ΠΕΡΙ ΘΕΑΤΡΟΥ (και επιδοτήσεών του) ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ.

 

του Άντη Ροδίτη

Είδα στις ΑΙΧΜΕΣ του Σωτήρη Παρούτη μεγάλο μέρος της συζήτησης (8/1/24) με θέμα τον κίνδυνο να κλείσουν πλείστα των θεατρικών σχημάτων στην Κύπρο λόγω ΑΝΕΠΑΡΚΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ από την Κυβερνηση.

Είδα κι άκουσα και τον Χρήστο Χριστοφίδη του ΑΚΕΛ (του κόμματος που ξυλοφόρτωνε τους φαντάρους της Μεραρχίας για να φύγει η Ελλάδα από την Κύπρο) να κάνει αναφορά στον Περικλή και τον Αριστοτέλη και τη σημασία του θεάτρου στην αρχαία Αθήνα!! Του κόμματος αυτού η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ δεν έχει όρια, αλλά το είπα ξανά: η προδοσία στην Κύπρο έρχεται δεύτερη, γιατί πρώτη είναι η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ (το κύριο χαρακτηριστικό όλης της Κύπρου) με πρώτο διδάξαντα τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον οποίο αγιοποίησε καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ το ΑΚΕΛ και μετά το Δη. Κο. και η η ΕΔΕΚ, οι Πρωταθλητές της Πολιτικής Υποκρισίας Κύπρου (Π. Π. Υ. Κ.).

 

Ουδεμία σχέση με το θέατρο της κλασσικής Αθήνας έχει ο Θ.Ο.Κ. ή οποιοδήποτε άλλο θεατρικό σχήμα από τα 30 ή 40 (αδιανόητοι αριθμοί) που υπάρχουν στην Κύπρο σήμερα και απαιτούν κυβερνητική επιχορήγηση.

Ούτε βέβαια γνωρίζει τα ουσιώδη το σχετικό Υφυπουργείο. Κοιτάζει μόνο πώς θα κλείσει με διάφορες επινοήσεις και "πατσιαρίσματα" ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που η λύση του μόνο ριζική μπορεί να είναι.

 

Εκεί, στην αρχαία Αθήνα, τότε, χρηματοδοτούνταν ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ-ΘΕΑΤΕΣ να πηγαίνουν στις παραστάσεις γιατί το Θέατρο ήταν ΣΧΟΛΕΙΟ επίλυσης των τρεχόντων προβλημάτων της Πόλεως-Κράτους.

Οι παραστάσεις τραγωδιών και κωμωδιών αποτελούνταν από έργα που βραβεύονταν από την Πολιτεία ΚΑΤΟΠΙΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΩΝ και χρηματοδοτούνταν από εύπορους πολίτες. Μιλάμε για την ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗ Πολιτεία που υπήρξε ποτέ.

Η υπόθεση "Θέατρο στην Κύπρο" χρήζει ΡΙΖΙΚΗΣ αναθεώρησης.

Δεν είναι μια ιστορία -όπως εξ αρχής την κατάντησαν- επιβίωσης ανέργων ηθοποιών που παράγουν οι δεν ξέρω (ανεξέλεγκτα) πόσες θεατρικές σχολές.

Τόσο ο ΘΟΚ όσο και τα άλλα θεατρικά σχήματα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να ανεβάσουν έργα που ασχολούνται με τα τρέχοντα προβλήματα της Κύπρου. Ειδικά τα πολιτικά της προβλήματα. Αντίθετα συγκεντρώνονται πάντοτε σε ξένα ρεπερτόρια (από την Ελλάδα μόνο κωμωδίες για το χάζι) με ΚΥΡΙΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ το πόσο πετυχημένο ήταν το τάδε ξένο έργο στο Μπρόντγουέι ή στο Ουέστ Εντ!!

Το Θέατρο στην Κύπρο μετατράπηκε σε απροκάλυπτη θύρα ανεξέλεγκτης εισροής αμφίβολης αξίας "πολιτισμού", του οποίου ήδη είμαστε υπόδουλοι.

Τρανταχτά παραδείγματα-κορυφώσεις της κατάστασης το ανέβασμα από τον ΘΟΚ του αγγλικού έργου Cock (Πέος) και η απαράδεχτη παράσταση τού "Ένας εχθρός του Λαού" του 'Ιψεν, όπου όχι μόνο χρησιμοποιήθηκε ο ΘΟΚ ως πύλη εισόδου ξένων ιδεών ως προς τις παραδόσεις μας αλλά αγνοήθηκε και καταπατήθηκε η ίδια η πρόσφατη ιστορία μας: Διασκευασμένο το έργο και «συμπληρωμένο» με εμβόλιμες, επί τούτου γραμμένες σκηνές, με στόχο να σατιριστεί, τάχα, η τρέχουσα κυπριακή πραγματικότητα, πέτυχε ακριβώς το αντίθετο με αυτό που έκανε το Θέατρο στην αρχαία Αθήνα.

Στο τέλος του έργου παρατάχθηκαν επί σκηνής όλοι οι ηθοποιοί κι άρχισαν ένας-ένας ν' αναφωνούν ονόματα ηρώων της πολιτικής, της τέχνης, της επιστήμης, των αγώνων για ελευθερία του Ανθρώπου από το παγκόσμιο.

Μέχρι ονόματα Τούρκων αναφωνήθηκαν, αλλά ΟΥΔΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ ΚΥΠΡΙΟΥ ξεχωριστού ανθρώπου ή ήρωα της ελευθερίας, των γραμμάτων, των τεχνών ή της επιστήμης.
Η Κύπρος όλη λογοκρίθηκε κι αφαιρέθηκε από ένα «μάθημα» προς τους Κυπρίους.

Το μήνυμα του ΘΟΚ ήταν ότι η Κύπρος μόνο από έξω μπορεί ν’ αντλεί διδάγματα. Από μέσα καλά κάνει να θεωρεί τον εαυτό της κενό, tabula rasa, άσπρο χαρτί. Δεν έχει καν δικαίωμα στη μνήμη της.

 

Αυτό κάνει το Θέατρο στην Κύπρο. Ούτε ξέρει τι κάνει ή τι πρέπει να κάνει, απλώς κόλλησε η βελόνα του στο "είναι σπουδαίο πράμα το Θέατρο" κι άρα πρέπει να ζήσουν εις βάρος του κράτους οι αναρίθμητοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες του κι ας μην ξέρουν τι κάνουν ή τι πρέπει να κάνουν.

 

ΡΙΖΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ, λοιπόν, Σωτήρη Παρούτη κ.α. κι όχι εκτός θέματος "συζητήσεις" και κλάματα για την Πολιτεία που δεν αναλαμβάνει να συντηρεί ό,τι δεν ξέρει περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

 

Άντης Ροδίτης.