1. Η ένταξη τής Ελλάδας στο ΔΝΤ, η υπερψήφιση των τριών Μνημονίων, η κατεδάφιση του Κοινωνικού Κράτους, ο υπερδιπλασιασμός τού χρέους παρά τα τρία Μνημόνια(!), ακύρωσαν την ταυτότητα και την ιστορία του ΠΑΣΟΚ
Κανένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (τής δημιουργικής περιόδου που αποκλήθηκε «Σοσιαλδημοκρατική Συναίνεση»), αλλά και κανένα «σοσιαλφιλελεύθερο» κόμμα τής μετά το Μάαστριχτ (1992) περιόδου, στην Ευρώπη, δεν ταυτίστηκε με τέτοιας έντασης και έκτασης αντιλαϊκή και αντίθετη των προγραμματικών του θέσεων πολιτική, όσο το ύστερο ΠΑΣΟΚ τής μνημονιακής περιόδου.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ, αφού αποφάσισε την ένταξη τής χώρας στα Μνημόνια και το ΔΝΤ την άνοιξη του 2010 (χωρίς να έχει λαϊκή εντολή προς τούτο), ψηφίζοντας μόνο του το α’ Μνημόνιο (ν. 3845/2010), παραιτήθηκε από την εθνική κυριαρχία, κατέλυσε ουσιαστικά το θεμέλιο τού πολιτεύματος, την έκφραση τού δημοκρατικώς δρώντος λαού, με τη μετατροπή τής Βουλής σε άβουλο όργανο των δανειστών για την τυφλή ψήφιση πακέτων νόμων που έγραφαν οι θρασείς εκπρόσωποί τους, κατάργησε πολλές κοινωνικές κατακτήσεις και εγκατέλειψε «ηρτημένες μνημονιακά» πολλές άλλες. Δηλαδή αποδόμησε ό,τι είχε καθιερώσει το ΠΑΣΟΚ τής πρώτης περιόδου, το πρόγραμμα τουτ’έστιν τής Αλλαγής, που του είχε προσδώσει την ταυτότητα τής διακριτής πολιτικής εν σχέσει με άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Εν συνεχεία το ΠΑΣΟΚ μετείχε στην ψήφιση του β’ Μνημονίου (ν. 4046/2012), τού επιλεγομένου «Μνημονίου Παπαδήμου», που -μεταξύ των πολλών άλλων- περιείχε και τη αποκληθείσα «ρήτρα βουλγαροποίησης» των μισθών και των συντάξεων (ν. 4046/2012 σελ. 713), την κατάργηση των Δώρων των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων, τη θέσπιση του όνειδους τού υποκατώτατου μισθού των νέων (κάτω των 25 ετών), την αναστολή ισχύος τού μηχανισμού των ΣΣΕ, το ΕΕΤΗΔΕ (μετέπειτα ΕΝΦΙΑ), το PSI (κούρεμα των αποθεματικών των Ταμείων που απέμειναν από τις προηγούμενες ετεροχρησιμοποιήσεις και ετεροχρηματοδοτήσεις των κεφαλαίων τους). Και τόσα άλλα που έκανε το ΠΑΣΟΚ εις βάρος τού λαού και της χώρας…
Ακολούθως, λόγω …κεκτημένης μνημονιακής ταχύτητας και πλήρους κατίσχυσης στους κόλπους του τού λεγόμενου «βρυξελληνικού ρεύματος», το ΠΑΣΟΚ ψήφισε και το γ’ γενικευμένο, ανακεφαλαιωτικό, απόλυτο και μόνιμο Μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (ν. 4336/2015), που -μεταξύ των άλλων- παραχώρησε όλες τις κύριες μονάδες τού διαχρονικού υλικού και άυλου πλούτου τής πατρίδας στο διοικούμενο από τους δανειστές υπερΤαμείο προς εκποίηση, απαλλοτρίωση, εκμετάλλευση ή «αξιοποίηση» εκ μέρους τους των στοιχείων του για έναν ολόκληρο αιώνα! Κατέστησε, δηλαδή, άτυπους κυβερνήτες τής χώρας τούς εκπροσώπους των δανειστών ώστε να μεταχειριστούν όπως αυτοί θέλουν τον υπαρκτικό σκελετό, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, τής πατρίδας και να τον σκορπίσουν στους αγοραίους ανέμους.
Το γ’ αυτό Μνημόνιο, που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ (ν. 4336/2015), έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο Κοινωνικό Κράτος Δικαίου
– με το τερατούργημα του ΕΦΚΑ που κατάργησε τον πολιτισμό, τον πλουραλισμό και τις κατακτήσεις της Εργασίας πολλών δεκαετιών,
– με την αλλοτρίωση των τραπεζών και της εθνικής αποταμίευσης,
– με την πώληση των πακέτων των δανείων (επαγγελματικών, βιοτεχνικών, αγροτικών, δανείων κατοικιών κ.λπ.) των μικρομεσαίων και της εργατικής τάξης στα funds τού νομαδικού κεφαλαίου και των εγχώριων συνεργατών τους, σε τιμές υποπολλαπλάσιες τής αξίας τους και μάλιστα με εξασφαλισμένη εγγύηση-αποζημίωση πολλών εκατομμυρίων, σε περίπτωση μη ευδοκίμησης του κερδοσκοπικού εγχειρήματός τους.
Έφτασαν στο σημείο, ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ (ν.4336/2015, σελ. 1021) 1) να καταργήσουν και το ΕΚΑΣ τού φτωχού χαμηλοσυνταξιούχου, καταλογίζοντάς του βαριά δημοσιονομική ζημία στα οικονομικά τής χώρας(!), δυστυχώς και «με τη βούλα» τού ΣτΕ, 2) να ακρωτηριάσουν τις αναπηρικές συντάξεις και τις συντάξεις χηρείας, 3) να καταργήσουν όλα τα επιδόματα των φτωχών, 4) να παγώσουν τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων μέχρι τον Δεκέμβριο του 2022 και εν τέλει 5) να θεσπίσουν μόνιμο συνταξιοδοτικό «κόφτη»!
Κι όλα αυτά, παρότι πολλοί επιφανείς Γερμανοί (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον καθηγητή Πίτερ Μπόφινγκερ της Επιτροπής Σοφών τής γερμανικής κυβέρνησης) είχαν εγκαίρως από το τέλος του 2011 φανερώσει ότι διακινούνται ασύστολα ψεύδη εναντίον της Ελλάδας. ώστε, αφενός μεν, να παραπλανηθούν οι ευρωπαίοι πολίτες και να στραφούν εναντίον των «άσωτων» και «τεμπέληδων» Ελλήνων και τού Νότου γενικότερα, αφετέρου δε, να δικαιολογήσουν τα Μνημόνια. ενώ οι Γερμανοί, όχι μόνον εργάζονταν σημαντικά λιγότερες ώρες τον χρόνο (βλ. Έκθεση ΟΟΣΑ 2018) σε καταφανώς καλύτερες, ασφαλέστερες και υγιεινότερες συνθήκες εργασίας, αλλά έβγαιναν και νωρίτερα από τους Έλληνες στη σύνταξη!
Η συμβολική «σύνταξη» τής πολύτεκνης Ελληνίδας μητέρας, που καταργήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το 2012, άδειαζε μια θέση εργασίας για να καταληφθεί από κάποιον νεώτερο και προσθέτως αναλάμβανε την ανατροφή υγιών πνευματικά και σωματικά παιδιών και συντελούσε με την εργασία στο σπίτι στον οικογενειακό προγραμματισμό και την τεκνοποιία. Λοιδορήθηκε όμως (και καταγγέλλεται μέχρι σήμερα από τους θρασείς και επιπόλαιους συμπατριώτες μας που είναι ακόμη στρατευμένοι στην υπόθεση των δανειστών) -μεταξύ των άλλων- ως …αιτία τού μεγάλου χρέους τής χώρας, ενώ (όπως αποδείχθηκε με πολλά γραφόμενά μας τότε και αρκετές στατιστικές ευρωπαϊκών ινστιτούτων) το ποσό τής σύνταξής της αντιστοιχούσε σε τμήμα αρκετά μικρότερο της μηνιαίας αναλογικής σύνταξης που έδιναν άλλες χώρες στους πολίτες τους με ίδια χρόνια εργασίας!
