ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ «ΑΚΡΑΤΕΙΑ»

Υπήρχε ένα ζήτημα, σχετικά με το οποίο η νεοφιλελεύθερη κριτική του «υπαρκτού» δημόσιου τομέα συνέκλινε με την Κεϋνσιανή, Δημοκρατική και Αριστερή αντίληψη για το “ αποτελεσματικό” κράτος : Και τα δύο ρεύματα υποστήριζαν ένα δημόσιο τομέα με το μεγαλύτερο κατά το δυνατόν «προϊόν» και με το μικρότερο κατά το δυνατόν κόστος για την κοινωνία . Όμως η μεν Φιλελεύθερη αντίληψη ήθελε το μικρότερο κράτος (ποσοτική διαφορά) και μάλιστα σε καθήκοντα «ουδέτερα» ως προς τις οικονομικές δραστηριότητες(ποιοτική διαφορά) – σαν «νυχτοφύλακα σκύλο, που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ. Ενώ η «Κεϋνσιανή» αντίληψη ήθελε κράτος ικανών διαστάσεων και μάλιστα παρεμβατικό, αναδιανεμητικό, αντιυφεσιακό, με επιδόσεις σε έργα πρόνοιας , ποιότητας ζωής κλπ.

Το Κράτος δυσφημίστηκε και διαπομπεύθηκε «χοντρά» στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, και μάλιστα δυσανάλογα με τις δυσλειτουργίες και τη διαφθορά του. Ακόμα το προσωπικό του κράτους (Δημόσιοι Υπάλληλοι)έγινε στόχος μιας μικρονοϊκής και φθονερής αντίληψης, που διέπονταν από τη συμπεριφορά του «ψόφιου κοριού» ενώπιον των επιχειρηματικών κερδών, αλλά ήταν λαλίστατη όταν διαπίστωνε υπεροχή των μισθών και ωραρίων του δημόσιου τομέα έναντι του ιδιωτικού. Για πολλά χρόνια, παρακολουθήσαμε μια λαϊκιστική συμπεριφορά από διάφορους παράγοντες της ενημέρωσης, που έβαζαν σε δεύτερο πλάνο την υπόθεση του αποτελεσματικού και ποιοτικού δημόσιου τομέα και «κάρφωναν» επιλεκτικά τους δημοσίους υπαλλήλους ..

Η ύφεση του 2008 , το φάντασμα του 1929 και η ανάγκη της σταθεροποιητικής λειτουργίας του δημόσιου τομέα, προκάλεσαν μιαν απίστευτη ιδεολογική ήττα του νεοφιλελευθερισμού. Στην Αμερική και στην Ευρώπη, πολλές προσωπικότητες της πολιτικής και θεωρητικής ζωής αποποιήθηκαν τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, του ακραιφνούς ανταγωνισμού, του «αποστασιοποιημένου» κράτους κλπ., και υποστήριξαν την ανάγκη μιας δραστικής παρέμβασης του δημόσιου τομέα στην οικονομική συγκυρία. Όμως παρά την υποχώρηση του απλοϊκού φιλελευθερισμού, δεν εξέλιπε η ιδέα της χρησιμοποίησης του δημοσιουπαλληλικού χώρου ως σάκου πυγμαχίας, στα πλαίσια μιας ιδεοληψίας που ήθελε εξίσωση «προς τα κάτω» ενώ ταυτόχρονα άφηνε τους «επάνω» στο απυρόβλητο. Που επιδίωκε όχι αναδιανομή του πλούτου, αλλά της φτώχειας....

Το σήριαλ της κατά δημοσίων υπαλλήλων επίθεσης επρόκειτο να συνεχισθεί, εκτός και εντός της χώρας μας... Το νέο του «επεισόδιο» αφορούσε το διεφθαρμένο κράτος και την υποτιθέμενη πρωταρχική του ευθύνη στο ελληνικό «κανόνι». Χαρακτηριστική ήταν μια εκπομπή στις 30.4.2010 σε μεγάλο κανάλι , με συμμετέχοντες τους Ο. Τρέμη, Π.Τσίμα, Θ.Πασχάλη κ.ά., που εστίασαν την ανάλυσή τους στην υπεροχή των προσληφθέντων δημοσίων υπαλλήλων την περίοδο 2004-2009 έναντι των συνταξιοδοτηθέντων.
Ο αντίλογος ήλθε από ένα κείμενο στο διαδίκτυο,υπό τον τίτλο «Φαιά προπαγάνδα ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους». Το κείμενο έκανε εξαιρετικά υψηλές παραδοχές ως προς τους μισθούς των ΔΥ και συνέκρινε τις εξελίξεις του δημόσιου χρέους με τις αντίστοιχες επιβαρύνσεις του κράτους από τους μισθούς των ΔΥ. Το συμπέρασμα ήταν : Το μεν χρέος του κεντρικού κρατους ανέβηκε κατά 97,3 δις (από 201,2 δις ευρώ το 2004 στα 298,5 δις το 2009), ενώ την ίδια περίοδο οι επί πλέον μισθοί που κατεβλήθησαν ήταν 3,5 δις.

Με άλλα λόγια οι δημοσιογράφοι έβαζαν το κέντρο βάρους της ανάλυσής τους στο 3,6% του προβλήματος , αγνοώντας το υπόλοιπο 96,4%... Προσθέτοντας στην όλη παλιοκατάσταση και τα δικά τους , ιδεολογικά κόπρανα.....Όθεν ορθώς οι συντάκτες του δημοσιο-υπαλληλο-φιλικού κειμένου στο διαδίκτυο κατέληγαν απευθυνόμενοι στο νοήμον ευρύ κοινό : ΜΗΝ ΤΡΩΤΕ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ, ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ !