Περί ἐκλογῶν μέρος 2ο

 

Εἶναι 2023, δένεἶναι 2015. Πόσες φορές θάφᾶμε τό ἴδιο παραμύθι; Πόσες φορές θά κάνουμε ἀναθέσεις σέ Κούληδες καίἈλέξηδες; Ἐκτόςἄνεἴμαστε χαζοί.

Οὔτε  ὁ Μητσοτάκης, οὔτε ὁ Τσίπρας ντρέπονται, ἀφοῦοἱ πολιτικοί δέν ντρέπονται γιά τίποτα, ἀφοῦ βασίζονται στόὅτιἀπευθύνονται σέ ἀνθρώπους χωρίς ἀξιοπρέπειακαίμέ χαμηλή αὐτοεκτίμηση, πού ψηφίζουν ζάπλουτους καίἄεργουςγιάνά τούς σώσουν. Οι   Ἕλληνες  πιστεύουν ὅτι:"θάἔρθει ὁ Μητσοτάκης νάτά φτιάξει", "θάἔρθει ὁ Τσίπρας νάτά φτιάξει", καίμᾶλλονεἶναιἐντελῶςἠλίθιοι γιατί δέν γίνεται νάμήνἔχουν πάρει χαμπάρι δεκατρία χρόνια τώρα πώς τή χώρα δέντήνκυβερνοῦνοἱἝλληνες πολιτικοί ἀλλάοἱἐφαρμοστικοί νόμοι τῶν Μνημονίων, καί πώς δένἔχει καμία σημασία πιά ποιόν ψηφίζουν.

Συμπατριῶτες, σύντροφοι ἤ ὅπωςἀλλιῶς θέλετε νάσᾶςἀποκαλῶ, φτάνει πιά, μήν τσακώνεστε ἄλλογιάτά κόμματα καί τούς πολιτικούς. Οἱ πολιτικοί εἶναι μαριονέτες.

Συμπατριῶτες, σύντροφοι, ψηφίστε ὅποιο κόμμα θέλετε, λευκό  ἤ μήνπᾶτενά ψηφίσετε, ἀλλάτοὐλάχιστονμήν κάνετε πώς δέν καταλαβαίνετε τί ἔχεισυμβεῖστή χώρα μας.

Ἀδέρφια, ἡ χώρα μας χάθηκε.

Χάθηκε ἡ χώρα, ἄς μή χαθεῖ καί τό ὅσο μυαλό μας ἔχειἀπομείνει.

Λογοκρισία, Λοβοτομή, Ματαίωση

 

Ένας νέος Έλληνας, για να καταλάβει τι έγινε το 1967 και το 1974, πρέπει να κάνει αρχαιολογική έρευνα: τόσο καλά έχει κρυφτεί η ιστορική πραγματικότητα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι Έλληνες πολιτικοί δεν θέλουν απλώς να κάνουν ό,τι τους ζητάνε οι Αμερικανοί. Σπάνε διαρκώς το κεφάλι τους να βρούν και άλλα να κάνουν για να ικανοποιήσουν.
Ζακ Μεϊνώ, Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα

Είτε μας αρέσουν, είτε δεν μας αρέσουν, υπάρχουν ιστορικά γεγονότα. Μπορούμε ενδεχομένως να διαφωνούμε ως προς το νόημα και τις ερμηνείες τους, αλλά, για να διατηρήσουμε στοιχειωδώς το μυαλό και τη λογική μας σε λειτουργία, πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να είναι αυτά που όντως είναι. Αν φυσικά συμφωνούμε με τον Διονύσιο Σολωμό να θεωρούμε ως εθνικό το αληθές. (Πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι όλα αυτά τείνουν δυστυχώς να γίνουν κάπως αστεία να τα λέει κανείς, μέσα στον απίστευτο βούρκο της πολιτικής και του πολιτισμού της απάτης που ζούμε καθημερινά πια).

Για λόγους που νομίζουμε ότι εξηγήσαμε επαρκώς στο πρόσφατο άρθρο μας για την 21η Απριλίου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες (το κράτος των ΗΠΑ, όχι η CIA, γιατί η CIA δεν είναι ανεξάρτητο μαγαζί, αλλά όργανο του αμερικανικού κράτους) οργάνωσαν το πραξικόπημα του 1967 στην Ελλάδα. Όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οργάνωσαν το πραξικόπημα της Χούντας και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974.

Ο σημαντικότερος πολιτικός της Ελλάδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο θαυμάζει, λέγεται, ο κ. Τσίπρας και ο οποίος έχει ιδρύσει το κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Ανδρουλάκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει γράψει ένα βιβλίο υπό τον τίτλο Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα, με σκοπό, όπως γράφει στον πρόλογο «να αποκαλυφθεί η δομή δύναμης που οδήγησε στην κατοχή της Ελλάδας από το αμερικανικό Πεντάγωνο, το οποίο χρησιμοποίησε ως πειθήνια όργανά του μια συμμορία αξιωματικών του ελληνικού στρατού».

Ο αμερικανικός ρόλος στα πραξικοπήματα του 1967 και του 1974 και στην εισβολή στην Κύπρο δεν είναι η μόνη περίπτωση εκδήλωσης του εξαιρετικά αρνητικού ρόλου που έπαιξε η υπερδύναμη από το 1947 και μετά, όταν ανέλαβε τον αποικιακό έλεγχο της Ελλάδας και ο οποίος συνεχίζεται και σήμερα (διαβάστε εδώ μια σύνοψη), είναι όμως η πλέον κραυγαλέα.

Η ιστορία μας είναι η αλήθεια μας

Μεταπολίτευση και Δικτατορία, Κύπρος και Αμερικανοί

 

April 24, 2023

Η ρίζα του προβλήματος της χώρας δεν είναι η «μεταπολίτευση» αλλά η αποτυχία μας να κάνουμε «μεταπολίτευση».

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Σου γαμώ το σύνταγμα και το κοινοβούλιο»
Πρόεδρος Τζόνσον προς τον ‘Ελληνα Πρέσβη στην Ουάσινγκτον, Ιούνιος 1964, I Should Have Died (1977) by Philip Deane, pp. 113-114.

«O Παπαδόπουλος είναι γνωστός σαν ο πρώτος πράκτορας της CIA που έγινε πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας»
Observer, 1-7-1973
«O Παπαδόπουλος ήταν έμμισθος πράκτορας της CIA από το 1952» New York Times, 2-8-1974

Ένας πολύ αγαπητός φίλος μου έστειλε προ ημερών ένα άρθρο, γραμμένο την εποχή και με αφορμή το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ζητώντας τη γνώμη μου. Το άρθρο διεκτραγωδούσε την κατάσταση της χώρας και τη συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων, καταλήγοντας:

Αυτή είναι η τραγική ιστορία αυτής της χώρας. Αυτή είναι η ταμπέλα της καταραμένης μεταπολίτευσης. Ασυδοσία, κατάλυση της έννομης τάξης, κομματοκρατία και φαυλοκρατία. Μία Ελλάδα που δεν παράγει τίποτα, που ζει στα καφενεία, στα μπαρ και στα σουβλατζίδικα, μία Ελλάδα που οι πνευματικοί και θρησκευτικοί της ηγέτες κρατούν τα στόματά τους ερμητικά κλειστά -γιατί άραγε ;- μία Ελλάδα που κάθε μέρα χάνει την εθνική της περιουσία και επομένως την εθνική της κυριαρχία.

Του απήντησα ότι δεν έχω ουσιαστικά αντίρρηση στην περιγραφή της τραγωδίας που ζει η χώρα, αμφιβάλλω όμως για το ότι όλα αυτά οφείλονται στην «καταραμένη μεταπολίτευση». Οι ιδιότητες της χώρας που περιγράφει είναι ιδιότητες του ειδικού ελληνικού συστήματος «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που δεν δημιουργήθηκε μετά το 1974, αλλά χαρακτήρισε όλη την περίοδο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και που υπήρξε και επιλογή της αμερικανικής πολιτικής για την Ελλάδα (ανάπτυξη της μικρής ιδιοκτησίας και όχι της βιομηχανίας). Η διαφθορά ακόμα και σε επίπεδο κοινωνικής βάσης ήταν απαραίτητη σε αυτό το σύστημα ώστε, σε αντάλλαγμα της ανοχής από το κράτος των ημετέρων, να εξασφαλίζεται η νομιμότητα τμήματος του κοινωνικού σώματος προς αυτή.

Μετά το 1974, δυστυχώς, το σύστημα δεν άλλαξε. Απλώς γενικεύτηκε και μαζικοποιήθηκε, λόγω της άρσης των πολιτικών περιορισμών που ίσχυαν για τους μισούς Έλληνες.

Ο Λαβρόφ γίνεται δεκτός σαν ήρωας στην συνέλευση του Συμβουλίου Ασφαλείας

 

Από

 iskra

 -

25/04/2023

Υποδοχή ήρωα επιφύλαξαν στην συνέλευση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στον Ρώσο ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ καθώς όλοι ήθελαν να του σφίξουν το χέρι.

Με αυτή την συμπεριφορά, το αφήγημα που προσπαθούν να περάσουν οι ΗΠΑ και οι χώρες της Δύσης, πως η Ρωσία είναι απομονωμένη, αποδεικνύεται ως μη ρεαλιστικό.

Η χθεσινή εικόνα στον ΟΗΕ δείχνει πως πέραν των ΗΠΑ, των χωρών της ΕΕ (πλην Ουγγαρίας), του Καναδά, της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας, όλες οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη διάκεινται φιλικά απέναντι στην Ρωσία.

Δηλαδή το 90% τουλάχιστον, του παγκόσμιου πληθυσμού τάσσεται υπέρ της Μόσχας.

Οι περισσότερες χώρες αν και ακόμα αποφεύγουν να το εκφράσουν ανοιχτά, θεωρούν πως πίσω από ότι συνέβη στην Ουκρανία βρίσκονται οι ΗΠΑ και ότι αυτές εξώθησαν και εξωθούν τα πράγματα στα

Για μια ελάχιστη συμβολή στον αντιναζιστικό αγώνα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είμαστε κατενθουσιασμένοι με την αποφασιστικότητα της κυβέρνησής μας στον αγώνα της κατά του Ναζισμού. Γι’ αυτό και παίρνουμε το θάρρος να της εισηγηθούμε να συμπληρώσει την αντιναζιστική της σταυροφορία με μία ακόμα χειρονομία υψηλού συμβολισμού.

Να αναστείλει δηλαδή την παροχή όπλων από τις ελληνικές στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις έως ότου ο Εξοχότατος πρόεδρος της φίλης Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι απαγορεύσει τη δράση των νεοναζί στη χώρα του και αποβάλλει από τις ένοπλες δυνάμεις της, όπου τώρα είναι ενσωματωμένη, την πολιτοφυλακή Αζόφ και άλλα νεοναζιστικά στοιχεία.

Μια τέτοια ενέργεια θα συμβάλλει εξάλλου στην εθνική ενότητα του ουκρανικού λαού και το διεθνές κύρος της κυβέρνησής του, άρα και στην αποτελεσματικότητα του αγώνα του.

Αποδεδειγμένων ναζιστικών πεποιθήσεων, η πολιτοφυλακή Αζόφ εξακολουθεί (παρά τις συστάσεις των δυτικών φίλων της Ουκρανίας, που είναι και οι δικοί μας φίλοι άλλωστε) να φέρει υπερηφάνως τα σύμβολα της μεραρχίας Waffen-SS, της πλέον θηριώδους των Γερμανών Ναζί. Η μεραρχία αυτή φέρει την ευθύνη, εκτός πολλών άλλων, της εξόντωσης όλου σχεδόν του πληθυσμού του Διστόμου και των Καλαβρύτων.

Ειρήσθω εν παρόδω, η κυβέρνηση του Αξιότιμου κ. Ζελένσκι μετονόμασε προσφάτως σε «Εντελβάις» μια μεραρχία του ουκρανικού στρατού. 

Οι κοινωνίες να σώσουν ΤΩΡΑ το υδρογόνο από τα νύχια του Κεφαλαίου

 

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών, Δοκιμιογράφος

claslessdemocracy@gmail.com,

 

 Το υδρογόνο ως μορφή ενέργειας και ως οικονομία του υδρογόνου[1] μπήκε πιά, έστω και επεισοδιακά και με μεγάλη καθυστέρηση, στην ζωή μας. Ήδη περισσότερες από είκοσι χώρες παράγουν υδρογόνο και με αυτό κινούν την οικονομία τους αποδεσμευόμενες σταδιακά από τα ορυκτά καύσιμα, ενώ σχεδόν όλες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα,  σχεδιάζουν αντίστοιχες ενεργειακές πολιτικές. Το πρόβλημα όμως είναι, αν η πηγή του υδρογόνου[2], το νερό θα είναι ελεύθερο αγαθό  για όλους[3], όπως το προικοδότησε η κοινή μας Μάνα Φύση, ώστε ο καθένας να παράγει όση ενέργεια χρειάζεται για την ευημερία και ευτυχία του, ή το νερό θα αντιμετωπισθεί ως ‘εμπορεύσιμο αγαθό’  όπως ο λεγόμενος Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, γνωστό όργανο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, υποδεικνύει και η οδηγία 2000/60/ΕΚ ορίζει, σύμφωνα με την οποία όλες οι χώρες κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλουν να εναρμονιστούν «θέτοντας σε ισχύ  τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές  διατάξεις και να συμμορφωθούν  προς αυτήν την οδηγία μέχρι 22.12.2003».  

 Η Ελλάδα, ως χώρα υποτελής, ανταποκρίθηκε άμεσα σε αυτήν την οδηγία με τον Νόμο 3199/2003, Περί προστασίας  και διαχείρισης υδάτων και την εναρμόνιση με την οδηγία 2000/60/ΕΚ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο και το συμπλήρωμά του, την με στοιχεία 4354/05/12/2005, (ΦΕΚ1784/20.12.2005) Κοινή Υπουργική Απόφαση, συγκρότησαν μια δαιδαλώδη και ιεραρχικά κάθετη εξουσιαστική υπηρεσία για τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο νερό και την αποξένωση της κοινωνίας από βασικότερο στοιχείο της ζωής, της προόδου και του πολιτισμού.

Πού πάει η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

 

του Τάκη Φωτόπουλου

Μέχρι σχεδόν τις αρχές αυτού του αιώνα (που σηματοδοτούσε και μια νέα χιλιετία) φαινόταν ότι η Νέα Διεθνής Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ) είχε παγιωθεί για καλά στον καπιταλιστικό κόσμο και επομένως και στη Γη ολόκληρη, που σήμερα, άμεσα ή έμμεσα, είναι πια καπιταλιστική—εκτός από μικροεξαιρέσεις τύπου Β. Κορέας, που είναι περισσότερο απολιθώματα του παρελθόντος παρά τα σημάδια του μέλλοντος το οποίο ανατέλλει. Και αυτό γιατί η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (με διάφορες παραλλαγές) είναι σήμερα κυρίαρχη παντού, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή και από τον Βορρά στον Νότο.

Και αυτό, παρά τις διάφορες παραλλαγές που ουσιαστικά απλά παριστάνουν ότι εκφράζουν ένα εναλλακτικό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα (συνήθως κάποιο κατάλοιπο κοινωνικού πειραματισμού όπως η σημερινή «κομουνιστική» Κίνα). Πράγμα βέβαια που είναι αδύνατο όταν η οικονομία μιας χώρας είναι πλήρως ενσωματωμένη στην παγκόσμια οικονομία της αγοράς και επομένως είναι οι διεθνείς επενδύσεις και το εξωτερικό εμπόριο (δηλαδή βασικά οι πολυεθνικές επιχειρήσεις) τα οποία παίζουν, άμεσα ή έμμεσα, καθοριστικό ρόλο στον τρόπο κατανομής των παραγωγικών πόρων της (όπως βασικά γίνεται ακόμη και στην «κομουνιστική» Κίνα). Δεν είναι λοιπόν περίεργος ο «μεσοβέζικος» ρόλος της Κίνας στη σύγκρουση μεταξύ των ΝΑΤΟϊκών χωρών της καπιταλιστικής Δύσης και της (μη ΝΑΤΟϊκής) Ρωσίας – που όλες όμως είναι βέβαια κατά βάση παραλλαγές της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς¹.

Η Αννίτα Δημητρίου ανέλαβε να μας… διαφωτίσει για τα «οφέλη» της τουρκοδιζωνικής τερατουργίας

 

του Σάββα Ιακωβίδη

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: «Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία τελείωσε. Είναι ανέφικτη. Εγώ δεν πρόκειται να υπογράψω λύση, που θα διαλύει την Κυπριακή Πολιτεία. Δεν πρόκειται να υπογράψω λύση, που δεν θα λειτουργήσει». Ν. ΣΑΡΡΗΣ: «Η διζωνική θα σημάνει την οιονεί Ένωση ολοκλήρου της Κύπρου με την Τουρκία, τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα οικτρό προτεκτοράτο της Τουρκίας!»

Η Αννίτα Δημητρίου, στην ηλικία των 38 χρονών, είναι πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, Πρόεδρος της Βουλής και Προεδρεύουσα της Δημοκρατίας, απουσιάζοντος του Πρόεδρου. Είναι χαροποιό στοιχείο ότι μια νέα πολιτικός ηγείται κρίσιμων Θεσμών του κράτους. Όμως, το βάρος των πολλαπλών ευθυνών της είναι τεράστιο. Αυτές απαιτούν σύνεση, βαθιά γνώση, προσγειωμένη σοβαρότητα, κυρίως υψηλό πολιτικό κριτήριο, ιδιαίτερα όσον αφορά το Κυπριακό. Ακόμα δεν πρόλαβε να διορθώσει το χάος στο κόμμα της και εξήγγειλε πρωτοβουλία ενημέρωσης των πολιτών, για τα… οφέλη που θα προκύψουν από λύση διζωνικής ομοσπονδίας.

Μετά από συνάντησή της με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (31/3/2023) είπε: «Είναι αναγκαίο να μιλήσουμε, επιτέλους, με ειλικρίνεια στους πολίτες, καθιστώντας τους κοινωνούς στις επιδιώξεις μας σε σχέση με τη βάση λύσης του Κυπριακού». Να εννοήσουμε ότι ο τέως και ο πρώην Πρόεδροι του ΔΗΣΥ ήταν ανειλικρινείς στην υπεράσπιση της διζωνικής; Η Αννίτα Δημητρίου μίλησε για «πολιτική συνεννόηση με ε/κ και τ/κ κόμματα και άλλους φορείς, καθώς επίσης και με ευρωπαϊκά και διεθνή φόρουμ, που συμμερίζονται το όραμα για επανένωση της Κύπρου στο πλαίσιο της ΔΔΟ». Ποιον κοροϊδεύει;

51 στελέχη της ΛΑ.Ε. διαφωνούν με τη συμπόρευση με το ΜέΡΑ25

 

efsyn.gr

•  Facebook
•  Twitter
•  E-mail

Τη διαφωνία τους σχετικά με τη συμπόρευση προς τις επικείμενες εκλογές με το ΜέΡΑ25 εκφράζουν ανοιχτά με κείμενό τους 51 άτομα που προέρχονται απ' τη Λαϊκή Ενότητα, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «η ηγετική ομάδα της ΛΑΕ-ΑΑ αποφάσισε τη συνεργασία αυτή, με έναν από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου διαπραγμάτευσης-υποχωρήσεων και τελικά συνθηκολόγησης, δίνοντάς του αναδρομικά άφεση αμαρτιών».

Αναλυτικά η παρέμβαση προερχομένων από τη ΛΑ.Ε. έχει ως εξής:

Η χώρα μετά το έγκλημα στο χώρο των Τεμπών βιώνει μια περίοδο πένθους και οργής. Μεγάλες κινητοποιήσεις, οι μεγαλύτερες τα τελευταία χρόνια, πραγματοποιήθηκαν. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι ,άνεργοι βρέθηκαν στους δρόμους.

Η κυβέρνηση, προσπαθώντας να διαχειριστεί αυτήν την πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση και την εκλογική της αποδυνάμωση, προχώρησε σε εξαγγελίες, ψευδείς δηλώσεις, εξευτελιστικές αποζημιώσεις και καταστολή και μετέθεσε τις εκλογές για το  Μάϊο. 

Ο δρόμος του αγώνα ενάντια σε αυτή την Κυβέρνηση, που λεηλατεί, ξεπουλά και δολοφονεί είναι η μόνη διέξοδος για το λαό !

Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο προερχόμαστε από τη Λαϊκή Ενότητα [ΛΑΕ] ,διαφωνούμε και διαφοροποιούμαστε από την πολιτική πορεία που αποφάσισε να ακολουθήσει συμπορευόμενη εκλογικά με το ΜΕΡΑ25. 

Με το κείμενό μας αυτό καταθέτουμε δημόσια τους λόγους της πολιτικής μας διαφωνίας.

Συμμετείχαμε στους αντιμνημονιακούς αγώνες ενάντια στο πρώτο και δεύτερο μνημόνιο. Ζήσαμε την εσωκομματική αντιπαράθεση στο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο οκτάμηνο του 2015 και αγωνιστήκαμε για να μην υπογραφεί το 3ο μνημόνιο στη χώρα μας. Αποχωρήσαμε από το ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά την ψήφισή του και συμμετείχαμε στην ίδρυση της ΛΑΕ, παραμένοντας ως σήμερα σταθεροί στις ιδρυτικές της αρχές αντίστασης και πάλης.

Η δύση της νεοφιλελεύθερης Δύσης και το μετέωρο βήμα της δεσποτικής Ανατολής

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

 

Το νεφελώδες νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της  Δύσης που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, βιώνει μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση, απότοκο της παρακμιακής του φάσης, η οποία αφού πολτοποίησε όλες τις παλιές αστικές κοινωνίες της Δύσης κατάληξε να είναι η εξουσία του 1%, που λεηλατεί τον πλανήτη και τις ζωές  του 99% του  πληθυσμού του Δυτικού κόσμου. Βέβαια δεν φαίνεται να είναι καλύτερη η τύχη των δεσποτικών κοινωνιών που ζουν στις συνθήκες του σκοτεινού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού  των χωρών της Ανατολής. Η τοξικότητα των σχέσεων και ο ανταγωνισμός μεταξύ Ανατολής και Δύσης οξύνονται σε βαθμό επικίνδυνο με αποτέλεσμα την αύξηση της αβεβαιότητας για την πορεία της ανθρωπότητας. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι τόσο η δυτική, όσο και η ανατολική κυρίαρχη ελίτ ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως  οι εξοπλισμοί σε παγκόσμιο επίπεδο απορροφούν όλο και μεγαλύτερο μέρος από το ΑΕΠ όλων των χωρών, γεγονός που λειτουργεί σε βάρος των δαπανών για την δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλεια και ευημερία. Μάλιστα το 40% των καταγραμμένων παγκόσμιων ετήσιων αμυντικών δαπανών πραγματοποιούνται από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, (ΕΠΑ), πράγμα αποκαλυπτικό των προθέσεών τους να εξουσιάζουν την παγκόσμια οικονομία με την απειλή και την χρήση του πολέμου. Αν στο 40% προσθέσουμε τις μυστικές δαπάνες για τον οικονομικό πόλεμο και τις αφανείς αμυντικές δαπάνες των ΕΠΑ τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι για να ξοδεύει αυτά τα τεράστια ποσά, την στιγμή που αντικειμενικά δεν κινδυνεύει από καμιά χώρα, τότε αυτές οι δαπάνες δεν είναι αμυντικές, αλλά επιθετικές, ενδεικτικές του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της οικονομίας τους. Έτσι γίνεται φανερό ότι αυτές οι επιθετικές δαπάνες επιτρέπουν στις ΕΠΑ να διαμορφώνουν προς το συμφέρον τους τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, ώστε αυτές οι δαπάνες να τους αποφέρουν πολλαπλάσιο πλούτο από το κόστος ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας.

Παρατηρείται επίσης ότι στις δέκα στρατιωτικά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, με τις μεγαλύτερες αμυντικές δαπάνες, αντιστοιχεί περίπου το 73% του συνόλου των καταγραμμένων ετήσιων αμυντικών δαπανών, πράγμα που καταδεικνύει την ύπαρξη μιας πυραμίδας στρατιωτικής ισχύος, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται οι ΕΠΑ, με την Κίνα και την Ινδία να ακολουθούν απειλητικά, δεδομένης και της ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξής τους.

Την ίδια στιγμή όμως  συντελείται μια ανατροπή στη σχέση μεταξύ Αμερικής και Κίνας αναφορικά με τη συμμετοχή τους στο Ακαθάριστο Παγκόσμιο Προϊόν, η οποία  εξελίσσεται σε βάρος της Αμερικής αφού το 1950 η Αμερική συμμετείχε κατά 27,3%, ενώ η Κίνα μόλις κατά 4,5%, στο τέλος του ψυχρού πολέμου, το 1990, η Αμερική συμμετείχε κατά 20,6% και η Κίνα κατά 3,86%, για να καταλήξει το 2018 η Αμερική να συμμετέχει κατά 15% ενώ η συμμετοχή της Κίνας ανέρχεται στην πρώτη θέση με 18,6%^[1].

Το σπάσιμο του ψυχολογικού φράγματος, με τον εκτοπισμό της Αμερικής, και κατά μία έννοια της Δύσης συνολικά, από την πρώτη θέση και την ανάδειξη της Κίνας, και κατά κάποια έννοια της Ασίας/Ανατολής, στην κορυφή της οικονομικής κατάταξης των χωρών του πλανήτη, καθιστά την Αμερική περισσότερο ανίσχυρη να διαχειριστεί το σχέδιο της παγκόσμιας ηγεμονίας του αμερικανισμού^[2]. 

Κόσοβο: Δικάζουν το «Φίδι» (ένα μάθημα για φιλοαμερικανούς πολιτικούς)

 

April 10, 2023

Η ιστορία έχει τον δικό της, εντελώς ιδιαίτερο τρόπο να εκδικείται όσους θέλουν να δραπετεύσουν από αυτή.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
9 Απριλίου 2023

O Τζο Μπάιντεν τον αποκάλεσε «Τζορτζ Ουάσινγκτον» του Κοσόβου. Υπήρξε ευνοούμενος του Ντόναλντ Τραμπ. Για πολλά χρόνια ήταν το αγαπημένο παιδί όλης της «συλλογικής Δύσης», Ε.Ε. περιλαμβανομένης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη σύζυγό του τον συνάντησε στη Νέα Υόρκη. Ο Νίκος Κοτζιάς είπε, όταν τον είδε: «Πρέπει να μαθαίνουμε από την ιστορία και να μην φυλακιζόμαστε απ’ αυτή».

Μόνο που η ιστορία έχει τον δικό της, εντελώς ιδιαίτερο τρόπο να εκδικείται όσους θέλουν να δραπετεύσουν από αυτή. Κι έτσι ο Χακίμ Θάτσι βρίσκεται εδώ και μία εβδομάδα στο εδώλιο του κατηγορουμένου του Ειδικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη.

Ο ηγέτης του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου (UCK) και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών, πρωθυπουργός και πρόεδρος του Κοσόβου, γνωστός και ως «Φίδι», δικάζεται με βαρύτατες κατηγορίες, μαζί με τα ηγετικά στελέχη του UCK Κάντρι Βέσελι, Ρέτσεπ Σέλιμι και Γιάκουπ Κράσνιτσι.

Σύμφωνα με το συνοδευόμενο από 56.000 ντοκουμέντα  κατηγορητήριο, οι ηγέτες του UCK είναι υπεύθυνοι για περισσότερες από εκατό δολοφονίες και πολλά άλλα εγκλήματα πολέμου το 1998 και το 1999. Κατηγορούνται ότι προσωπικά συμμετείχαν στον εκφοβισμό και την κακοποίηση κρατουμένων. Τo κατηγορητήριο περιγράφει λεπτομερώς τη βία με την οποία ο UCK έδρασε εναντίον Σέρβων, Ρομά και άλλων μη Αλβανών, αλλά και πόσο ανελέητα κατεδίωξε άλλους Αλβανούς που ήταν αντίθετοι με τον Θάτσι και υποστήριζαν τον πολιτικό του αντίπαλο Ιμπραήμ Ρουγκόβα. O Ρουγκόβα ήταν υπέρ μιας ειρηνικής λύσης του προβλήματος του Κοσόβου και της συμφιλίωσης με τους Σέρβους.

Με ποια μούτρα, Ελλάδα-Κύπρος θ’ απαιτήσουν υποστήριξη κατά της παρανομούσης Τουρκίας;

 

του Σάββα Ιακωβίδη

Τι δεν καταλαβαίνουν, επιτέλους, στην Αθήνα; Απέναντι στην τουρκοκατεχόμενη Κύπρο η Ελλάδα έχει ανεκπλήρωτες και ασήκωτες συμβατικές και εθνικές υποχρεώσεις, που δεν παραγράφονται με εποχικούς χαριεντισμούς με τον Αττίλα. Η Αθήνα ας μην είναι αφελής: Οι Τούρκοι δεν έχουν ακυρώσει ΚΑΜΙΑΝ από τις διεκδικήσεις τους κατά της Ελλάδος και της Κύπρου. Άρα, τι είδους… «ήρεμος αέρας» φυσάει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις;

Ένα mea culpa! Ένα μόνο! Για να διατηρηθεί, τουλάχιστον, η ελπίδα και να αποδειχτεί ότι στην Κύπρο και στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα εθνική αξιοπρέπεια. ΔΕΝ θα το ακούσουμε να αναμέλπεται. Αντ’ αυτού ακούμε ψεύδη, παραπλανήσεις, δικαιολογίες, προκλητικές ενέργειες. Προπάντων, βάναυση προσβολή προς τη νοημοσύνη των Ελλήνων της Κύπρου και της Ελλάδος. Αναφερόμαστε στην υπόθεση που προέκυψε με τη διεκδίκηση της θέσης του Γενικού Γραμματέα στον πολύ σημαντικό Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ). Αρκετές ημέρες πριν λήξει η προθεσμία για υποβολή υποψηφιοτήτων, οι Υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδος και της Τουρκίας, στο πλαίσιο μιας «ατμόσφαιρας εξομάλυνσης» και ενός «ευχάριστου αέρα ηρεμίας», ανακοίνωσαν σπουδαία νέα.

Κυβέρνηση για την κοινωνική πλειοψηφία

 

Του Δημήτρη Οικονόμου

(Συνέντευξη μου στην "Αυγή")

1.Πληθωρισμός, ακρίβεια, άρση προστασίας πρώτης κατοικίας, νέα γενιά κόκκινων δανείων. Απέναντι σε αυτά, αρκούν τα κουπόνια και οι «τσαμπουκάδες» με τους τραπεζίτες;

Όχι βέβαια! Κουπόνια και επιδόματα σε νοικοκυριά με την πλάτη στον τοίχο ή και στον καναβάτσο είναι ανεπαρκή. Προφανώς. Τα λεφτά από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους πρέπει να χρηματοδοτήσουν, πριν απ’ όλα, ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για νέες θέσεις εργασίας με ανθρώπινες αμοιβές και εργασιακή ασφάλεια. Οι κυβερνήσεις όταν κάτι δεν τους αρέσει το διορθώνουν δεν “τσαμπουκαλεύονται” σε μια ακόμα όψιμη, προεκλογική στην πραγματικότητα, φούσκα.

Επιπλέον των όσων περιγράψατε στην ερώτησή σας επιτρέψτε μου να επισημάνω την καταβαράθρωση των δημόσιων οικονομικών με την εκτόξευση του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους σε δυσθεώρητα ύψη και βέβαια για το 2022 το αρνητικότερο από ποτέ εμπορικό ισοζύγιο. Κυλίσαμε πάλι στο καθεστώς έθνους καταναλωτών εισαγόμενων προϊόντων με δανεικά λεφτά.

Εμείς προτείνουμε ένα κράτος ρυθμιστή που θα διασφαλίζει ότι η οικονομία είναι στην υπηρεσία των ανθρώπων και όχι το αντίθετο. Και προφανώς χρειαζόμαστε μια οικονομία που θα απελευθερώνει τους ανθρώπους με καλοπληρωμένες δουλειές, με προοπτική, με αξιοκρατία στην οποία θα μπορούν να εφαρμόζουν στη πράξη όλες τις δεξιότητες τους.

 

Η Ένωση και οι ισχυρισμοί του Μακαρίου

 

ΜΟΛΙΣ τα περασμένα Χριστούγεννα έγραφα για την 18τομη έκδοση των "Απάντων Μακαρίου Γ΄", μια ακόμα απάτη, εκδοτική αυτή τη φορά, του μακαριακού καθεστώτος.