Ενώ όλοι στο βάθος ήξεραν αυτές οι κατηγορίες εναντίον τού ελληνικού λαού οδηγούσαν σε συσκότιση της αλήθειας, ενώ όλοι ήξεραν ότι σκοπός τους ήταν η διάσωση των γαλλικών, γερμανικών κ.λπ. κεντροευρωπαϊκών τραπεζών, που ήταν εκτεθειμένες στο χρέος (κατά τις μεταγενέστερες εξομολογήσεις ακόμη και του Προέδρου του Eurogroup κ.Ντάισελμπλουμ αλλά και του Προέδρου Ομπάμα ), η κυρίαρχη στην Ελλάδα μνημονιακή δημοσιολογία υποστηρίζει μέχρι σήμερα τον κατασκευασμένο μύθο. Έτσι το μνημονιακό προσωπικό και οι λοιποί επικυρίαρχοι τής οικονομικής λειτουργίας αναβαπτίστηκαν στον μύθο και παρουσιάστηκαν ως κατάλληλοι κυβερνήτες και της προμνημονιακής και της μνημονιακής περιόδου, ως άνθρωποι δηλαδή «παντός καιρού»!!
Αυτό το θαύμα τής ελληνικής δημοσιολογίας σίγουρα «επενδύθηκε» λόγω της απο-ιδεολογικοποίησης των κύριων πολιτικών δυνάμεων αλλά και της προϊούσας αποστράτευσης τού λαού… Γι’αυτό άλλωστε η αποχή ανέρχεται έκτοτε σε ποσοστό λίγο χαμηλότερο από το μισό τού εκλογικού σώματος, κάτι πρωτοφανές για την υπερπολιτικοποιημένη Ελλάδα.
2.Κυρίαρχο σήμερα στο ΠΑΣΟΚ το σοσιαλφιλελεύθερο βρυξελληνικό ρεύμα
Το ύστερο αυτό ΠΑΣΟΚ είχε μια μοναδική ευκαιρία να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να αποκαταστήσει την αλήθεια και να εγκαθιδρύσει μια ειλικρινή σχέση με τα όργανα τής ΕΕ και τις μεγάλες χώρες τού Διευθυντηρίου της, ώστε και η χώρα να μην οδηγηθεί στο κρεματόριο και η αξιοπρέπεια των δημοκρατικών θεσμών να διασωθεί.
Αλλά η πρόταση για δημοψήφισμα τού -αιφνιδιασθέντος την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του από τα εκ των υστέρων αποκαλυφθέντα (αν και διογκωμένα σκοπίμως) «Greek Statistics»- τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου, στην οποία δεν μπορούσε να εναντιωθεί, τουλάχιστον φανερά, η κυρία Μέρκελ, συνάντησε την αντίδραση των στελεχών τής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που ο ίδιος είχε διορίσει, μολονότι, μόλις προ ολίγων ημερών, ακόμη και ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε επιχειρηματολογήσει πειστικά υπέρ του δημοψηφίσματος στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Και δυστυχώς, αντί του δημοψηφίσματος, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τη διεξαγωγή του οποίου θα αποκαλυπτόταν όλη η αλήθεια στους Έλληνες και στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη και θα αποφασιζόταν η περαιτέρω πορεία τής χώρας, ζήσαμε τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του νόμιμου πρωθυπουργού από τα κεντρικά στελέχη τού εκσυγχρονιστικού ρεύματος (και όχι μόνο), που τον κατήγγειλαν για το μεγάλο αυτό …ατόπημα να ζητήσει την έκφραση τής βούλησης τού ενημερωμένου για τα τεκταινόμενα λαού, που έπρεπε να …επισύρει το ευρωπαϊκό «επιτίμιο». Γιατί είναι γνωστό ότι η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή απεχθάνεται την έκφραση των λαών με δημοψηφίσματα επί σημαντικών θεμάτων, σύμφωνα με το «δόγμα Μπαρόζο», φοβούμενοι τον εκδημοκρατισμό τής λειτουργίας τής ΕΕ και την απαγόρευση της ατυπίας στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, όπως συμβαίνει με τις αποφάσεις του Eurogroup. Και ο τότε πρωθυπουργός, αντί να αναμνησθεί το δημοκρατικό, δημιουργικό και μη ελεγχόμενο μέρος τής πολιτικής συγκρότησης των «Παπανδρέου», των απευθείας δηλαδή προγόνων του, αποδέχθηκε την υποταγή, την παραίτηση και τη συνεργασία στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Πολλά κόμματα στον κόσμο έχουν επαναστατήσει κατά του παρελθόντος τους… Αλλά στο ύστερο ΠΑΣΟΚ η μόνη ανατροπή που είδαμε «περί πλήθουσαν αγοράν» από το περιστύλιο της Βουλής ήταν η ανατροπή τού πρωθυπουργού από τους ίδιους τους υπουργούς που αυτός διόρισε και που συγκροτούσαν το κυρίαρχο τότε εκσυγχρονιστικό βρυξελληνικό ρεύμα.
