπόψη τους ότι οι πραγματικά περιθωριακοί είναι μάλλον αόρατοι. Ότι οι «βαθιά» περιθωριακοί (όπως λέμε «βαθύ» κράτος, βαθύ ΠΑΣΟΚ κλπ) επικαλύπτονται από τον χαρακτηρισμό «άνθρωποι με ειδικές ανάγκες»(ΑΜΕΑ) ή από διάφορους ευφημισμούς του είδους «άνθρωποι με ειδικά προσόντα» κλπ. Κλπ.
Η φάση της σχολικής αγωγής αυτών των ατόμων είναι πολύ δύσκολη. Αλλά η μετασχολική φάση είναι ακόμη δυσκολότερη : Και τούτο γιατί τα συγκεκριμένα άτομα πρέπει να επι-μορφώνονται εσαεί, για να μπορούν να παρακολουθούν μια κοινωνία που έτσι ή αλλιώς τρέχει πολύ γρηγορότερα - ακόμη και σε σχέση με τους κοινούς θνητούς….
Η υπόθεση των («γηγενών»…) ανθρώπων με ειδικές ανάγκες είναι μια υπόθεση ευαίσθητη, που δεν μπορεί να προσεγγίζεται με γενικές ανθρωπιστικές κορώνες αλλά ούτε και με αυστηρά πολιτικά κριτήρια : Περί αυτού μου δόθηκε η ευκαιρία να αναφερθώ στην ανάρτηση της 5.12.2010 υπό τον τίτλο «Συνεπές αναπηρικό κίνημα». Αλλά και η υπόθεση των ξενοφερμένων ΑΜΕΑ και αναπήρων, ιδιαίτερα στο αθηναϊκό κέντρο, χρειάζεται επίσης ειδική και ευαίσθητη διαχείριση. Αν μπορεί να πιθανολογήσει κανείς ότι αυτό που κάνει «νιάου-νιάου» στα κεραμίδια είναι γάτα, άλλο τόσο υποψιάζεται ότι πολλοί ανάπηροι είναι εισαγόμενοι και «αξιοποιούμενοι» από άθλιες συμμορίες….
Η συζήτηση γι αυτά τα ζητήματα κάνει οπωσδήποτε καλό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τίθεται και στα ρετιρέ της εξουσίας….Ο Μίμης Ανδρουλάκης απευθύνεται στην Άννα Διαμαντοπούλου, « Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», ερωτώντας σχετικά με την «Στήριξη της Δια Βίου Μάθησης των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες».
Λέει ο Ανδρουλάκης :
«Κάθε προηγμένη κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της, αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία ως ισότιμους πολίτες και αγωνίζεται για τη συστηματική ένταξη τους σε όλο το κοινωνικό φάσμα, στους χώρους εκπαίδευσης, εργασίας, αθλητισμού, ψυχαγωγίας κτλ. Παρόλα αυτά οι ατέλειες και αδυναμίες που χαρακτηρίζουν όλα αυτά τα συστήματα, καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη ειδικής μέριμνας για άτομα με αναπηρία. Ιδιαίτερα στο θέμα της Δια Βίου Μάθησης η συνεισφορά της Πολιτείας οφείλει να είναι πιο δυναμική. Η σχολική διαρροή των ατόμων με αναπηρία είναι πολύ μεγάλη στην Ελλάδα λόγω έλλειψης υποδομών, τεχνικών δυσκολιών, δυσκολιών μετακίνησης αλλά και έλλειψης ειδικών προγραμμάτων και εκπαιδευτών. Η απορρόφηση τους μετέπειτα στην αγορά εργασίας είναι προβληματική ενώ όσοι ενσωματώνονται απασχολούνται κυρίως σε θέσεις μειωμένης εξειδίκευσης και χαμηλών ανταμοιβών. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ο μέσος όρος των Ελλήνων ΑΜΕΑ που συμμετέχει στη δια βίου μάθηση να υπολείπεται σημαντικά του ευρωπαϊκού μέσου όρου (0,2% στην Ελλάδα, έναντι 3,4% στην Ευρώπη, Eurostat 2005).
Η ενίσχυση της Δια Βίου Μάθησης για τα άτομα με αναπηρία μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, στην αποπεριθωριοποίησή τους, στη βελτίωση των δεξιοτήτων τους και στη γενικότερη ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. Έτσι θα μπορεί να υπάρξει υπέρβαση στερεοτύπων και να καταπολεμηθεί ο κοινωνικός ρατσισμός που σε πολλές περιπτώσεις είναι εμφανής…...»
