του Σπύρου Κουριδάκη
Τη δυσάρεστη είδηση της προηγούμενης βδομάδας την ανέμενα από την άνοιξη του 2024. Κι όμως, παρά την ψυχολογική μου προετοιμασία, ο αναμενόμενος από μέρα σε μέρα θάνατος του Χοσέ Μουχίκα, του ως το 2015 προέδρου της Ουρουγουάης, με συντάραξε.
Το επικείμενο βιολογικό τέλος του Χοσέ Μουχίκα οφείλεται κατά δήλωσή του ίδιου σε μετάσταση καρκίνου του οισοφάγου του στο ήπαρ, γεγονός που τον οδήγησε να αρνηθεί οποιαδήποτε περαιτέρω ιατρική βοήθεια, Στην απόφαση του, έλαβε υπόψη τη μεγάλη του ηλικία (89 ετών) και την από έτη επιβαρυμένη υγεία του (συστηματική αγγειίτιδα, νεφρική ανεπάρκεια). Αντί λοιπόν να ψάχνεται για ιατρικές λύσεις απελπισίας φροντίζει πλέον για την ταφή του. Η μόνη τελευταία επιθυμία του : να ενταφιαστεί στο αγρόκτημα του, δίπλα στην αγαπημένη του ανάπηρη σκυλίτσα, κάτω από τον ίσκιο μιας σεκόγια που φύτεψε ο ίδιος.
Δεν είχα ποτέ την τιμή να συναντηθώ με τον Χοσέ Μουχίκα αλλά ( θα πω κάτι που ως τώρα το κρατούσα μόνο για τον εαυτό μου) είναι για μένα ένα απολύτως οικείο δημόσιο πρόσωπο, μια προσωπικότητα που σημάδεψε θεμελιακά τη σκέψη μου, την πολιτική, την κοινωνική όσο και την προσωπική μου συμπεριφορά. Αν και παραμένει ακόμα ζωντανός νιώθω την έντονη ανάγκη να ανατρέξω στο αρχείο μου, να γράψω από τώρα και να μοιραστώ με άλλους φίλους και συντρόφους ένα είδος νεκρολογίας. Την αντιμετωπίζω σαν ένα προσωπικό χρέος που πρέπει να εξοφληθεί. Αδιαφορώ αν αυτή εκληφθεί σαν δοξολογία ή σαν αγιογραφία του συγκεκριμένου ανθρώπου.