«Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ» ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΙΑΜΑΧΙΕΣ

«Προστατεύω τον εαυτό μου για να εμποδίσω τους άλλους να κάνουν το κακό»

Γιάννης Τσαρούχης

Στη Ρόδο, στο φεστιβάλ ECOFILMS (23-28 Ιουνίου) η 83λεπτη αμερικανική ταινία “Food fight” («Η μάχη των τροφίμων») σε σκηνοθεσία του Christopher Taylor, είχε αναντίρρητα βάθος και πλάτος. Η ταινία διατύπωνε ένα αυθεντικό κριτικό πνεύμα απέναντι στις δομές του σύγχρονου διατροφικού-κερδοσκοπικού πλέγματος, αποφεύγοντας κάποιες αντικαπιταλιστικές μεγαλοστομίες με τις «συνήθεις» αδυναμίες (ή οκνηρίες...) για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης....

«Η μάχη των τροφίμων» εκθέτει την μεταπολεμική διατροφική αντεπανάσταση, την πολιτική ευτελισμού της τροφής και την έκπτωση της γεύσης, της οσμής των προϊόντων, της υγείας των καταναλωτών. Εκθέτει την προκρούστεια προσαρμογή της παραγωγής τροφίμων στις μεγάλες μπίζνες, την έφοδο εναντίον του χρόνου που καταλήγει σε «ταχύτερο» μεν παραγωγικό αποτέλεσμα αλλά σε καταβύθιση της διατροφικής ποιότητας . Εκθέτει την περιθωριοποίηση των τοπικών ποικιλιών, την αύξηση της κατανάλωσης των «συμβατικών ειδών» αλλά και την παράλληλη αύξηση των εξόδων υγείας !

Και ενώ ο κομφορμιστικός λόγος μιας τουλάχιστον 20ετίας(1950-70) χειροκροτούσε τη διείσδυση των οποιωνδήποτε βιομηχανικών τεχνικών στη διατροφή και επικροτούσε τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς – πολλές φορές με μόνο επιχείρημα τον καινοφανή τους χαρακτήρα και την αντίθεσή τους προς την παράδοση ! - η κοινωνία των πολιτών όρθωνε την δική της αντίρρηση. Στη περίπτωση της αμερικανικής «Μάχης των τροφίμων», η αντίρρηση πρωτοδιατυπώνοταν καθαρά και ΠΡΑΚΤΙΚΑ από την Alice Waters – δημιουργό μιας διατροφικής αλυσσίδας εστιατορίων, τοπικών παραγωγών κλπ. έξω από το διατροφικό σύστημα. Και η αντίρρηση αυτή μετά από μια μεγάλη διαδρομή γινόταν ρεύμα, κίνηση, κίνημα αλλαγής των πραγμάτων . Στην Καλλιφόρνια αρχικά και στη συνέχεια σε ολόκληρες τις ΗΠΑ.

Οι απαρχές αυτού του ρεύματος έφερναν – απολύτως ξεκάθαρα – τα στοιχεία ενός εναλλακτικού λόγου, απότοκου του Μάη του 68 και διακριτού από το πνεύμα των «επαναστατικών ταγμάτων εφόδου» - όπως επίσης και από το πνεύμα του αγοραίου ρεφορμισμού. Γι αυτό και η «Μάχη των τροφίμων» εκφράζει - ρητά ή υπαινικτικά - ένα σκεπτικό σύνδεσης του προσωπικού με το συλλογικό και κατανόησης των επιπτώσεων που έχουν οι ατομικές επιλογές στην κοινωνία. Κυρίως και προπάντων : Εκφράζει ένα σκεπτικό απενοχοποιημένης αναζήτησης της ευτυχίας και της χαράς , που διακρίνει όσους θέλουν να αλλάξουν πραγματικά την κοινωνία , από τους γκρίζους και αυτόκλητους «επαναστάτες» της τελευταίας περιόδου. Τους "επαναστάτες" που στην πραγματικότητα είναι απλοί ανατροπείς, ταυτόσημοι με τους υποψήφιους χαλίφηδες που σκότωναν για να γίνουν αυτοί χαλίφηδες . Που αντικαθιστούν τον αγώνα αλλαγής της παρούσας κατάστασης πραγμάτων με τις σκιαμαχίες εναντίον ενός εχθρού , που κατοικοεδρεύει μέσα τους......

ΡΣΑ ΚΑΙ "ΛΕΓΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ" .....

Το Ρυθμιστικό Σχέδιο «Αττικής» (ΡΣΑ)έρχεται μετά από 24 χρόνια για να αντικαταστήσει το Ρυθμιστικό Σχέδιο «Αθηνών» του 1985 (Ν.1515) και για να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της διευρυμένης αστικοποίησης . Σύμφωνα με το παλιό γνωμικό που ήθελε τις «καλύτερες προθέσεις να οδηγούν στην κόλαση», το ΡΣ του 1985 είχε καταρχήν την πρόθεση να συμβάλει στην ανάσχεση της πληθυσμιακής και οικιστικής επέκτασης λειτουργώντας μέσα στα πλαίσια γενικότερων χωροταξικών σχεδιασμών. Όμως η συνέχεια ανήκε αναμφισβήτητα στην «κόλαση» : Και τέτοια ήταν η «αστικοποίηση» της πεδιάδας των Μεσογείων, η δημιουργία μεγάλων οικιστικών συνεχών, η συρρίκνωση και απαρτίωση των εστιών φύσης, η κυριαρχία και διασπορά της εξοχικής κατοικίας, η εκτόπιση και υποβάθμιση των γεωργικών χρήσεων σε ένα καθεστώς «προσωρινότητας», μέχρι το επόμενο κύμα αστικοποίησης....

Σήμερα οι σύμβουλοι του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ και ο ίδιος ο κ.Σουφλιάς αναφέρονται σε ένα σενάριο 8 εκατομμυρίων κατοίκων στην Αττική, εκφράζοντας σαφώς την ιδεολογική αποδοχή της εκτατικής αστικοποίησης, στην υπηρεσία της οποίας τίθεται η δημιουργία μεγάλων οδικών αξόνων. Και ναι μεν η ιδεολογική και πολεοδομική ζύμωση με αφορμή το νέο ΡΣΑ δεν είναι οπωσδήποτε μάταιη, όπως δεν ήταν μάταιες οι συζητήσεις για θεσμικά νομοθετήματα του είδους του Ν.1650/86 ή του άρθρου 24 του Συντάγματος σε δύο αναθεωρητικές διαδικασίες. Από την άλλη όμως πλευρά οι «ζυμώσεις» αυτές εμπεριείχαν, σε μεγαλύτερες ή μικρότερες δόσεις, το στοιχείο μιας «Λεγκαλιστικής (Νομικιστικής) αυταπάτης» : Η υπόθεση περί του ότι η ψήφιση ενός «καλού» Νόμου ή η περιφρούρηση μιας «καλής» συνταγματικής διάταξης συνεπάγεται την ποιοτική και «σωστή» διαχείριση του χώρου, διαψεύσθηκε από τη σταθερή και χρόνια απόκλιση θεσμίσεων και υπαρκτών εφαρμογών.. Η Ελλάδα συνέχισε να επιβεβαιώνει την «ατάκα» ενός σατιρικού ποιητή παρελθόντων εποχών, του Σουρή, ο οποίος υποστήριζε την ανάγκη ψήφισης ενός και μόνο νόμου με στόχο την εφαρμογή των άλλων νόμων...

Οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες του παρελθόντος υπονομεύουν αναμφίβολα τη τρέχουσα συζήτηση, όμως δεν είναι ό,τι χειρότερο. Το χειρότερο εκπροσωπείται από τον διεκπεραιωτικό χαρακτήρα του προτεινόμενου ΡΣΑ, από την παθητική προσαρμογή του στις αγοραίες τάσεις οικιστικής επέκτασης – που αποβαίνουν προς άμεσο όφελος των μεγάλων γαιοκτητικών συμφερόντων της σημερινής περιαστικής αττικής. Το προτεινόμενο ΡΣΑ δεν κατευθύνει την κατάσταση αλλά κατευθύνεται από τον αυθορμητισμό της αγοράς, προϋποθέτει την οικοδομική ανάπτυξη και δεν προσανατολίζεται σε ένα μετασχηματισμό του κατασκευαστικού τομέα, που θα «διέσωζε» τον κύκλο εργασιών του τελευταίου ενώ ταυτόχρονα θα παρείχε εργασίες ποιοτικής αναβάθμισης του υφιστάμενου, οικιστικού και κοινωνικού «κεφαλαίου» : Εργασίες οι οποίες θα μπορούσαν να αφορούν μονώσεις και ανακατασκευές, αισθητικές παρεμβάσεις στον μείζονα χώρο, ένταξη νέων ενεργειακών μέσων σε οικιακά σύνολα, επανεξέταση κυκλοφοριακών συνθηκών για όλους τους χρήστες του χώρου, επαναρύθμιση στοιχείων του μικροκλίματος (π.χ. ταρατσών ή επιφανειών οδικού χώρου), διαχείριση ιδιωτικών και δημόσιων πράσινων χώρων κλπ. Το ΡΣΑ εκπροσωπεί μια λογική «σκληρής» ανάπτυξης και απλοϊκής μπετονοποίησης , που είναι μετωπικά αντίθετη με τη διατυμπανιζόμενη «Πράσινη ανάπτυξη». Που απαξιώνει μεγάλα τμήματα της σύγχρονης οικολογικής -κατασκευαστικής γνώσης και αδιαφορεί για τη σωρευμένη αρνητική πείρα από αστικές υπεραναπτύξεις τύπου Λος Άντζελες.....

Το ΡΣΑ δείχνει μάλλον «παλαιομοδίτικο» και άσχετο με την κοινωνία της πληροφορίας, και από αυτή την άποψη προδίδει μια από τις δικές του στοχεύσεις , που αναφέρεται στην ανάπτυξη της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των Αθηνών. Ένα πολεοδομικό συγκρότημα με δυσλειτουργίες και δυσμορφίες, με προβληματική κυκλοφορία και στενότητα χώρων φυσικής αναψυχής, υψώνει τα κόστη παραγωγής και διαβίωσης, τα οποία είναι ήδη εξαιρετικά υψηλά από διεθνή άποψη. Ηθικόν δίδαγμα : Η παραγνώριση των απαιτήσεων της οικολογίας και της ποιότητας ζωής, έχει σοβαρές οικονομικές συνέπειες....

* Oι τρεις φωτογραφίες δείχνουν τρία κυκλοφοριακά σενάρια, με ΙΧ, λεωφορείο και πεζούς αντίστοιχα...

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΑΒΒΑ

Με αφορμή τη δολοφονία του αστυνομικού Νεκτάριου Σάββα, οι «Οικολόγοι-Πράσινοι» εξέδωσαν ανακοίνωση (17.6.2009)αποδοκιμάζοντας τη βία.και υποστηρίζοντας ότι ουδείς έχει δικαίωμα να μιλάει με όπλα και σφαίρες , επικαλούμενος ως δικαιολογία ότι «μιλάει για λογαριασμό της κοινωνίας».Η συγκεκριμένη βολή εναντίον του κακοήθους νεοσταλινικού ρεύματος (τάχα μου επαναστατικού αλλά στη πραγματικότητα απλώς ανατρεπτικού μιας δεδομένης κατάστασης πραγμάτων...) θα μπορούσε να θεωρηθεί εύστοχη, εάν ήταν απαλλαγμένη προσμίξεων. Δηλαδή προσμίξεων με θέματα παρεμφερή(δολοφονία Γρηγορόπουλου, ρατσισμός, ξενοφοβία κλπ.)που έχουν όμως ιδιαιτερότητα και απαιτούν ειδικές προσεγγίσεις.

Η κοινωνία που εξακολουθεί να έχει σώας τας φρένας προσλαμβάνει το «τσουβάλιασμα» των ποικίλων θεμάτων σαν μια ακόμη εκδήλωση της κομφουζιονιστικής και συμψηφιστικής λογικής, με την οποία οι βάνδαλοι του Δεκεμβρίου επεδίωξαν να δώσουν άφεση στις αμαρτίες τους επικαλούμενοι τις αμαρτίες των άλλων. Η ανακοίνωση των ΟΠ είναι αβαθής και απρόθυμη στο να προχωρήσει στην απόρριψη της λογικής των αντιποίνων, ενώ επίσης διακατέχεται από δειλία απέναντι στα «ριζοσπαστικά» πιράνχας, που με πρόσχημα το θάνατο του άτυχου μαθητή επεχείρησαν να θεραπεύσουν τη κοινωνικοπολιτική βία στη χώρα μας με την ομοιοπαθητική – δηλαδή με περισσότερη βία

Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι ο υποψήφιος των ΟΠ στο ευρωψηφοδέλτιο και γνωστός «πολιτικός νομάς» κ.Αντώνης Καφετζόπουλος, υποστήριξε σε τηλεοπτική εκπομπή τους «εξεγερμένους» του Δεκέμβρη. Της συγκεκριμένης «εξέγερσης» υπεραμύνθηκε και ο Αλέκος Αλαβάνος στο προεκλογικό ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών, εκφράζοντας άθελά του την αγεφύρωτη αντίθεση της συμβατικής ανατρεπτικής αριστεράς με τον εναλλακτικό πολιτικό λόγο για τη δομική αλλαγή της κοινωνίας.