Η φάση της σχολικής αγωγής αυτών των ατόμων είναι πολύ δύσκολη. Αλλά η μετασχολική φάση είναι ακόμη δυσκολότερη : Και τούτο γιατί τα συγκεκριμένα άτομα πρέπει να επι-μορφώνονται εσαεί, για να μπορούν να παρακολουθούν μια κοινωνία που έτσι ή αλλιώς τρέχει πολύ γρηγορότερα - ακόμη και σε σχέση με τους κοινούς θνητούς….
Η υπόθεση των («γηγενών»…) ανθρώπων με ειδικές ανάγκες είναι μια υπόθεση ευαίσθητη, που δεν μπορεί να προσεγγίζεται με γενικές ανθρωπιστικές κορώνες αλλά ούτε και με αυστηρά πολιτικά κριτήρια : Περί αυτού μου δόθηκε η ευκαιρία να αναφερθώ στην ανάρτηση της 5.12.2010 υπό τον τίτλο «Συνεπές αναπηρικό κίνημα». Αλλά και η υπόθεση των ξενοφερμένων ΑΜΕΑ και αναπήρων, ιδιαίτερα στο αθηναϊκό κέντρο, χρειάζεται επίσης ειδική και ευαίσθητη διαχείριση. Αν μπορεί να πιθανολογήσει κανείς ότι αυτό που κάνει «νιάου-νιάου» στα κεραμίδια είναι γάτα, άλλο τόσο υποψιάζεται ότι πολλοί ανάπηροι είναι εισαγόμενοι και «αξιοποιούμενοι» από άθλιες συμμορίες….
Η συζήτηση γι αυτά τα ζητήματα κάνει οπωσδήποτε καλό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τίθεται και στα ρετιρέ της εξουσίας….Ο Μίμης Ανδρουλάκης απευθύνεται στην Άννα Διαμαντοπούλου, « Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», ερωτώντας σχετικά με την «Στήριξη της Δια Βίου Μάθησης των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες».
Λέει ο Ανδρουλάκης :
«Κάθε προηγμένη κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της, αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία ως ισότιμους πολίτες και αγωνίζεται για τη συστηματική ένταξη τους σε όλο το κοινωνικό φάσμα, στους χώρους εκπαίδευσης, εργασίας, αθλητισμού, ψυχαγωγίας κτλ. Παρόλα αυτά οι ατέλειες και αδυναμίες που χαρακτηρίζουν όλα αυτά τα συστήματα, καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη ειδικής μέριμνας για άτομα με αναπηρία. Ιδιαίτερα στο θέμα της Δια Βίου Μάθησης η συνεισφορά της Πολιτείας οφείλει να είναι πιο δυναμική. Η σχολική διαρροή των ατόμων με αναπηρία είναι πολύ μεγάλη στην Ελλάδα λόγω έλλειψης υποδομών, τεχνικών δυσκολιών, δυσκολιών μετακίνησης αλλά και έλλειψης ειδικών προγραμμάτων και εκπαιδευτών. Η απορρόφηση τους μετέπειτα στην αγορά εργασίας είναι προβληματική ενώ όσοι ενσωματώνονται απασχολούνται κυρίως σε θέσεις μειωμένης εξειδίκευσης και χαμηλών ανταμοιβών. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ο μέσος όρος των Ελλήνων ΑΜΕΑ που συμμετέχει στη δια βίου μάθηση να υπολείπεται σημαντικά του ευρωπαϊκού μέσου όρου (0,2% στην Ελλάδα, έναντι 3,4% στην Ευρώπη, Eurostat 2005).
Η ενίσχυση της Δια Βίου Μάθησης για τα άτομα με αναπηρία μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, στην αποπεριθωριοποίησή τους, στη βελτίωση των δεξιοτήτων τους και στη γενικότερη ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. Έτσι θα μπορεί να υπάρξει υπέρβαση στερεοτύπων και να καταπολεμηθεί ο κοινωνικός ρατσισμός που σε πολλές περιπτώσεις είναι εμφανής…...»
..................................................................................................
H φωτογραφία είναι της Αλίκης Τσουκαλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου