ΠΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ;

 

του Άντη Ροδίτη

Ενώ στις 23.7.1964 στην Κυπριακή Βουλή ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Εζεκίας Παπαϊωάννου (καθώς μας πληροφορεί ο Αχιλλέας Αιμιλιανίδης – F/B  9 Οκτωβρίου 2023) εκφωνούσε πύρινο λόγο υπέρ της Ένωσης ισχυριζόμενος ότι «…δεν υπάρχει μηδέ η παραμικρή αμφιβολία πως θα αποφασίσει (ο κυπριακός λαός) να σμίξει την τύχη του με το μεγάλο αδελφό λαό της Ελλάδας, στόχος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του κυπριακού λαού είναι η ένωση και προς αυτόν τον στόχο θα βαδίσουμε όλοι ενωμένοι», έξω, στους δρόμους της Λευκωσίας νεαροί του ΑΚΕΛ μαζί με άλλους φανατισμένους του ακελομακαριακού καθεστώτος καραδοκούσαν έξω από κινηματογράφους, καφετέριες ή ερημικούς δρόμους να εντοπίσουν «καλαμαράδες» φαντάρους της Μεραρχίας –«αδελφούς» σύμφωνα με τον Παπαϊωάννου- για να τους ξυλοκοπήσουν.

Είναι πολλές οι μαρτυρίες ανθρώπων που παραβρέθηκαν και παρακολούθησαν τέτοια επεισόδια:

«Ράγισε η καρδιά μου όταν έξω από κινηματογράφο έζησα ξυλοδαρμό Ελλήνων φαντάρων με χυδαίες βρισιές κι έκλαψα όταν άκουσα Έλληνες Κυπρίους, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ν’ αποκαλούν τους Έλληνες φαντάρους ‘πουστοκαλαμαράες’ με ασύγγνωστο μίσος, ράγισε η ψυχή μου», μου γράφει ο νομικός Ανδρέας Αγρότης, ένας από τους πολλούς που παραβρέθηκαν σε τέτοια επαίσχυντα επεισόδια. Ίσως η πιο επίσημη μαρτυρία να είναι εκείνη του Σάββα Παύλου (στον οποίο αφιερώνει το βιβλίο «Δίκαιο και Λογοτεχνία» ο Αχιλλέας Αιμιλιανίδης) με δύο άρθρα του το 1997 με τίτλο «Μεραρχία, Συγγνώμη»!

Το αίσχος δεν είναι μόνο για την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ του ΑΚΕΛ και του τότε γενικού Γραμματέα του που έπαιζαν θέατρο στη Βουλή (πρώην αίθουσα κινηματογράφου) λέγοντας άλλα και πράττοντας άλλα, αλλά και του ιδίου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε και ενέκρινε τα αίσχη με τη σιωπή του. Εξάλλου, μόλις τον Ιούνιο του 1964 παραπονέθηκε στον πρέσβη της Ελλάδος Μιλτιάδη Δελιβάνη ότι ο αριθμός των στρατιωτών της Μεραρχίας «υπερέβη τα συμφωνηθέντα»! Ήθελε να τον μειώσει με το ξύλο; Γνωστός πλέον και ο ίδιος για την ανθενωτική πολιτική του («το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του» εξομολογήθηκε στον Κρίστοφερ Χίτσενς, ήταν που δέχθηκε να έρθει η Μεραρχία στην Κύπρο! Εφημερίδα «Κήρυκας» 22.7.1984).

 

Το μέγα ΑΙΣΧΟΣ, όμως, είναι η ΣΙΩΠΗ, πρώτα των ιστορικών επιστημόνων, ειδικά εκείνων που ασχολήθηκαν με την Μεραρχία, π.χ. ο Άγγελος Συρίγος, και άλλων ιστορικών όπως ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, ο Γιώργος Γεωργής, ο Πέτρος Παπαπολυβίου κ.α. Το να είσαι αριστερός-ακελικός και να θέλεις να μη ξέρεις τα αίσχη της παράταξής σου (το 1990 το ΑΚΕΛ με ανακοίνωσή του «αναγνωρίζει» ότι ήταν λάθος που ακολούθησε, τάχα -αφού καθόλου δεν ακολούθησε όπως κι ο Μακάριος- ενωτική πολιτική) είναι ένα πράγμα. Το να σιωπάς όμως γιατί αν μιλήσεις θα τα «χαλάσεις» με την αριστερά είναι ακόμα χειρότερο και «πιο χειρότερο» ακόμα είναι να προβάλλεις για… ενωτικό τον Παπαϊωάννου τη στιγμή που δεν δικαιούσαι ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ποιος ήταν και ποιο ήταν και είναι το κόμμα του! Εκτός κι αν πηγαίνεις για Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι άρα πρέπει να τα πηγαίνεις καλά με όλους, πράγμα που θυμίζει την ιστορία του Κυπριανού τότε που αφού χαρακτηρίσθηκε από το ΑΚΕΛ ευθέως ως «ανίκανος» και το κατάπιε, άμα είδαν πως θα έβγαινε ο Κληρίδης Πρόεδρος βάφτισαν «ενδεδειγμένο» τον Κυπριανού και τον ψήφισαν!