YΓ Η συγκεκριμένη φωτογραφία (του κ. "Καραμανδρέου", σύμφωνα με δική μου ονομασία...)προέρχεται από άγνωστη πηγή του διαδικτύου. Της αξίζουν πολλά "μπράβο" γιατί μας βάζει σε σκέψη για πολλές πολιτικές συμπεριφορές....

ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ !

Η συζήτηση για τις ανεμογεννήτριες διεξάγεται πολλές φορές με τον πλέον παραπλανητικό τρόπο. Και τούτο γιατί δεν αναφέρεται γενικά στις ανεμογεννήτριες και στις ποικίλες εκδοχές τους (χερσαίες, επιθαλάσσιες, μεγάλου ή μικρού μεγέθους, συδεδεμένες με παραγωγικά συστήματα ή με το κεντρικό ηλεκτρικό δίκτυο, με μικρές ή μεγαλύτερες επιπτώσεις από την παραγωγή τους, την εγκατάστασή τους και τα παρεπόμενα έργα) αλλά περιορίζεται στις χερσαίες και γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες . Με άλλα λόγια αφαιρεί από την όλη προβληματική τις διαφορετικές συνέπειες που έχει η εγκατάσταση διαφορετικών ανεμογεννητριών σε διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες – διακριτές από την άποψη της αισθητικής σημασίας, της βιοποικιλότητας, του αναγλύφου του εδάφους, της γενικότερης ποιότητας του ορεινού ή παραλιακού χώρου κλπ..

Η συζήτηση αυτή είναι ενοχλητική, στο βαθμό που θέτει εκβιαστικά διλήμματα του είδους «ή ρύπανση στη Πτολεμαίδα ή ανεμογεννήτριες στον Πάρνωνα». Όμως μερικές φορές γίνεται και διασκεδαστική από τα αβαθή ή ανυπόστατα αντεπιχειρήματα, που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές του νέου ενεργειακού πόρου.Παράδειγμα τέτοιου ανυπόστατου αντεπιχειρήματος , που εκφέρεται δηλαδή εναντίον μη διατυπωμένου επιχειρήματος(!), είναι η ατάκα του κ. Ιωάννη Τσιπουρίδη ( προέδρου της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας) εναντίον κάποιων που (υποτίθεται ότι) υποστηρίζουν πως οι ανεμογεννήτριες εκπέμπουν ραδιενέργεια ! (1)

Για να αποδείξει το άλογον του αντίπαλου λόγου, ο κ.Ιωάννης Τσιπουρίδης σουτάρει και σκοράρει σε ένα κατά φαντασίαν γήπεδο . Αυτό όμως δεν είναι ό,τι χειρότερο.. Το χειρότερο έγκειται στην πρότασή του για τη δημιουργία τριών αιολικών πάρκων στους ορεινούς όγκους του Υμηττού, της Πεντέλης και της Πάρνηθας, για «παιδαγωγικούς λόγους»,για να πεισθούν δηλαδή οι πολίτες της ευρύτερης περιοχής του λεκανοπεδίου περί της ανυπαρξίας περιβαλλοντικών προβλημάτων. Και ενώ το μαχόμενο οικολογικό κίνημα , έκανε σκληρούς αγώνες για να διατηρήσει την ποιότητα και αρτιότητα των συγκεκριμένων ορεινών όγκων, ενώ η προστασία από την παρανοϊκή οδοποιία και τις παράταιρες χρήσεις έγινε αγωνιστική σημαία τριών δεκαετιών και εξακολουθεί να εμπνέει τη σημερινή κινητοποίηση για την αναγόρευση του Υμηττού σε Εθνικό «Δρυμό», ενώ οι πυλώνες της ΔΕΗ αλλά και οι διάφορες ορεινές κεραίες τέθηκαν ως ζητήματα προς αντιμετώπιση, ο σκοπός «τρία αιολικά πάρκα κάθονταν» ηχεί κάπως περίπου σαν το τραγούδι του Κακοφωνίξ στο αντιστεκόμενο γαλατικό χωριό...

ΠΕΡΙ «ΜΠΟΥΓΑΔΟΚΑΛΩΔΙΩΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΩΝ

Υπάρχει βέβαια και το «αισθητικό όνειδος των μπουγαδοκαλωδίων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ γύρω από τα σπίτια μας, στην πόλη και την ύπαιθρο», θυμίζει ένας άλλος υποστηρικτής των ανεμογεννητριών – ο καθηγητής κ. Θ.Π.Τάσιος (2) Στόχος της υπόμνησης είναι η ασυνέπεια του κοινού λόγου, που ενώ αποδέχεται τις επίγειες καλωδιώσεις διαφόρων ειδών και λειτουργιών, «βγάζει γλώσσα» στα μεγάλα κατασκευάσματα της τεχνολογίας.

Ο κ. Τάσιος ενδιαφέρεται σφόδρα να μας πείσει για την ομορφιά των ανεμογεννητριών καθεαυτών, επικαλούμενος την κατά φαντασίαν (του) καλλονή τους - «τη γοτθική ανάταση του εκλεπτυσμένου ύψους, συνδυασμένου με την τριγωνική συμμετρία των πτερύγων», κατά πως λέει Παραγνωρίζει βέβαια ότι το ωραίο είναι ρελατιβιστικό, ότι το ωραίο έχει σύστημα αναφοράς αλλοιώτικα δεν είναι τίποτα,ότι οι γοτθικές διεισδύσεις στα μεσογειακά μικροπεριβάλλοντα μπορεί να συνιστούν αχταρμάδες του τύπου «ο ναυτικός με το τσιμπούκι» δίπλα σε πίνακα του Βαν Γκογκ, ή ότι το «εκλεπτυσμένο ύψος» κάλλιστα μπορεί να προσομοιώνει ένα καρούμπαλο στο χώρο. Και πάνω απ’ όλα παραγνωρίζει ότι η υποτιθέμενη

«αισθητική» της ανεμογεννήτριας ισοφαρίζεται από μια σειρά αδιαμφισβήτητες δυσμορφίες, όπως αυτές που προξενούνται από τους δρόμους που χαράζονται για την τοποθέτηση και εξυπηρέτησή των ανεμογεννητριών, από τα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρισμού, από τις αποψιλώσεις και από τις εγχύσεις τσιμέντου στη φύση (3) . Είναι οι δυσμορφίες που καταρρακώνουν τα βουνά μας και πλήττουν τη λειτουργικότητά τους ως εστιών της άγριας φύσης, ως «εργοτάξιων εξαιρετικών αισθημάτων» για τους φυσιολάτρες... (4).

«Η ανεμογεννήτρια ικανοποιεί βασικά θεωρήματα της αισθητικής (τάξη και ηρεμία, κίνηση και ελευθερία)» - λέει ο κ.Τάσιος - παραμένοντας πάντα στο επίπεδο της αφηρημένης ανεμογεννήτριας, που μπορεί να είναι στο πέλαγος ή στον εθνικό δρυμό Βίκου – Αώου. Του λέμε κι εμείς : Σε ειδικές περιβαλλοντικές και αισθητικές συνθήκες,η τάξη και η ηρεμία και η κίνηση και η ελευθερία , μπορεί να παρέχονται απλόχερα από ένα δενδρώδη ή βραχώδη σχηματισμό, ζυμωμένο με τον βιοφυσικό περίγυρό του. Το βέβαιο πάντως είναι ότι η ορεινή φύση και άλλες περιοχές της χώρας μας, δεν έχουν ανάγκη από τη Νέα Τάξη των ανεμογεννητριών....

«Η τάξη του συνόλου στη μεγάλη κλίμακα και η αταξία των ασύγχρονων περιστροφών στη μικρή κλίμακα, είναι γνωστός αισθητικός συνδυασμός», λέει ο κ.Τάσιος για τις αιολικές συστοιχίες. Του λέμε κι εμείς : η τάξη και η αταξία του φυσικού τοπίου , η σταθερότητα της μεγακλίμακας του χώρου σε αντιδιαστολή με την παλλόμενη μικροκλίμακα της πεταλούδας και του λαγού, είναι βιωμένες συνθήκες από όλους τους ανθρώπους - χρήστες της φύσης. Σωστά ο ακαδημαϊκός λόγος απογράφει αυτή τη πραγματικότητα – την ανακαλύπτει δηλαδή, δεν την εφευρίσκει ! – αλλά ουδόλως δικαιούται να επιβεβαιώνει το γνωμικό «έλα παππούλη να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου»...

Κατά τον κ. Τάσιο, «το αισθητικό ενέργημα δεν λειτουργεί μόνο με ισορροπίες, αλλά και με αντιθέσεις». Ορθότατα. Μόνο που υπάρχουν αντιθέσεις και αντιθέσεις, αντιθέσεις συμβιωτικές αλλά και ανταγωνιστικές. Υπάρχει η ποικιλότητα και αντιφατικότητα, αλλά υπάρχει και η ποικιλότητα του κιτς. Υπάρχουν οι ήπιες επεμβάσεις στη φύση αλλά υπάρχουν κι εκείνες που δημιουργούν μια φύση τραγέλαφο (=τράγος + ελάφι), μια φύση αφύσικη, απωθητική για τουρίστες και εγχώριους, εν τέλει αποξενωτική σε ένα κόσμο όπου εκτός από δυναμικές αλλαγές, έχουμε ανάγκη και από σημεία σταθερότητας, οικειότητας, χαλάρωσης, παράδοσης στο πατροπαράδοτο....

ΠΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΗ ΚΟΣΚΙΝΟ...

Η συζήτηση για την αιολική ενέργεια θυμίζει κάποιες παλιές αντιγνωμίες , όταν οι οπαδοί των πυρηνικών αντιδραστήρων υποστήριζαν ότι οι αντιφρονούντες αντιπυρηνικοί ήταν γενικώς οπισθοδρομικοί και αντίπαλοι ενός ολόκληρου γνωσιολογικού και τεχνολογικού τομέα, που ασχολείται με τις υποατομικές δυνάμεις της φύσης ! .Ακόμη η συζήτηση αυτή αντηχεί κάπως την υπόθεση των μεγάλων υδροηλεκτρικών φραγμάτων, που δικαιολογημένα απορρίπτονταν από το οικολογικό κίνημα όχι λόγω της «αρχής λειτουργίας» τους, αλλά λόγω του μεγέθους των ....

«Το μεγάλο είναι άσχημο» - θα λέγαμε στους οικολογίζοντες που αυτοπαραμυθιάζονται ως οπαδοί της αιολικής ενέργειας , ενώ είναι απλά και μόνο οπαδοί των αιολικών πάρκων άνευ ορίων, άνευ όρων....Και θα τους λέγαμε αυτό όχι για τίποτε άλλο αλλά για να επανασυνδεθούν με τη λογική των μεγεθών και του «μέτρου», που αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το σκληρό δίσκο της οικολογίας...Ακόμη δε θα υπενθυμίζαμε ότι σε ένα κόσμο όπου μεγάλο τμήμα του ΑΕΠ καταναλώνεται για αισθητικές παρεμβάσεις κάθε κλίμακας – στο σώμα, στον εσωτερικό χώρο, στη γειτονιά, στο αστικό και περιαστικό τοπίο - η παραγνώριση της αισθητικής του μείζονος χώρου συνιστά πολιτιστικό πισωγύρισμα μεγάλης κλίμακας.

Σήμερα η Αιολική ενέργεια μπορεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί με ποικίλες μορφές και όχι υπό το πρίσμα της προκρούστειας λογικής των αιολικών συμφερόντων, που επιδιώκουν να στήσουν ανεμογεννήτριες συγκεκριμένου μεγέθους στο οπουδήποτε - υπηρετώντας δηλαδή τη βολή και τα κέρδη τους. Η συζήτηση για την αιολική ενέργεια μπορεί και πρέπει να «απεγκλωβιστεί» από τα συγκεκριμένα πλαίσια , απαλλάσσοντας ταυτόχρονα την κοινωνία των πολιτών από τους αποτρεπτικούς και ψυχοφθόρους αγώνες υπεράσπισης του αυτονόητου. Μπορεί και πρέπει να αναζητήθούν τα συνολικά ενεργειακά αποθέματα της χώρας με πρώτο και κύριο την εξοικονόμηση, κι ακόμη να υπογραμμισθεί ότι η αιολική ενέργεια αποτελεί τη «μήτρα» πολλών εφαρμογών, μέσα αλλά και έξω από το οπτικό πεδίο του 2009 : Στη ναυσιπλοϊα, στη σύζευξη με άλλα παραγωγικά συστήματα, στην εξυπηρέτηση νοικοκυριών.

Κοντολογίς, το μαχόμενο οικολογικό κίνημα πρέπει να αντισταθεί στον ιδεολογικό ζουρλομανδύα που επιχειρούν διάφοροι να βάλουν στη κοινωνία. Να ορθωθεί ενάντια στην αηδιαστική προοπτική μιας φύσης κουρελού, υπό την εποπτία διαφόρων τεχνοβάνδαλων.....

