Γράφει ο Κώστας Λάμπος
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη να
λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο. Αν
χαθεί, εγώ θα φταίω».
Νίκος Κaζαντζάκης
Όταν οι λεγόμενες ‘Μεγάλες Δυνάμεις’,
μετά τον 2ο μεγάλο παγκόσμιο καταστροφικό πόλεμο, υποκριτικά
υπόσχονταν, θανάσιμα ανταγωνιζόμενες, διαρκή ειρήνη και κοινωνική ευημερία
θεμελιωμένη πάνω στην λεηλασία του πλανήτη και των χωρών του Νότου και της
καπιταλιστικής Περιφέρειας, στην περιθωριοποίηση και στην άγρια εκμετάλλευση
των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και στους ασύδοτους
πολεμικούς εξοπλισμούς, τότε η λαβωμένη Ευρώπη και η ανθρωπότητα θα έπρεπε να
προβληματιστούν για το κατά πόσο θα έπρεπε να εμπιστευτούν το μέλλον τους στους
επίδοξους ηγεμόνες του πλανήτη.
Όταν ο Αμερικανισμός[1]
με την διαχρονικά μεροληπτική και συνεπώς καταχρηστική ενεργοποίηση όλων των διεθνών
οργανισμών, υποτάσσει, εδώ και δεκαετίες, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά και
ιδεολογικά με την άμεση και έμμεση βία του δολαρίου και του ΝΑΤΟ ολόκληρη τη
Δύση στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του, υπονομεύοντας τον υφιστάμενο πολυπολικό
κόσμο με διακηρυγμένο, μέσω του προφήτη της παγκοσμιοποίησης, τον Sbignew Brzezinsky, σκοπό την αποκλειστική
παγκόσμια ηγεμονία του, η Ευρώπη και η ανθρωπότητα θα έπρεπε να ανησυχούν
σοβαρά και να επεξεργάζονται εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον, γιατί
διαφορετικά στο καταστροφικό παιχνίδι θα έμπαιναν, όπως και συνέβη και νέοι
‘προφήτες της αποκάλυψης’ και διεκδικητές της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Σήμερα που ο μανιακός αμερικανισμός βλέπει και δημιουργεί παντού πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς, καταπατά συμφωνίες, ισοπεδώνει οικονομίες, πολιτισμούς και χώρες ολόκληρες και αναθεωρεί μονομερώς και βίαια διεθνείς συνθήκες σπέρνοντας παντού βάσεις θαΝΑΤΟυ και πολέμους με ‘πρόθυμους’ και αχυράνθρωπους, με σκοπό την μονοκρατορία του. Ο εφιάλτης του αμερικανισμού που στην τρέχουσα περίοδο καλύπτεται ιδεολογικά από τις θεωρητικές ανοησίες του ‘Μαντείου του Davos’ με πρωθιερέα τον Klaus Swab και δεξιό ιεροψάλτη τον πολύ Γιουβάλ Νώαχ Χαράρι, που προδιαγράφει την ιστορία του μέλλοντος μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης’ του καπιταλισμού, η Ευρώπη και η ολόκληρη η δετική ανθρωπότητα με την έννοια των αυτόνομων, ανεξάρτητων και αυτοδιεθυνόμενων κοινωνικών και πολυεθνικών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση[2], οντοτήτων έχουν αφιονισμένες παραδοθεί στον αμερικανισμό. Αυτό όμως δεν σήμαινε κατά καμία έννοια ότι το ίδιο θα έκανε και η άμεσα απειλούμενη Ρωσία, ή και η Ανατολή και κυρίως η Ασία, που κι’ αυτή αισθάνεται στο σβέρκο της την ανάσα του αμερικανισμού, του ‘πολιτισμού του θανάτου’, όπως χαρακτηρίζει τον αμερικανισμό ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Jeremy Rifkin. Πάνω σ’ αυτή την δυστοπική πραγματικότητα των μεγάλων καπιταλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών συσσωρεύτηκαν τόσα όπλα και συστήματα μαζικής καταστροφής που μπορούν να καταστρέψουν τον πλανήτη χιλιάδες φορές, ενώ ημείς φερόμαστε ως χάνοι θεατές.
