ΧΩΡΟ-ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Στις απόψεις του πολεοδόμου και Προέδρου του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΥΖΟΥ έχω αναφερθεί κάμποσες φορές στο παρελθόν, ακόμη και στον παρόντα ιστότοπο. Η ανάσχεση της πολεοδομικής επέκτασης και η επανακατοίκηση του κέντρου, ήταν κοινές μας στοχεύσεις. Η υπόθεση της ανάπλασης του χώρου Γουδή και πολλές ακόμη αναπλάσεις ελεύθερων χώρων, αποτέλεσαν κοινό τόπο για μας και για πολλούς ακόμη - ακτιβιστές και μελετητές.

Αυτό που δεν κατάλαβα απόλυτα, ήταν οι απόψεις του Πολύζου σχετικά με το νέο ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας (ΡΣΑ), σε αντικατάσταση του παλιού ΡΣΑ που θεσπίστηκε με το Νόμο 1515 του 1985.Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής» (3.10.10) με συντάκτη τον Γιώργο Λιάλιο, το νέο ΡΣΑ στρέφεται υπέρ της επανένταξης των παραγωγικών δραστηριοτήτων χαμηλής όχλησης μέσα στο λεκανοπέδιο. Καταρχήν και ελληνοπρεπώς φώναξα τρις «ουρά-ουρά-ουρά», δεδομένου ότι η επανένταξη αυτή σημαίνει: Περισσότερες χρήσεις μέσα στον αστικό χώρο, μικρότερες αποστάσεις από- και- προς- τον τόπο εργασίας πολλών εργαζομένων, μικρότερη κατανάλωση ενέργειας, πιο πλουραλιστική και οικονομική πόλη !
Έλα όμως που αυτή ακριβώς η αποδοχή των μικρών παραγωγικών οχλήσεων συνεπιφέρει και την ακύρωση των σχεδιασμών για τον Ελαιώνα ! Τον Ελαιώνα των 9000 στρεμμάτων, για τον οποίο εμείς πολεμάγαμε από το 1988, από την εποχή της καμπάνιας του περιοδικού ΑΝΤΙ με τον αείμνηστο Παπουτσάκη, όταν ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν ο Κουλουμπής και όταν πολλοί πανεπιστημιακοί δεν ήξεραν ούτε που πέφτει! Τον Ελαιώνα που μας έκανε να ριχνόμαστε στον τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Κώστα Λαλιώτη από τις στήλες της «Νέας Οικολογίας»(1995), γιατί το σχέδιό του προέβλεπε μόνο 4000 στρέμματα διασκορπισμένου πρασίνου ….
Δεν ξέρω αν η ριζοσπαστική αρχή της συμφιλίωσης της πόλης με τις παραγωγικές δραστηριότητες – συμφιλίωση που ήταν αδύνατη υπό συνθήκες κλασικής βιομηχανικής επανάστασης – μπορεί και πρέπει να ακυρώσει ειλημένες αποφάσεις: Ακύρωση που διαχέει στην κοινωνία το απαισιόδοξο μήνυμα ενός διαχρονικού «ράβε- ξήλωνε». Ξέρω όμως ότι η εγκατάλειψη των σχεδίων για τον Ελαιώνα μοιραία θα ερμηνευθεί από κάποιους ως «πράσινο φως» για άλλες αναπλάσεις, όχι τόσο ανιδιοτελείς ή υπερτοπικκές και σε όχι και τόσο υποβαθμισμένες περιοχές του λεκανοπεδίου…Ότι η εγκατάλειψη του Ελαιώνα θα ακυρώσει τους στρατηγικούς στόχους μιας σειράς Δήμων(Αιγάλεω, Ρέντη , Μοσχάτο κλπ) που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη από πράσινο και ποιότητα ζωής. Ότι ο αποκλεισμός του Ελαιώνα και η επιλογή του Ελληνικού - γιατί εκεί οδηγούν τα πράγματα - θα οξύνει τις «χωρο-ταξικές» αντιθέσεις του λεκανοπεδίου…...