Ενα πρωί στον Ευαγγελισμό

 του Δημήτρη Οικονόμου

 

Πέρασα σχεδόν ολόκληρη τη προηγούμενη εβδομάδα έγκλειστος λόγω πυρετού. Άρχισα τα τεστ για να διαπιστώσω αν με είχε προσβάλλει, για πρώτη φορά, ο κορονοϊός. Όμως όχι! Δεν ήταν παρά μια γαστρεντερίτιδα, αρκετά επίμονη ώστε να με ρίξει στο κρεβάτι. Με αρκετό χρόνο στη διάθεση μου λοιπόν -κάτι αρκετά ασυνήθιστο- και αφού είδα ταινίες και σειρές, το έριξα στις σκέψεις για τη δημόσια υγεία στη πατρίδα μας. Ευτυχώς, με το θέμα μάλλον χαμηλά στην επικαιρότητα, όπως δεν το είχαμε συνηθίσει τα τελευταία τρία χρόνια, άρα απελευθερωμένο από επικοινωνιακή βαβούρα.

Θυμήθηκα τις συζητήσεις που κάναμε με τους εργαζομένους στον Ευαγγελισμό πριν λίγες εβδομάδες, στο πλαίσιο δράσεων του ΠΑΣΟΚ και προβολής των θέσεων του για την Υγεία. Μπαίνοντας στο μεγάλο αυτό νοσοκομείο, ουσιαστικά αποβιβάζεσαι σε μια νησίδα παροχής ιατρικών υπηρεσιών στο κέντρο της Αθήνας. Όχι μόνον όμως! Εντυπωσιακό να βλέπεις, πράγματι, στον ίδιο χώρο, ασθενείς, έκτακτα περιστατικά, προετοιμασίες να επαναλειτουργήσει το εμβολιαστικό κέντρο, προγραμματισμένες ιατρικές συναντήσεις… ά, ναι, και ραντεβού για εξετάσεις! Όλα αυτά, με γιατρούς, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό να δίνουν μια τιτάνια μάχη με βασικό αντίπαλο την χαοτική χρήση των τριτοβάθμιων μονάδων περίθαλψης. Στους εργαζόμενους αυτούς οφείλουμε πράγματι ευγνωμοσύνη. Αν και δικαίως αμφιβάλλουν πια για το ενδιαφέρον του πολιτικού μας προσωπικού να λύσει το πρόβλημα: «πως είναι δυνατόν αφού έχετε διαπιστώσει την οργανωτική ανεπάρκεια εδώ και χρόνια να μην μπορείτε να την δαμάσετε;»

Πολλές φορές, συζητώντας για την υγεία, στην πραγματικότητα μιλάμε μόνο για νοσοκομεία. Και δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι η δημόσια υγεία και η βελτίωση των δεικτών της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την μείωση του καπνίσματος, την μεσογειακή διατροφή, την φυσική άσκηση, την ποιότητα του αέρα (τόσο στο περιβάλλον όσο και στους εσωτερικούς χώρους), τις λιγότερο πιεστικές συνθήκες της καθημερινής μας ζωής. Ξεκινώντας βέβαια από την μετάδοση της σημασίας όλων αυτών των παραγόντων στα παιδιά μας στα σχολεία τους. Και βέβαια, αναντικατάστατες τις τακτικές προληπτικές μας εξετάσεις και τα sms υπενθύμισης τους. Με επαρκή αριθμό δημόσιων εξεταστικών κέντρων. Με απαραίτητες, τέλος, την αιμοδοσία και την δωρεά οργάνων, μιας και δημόσια υγεία δεν είναι μόνο η δική μας, αλλά όλων μας!

Χρειαζόμαστε όλα αυτά και εκστρατείες ενημέρωσης του κοινού για την διαθεσιμότητα και την αξία χρήσης τους, ώστε, σταδιακά, τα νοσοκομεία να εξελιχθούν σε άρτια οργανωμένες τριτοβάθμιες μονάδες περίθαλψης και νοσηλείας. Κανείς δεν μπορεί πια να κλείνει τα μάτια του στην ανάγκη συγκεκριμένων αλλαγών και όχι σπασμωδικών παρεμβάσεων, όπως αυτές που γίνονται τα τελευταία χρόνια και απλώς περιπλέκουν διαδικασίες, δυσκολεύοντας τον πολίτη. Τα έχουμε δει, τα ζούμε, τα ξέρουμε και γι’ αυτό ακριβώς… θα τα αλλάξουμε όλα. Στέλνοντας σπίτι τους όσους προκάλεσαν την σημερινή κατάσταση ή και την ανέχτηκαν.