Ο Στ΄ τόμος, ο οποίος αρχίζει τον Ιανουάριο 1963 περιλαμβάνει μόνο την επιστολή της 25 Φεβρουαρίου 1964 του Γεωργίου Παπανδρέου η οποία προειδοποιεί τον Μακάριο για τις βαρειές ευθύνες και των δυο τους ενώπιον του έθνους και της Κύπρου, εφόσον συνεχίσει ο Μακάριος να παίρνει μόνος του αποφάσεις χωρίς να συμβουλεύεται το Εθνικό Κέντρο.

Η απάντηση του Μακαρίου, της 1ης Μαρτίου 1964 δεν περιλαμβάνεται στον τόμο, ο οποίος τελειώνει στις 4 Μαρτίου, για τον απλούστατο λόγο ότι στην απάντησή του ο Μακάριος Γ' ισχυριζόταν ψευδώς ότι συνεχίζει τον αγώνα για την κατάλυση της Ζυρίχης, ώστε σε συνεννοήση με το Εθνικό Κέντρο ο κυπριακός λαός να καθορίσει το μέλλον του: την Ένωση, βέβαια, με την Ελλάδα. Κι ο λόγος που δεν περιλαμβάνεται αυτή του η επιστολή είναι επειδή ματαίωσε την νομιμοποίηση της Ένωσης στις 20 Αυγούστου 1964 όταν του προσφέρθηκε με την ισχύ της Μεραρχίας και την εύνοια των ΗΠΑ από την Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Η Γαλλία σε σταυροδρόμι

 

• View Larger Image

H Γαλλία σε σταυροδρόμι

«Η γαλλική κοινωνία δεν είναι διαιρεμένη ανάμεσα στους πεφωτισμένους υποστηρικτές της προόδου και στους αμόρφωτους εχθρούς της. Το πραγματικό σχίσμα βρίσκεται ανάμεσα στους νικητές της παγκοσμιοποίησης, ή τουλάχιστον σε εκείνους που έχουν τα μέσα να προστατευτούν από περιστασιακές ατυχίες, και στους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι δεν έχουν καμία δύναμη να αντισταθούν στην αμείλικτη επέλασή της.»

– Christophe Guilluy (Κριστόφ Γκιλουί)

Το φάντασμα της καθολικής λαϊκής εξέγερσης, από τη στιγμή που ο Γαλλικός λαός εισέβαλε με τόση ορμή στη δημόσια σφαίρα, άρχισε να στοιχειώνει και πάλι τη γαλλική και την υπερεθνική ελίτ. Έπειτα από πάνω από δύο εβδομάδες διαδηλώσεων, συγκρούσεων και οδοφραγμάτων στην πρωτεύουσα και στην επαρχία της Γαλλίας, η «επιστροφή του νόμου και της τάξης», όσο κι αν θα το επιθυμούσε ο Μακρόν αλλά και τα συνδικάτα (που δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν την αυθόρμητη πολιτική δράση), αποτελεί ένα όνειρο θερινής νυκτός. Το ταξικό ρήγμα ανάμεσα σε εκείνους που επωφελούνται και στηρίζουν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και σε αυτούς που μάχονται εναντίον της, έχει γίνει ξεκάθαρο.

Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και η κοινωνική κατάσταση

Η αφορμή για την όξυνση της κοινωνικής πάλης ήταν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που προωθεί ο πρώην μεγα-τραπεζίτης και νυν πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, το οποίο σκοπεύει να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64. Κι αυτό διότι, όπως είπε στην τηλεοπτική συνέντευξη της περασμένης εβδομάδας, «αυτό είναι απαραίτητο» για τη βιωσιμότητα του συστήματος.

Και έχει δίκιο αλλά μόνο βέβαια αν πάρει κανείς ως δεδομένες ορισμένες παραμέτρους που διαμορφώνουν το οικονομικό περιβάλλον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα σε διάφορες παρεμβάσεις μας του ΜΕΚΕΑ, η πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι οι λεγόμενες «4 ελευθερίες» (κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών, υπηρεσιών), οι οποίες στον ευρωπαϊκό χώρο θεσμοποιήθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Συγκεκριμένα, η εφαρμογή των 4 ελευθεριών συνεπάγεται την ελαχιστοποίηση των κοινωνικών ελέγχων επάνω στις αγορές, οι οποίοι έχουν ως στόχο την προστασία της κοινωνίας και της φύσης από τη ελεύθερη λειτουργία της αγοράς.

Νέος πονοκέφαλος για το τουρκικό καθεστώς...

 

του Λεωνίδα Κουμάκη

  Ένας νέος "πονοκέφαλος" του τουρκικού καθεστώτος αφορά την τεράστια επιτυχία που σημειώνουν στην προεκλογική Τουρκία τηλεοπτικές σειρές που αναδεικνύουν κουκουλωμένες αμαρτίες της τουρκικής κοινωνίας όπως π.χ. την συνήθεια οι γονείς εύπορων οικογενειών με αυστηρές "μουσουλμανικές αρχές" να αποφασίζουν μόνοι τους για τον γαμπρό ή την νύφη του παιδιού τους. Το νέο "ζευγάρι" βρίσκεται ξαφνικά παντρεμένο χωρίς να το καταλάβει, επειδή απλά το αποφάσισαν οι γονείς του. Συνήθως οι γάμοι αυτοί καταδικάζουν και τους δύο σε μια ζωή μαρτυρίου ή (σε πολύ καλή περίπτωση) σε ένα επώδυνο συμβιβασμό εφ΄ όρου ζωής. Αντί δηλαδή να σημειώνουν επιτυχία οι επιδοτούμενες από την ΜΙΤ και άλλες πηγές προπαγανδιστικές σειρές που γυρίζονται σωρηδόν & υποστηρίζονται απροκάλυπτα από τους ισλαμιστές (μια από αυτές διαφημίστηκε μέχρι και από τον Χ. Ακάρ), αυτές συνήθως πατώνουν σε τηλεθέαση και την κορυφή καταλαμβάνουν σειρές που αναδεικνύουν κοινωνικά θέματα.