 

Το τρίτο και ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΙΣΧΟΣ είναι οι λεγόμενοι «δημοσιογράφοι». Όχι μόνο των εφημερίδων αλλά και οι τηλεοπτικοί αστέρες. Τι να πεις γι’ αυτούς που με τόσα στοιχεία κολλημένα στα μούτρα τους δεν τολμούν να πουν λέξη ή απλώς υποκύπτουν στις καθιερωμένες διαστρεβλώσεις που σήμερα με τα έγγραφα που βγαίνουν στο φως δεν στέκουν με καμμία δύναμη.

Πόσες φορές το ΡΙΚ να μας δείξει τον Μάριο Ευρυβιάδη να ισχυρίζεται πως ο Γεώργιος Παπανδρέου ήθελε, λέει, να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία! «Αυτός», το λέει ξανά και ξανά με τον παρουσιαστή του προγράμματος Χριστόδουλο Χριστοδούλο να ’ποθαυμαζει, «ήθελε να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία»! Τα έγγραφα όμως λένε ότι ο Παπανδρέου αγωνιζόταν για την Ένωση κι εκτός από τους Αμερικανούς, τους Άγγλους και τους Τούρκους, είχε και τον Μακάριο να τον μισά και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον εκθέσει. Ήθελαν να γίνει η Ένωση χωρίς να καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία ή την προτιμούσαν, όπως είπε ο Τάσσος Παπαδόπουλος σε δημόσια ομιλία του στις 13 Ιανουαρίου 2005.

 

Βέβαια έχει για πολλές δεκαετίες μείνει ανέγγιχτη η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ Ιστορία της Κύπρου και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να βλέπουμε τον μέγα Αλέξη Παπαχελά ντουέτο με την ντίβα των ειδήσεων Σία Κοσιώνη να παίρνουν συνέντευξη του βασιλιά Κωνσταντίνου για κανένα δίωρο χωρίς να τον ρωτούν για την πιο ιστορική μέρα της ζωής του, όταν ντυμένος τη στρατιωτική του στολή αποφάσισε με τον Παπανδρέου και τον Κανελλόπουλο στις 19 Αυγούστου 1964 να πουν στον Μακάριο ότι έφτασε η στιγμή της Ένωσης χωρίς εδαφικές παραχωρήσεις σε κανένα. Δεν ρώτησαν ο Παπαχελάς και η Σία τον Βασιλιά. Δεν ήξεραν! Πού να ξέρουν; Ερεύνησαν; Γιατί να ερευνήσουν; Έχουν μπροστά τους το μέγα δημοσιογραφικό τσιμπούσι του 1974 και θ’ ασχοληθούν με το αν έτρωγε ξύλο ο Ελληνικός Στρατός στην Κύπρο το 1964, που ήταν η αιτία της προδοσίας του 74, που ανέδειξε ήρωα της Δημοκρατίας τον πρωταίτιο της προδοσίας, έναν ολόκληρο, διάσημο, σπινθηροβόλο Αρχιεπίσκοπο;

Τα ίδια έπαθε και ο άλλος πολύξερος αστέρας απάντων των τηλεοπτικών τε και ραδιοφωνικών σταθμών, ο πολύς Τάσος Τρύφωνος. Μιάμιση ώρα να ερωτά τον Κωνσταντίνο για τα πάντα κι ούτε λέξη για το Συμβούλιο του Στέμματος της 19ης Αυγούστου 1964 και τι αποφάσισε! Δεν είχε ιδέα ο άνθρωπος… ή είχε και σιώπησε;

 

Αν τα αρχεία των Υπουργείων της Κύπρου (π.χ. Άμυνας και Εσωτερικών) παραμένουν κλειστά γι’ αυτό το θέμα, τι γίνεται με τα αρχεία της Εθνικής Φρουράς, του Ελληνικού Στρατού, της Μεραρχίας, τα Κρατικά Αρχεία Ελλάδος όπου παραμένουν ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΑ (Δ=Δεσμευμένα) όλα τα έγγραφα του 1964 που αφορούν στην Κύπρο; ΠΟΙΟΣ επιτέλους θα ζητήσει ν’ ανοίξουν και ν’ ανοίξουν, ώστε να μην έχουμε τους καλύτερους μας επιστήμονες να ΣΙΩΠΟΥΝ και μερικοί μάλιστα να μας παρουσιάζουν τους προδότες του Αγώνα της Κύπρου ως… σπουδαίους πατριώτες;

 

ΠΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ; Ποιο κάτω, αριστερά, το εξώφυλλο των Αρχείων των Βασιλικών Ανακτόρων (στα Γενικά Αρχεία του κράτους της Ελλάδος) και δίπλα η σελίδα 64 από σύνολο 368 σελίδες. Η σελίδα 64 περιέχει με κόκκινο χρώμα τους τίτλους των απαγορευμένων (κλειστών και Δεσμευμένων) φακέλων που αφορούν στην Κύπρο του 1964 έως το 1967. Καμιά άλλη σελίδα από τις 368 δεν περιέχει Δεσμευμένους με κόκκινο χρώμα φακέλους.