ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟ.

 

του Άντη Ροδίτη 

Η Ιστορία της Ελλάδος και της Κύπρου είναι μαζί δεμένες ακόμα και πριν τη μυθολογία. Από την εποχή του Τρωικού πολέμου είναι η Κύπρος ελληνική, μέχρι τον Ονήσιλο, τους Περσικούς πολέμους, τον Χριστιανισμό, το Βυζάντιο και τους νεότερους πολέμους απελευθέρωσης του ελληνισμού του 1821, του 12-13, του 40. Μέχρι και το 55-59.

ΕΝΑΣ είναι ο αγώνας της Κύπρου και της Ελλάδος κι όλοι ξέρουν καλά ΠΟΙΟΣ είναι αυτός κι ας παριστάνουν τους ανήξερους.

 

Το 1985, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ γράφει στο βιβλίο του "Η Ζωή μου", σελίδα 164, ότι εκλήθη και παρέστη σε κρίσιμο Συμβούλιο του Στέμματος στις 19 Αυγούστου 1964. Παρόντες ήταν ο Βασιλιάς, ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου, ο Υπουργός Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς, ο Υπ. Εξ. Σταύρος Κωστόπουλος και ως πρακτικογράφος ο διπλωμάτης Δημήτριος Μπίτσιος.

Την απόφαση όλων, που ήταν ομόφωνη, την ανακοίνωσε την επομένη (όπως την περιγράφει ο Πέτρος Γαρουφαλιάς στο βιβλίο του "Ελλάς και Κύπρος", 1982) φτάνοντας πρωί-πρωί στην Λευκωσία, στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο: Άμεση κήρυξη της Ενώσεως με βάση τις ευνοϊκές εξελίξεις υπέρ των ελληνικών συμφερόντων στις συνομιλίες της Γενεύης που διεξάγονταν εκείνες τις μέρες και με βάση το ισοζύγιο στρατιωτικών δυνάμεων που είχε επιτευχθεί στην Κύπρο με έγκριση του ΝΑΤΟ.

 

Μόνο ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος από τους παρόντες στη Λευκωσία που άκουσαν την πρόταση δεν ενθουσιάστηκε. Αντίθετα ζήτησε χρόνο να το σκεφθεί. Είχε ήδη εκφράσει παράπονο(!) από τον Ιούνιο στον Πρέσβη της Ελλάδος Μιλτιάδη Δελιβάνη περί της ισχύος της Μεραρχίας, ότι ήταν, λέει, μεγαλύτερη από όσο εκείνος επιθυμούσε. Ήθελε μικρότερο Ελληνικό Στρατο!!

 

Στο μεταξύ παρακολουθούσε απαθώς την κακομεταχείριση των φαντάρων της Μεραρχίας από νεαρούς οπαδούς του ΑΚΕΛ, που ήθελαν να φύγει η Μεραρχία το συντομότερο. Αυτό το κόμμα επισήμως υποστήριζε την ΕΝΩΣΗ, όπως και ο Μακάριος, και ανεπισήμως την καταπολεμούσε, όπως και ο Μακάριος.

 

Την επομένη, 21 Αυγούστου 1964, πάντα κατά την αφήγηση Γαρουφαλιά, ο Μακάριος απέρριψε την πρόταση της Ελλάδος.

Οι λόγοι που πρόβαλε ήταν αστείοι και τους ξέρουν ακόμα κι εκείνοι που κάμνουν πως δεν τους ξέρουν. Θα αναφέρω όμως τον πιο σοβαρό λόγο, που αποδεικνύει τον Μακάριο ως απαράδεκτο, αδιανόητα και απίστευτα επιπόλαιο και ανεύθυνο απέναντι στους ίδιους τους όρκους του στην Ένωση και στην Ελλάδα. Τον αποκαλύπτει ο πρώην πρέσβης στην Αθήνα, έμπιστος τού Μακαρίου ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ, στο βιβλίο του "Ανοχύρωτη Πολιτεία", Τόμος Α΄, σελίδα 228: Του είπε λέει, ο Μακάριος, ότι είπε "όχι", επειδή... "επρόκειτο για συμπαιγνία, με αντικειμενικό σκοπό την πραξικοπηματική επιβολή του Σχεδίου Άτσεσον και την de facto διχοτόμηση του νησιού".