Τα 2/3 του πλανήτη....

 

της Καίτης Μυλωνά

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο in.gr, τα 2/3 του πλανήτη υποστηρίζουν Ρωσία και Κίνα.

"Μεταξύ των 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που κατοικούν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες του κόσμου, τα τρία τέταρτα (75%) έχουν τώρα αρνητική άποψη για την Κίνα και το 87% αρνητική άποψη για τη Ρωσία, σύμφωνα με την έκθεση που δημοσιεύτηκε από το Κέντρο για το Μέλλον της Δημοκρατίας (CFD), του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, η οποία μας δίνει ενημερωμένες πληροφορίες για τις τρέχουσες απόψεις του 83% των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.

΄Ομως, μεταξύ των 6,3 δισεκατομμυρίων που ζουν στις υπόλοιπες 136 χώρες του κόσμου, συμβαίνει το αντίθετο – με το 70% των ανθρώπων να διάκεινται θετικά προς την Κίνα και το 66% προς τη Ρωσία.

Η ανάλυση περιλαμβάνει σημαντικά δεδομένα της κοινής γνώμης από τις αναδυόμενες οικονομίες και τον Παγκόσμιο Νότο, και υποδεικνύει ότι αυτό το χάσμα δεν είναι μόνο οικονομικό ή στρατηγικό, αλλά βασίζεται σε προσωπική και πολιτική ιδεολογία".

Θεωρώ, ότι οι άνθρωποι/πολίτες που ανήκουν στα 6,3 εκατομμύρια, δεν είναι πολεμοχαρείς, ούτε θέλουν να ζουν σε αυταρχικά καθεστώτα. Εξάλλου τι σημαίνει φιλελεύθερες; Δηλαδή τα 6,3 δισεκατομμύρια κατοίκων της γης δεν θέλουν την ελευθερία; Θεωρώ, πως μετά από 3+ αιώνες αυταρχικών αποικιακών και νεοαποικιακών (οικονομικών) καταπιεστικών καθεστώτων δεν θέλουν να ακούνε για Δύση, ενώ ο νεοφιλελευθερισμός και οι λιτότητες και οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις λειτουργούν απωθητικά προς τον λεγόμενο αναπτυγμένο δυτικό κόσμο.

Είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να φτιάξουμε έναν πολυπολικό κόσμο με τις ξεχωριστές κουλτούρες που έχει ο κάθε λαός και να αφήσουμε τους χωρισμούς σε στρατόπεδα "πολιτισμένων" και "αγρίων/καθυστερημένων". Μπορεί να φαίνεται "χριστιανικό" και "αγαπησιάρικο", αλλά δεν είναι. Είναι εξάλλου γνωστό είμαι άθεη. Αυτό που προτείνω είναι εντελώς κοσμικό. Σε άλλη ευκαιρία θα το συγκεκριμενοποιήσω!

 

Το «Όχι» της γερμανικής Αριστεράς

 

April 3, 2023

Σεβίμ Νταγκντελέν: «Μετά από 78 χρόνια, είναι ώρα για τους στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών να γυρίσουν στην πατρίδα τους».

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
3 Απριλίου 2023

Είχα αρχίσει να γράφω ένα άρθρο για τις δύο παράλληλες εξελίξεις που συγκλονίζουν τώρα και θα συγκλονίσουν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον την Ευρώπη. Από τη μια, την κοινωνική και δημοκρατική εξέγερση της Γαλλίας. Και από την άλλη την επιφανειακά λιγότερο εκρηκτική, περισσότερη «υπόκωφη» αλλά πλήρη τεράστιων εν δυνάμει συνεπειών μεταστροφή της γερμανικής και, συνολικά της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης στο ζήτημα της Ουκρανίας και των σχέσεων με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Από την ίδια τη φύση αυτών των φαινομένων είναι ασφαλώς αδύνατη μια εκ των προτέρων πρόβλεψη για το πού θα καταλήξουν. Αυτό αντίθετα που είναι βέβαιο είναι ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς, η έκβασή τους θα επηρεάσει βαθύτατα την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κατάσταση.

Είχα μισογράψει το άρθρο όταν το ένστικτό μου με συμβούλεψε να παραμερίσω. Υπάρχουν μερικές προνομιακές στιγμές («κρίσιμα σημεία», «σημεία καμπής») στην Ιστορία που τα λόγια και οι πράξεις των ανθρώπων γίνονται η «πρώτη ύλη» της. Και είναι καλύτερα τότε να τα αφήνει κανείς αδιαμεσολάβητα να μαρτυρούν την εποχή του στο μυαλό και στο συναίσθημα των αναγνωστών του. Είχα αυτή την αίσθηση διαβάζοντας την ομιλία που έκανε η βουλευτής (του κόμματος της Αριστεράς DieLinke) Σεβίμ Νταγκντελέν στην ειδική τελετή για τα 75 χρόνια από το σχέδιο Μάρσαλ, που έγινε στη γερμανική Βουλή, το Buntestang την περασμένη Παρασκευή. Και για αυτό τον λόγο παραθέτω εδώ τα κύρια σημεία της χωρίς άλλα δικά μου σχόλια.