Το μεγάλο κακό έρχεται ολοταχώς, μέσω
Ουκρανίας[3], και η τύχη
της ανθρωπότητας και του πλανήτη εξαρτώνται από την εκρηκτική αφύπνιση των
δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με στόχο την οριστική
και ριζική, αλλά δημιουργική καταστροφή όλων των θεσμών και των δομών που
προκαλούν ακραίες κοινωνικές ανισότητες και καταστρέφουν την ανθρωπότητα και
τον πολιτισμό της.
Ο παραπλανητικά λεγόμενος ‘πόλεμος
του Πούτιν’, στην ουσία δεν είναι παρά ένας πόλεμος μεταξύ του δυτικού και του
ανατολικού καπιταλισμού για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας και κατά
συνέπεια της ανθρωπότητας. Το γεγονός πως οι δυτικοί ισχυρίζονται ότι πολεμούν
τον αυταρχισμό για τη σωτηρία της δημοκρατίας αποτελεί μέγιστη απάτη, γιατί τι
σόι δημοκρατία είναι αυτή που οι ακραίες κοινωνικές ανισότητες οδηγούν, κατά
την μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam και σύμφωνα με επίσημα στοιχείο του
ΟΗΕ ώστε «ένα εκατομμύριο άνθρωποι να βυθίζονται στην ακραία φτώχεια κάθε
ώρα που περνά», για να μπορεί το 1% να λεηλατεί τις ζωές του 99% των πολιτών της;
Το ίδιο απατηλός, αν και περισσότερο
λογικοφανής, είναι και ο ισχυρισμός των ανατολικών, ότι πρόκειται για τον
‘πόλεμο του Μπάιντεν’, της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και του
αμερικανισμού, στον οποίο αντιστέκονται με στόχο να διατηρήσουν τον πολυπολικό
κόσμο της ειρήνης και της προόδου, στον οποίο όμως την εξουσία ασκούν οι
οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχες ελίτ με τις κοινωνίες στο περιθώριο.
Μετά από αυτά το λίγα, που ορίζουν το
πανανθρώπινο Γίγνεσθαι και γκριζάρουν το μέλλον, καταντάει γελοία η στράτευση ή
ακόμα και η απλή τοποθέτηση του καθενός μας υπέρ του ενός και κατά του άλλου,
με την ψευδαίσθηση πως έτσι ‘βρίσκεται από την σωστή πλευρά της ιστορίας’,
όπως ισχυρίζεται ο μικρός και λίγος Μητσοτάκης, που όσοι σχεδιάζουν κυβερνήσεις
κατάφεραν να έχει την τύχη ως μονόφθαλμος να κυβερνά τυφλούς, κωφούς και
άλαλους δεξιούς, κεντρώους, σοσιαλδημοκράτες και τριτοδιεθνιστές δούλους ‘θείων
σκιάχτρων’ και πέντε-έξι ντόπιων αφεντάδων που λειτουργούν ως υπεργολάβοι του
αμερικανισμού.
Περισσότερο αξιολύπητοι είναι όσοι
διαγκωνιζόμενοι, που ενώ γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει, σπρώχνονται στους
προθάλαμους εφημερίδων, ιστοσελίδων, κομμάτων, μεγαλοπαραγόντων και πρεσβειών
για να καταδικάσουν τον ‘πόλεμο του Πούτιν’, να αποθεώσουν τον αχυράνθρωπο
Ζελένσκι που έσυρε την Ουκρανία στην καταστροφή, επειδή το αμερικανοΝΑΤΟϊκό
κατεστημένο αποφάσισε να παγιδεύσει την Ρωσία στις πεδιάδες της Ουκρανίας[4],
με την ελπίδα ότι θα την νικήσει, ή τουλάχιστον να την αποδυναμώσει για να
σχεδιάσει την επόμενη κίνησή του απέναντι στην Κίνα, στην Ασία και στην
Ανατολή. Το φαινόμενο να χειροκροτούν όρθιοι, οι διάφοροι εθνοπατέρες στα
διάφορα κοινοβούλια της Δύσης, ένα ανθρωπάκι δέσμιο του Δεξιού Τομέα και των
νεοναζί του Αζόφ, υποχρεώνοντάς το να βγαίνει σε παγκόσμια θέα με τον σιδηρούν
σταυρό, το σύμβολο των SS, αποτελεί ύψιστη ύβρι κατά των εβδομήντα και πλέον
εκατομμυρίων αγωνιστών και αμάχων που έδωσαν τη ζωή τους για να αποτραπεί το
‘Τρίτο Ράιχ των χιλίων ετών’, αλλά και ντροπή για ολόκληρη την ανθρωπότητα που
άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν μέχρι αυτό το σημείο, όπου το κεφάλαιο και οι
ίδιες δυνάμεις στρώνουν τον δρόμο για ένα τέταρτο Ράιχ με τη μορφή του αμερικανικού
ηγεμονισμού.