Όχι μόνο αρνήθηκε την Ένωση τη στιγμή που την αναλάμβανε η Ελλάδα με όλες της τις δυνάμεις αλλά είχε το θράσος να κατηγορήσει κιόλας συλλήβδην την ηγεσία της Ελλάδος (Βασιλιά, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, Ελληνικό Στρατό) ότι ήταν συνωμότες-προδότες-διχοτομιστές της Κύπρου!

Μήνες προηγουμένως (1/3/1964) διαβεβαίωνε με επιστολή του τον Παπανδρέου ότι σκοπός του ήταν "η κατάλυσις της Ζυρίχης, ώστε εν συνεννοήσει μετά της μητρός πατρίδος" ο κυπριακός λαός να επιτύχει τους προαιώνιους στόχους του.

 

Μέσα στις ίδιες μέρες του Αυγούστου που η Ελλάδα πήρε τη μεγάλη απόφαση εφαρμογής της Ένωσης, ο ίδιος ο Μακάριος, κατά τη βιντεογραφημένη μαρτυρία του ΛΟΥΚΗ ΚΑΡΑΝΝΙΚΗ, ο οποίος με οδηγίες Γιωρκάτζη παρακολουθούσε και ηχογραφούσε όλες τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις εξωτερικού, επανειλημμένα όλο το Υπουργικό Συμβούλιο της Ελλάδος παρακαλούσε τηλεφωνικά τον Μακάριο να πάει στην Ελλάδα για να διασφαλισθούν τυχόν αμφιβολίες που είχε για οτιδήποτε. Αντί να πάει αρνιόταν σταθερά να διασφαλίσει την Ένωση, με την επωδό: "μόνο εγώ αποφασίζω για την Κύπρο"!

 

Και αποφάσισε! Και τί αποφάσισε;

Ό,τι χειρότερο: το μίσος και τον διχασμό μεταξύ Ελλάδος και ελληνικού στρατού, χέρι με χέρι με τους κενούς ιστορικής συνείδησης συμμάχους του τού ΑΚΕΛ. Αποφάσισε το μίσος που κατάληξε σε τοπικό εμφύλιο και τη διαίρεση ώστε ένας ανεύθυνος και ανίκανος στρατιωτικός δικτάτορας, γέννημα της ίδιας της ανεύθυνης πολιτικής Μακαρίου, να κινηθεί πραξικοπηματικά εναντίον του με αποτέλεσμα να βρει την αφορμή η Τουρκία να εισβάλει, με τα αποτελέσματα της εισβολής να ταλανίζουν ως σήμερα με το φρικτό αδιέξοδο την Κύπρο.

 

Δεν μπορούν να καταγραφούν εδώ, σε μια ήδη μακρά ανάρτηση όλες οι παρασπονδίες, αντιφάσεις, επιπολαιότητες, προκλήσεις, μειώσεις, ασυνέπειες, μέχρι και οι υβρισίες Μακαρίου εναντίον της πατρίδας του Ελλάδας.

Μπορεί όλες τις αντιφατικές ενέργειές του, που κατέληξαν στην καταστροφή της Κύπρου, να τις βρει κανείς ανάμικτες ακόμα και στα ΑΠΑΝΤΑ του (17 τόμοι) έκδοσης Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Κύπρου Γ΄!

 

Εφόσον κανείς άλλος μεγαλόσχημος επιστήμων, δημοσιογράφος, νομικός, λογοτέχνης, δεν δείχνουν να θέλουν να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη, μένει μόνο ο λαός, ο πραγματικά υπέυθυνος της μοίρας του και γι' αυτό απευθύνομαι σε μια προσωπικότητά του, που εκφράζεται μέσα από το λαϊκό βήμα του F/B, τη Sylvana Patsalidou, η οποία υποστήριξε σθεναρά και με συνέπεια τη νέα Κυβέρνηση ως αληθινά πατριωτική, όπως πιστεύει, σε αντίθεση με τις άλλες που προηγήθηκαν. Η Sylvana ήδη εμφανίσθηκε με άρθρα και φωτογραφίες με τους υποστηρικτές της παρούσας Κυβέρνησης και δείχνει να είναι με αυτή τη σταθερή υποστήριξή της σε θέση να επηρεάσει αυτή την Κυβέρνηση με τη γνώμη της.