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Εφημερίδα Free Sunday, 14.6.2009, «Μας λείπουν οι πολιτικές αποφάσεις»
2. «Ανεμογεννήτριες : Αισθητική και αν-αισθησία», Καθημερινή 5.6.2009.
3. Ανακοίνωση του Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου, 15.6.2009, δικτυακός τόπος eyploia.agaio
4. Γιώργος Χρονάς, περιοδικό «οδός Πανός»

Η φωτογραφία είναι από πέρασμα πυλώνα ανεμογεννήτριας σε χωριό της Νάξου, τραβηχθηκε από τον Γιάννη Κοφινά

Σχετικά με το Μουσείο Ακρόπολης....

H παρεμβολή των όγκων δύο κτιρίων της οδού Αρεοπαγίτου μεταξύ του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και της ίδιας της Ακρόπολης, προκάλεσε την απόφαση της κατεδάφισής τους από το Υπουργείο Πολιτισμού. Οι αντιδράσεις που επακολούθησαν ήταν μεγάλες και είχαν σαν αποτέλεσμα την αναστολή της απόφασης, όμως το πρόβλημα της "διαμεσολάβησης" των δύο κτιριακών όγκων παρέμεινε και απαιτούσε λύση. Και ενώ η χώρα θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να κηρυχθεί κατεδαφιστέα (!)λόγω των αυθαίρετων ή κιτσοειδών κατασκευών, στο παρελθόν δεν είχαν λείψει οι περιπτώσεις κατεδαφίσεων ποιοτικών και ιστορικών κτισμάτων, πράγμα που έκανε επιφυλακτικούς τους υπεύθυνους των πολιτικών αποφάσεων αλλά και τους μελετητές του αστικού χώρου .

Μέσα σε αυτό το κλίμα των δισταγμών το ηλεκτρονικό περιοδικό Greekarchitects συνέλαβε την ιδέα της διατήρησης αλλά και μεταμόρφωσης των όγκων- που διαμεσολαβούν μεταξύ Μουσείου και Ακρόπολης - με στόχο την ενίσχυση της "εικονικής συνοχής" και αρμονίας του συνολικού αρχαιολογικού τοπίου. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία έδωσε έμπνευση για τη κατάθεση μεγάλου αριθμού προτάσεων και είναι αναμφίβολα "πιλοτική" για τη διαχείριση του αστικού χώρου. Ταυτόχρονα όμως αποδεικνύει ότι μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον μαζικών βανδαλισμών όπως αυτών του περασμένου Δεκέμβρη ή μεμονωμένων βανδαλισμών όπως αυτών που ασκούνται στις επιφάνειες των τοίχων και στις πινακίδες, , υπάρχουν και κάποιοι που αναπτύσσουν δημιουργικό έργο. Έργο που συχνά φαίνεται "Σισύφειο" ή που αντιμετωπίζεται αδιάφορα από την πολιτική του αγοραίου "ριζοσπαστισμού", πλην όμως συνιστά ένα θήλακα αισθητικής ποιότητας .

Η ομορφιά ακόμη και όταν δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο (Ντοστογιέφσκυ), μπορεί τουλάχιστον να σώσει κάποιες γωνιές της Αθήνας....

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΣΩΣΙΒΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝ;

«Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η αδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι και επιτυχία να σε αρνείται -

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες

και μικροπρέπειες , κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις....

Η Σατραπεία

Κ.Καβάφης

Πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα εκπέμπει το κείμενο της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» (ΑΠ) του « Συνασπισμού», που κατατέθηκε στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή αυτού του κόμματος (Αυγή, 14.6.2009). Το κείμενο υπενθυμίζει την απίστευτη αλαζονεία που διακατείχε τους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ , ιδιαίτερα μετά τη δημοσκοπική φούσκα του 2008 και τη περίοδο που ο Αλέξης Τσίπρας «έπαιζε» με την «αριστερή διακυβέρνηση» ως εναλλακτική λύση στο δικομματισμό... Επίσης θυμίζει την «μετ’ επαίνων» (απόρ)ριψη του Παπαδημούλη στη τρίτη θέση του ψηφοδελτίου, κι ακόμη διακρίνεται για την επιφυλακτική προσέγγιση των «Δεκεμβριανών» - τα οποία σημειωτέον υπερασπίσθηκε στο προεκλογικό ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών ο Αλαβάνος . Η ΑΠ του ΣΥΝ μιλάει για την ανάγκη «πολιτικής στροφής και συνεργασίας με τους «Οικολόγους Πράσινους», όμως αυτή η λίαν ένθερμη δήλωσις - με δεδομένο το καφτό αποτέλεσμα των εκλογών – θυμίζει παλιότερες συμπεριφορές του συγκεκριμένου κόμματος σε συνθήκες κρίσης.

Ο υποφαινόμενος έχει αναφερθεί στο παρελθόν, από τις στήλες της ΕΠΟΧΗΣ και όχι μόνο, στην εκ μέρους του ΣΥΝ αναζήτηση οικολόγων μάλλον παρά οικολογίας(!) για τον προγραμματικό του λόγο. Οι οικολόγοι ως υποστηρικτές, παραστεκάμενοι, δευτεραγωνιστές ή βοηθητικοί οπλίτες, μπορούσαν κατ’ αυτό το τρόπο να συμμετέχουν στο γνωστό παλαιοκομμουνιστικό παιχνίδι υπο τον γενικό τίτλο «εμείς και οι άλλες προοδευτικές δυνάμεις». Από την άλλη πλευρά το κύριο μήνυμα της οικολογίας ως πρακτικής ποιότητας ζωής και κριτικής των κατεστημένων παραγωγικών δυνάμεων παρέμενε ανεπίδοτο ! Κι ακόμη παρέμενε ασύμβατο και αμοντάριστο με το παραδοσιακό σοσιαλιστικό αίτημα της αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων.

Αυτή η απίθανη σχιζο-φρενική κατάσταση, που άφηνε τους μεν παλαιοκομμουνιστές της ανανέωσης(!!!) να μας φλομώνουν με την πιο απλοϊκή εκδοχή της πάλης των τάξεων, τους δε οικολογίζοντες να εμφανίζονται ως απλώς ευρισκόμενοι στ’αριστερά της Δεξιάς, απαιτούσε λύσεις. Η πρόσφατη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα μπορούσε να επαναφέρει το συγκεκριμένο χρόνιο πρόβλημα στο προσκήνιο, όμως η εσπευσμένη αναζήτηση συμμάχων από την ΑΠ του ΣΥΝ εκπέμπει ένα σήμα πανικού. Δηλαδή μιας κατάστασης που ευνοεί τον παραγοντισμό μάλλον παρά τη διαμόρφωση ενός νέου προγράμματος ποιότητας ζωής και μιας νέας σχέσης με τη κοινωνία.....