Απέναντι σε αυτές τις δρομολογημένες
εξελίξεις υπάρχει μόνο μια δύναμη που μπορεί να σταθεί και να τις ακυρώσει και
αυτή δεν είναι άλλη από εμάς τους ίδιους τους πολίτες, που ως δυνάμεις της
Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να μετακινηθούμε από τη θέση
του αντικειμένου εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο, δυτικό ή ανατολικό, της
ελεύθερης τάχα αγοράς, ή της κρατικομονοπωλιακής μορφής του, στην θέση του
υποκειμένου της ιστορίας, που σημαίνει ότι αρνούμαστε να μας κυβερνούν ερπετά και
άρπαγες, γιατί με τους διαχρονικούς αγώνες μας έχουμε δημιουργήσει όλες τις
υλικές, πνευματικές, επιστημονικές και τεχνολογικές προϋποθέσεις για να
μπορούμε να αυτοκυβερννιώμαστε σε συνθήκες κοινωνικής ισότητας, με τη μορφή της
άμεσης δημοκρατίας[5] και τις αρχές
και τις αξίες του αταξικού ανθρωπισμού[6].
Για να συμβεί όμως αυτό είναι
αναγκαίο να ξεβολευτούμε και να σηκωθούμε από τον καναπέ που μας κοιμίζει με τα
πνευματικά σκουπίδια που μας σερβίρει το κεφάλαιο και οι υπάλληλοί του, μέσω
των ΜΜΕ και να ξεκινήσουμε μια επανάσταση ενάντια στα στερεότυπα που έχουν
φυτέψει στο μυαλό μας, να σκεφτούμε και να συσκεφτούμε με τους γύρω μας, μέτρα,
μέσα και τρόπους που θα μας κάνουν να κερδίσουμε τον αυτοσεβασμό και την
αυτοπεποίθησή μας, για να μπορέσουμε να οραματιστούμε και όλοι μαζί ενωμένοι να
αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο[7].
Να αγωνιστούμε με τα μυαλά μας, που όταν απαλλαγούν από τους σκοταδιστικούς μύθους[8]
και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες καμιά προπαγάνδα, κανένα ψέμα και κανένα όπλο
δεν μπορεί να τα νικήσει. Ξέρω και καθημερινά ακούω εκφράσεις, ‘τι να κάνω
εγώ;’ ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη’, ‘είμαστε λίγοι, οι πολλοί δεν
καταλαβαίνουν’, ‘μπορείς να τα βάλεις με τους ισχυρούς;’ Και τόσα άλλα δείγματα
πνευματικής αδράνειας, δουλείας και ηττοπάθειας, που όμως αν δεν λέγονται λόγω
άγνοιας, αποτελούν άλλοθι που παραπέμπει στην κουτοπονηριά που ο φορέας τους
θέλει να ωφεληθεί από τον αγώνα των άλλων. Τόσο η ιστορία όσο και η Φύση
διδάσκουν πως οι λίγοι μπορούν να γίνουν πολλοί όταν συμφωνήσουν για το καλό
όλων και την αποτροπή εξελίξεων που θα βλάψουν όλους, όπως ακριβώς οι σταγόνες
γίνονται ρυάκια, ρέματα, παραπόταμοι και ορμητικά ποτάμια που στον ρου τους
καταστρέφουν κάθε εμπόδιο μέχρι να φτάσουν στην θάλασσα και στον Ωκεανό.