 

Η Sylvana γνωρίζει καλά και το παραδέχεται τι ήταν και τι "κατόρθωσε" ο Μακάριος για την Κύπρο. Ξέρει πολύ καλά ότι όταν ο σημερινός Πρόεδρος Χριστοδουλίδης (όπως και οι προηγούμενοί του) τραβά με το ζόρι κάθε ξένο επίσημο να καταθέσει στεφάνι στον ανδριάντα Μακαρίου, δεν είναι στο ΚΑΘΑΡΟ ΜΕΤΩΠΟ της Κύπρου που τον οδηγεί αλλά ακριβώς στο αντίθετο. Στο σημείο του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου εκείνο πρέπει να υπάρχει ένα ολοκάθαρο λευκό ΜΝΗΜΙΟ που να συμβολίζει ΟΛΟΥΣ τους αγώνες των Κυπρίων για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι το ζητούμενο και όχι οι αμφιβόλου περιεχομένου προσωπολατρίες.

 

Το δεύτερο που μπορεί να κάμει η Sylvana είναι να ασκήσει την επιρροή της (και καλεσμένη στο Προεδρικό υπήρξε και μπορεί να ξαναπάει -μας έδειξε τις φωτογραφίες της εκεί- και φωτογραφημένη αγκαλιά με τους ηγέτες των υποστηρικτών Χριστοδουλίδη παρουσιάστηκε) και να ζητήσει από την Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη το ΑΝΟΙΓΜΑ του Φακέλου "Κύπρος 1964" που κρατείται "ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΣ" (με ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ) τόσο στο Γενικό Κρατικό Αρχείο Ελλάδος όσο και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου βρίσκονται και οι σημειώσεις Μπίτσιου (τα πρακτικά) του Συμβουλίου του Στέμματος της 19ης Αυγούστου 1964.

 

Τότε θα επιβεβαιωθούν τα γραφόμενα Γαρουφαλιά (που δεν αμφισβητήθηκαν ως τώρα από κανένα) ότι ο Μακάριος αρνήθηκε την Ένωση κι ότι Βασιλιάς, Πρωθυπουργός, Κανελλόπουλος, Γαρουφαλιάς δεν του πρότειναν με δόλο την "Ένωση" για να επιβάλουν τη... διχοτόμηση!! Ο μόνος δόλιος ήταν ο ίδιος Μακάριος που μόνοι μας πάμε στο Θρονί να τιμήσουμε τον τερατώδη ανδριάντα του και παίρνουμε και τους ηγέτες άλλων χωρών να κάμουν το ίδιο στην αυλή του Προεδρικού!

Με παράκληση προς τις εκάστοτε Ελληνικές Κυβερνήσεις από τις εκάστοτε Κυπριακές Κυβερνήσεις, ο Φάκελος "Κύπρος 1963-1964" κρατείται "ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΣ" με ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ εσαεί.

ΤΟΛΜΑ η Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη να φέρει την πραγματική ΑΛΛΑΓΗ, ν' ανοίξει επιτέλους τον Φάκελο για να υπάρξει μια παγκύπρια αλλαγή σε αγωνιστικό πνεύμα, που θα φέρει νέο αέρα ιστορικής συνείδησης και νέους, υπεύθυνους πολίτες, οι οποίοι δεν θα είναι πια θύματα της ιστορικής διαστρέβλωσης, άπατρεις, άθεοι, άπιστοι, "προοδευτικά" θύματα κάθε εξοστρακισμένων κινημάτων τού Εξωτερικού, τα οποία απορρίπτουν την διαφορετικότητα ως φορέα καταστροφής;

 

ΤΟΛΜΑ η Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη να είναι πραγματικά διαφορετική, να είναι πραγματικά νέα και να επιλέξει μια ουσιαστική κίνηση στην κατεύθυνση της ιστορικής αλήθειας με αποτέλεσμα να φέρει στο προσκήνιο ανθρώπους των διαχρονικών αξιών οι οποίες κράτησαν τον κόσμο ακόμα και στις χειρότερές του στιγμές ώστε να ελπίζει στο καλύτερο ακόμα και σήμερα;

 

Όλα τα άλλα όλα δεν είναι μόνο δευτερεύουσας σημασίας αλλά ούτε που ξεφεύγουν από το καθιερωμένο πλαίσιο της "πολιτικής" που ακολουθούσαμε ως τώρα, τού "τώρα εμείς και τώρα εσείς" με το τέλος αναπόφευκτο και αδιανόητο καν να το φανταζόμαστε.

 

Άντης Ροδίτης