ΤΑ ΓΚΑΛΟΠ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ *

*Αρχαίο γνωμικό: «Οι καιροί ου μενετοι» («Οι καιροί δεν μένουν»), ή σε ελεύθερη απόδοση, «ο χρόνος περνά». Στ’ αγγλικά : “The times they are a changing”, Bob Dylan.Τα γκάλοπ περνάνε κι αυτά , αφού προηγουμένως κάνουν τη δουλειά τους , παρασύροντας μεγάλα κομμάτια της κομφορμιστικής κοινής γνώμης. Μετά δε την απομάκρυνση εκ των εκλογών, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.....

Στην Ελλάδα και όχι μόνο, οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου υπήρξαν αναντίρρητα οι πιο χαβαλέ εκλογές όλων των εποχών.Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ψήφισε ηλιοθεραπεία και κράτησε αποστάσεις από τον ευρωπαϊκό σχηματισμό, πεισμένο βαθύτερα για την αδυναμία του να επηρεάσει τις εξελίξεις . Το μήνυμα ήταν σαφές , απευθυνόταν στους αγοραίους πολιτικούς, στους ευρωχαμαιλέοντες υποστηρικτές του αξιώματος «ο πελάτης έχει πάντα δίκηο», στους διεκπεραιωτές των αμερικανικών επιλογών. Το μήνυμα αφορούσε γενικά την «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα ΕΕ» , που θα έπρεπε να μπει στο σύνολό της σε σκέψεις, τόσο σχετικά με τη διεθνή της θέση ως «παραδουλεύτρας» των ΗΠΑ όσο και σχετικά με τις διαδικασίες της αστόχαστης διεύρυνσης και διείσδυσης πληθυσμών, που απειλούν με συγκρουσιακές καταστάσεις και διάλυση τον ευρωπαϊκό σχηματισμό..

Η ΝΔ έχασε τις εκλογές αλλά τις έχασε τόσο όσο της χρειαζόταν για να εμφανίζει την ήττα της ως «εκτός πρωταθλήματος», σε ένα μάλλον «φιλικό αγώνα».... ! Η νίκη του Γ.Παπανδρέου αποδείχθηκε «Πασόκειος» και άσχετη με ένα ποιοτικό ιδεολογικοπολιτικό άλμα , πλην της γραμμής της «πράσινης ανάπτυξης», η οποία συνδυάσθηκε με την εισδοχή ενός νεαρού περιβαλλοντιστή στην Ευρωβουλή – του Κρίτωνα Αρσένη. Το ΚΚΕ «θάφτηκε» κατ’ εξακολούθηση από τα προεκλογικά γκάλοπ και από πολλούς «ανεξάρτητους» αναλυτές, οι οποίοι «τοις κείνων (χ)ρήμασι πειθόμενοι» φλέρταραν με την ιδέα ενός ΚΚ της τάξεως του 5 και 6%. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα εμφανιζόταν ανεβασμένος στα γκάλοπ «γιατί έτσι τους άρεσε», ενώ την ίδια υπερπροβολή απολάμβαναν τα πολλά υποσχόμενα παιδιά του πολιτικού συστήματος – οι «Οικολόγοι Πράσινοι» (ΟΠ) .Τελικά τα πράγματα με τις εκλογές ήλθαν άνω – κάτω, ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τη συστράτευσή του με τη ψευτοεξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και τους βανδαλιστές, το ΚΚΕ παρά τις προβλέψεις (ή προσδοκίες...)αναδείχθηκε τρίτο κόμμα, το ΛΑΟΣ αποδείχθηκε μη αντιμετωπίσιμο με τη μέθοδο των αντιρατσιστικών ξορκίων, οι δε ΟΠ , προοιωνιζόμενοι ως βολικοί εταίροι της εξουσίας σε αντίθεση με τους απείθαρχους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, έπιασαν ένα ποσοστό συμπάθειας όχι ευκαταφρόνητο αλλά πολύ χαμηλότερο αυτού που ήθελαν οι Μπερλουσκόνι της Ελλήνικής πολιτικής.

Η ουσία αλλά και η διαδικασία των εκλογών της 7 Ιούνη έπασχαν από σημαντικά ελλείμματα δημοκρατίας, διαφάνειας, ευθύτητας, ποιότητας πολιτικού λόγου. Τα μεγάλα «υπαρξιακά» θέματα της Ευρώπης και της Ελλάδας πέρασαν μάλλον ασχολίαστα, το (αποικιοκρατικό) σχέδιο Ανάν ως μοντέλο σημειακής «επίλυσης» ελληνοτουρκικών διαφορών ελάχιστα σχολιάσθηκε, η εισδοχή της Τουρκίας στην ΕΕ αντιμετωπίσθηκε με αβλαβείς γενικότητες και με τον γνωστό σε όλους - πλην αδήλωτο - φόβο της όξυνσης των σχέσεων με τον επικίνδυνο γείτονα....Στη μικροκλίμακα της ελληνικής πολιτικής και σε μια εποχή περιβαλλοντικών προτάσεων από όλα τα κόμματα – όπου ακόμη και το ΚΚΕ αυτοπροσδιορίστηκε ως οικολογικό ! - οι ΟΠ βρέθηκαν σε πολλά περιβαλλοντικά θέματα να παραβιάζουν ανοικτές πόρτες, ενώ παράλληλα «στριμώχθηκαν» για τη συμπεριφορά τους στα εθνικά θέματα . Οι ΟΠ έδειξαν ελάχιστη παρρησία απόψεων και διασύρθησαν σε διάφορα βήματα, όμως είχαν προλάβει – με τη βοήθεια δύο συγκροτημάτων του τύπου – να πολιτογραφηθούν ως εκφραστές ενός συγκεκριμένου κοινωνικού "κεφαλαίου", που είχε σωρευθεί με το έργο αναρίθμητων ακτιβιστών της οικολογίας. Επρόκειτο για μια καθαρή πολιτική υπεξαίρεση , που δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον....

ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΑΣ

Στον μεσοπόλεμο, στην περίοδο του ισπανικού εμφυλίου , όταν οι φασίστες δολοφονούσαν τον ποιητή Λόρκα , ο πολυκαλλιτέχνης Νίκος Εγγονόπουλος διαβεβαίωνε ότι «η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε» και κατέληγε σε έναν στίχο που έγινε διάσημος και για πολλά χρόνια επανέρχονταν με διάφορες αφορμές στον δημόσιο λόγο : «Είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς»*.....