Αυτό, για το οποίο ο καθένας μας
καταδικάζει την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, το σύστημα ή την ‘μοίρα του’,
σχετίζεται με την ανισότητα, την αδικία, την ανηθικότητα ανθρώπων και θεσμών,
μπορεί επεξεργασμένο συλλογικά και υπεύθυνα να αποκαλύψει την συνολική
ανηθικότητα του καπιταλιστικού συστήματος και όσων το υπηρετούν και στο βαθμό
που θα γίνει κοινή πεποίθηση, κοινωνική συνείδηση της πλειονότητας των
κοινωνιών στον ίδιο βαθμό θα εκφραστεί κάποια στιγμή και ως απόφαση αλλαγής του
τρόπου της κοινωνικής συμβίωσης, από αυτόν που στηρίζεται στην ατομική
ιδιοκτησία[9] πάνω στα μέσα
παραγωγής που μας χωρίζει για το συμφέρον του 1% σε εκείνον που θα μας ενώνει
στη βάση ‘από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα ανάλογα με
τις ανάγκες του’. Η απλή Λογική των αγώνων και η εμπειρία των αιώνων μπορούν να
μετασχηματιστούν στην δύναμη που θα μπορέσει ως παγκόσμια ειρηνική κοινωνική
αντιηγεμονική και αμεσοδημοκρατική επανάσταση, να μετατρέψει αναίμακτα και
ειρηνικά την ανισότητα 1%>99% στη μορφή της εξίσωση 99%=100%-1%.
Σε αυτή την κρίσιμη καμπή της
ιστορίας της ανθρωπότητας οι λαοί της Ευρώπης[10]
μπορούν και πρέπει να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο που θα συμβάλει στην
αλυσιδωτή πνευματική αντίδραση και επαναστατικοποίηση ολόκληρης της εργαζόμενης
ανθρωπότητας κατά του ηγεμονισμού και υπέρ της αυτοδιεύθυνσης των κοινωνιών σε
τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.
Οι δυνάμεις της Εργασίας, της
Επιστήμης και του Πολιτισμού, είναι τώρα η ώρα τους να κλείσουν τα αυτιά τους
στις σειρήνες του δυτικού και του ανατολικού ηγεμονισμού και να βγουν
αποφασισμένες στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς, εκπαίδευσης
και ψυχαγωγίας και ως σύγχρονες ‘Εκκλησίες του Δήμου’ και της Άμεσης
Δημοκρατίας αρθρωμένες σε μια ενιαία και αδιαίρετη παγκόσμια ουμανιστική
επανάσταση, για να ματαιώσουν τώρα τα ηγεμονικά σχέδια του κεφαλαίου, όλων των
εκδοχών, μια για πάντα και παντού.
[1] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου
και της Παρακμής, Παπαζήσης, Αθήνα 2009.
[2] Λάμπος Κώστας, Χωρίς Ευρωπαϊκή Ταυτότητα δεν υπάρχει μέλλον για την Ευρώπη,https://www.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/4097544794604472655
1
[3] Λάμπος Κώστας, Πόλεμος και πολιτική στον 21ο αιώνα, https://www.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/955452506224115095
[4] Λάμπος Κώστας, Αιτιολογώντας τον πόλεμο μεταξύ Αμερικής-Δύσης και Ρωσίας-Ανατολής,https://www.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/9187125630183701051
[5] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας
προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[6] Lampos Kostas, Social in/Equality and
Classless Humanism, On Time Books, London 2021.
[7] Λάμπος Κώστας, Μερικές σκέψεις για μια οικονομία της ισότητας και της ελευθερίας, στο
συλλογικό: Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό
της κοινωνικής ισότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.
[8] Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας,
ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.
[9] Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως
μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και
ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[10] Λάμπος Κώστας, Η Ευρώπη στη δίνη της κρίσης Μεταξύ Ανατολής και
Δύσης, https://www.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/723267917289500673
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου