Λογοκρισία, Λοβοτομή, Ματαίωση

 

Ένας νέος Έλληνας, για να καταλάβει τι έγινε το 1967 και το 1974, πρέπει να κάνει αρχαιολογική έρευνα: τόσο καλά έχει κρυφτεί η ιστορική πραγματικότητα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι Έλληνες πολιτικοί δεν θέλουν απλώς να κάνουν ό,τι τους ζητάνε οι Αμερικανοί. Σπάνε διαρκώς το κεφάλι τους να βρούν και άλλα να κάνουν για να ικανοποιήσουν.
Ζακ Μεϊνώ, Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα

Είτε μας αρέσουν, είτε δεν μας αρέσουν, υπάρχουν ιστορικά γεγονότα. Μπορούμε ενδεχομένως να διαφωνούμε ως προς το νόημα και τις ερμηνείες τους, αλλά, για να διατηρήσουμε στοιχειωδώς το μυαλό και τη λογική μας σε λειτουργία, πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να είναι αυτά που όντως είναι. Αν φυσικά συμφωνούμε με τον Διονύσιο Σολωμό να θεωρούμε ως εθνικό το αληθές. (Πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι όλα αυτά τείνουν δυστυχώς να γίνουν κάπως αστεία να τα λέει κανείς, μέσα στον απίστευτο βούρκο της πολιτικής και του πολιτισμού της απάτης που ζούμε καθημερινά πια).

Για λόγους που νομίζουμε ότι εξηγήσαμε επαρκώς στο πρόσφατο άρθρο μας για την 21η Απριλίου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες (το κράτος των ΗΠΑ, όχι η CIA, γιατί η CIA δεν είναι ανεξάρτητο μαγαζί, αλλά όργανο του αμερικανικού κράτους) οργάνωσαν το πραξικόπημα του 1967 στην Ελλάδα. Όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οργάνωσαν το πραξικόπημα της Χούντας και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974.

Ο σημαντικότερος πολιτικός της Ελλάδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο θαυμάζει, λέγεται, ο κ. Τσίπρας και ο οποίος έχει ιδρύσει το κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Ανδρουλάκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει γράψει ένα βιβλίο υπό τον τίτλο Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα, με σκοπό, όπως γράφει στον πρόλογο «να αποκαλυφθεί η δομή δύναμης που οδήγησε στην κατοχή της Ελλάδας από το αμερικανικό Πεντάγωνο, το οποίο χρησιμοποίησε ως πειθήνια όργανά του μια συμμορία αξιωματικών του ελληνικού στρατού».

Ο αμερικανικός ρόλος στα πραξικοπήματα του 1967 και του 1974 και στην εισβολή στην Κύπρο δεν είναι η μόνη περίπτωση εκδήλωσης του εξαιρετικά αρνητικού ρόλου που έπαιξε η υπερδύναμη από το 1947 και μετά, όταν ανέλαβε τον αποικιακό έλεγχο της Ελλάδας και ο οποίος συνεχίζεται και σήμερα (διαβάστε εδώ μια σύνοψη), είναι όμως η πλέον κραυγαλέα.

Η ιστορία μας είναι η αλήθεια μας

Τόσο η δικτατορία της περιόδου 1967-74, όσο και το πραξικόπημα και η εισβολή στην Κύπρο αποτελούν δύο κορυφαία γεγονότα της ελληνικής και της κυπριακής Ιστορίας. Χωρίς αυτά δεν καταλαβαίνει κανείς σχεδόν τίποτα από ό,τι συνέβη στην Ελλάδα και την Κύπρο μετά το 1950. Η μελέτη τους θα όφειλε να είναι βασικό μάθημα στα πανεπιστήμιά μας και στις παραγωγικές σχολές των ενόπλων μας δυνάμεων, μαζί με τις Επαναστάσεις του ’21 και του ’55-59 στην Κύπρο και την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, περιλαμβανομένης της μεγαλειώδους Εθνικής Αντίστασης, της σημαντικότερης, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας, σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Λοιπόν, κάντε μια έρευνα στις ιστοσελίδες που διαβάζετε, ψάξτε στις επετειακές εκπομπές για το 1967, και είναι ζήτημα αν θα βρείτε μία στις χίλιες που να αναφέρεται στο ποιος έκανε και γιατί έκανε το πραξικόπημα! Ακόμα και αν βρείτε κάποια αναφορά στους Αμερικανούς, είναι είτε για να τους ξεπλύνει, είτε για να δημιουργήσει σύγχυση βαλμένη μέσα σε ένα κάδρο χιλιάδων λεπτομερειών εντελώς ασήμαντων και χωρίς λογική σύνδεση μεταξύ τους.

Ένας νέος Έλληνας, για να καταλάβει τι έγινε το 1967 και το 1974, πρέπει και να είναι υποψιασμένος και να κάνει και αρχαιολογική έρευνα: τόσο καλά έχει κρυφτεί η (εντελώς προφανής ωστόσο) ιστορική πραγματικότητα. Άλλωστε τι χρεία μαρτύρων έχουμε; Η Βουλή (των Ελλήνων;) δεν είναι που αποφάσισε να σταματήσει τη δίωξη των ενόχων εσχάτης προδοσίας (για το Κυπριακό) αξιωματικών, με το επιχείρημα ότι θα έβλαπτε τις σχέσεις μας με άλλη χώρα, δηλαδή με τον διαχρονικό μεταπολεμικό «νταβατζή» μας;

Αυτά ως προς τους εκδότες, τους καναλάρχες, το εθνικό ανέκδοτο των «διανοουμένων», τους πανεπιστημιακούς στη συντριπτική τους πλειοψηφία και άλλους δήθεν «επιστήμονες». Οι πολιτικοί μας ταγοί όμως τι λένε για την 21η Απριλίου;

Τα κόμματα και η 21η Απριλίου

Η κυβέρνηση βέβαια, όπως σε όλα τα ζητήματα, έχει αγχωθεί να αποδείξει ότι έχουν δίκιο όσοι την κατηγορούν ότι είναι η χειρότερη και πιο επικίνδυνη που εμφανίστηκε μετά τη δικτατορία. Κατά συνέπεια δεν είχαμε καμμιά απαίτηση να θυμηθεί τον ρόλο των ΗΠΑ στην Ελλάδα και την Κύπρο, πόσο μάλλον που ήταν αυτή που, με την αμυντική συμφωνία που υπέγραψε, παρέδωσε όλη τη χώρα στην Ουάσιγκτον με τρόπο που καμία άλλα ελληνική κυβέρνηση, ούτε και η ίδια η χούντα, δεν έκανε. Δεν μας εξέπληξαν επομένως οι ιλαροτραγικές δηλώσεις τους.

Αλλά τι να πούμε για τον Αλέξη Τσίπρα, που φέρεται θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου; Ή για τον Νίκο Ανδρουλάκη που εμφανίζεται ως πρόεδρος του ίδιου του κόμματος που ίδρυσε ο πρωθυπουργός εκείνος που συγκλόνισε τον ελληνικό λαό και τον συνόδευσε στην ανάκτηση της χαμένης του αξιοπρέπειας, μετά το 1974, με το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες»;

Αμφότεροι έκαναν δηλώσεις για την 21η Απριλίου. Κεντρικό σημείο των δηλώσεων και των δύο και παρότρυνσή τους ήταν να μην ξεχνάμε.

Μόνο που στις ίδιες τις δηλώσεις τους, με τις οποίες μας ξόρκισαν να μη ξεχάσουμε, έκαναν οι ίδιοι αυτό που μας ζήτησαν να μην κάνουμε. Παρέλειψαν δηλαδή να αναφερθούν στο ποιος και γιατί έκανε τη δικτατορία, προφανώς μπας και ενοχληθεί ο κ. Τσούνης και τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον! Στράφηκαν εναντίον του φυσικού αυτουργού του εγκλήματος, των χουντικών αξιωματικών, δεν τους ενδιέφερε όμως ο προϊστάμενός τους και ηθικός αυτουργός. Ειδικά δε στη δήλωση του κ. Τσίπρα δεν υπάρχει καν η λέξη Κύπρος.

Δεν υποστηρίζουμε ότι η Ελλάδα πρέπει τώρα να κηρύξει πόλεμο στην Αμερική. Υποστηρίζουμε ότι αν οι πολιτικοί μας ήταν πιο σοβαροί και πιο αξιοπρεπείς, οι Αμερικανοί θα τους λογάριαζαν περισσότερο.

Το πώς θα χειριστούμε το παρελθόν μας και την ιστορία μας είναι θέμα πολιτικής επιλογής. Με το να παραποιούμε όμως γεγονότα που έχουν αναγνωρίσει ακόμα και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, και για τα οποία έχουν ζητήσει και συγνώμη, όχι μόνο εξευτελιζόμαστε, αλλά παραιτούμαστε από την ίδια μας την ιστορία, την αλήθεια μας δηλαδή, επισφραγίζουμε δηλαδή την απώλεια της ανεξαρτησίας μας και της κυριαρχίας μας, παραιτούμαστε, οικειοθελώς μάλιστα, από το κράτος μας, την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας.

Δια το μη δύνασθαι την «ου» συλλαβήν λέγειν

Θλίβομαι βλέποντας, γύρω μας, ηγέτες χωρών όπως η Ουγγαρία, η Σερβία ή η Τουρκία, να κερδίζουν διεθνές πολιτικό βάρος, μιλώντας στους Αμερικανούς «όρθιοι και κοιτώντας τους στα μάτια» (Φουέντες). Και θυμάμαι εκείνον τον ποιητή της αρχαιότητας, νομίζω τον Στησίχορο, που έλεγε ότι οι βάρβαροι υποτάσσονται στους Έλληνες, «δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν» – γιατί δεν μπορούν να πούνε Όχι.

Δεν καταλαβαίνουν οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης ότι ανταγωνιζόμενοι τη ΝΔ σε υποτέλεια, στέλνουν σε αυτή τους ψηφοφόρους που λογικά προτιμούν το ορίτζιναλ από το κακέκτυπο;

Πώς θα κερδίσουν τις εκλογές; Με την τακτική του «μουγγού» σε όλα τα μεγάλα και κρίσιμα θέματα; Χωρίς ιδέες για τα τόσα σοβαρά και απειλητικά προβλήματα της χώρας; Προσπαθώντας να αποσπάσουν την εύνοια της ολιγαρχίας και των ξένων ή την εύνοια των ψηφοφόρων;

Και τι θα κάνουν τη νίκη τους, αν την αποσπάσουν με τέτοιο τρόπο; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις απειλές χωρίς προηγούμενο που μας περιτριγυρίζουν;

Εν τέλει ποιος αποφασίζει ποια κυβέρνηση θα έχουμε μετά τις εκλογές; Εμείς ή οι ξένοι και η ολιγαρχία;

Υ.Γ.1: Οι παρατηρήσεις μας για την αντιπολίτευση δεν αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αφορούν το σύνολο της αντιπολίτευσης. Έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση, αλλά έχουμε και τη χειρότερη αντιπολίτευση εδώ και πολλές δεκαετίες, αμφότερες συμπτώματα (και επιταχυντές με τη σειρά τους) της βαθιάς και πολύ επικίνδυνης και απειλητικής πολυ-κρίσης που ρουφάει τη χώρα μας χωρίς να βρίσκει σοβαρές αντιστάσεις.

Υ.Γ.2: Είναι τέτοιος ο ρυθμός κατεδάφισης από τον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Δένδια κάθε εθνικού και δημοκρατικού στοιχείου στην εξωτερική πολιτική, που είναι αδύνατο για τον σχολιαστή να τους προλάβει. Τελευταίο «κατόρθωμα» η ψήφος για το Κόσοβο στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που κινδυνεύει να ανατινάξει τις σχέσεις μας με τον μοναδικό ιστορικό σύμμαχό μας στα Βαλκάνια, αλλά και να υπονομεύσει τη θέση της ημικατειλημμένης Κυπριακής Δημοκρατίας.

Υ.Γ.3: Πριν από πολλά χρόνια κουβέντιαζα με τον Αντώνη Λιβάνη για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται μερικές καταστάσεις. «Αν τους γυρίσεις μια φορά την πλάτη, θα τρέχεις σε όλη σου τη ζωή», μου είπε ο εξ απορρήτων του Ανδρέα Παπανδρέου. Το θυμήθηκα διαπιστώνοντας ότι ο νέος πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης ελπίζει να εξευμενίσει τους Αγγλοαμερικανούς, ικανοποιώντας τα καθαρά γκαγκστερικού τύπου και εντελώς παράνομα αιτήματά τους από τη Λευκωσία. Κάνει λάθος. Τους ανοίγει την όρεξη έτσι και στο τέλος, όταν η Κύπρος θα έχει διώξει και τον τελευταίο Ρώσο, θα έρθει η ώρα που θα την καταπιούνε ολόκληρη οι υποτιθέμενοι «φίλοι και σύμμαχοι» και ο πληθυσμός της θα πάρει την οριστική αυτή τη φορά άγουσα για τη ξενιτιά.

Πηγή: kosmodromio.gr