Στην μεταμοντέρνα εποχή της μιντιοκρατίας και της κατασκευής πολιτικών σχηματισμών με μπερλουσκονικές μεθόδους, η αποσιώπηση , η υπερπροβολή, η κατασκευή εικόνων και η παραπλάνηση , γίνονται στοιχεία μιας νέου τύπου «σφαγής δια του βάμβακος», που υποκαθιστά τις παραδοσιακές μορφές επιβολής της εξουσίας. Ποιητές και άλλοι καλλιτέχνες παραμυθιάζονται, εκτίθενται, πηγαινοέρχονται μεταξύ συμβιβασμού και υποχρεωτικής αποστράτευσης, μεταξύ ανοχής και περιθωριοποίησης. Την ίδια στιγμή ο γραφειοκράτης, ο δημοσιοσχεσίτης , ο «πολιτευτάκιας» - που θα μπορούσε να πει ο Σαββόπουλος – συνεχίζει να ελίσσεται, να μπουρδουκλώνει πάντες τους επιδεκτικούς μπουρδουκλώματος και να θορυβεί επιτιθέμενος, εκεί που θα έπρεπε να απολογείται.....

Παρακολουθώ την υπόθεση του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη εδώ και μερικές ημέρες χάρη σε ορισμένες προσωπικές επαφές αλλά και εξ αιτίας των πρόσφατων δηλώσεων και αντιδηλώσεων, σχετικά με τους Οικολόγους Πράσινους και την πραγματική υποστήριξη του ποιητή (κατά ένα Χ%....) στον ΣΥΡΙΖΑ.Ο Βαλαωρίτης εν τέλει δηλώνει μέλος των ΟΠ – πράγμα που κάνει υπερήφανα κάποια στελέχη των τελευταίων και από πρώτη όψη σηματοδοτεί μια νίκη στο παιχνίδι με την εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Ταυτόχρονα όμως διαβάζω τα όσα καταμαρτυρεί ο σεβάσμιος ποιητής σε σχετική συνέντευξή του, που κάνουν «Πύρρεια» τη νίκη των ΟΠ :

. «Στην αρχή, λοιπόν, τα πράγματα πήγαιναν καλά, ώσπου έμαθα ότι ο Τρεμόπουλος είπε να το βουλώσω και να μην μιλάω δημόσια εγώ, παρά μόνο αυτός. Και όπως είδα κατόπιν, ήθελε να με ελέγξει τι θα πω για τον πολιτισμό, εάν είμαι κατατοπισμένος για τη θέση των Οικολόγων Πράσινων κ.λπ. Προσπαθούσε να πει ότι αν δεν ήταν η ακτιβίστρια από τις Βρυξέλλες(σημ. η Βούλα Τσέτση) , η επιλογή (σημ. Στη πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας των ΟΠ το 2007) θα ήταν ανάμεσα σε μένα και σε μια ανόητη παρουσιάστρια των καναλιών. Προσπάθησε, δηλαδή, να με γελοιοποιήσει»

Ο Νάνος Βαλαωρίτης θα μπορούσε να θυμίζει τον χαρακτήρα ενός άλλου ποιήματος του Εγγονόπουλου, για τον Υδραίο Στρατηγό και για κάποια άστοχη εκστρατεία του στη Λάρισσα – σε ένα πεδίο δηλαδή άσχετο και ανοίκειο για τον ίδιο. Όμως επίσης θα μπορούσε να θυμίζει και τον ομοιοπαθητικό κύριο Βυθούλκα, κάτοχο του εναλλακτικού βραβείου Νόμπελ και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου των ΟΠ το 2004, που αποχώρησε πρόσφατα από αυτό το σχήμα διαμαρτυρόμενος για τις θέσεις του Τρεμόπουλου : Να τον θυμίζει όχι για άλλο λόγο, αλλά διότι ο ποιητής κατέφυγε στη μέθοδο της ομοιοπαθητικής (!) για να θεραπεύσει τη σχέση του με την οικολογία......

.

* «Νέα περί του θανάτου του Ισπανού ποιητού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα κλπ», http://www.snhell.gr/sounds/Apaggelies/a01.mp3

5η Ιουνίου, το Πάσχα της Οικολογίας

Καταρχήν μη τρομάξετε. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη "διάγγελμα" - από τα πολλά που εκφωνούνται και διακινούνται μια τέτοια χρονιάρα ημέρα από παράγοντες διαφόρων μεγεθών και εκτοπισμάτων, μη εξαιρουμένης και αυτής της "κουτσής Μαρίας" .....

Πρόκειται για κάποιες σκέψεις σχετικά με την ιδιαιτερότητα του μικρού κομματιού χρόνου, μέσα στο οποίο εγκλείεται το εορταστικό ή επετειακό γεγονός.....

Η συγκεκριμένη λοιπόν Ημέρα θυμίζει την Ημέρα της γυναικοκρατίας στη Βόρεια Ελλάδα, που είναι απλή παρένθεση μέσα στο μέγεθος των υπολοίπων 364 ημερών φαλλοκρατίας. Η συγκεκριμένη Ημέρα παράγει έμπνευση αλλά και ρουτίνα, εκτοξεύει αλλά και καθηλώνει το οικολογικό πνεύμα στη κατάσταση μιας "συνήθους" επετείου. Γι αυτό και απαιτείται κατάθεση ενέργειας και φαντασίας, μαζί με μια υπερβατική διάθεση : Τη διάθεση να είναι η τρέχουσα Ημέρα σημαντικότερη από την αντίστοιχη ημέρα της προηγούμενης χρονιάς.Να επαναλαμβάνει τον εαυτό της (όσο το σούβλισμα αρνιών ή τα Χριστουγενιάτικα δένδρα επαναλαμβάνουν αντίστοιχα το πνεύμα του Πάσχα και των Χριστουγέννων.....)αλλά και να καινοτομεί .

Να αποφεύγει ιδιαίτερα τα ξινογλυκοπικρανάλατα (βαθειά αναπνοή εδώ...) χάπενινγκ κάποιων οικολογιζόντων . Και γενικώς να αποφεύγει τις χαζοχαρούμενες και δημοσιοσχετίστικες πόζες, "των οικιών ημών εμπιπραμένων" - ενώ δηλαδή ο ένας και μοναδικός μας "οίκος" πυρπολείται ....

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΤΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

"Αυτό που κινδυνεύει είναι η ελευθερία. Το κλίμα πάει καλά"...Ειπώθηκε κι αυτό πρόσφατα από τον "περίεργο" κ.Πρόεδρο της Τσεχικής Δημοκρατίας, στην παρουσίαση του βιβλίου του "Μπλε και όχι πράσινος πλανήτης".Ο κ.Βάτσλαβ Κλάους , με τον οποίο ασχοληθήκαμε στο 2ο τεύχος του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ,παραμένει διεθνώς ο μόνος ηγέτης κράτους που δεν είναι απλώς σκεπτικιστής αλλά αμφισβητεί "μετωπικά" τη θεωρία του θερμοκηπίου, υποστηρίζει ότι η υπαρκτή αναπτυξιακή διαδικασία είναι υπερ το δέον πράσινη (!) και ότι η υπαρκτή οικονομική κρίση οφείλεται στην έλλειψη και όχι στην υπερχορήγηση καπιταλισμού...

Και ενώ η χώρα του κ. Προέδρου δηλώνει υπερβάλλοντα ζήλο για την εγκατάσταση αμερικανικής πυραυλικής "ασπίδας" - με άρρητο μεν αλλά προφανή στόχο την περικύκλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας - ο Βάτσλαβ Κλάους ήλθε πρόσφατα να δηλώσει ότι οι ευρωπαϊκές εκλογές δεν είναι απαραίτητες ! Ο Κλάους υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός αλλά Πολωνοί, Γάλλοι, Γερμανοί,κλπ., την ίδια στιγμή όμως η χώρα του συνεχίζει να προεδρεύει στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαμορφώνοντας ένα πολιτικό "κιτς" ιστορικών διαστάσεων...

Αυτή η Ευρώπη, των ατάκτως ερριμμένων εξουσιών και των ιδιοτελών παραγόντων , που βλέπουν τον ευρωπαϊκό χώρο ως ενιαίο πεδίο θηραμάτων παρά ως χώρο διαμόρφωσης μιας νέας συλλογικότητας και αλληλεγγύης, είναι η μεγάλη επιτυχία της αμερικανικής ηγεμονίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, στους χώρους των Ευρωπαίων Πρασίνων και όχι μόνο, η προβληματική σχετικά με το δίλημμα "διεύρυνση ή εμβάθυνση" είχε σημαντική απήχηση και η συζήτηση αποκτούσε προοδευτικά κάποιο βάθος. Όμως στη συνέχεια επικράτησε ή ασύντακτη διεύρυνση κατά τις υποδείξεις του αμερικανικού παράγοντα και η Ευρώπη - παρά τη μετονομασία της σε ΕΕ("Ευρωπαϊκή Ένωση"), παρέμεινε ουσιαστικά ΕΟΚ (Κοινή Αγορά) .

Πολλοί , μεταξύ των οποίων και οι Πράσινοι της Ευρώπης, φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για το ότι δεν έβαλαν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής τους την καταγγελία της αμερικανικής διπλωματίας, γιατί ενέδωσαν στις πιέσεις για την άτακτη και άνευ όρων ευρωπαϊκή διεύρυνση - ενδεχομένως για να μην θεωρηθούν οπαδοί της πολιτικής των "αποκλεισμών" και της "Ευρώπης φρουρίου"....Κι ακόμη φέρουν ευθύνες γιατί αποδέχθηκαν τις διαλυτικές συμπεριφορές ευρωπαϊκών κρατών σε διάφορες πολιτικές συγκυρίες , ενώ την ίδια στιγμή η πολιτική τους ατζέντα καταλαμβανόταν από μικροζητήματα .

Πολλοί ελέγχονται για πράξεις, πολλοί ελέγχονται για παραλείψεις. Αυτοί που δεν είπαν ποτέ ΟΧΙ και που επικαλούντο τις πλειοψηφικές δυνάμεις για να δικαιολογήσουν την παθητική τους προσαρμογή , δεν μπορούν να καλύπτονται πίσω από αβλαβείς γενικότητες για να συγχωρηθούν τα ιδεολογικοπολιτικά τους ελλείμματα.

"Οικολόγοι Πράσινοι" και "Οικολόγοι εκδρομείς"

Μιλάνε για ό,τι τους συμφέρει και εμφανίζονται ως παραπονούμενοι για τον δήθεν πόλεμο που εξαπολύθηκε εναντίον τους(Ανακοίνωση των Οικολόγων Πρασίνων στις2.6.2009). Μας ανακοινώνουν ότι η Κύπρος και τα Σκόπια δεν χρήζουν συζήτησης , για να μας απασχολήσουν εν συνεχεία με αβλαβείς γενικότητες και για να παραβιάσουν τις ανοιχτές πόρτες της «Πράσινης Ανάπτυξης» και του «Πράσινου New Deal». .

Θα μπορούσαν τουλάχιστον να σιωπήσουν, να ζητήσουν κάποια «περίοδο χάριτος» μέχρι να κατασταλάξουν «ως νέο σχήμα» σε κάποιες απόψεις - αν και ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου των υποστήριζε σε συνέντευξή του ότι διαθέτουν ολοκληρωμένες θέσεις από τον Μάρτιο του 2007....Θα μπορούσαν να αποφύγουν την επιλεκτική προβολή απόψεων {λόγου χάρη για το πακέτο Πινέϊρο του 1992) και να αποστασιοποιηθούν μέχρι νεωτέρας εκλογικής διαδικασίας από τα ζητήματα που κάνουν τζιζ.

Θα μπορούσαν να κάνουν την αυτοκριτική τους, να μπουν σε σκέψεις για την διαχρονική συμπεριφορά της νεοταξικής ηγεσίας τους υπό τον Κον Μπεντίτ, για την λιλιπούτεια παρουσία τους στους περιβαλλοντικούς αγώνες, για την απουσία τους από τα εγχώρια μέτωπα της εργασίας, για την επαρχιώτικη πρόσδεσή τους από τους παράγοντες της εσπερίας. Θα μπορούσαν να παρέμβουν στην ατζέντα του πολιτικού λόγου προτάσσοντας τα μεγάλα ζητήματα της ευρωπαϊκής χειραφέτησης από την αμερικανική και Νατοϊκή κηδεμονία. .. Αντί αυτού όμως , περιορίστηκαν να επιπλέουν ως φελλοί στο ρεύμα της λάϊτ οικολογίας και της ανάθεσης, προσπαθώντας να περάσουν ασχολίαστοι ή αντίθετα τιμητές, εκεί όπου τους παίρνει.

Και τώρα τολμούν να βγαίνουν παραπονούμενοι για τους «Οικολόγους Εκδρομείς» - κοντολογίς την αποχή – που δυναμώνει μέσα στο θολό σκηνικό των ευρωεκλογών της 7^ης Ιουνίου...