Αυτή η μερίδα πολιτικών είχε απωθήσει τους παλαιο-ΠΑΣΟΚους τής σοσιαλιστικής μνήμης και της δημοκρατικής πρακτικής. Κι όμως! Στην περίπτωση αυτή η άρση τής εμπιστοσύνης προς τον νόμιμο πρωθυπουργό τής χώρας δεν αποκλήθηκε «αποστασία», όπως αυτή του 1965 στην Ένωση Κέντρου του παππού του, Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά σωτηρία τής χώρας από τυχοδιωκτικές ενέργειες» τού τότε πρωθυπουργού, για να θυμηθούμε και τις πρόσφατες λοιδορίες εναντίον του ΓΑΠ στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές. Και δυστυχώς, ο εγγονός, ως Πρόεδρος τού ΠΑΣΟΚ, δεν αποτόλμησε -ούτε καν σε ήπιο τόνο- να κάνει τέτοιον χαρακτηρισμό!!
Γνήσια τέκνα και συμμέτοχοι των πράξεων αυτής της περιόδου είναι τα στελέχη που συγκροτούν τη σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προτάθηκε ως «Νούμερο 2» ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (μετά τον Πρόεδρο δηλαδή) ως Γραμματέας τής Κ.Ε. του κόμματος από τον αρχηγό τού εκσυγχρονιστικού μπλοκ και συγκυβερνήτη τής ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Κατόπιν των ανωτέρω, εύκολα συμπεραίνει ο οιοσδήποτε αναλυτής ότι δεν υπάρχει κανένα κόμμα στην ιστορία τής αυθεντικής, αλλά και της ύστερης σοσιαλφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, που να επέφερε τόσο μεγάλα πλήγματα στη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία, το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου και την πρωτογενή πολιτειακή λειτουργία τού δρώντος λαού, όσο το ύστερο ΠΑΣΟΚ, που φέρει την πρώτιστη ευθύνη για την εισαγωγή των θεσμών τής απόλυτης ετερονομίας, στην οποία προσχώρησαν σταδιακώς και όλες οι επίδοξες κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις.
Με μιαν όμως σημαντική παρατήρηση που εγγράφεται στην πάντα ασθενή λαϊκή μνήμη: Λόγω των ασύλληπτων ακόμη στην πλήρη εξέλιξή τους μνημονιακών προβλέψεων του γ’ γενικευμένου, απόλυτου και μόνιμου Μνημονίου που εισήγαγαν στην Ελλάδα οι «προθυμότεροι» όλων (κατά την κυρία Μέρκελ) κυβερνητικοί παράγοντες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η απόδοση και απόχρωση των μνημονιακών …πρωτείων έχει αμβλυνθεί αφού τα επιγενόμενα πεπραγμένα ήρθαν από μια (υποτίθεται) αριστερότερη του ΠΑΣΟΚ κύρια κυβερνητική δύναμη (του ΣΥΡΙΖΑ) και αποδείχθηκαν χειρότερα και μονιμότερα για τη χώρα, για τους θεσμούς, για την οικονομία, για το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, για την εθνική ακεραιότητα.
3.Μεγάλη ευθύνη τού ΠΑΣΟΚ για τον υπερδιπλασιασμό τού χρέους κράτους-νοικοκυριών και την ετερονομία τής χώρας, παρά τα τρία Μνημόνια!!
Δυστυχώς, στον δημόσιο λόγο τής νέας ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, τίποτε σχετικό από τα
πεπραγμένα δεν αναφέρεται. Απεναντίας, προσπερνάται «ως μηδέποτε γενομένη» όλη η προηγούμενη αντιδημοκρατική και αντικοινωνική θητεία. Αν εξαναγκαστούν σε συζήτηση γι’αυτά, απλώς θα αναφέρουν, εντελώς φευγαλέα, ότι με τα τρία Μνημόνια που ψήφισαν, …έσωσαν τη χώρα από την πλήρη κατάρρευση και τους Έλληνες από κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση…
Και από την ερωτώσα και ποδηγετούσα δημοσιολογία, κανένας δεν βρίσκεται να τους υπενθυμίσει ότι η χώρα σήμερα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση απ’ότι το 2010, αφού:
– το χρέος τής χώρας έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 2010,
– τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες είναι χρεωμένοι με επίσης υπερδιπλάσια ποσά από τότε,
– το ΤΑΙΠΕΔ, η ΑΑΔΕ και οι υπάλληλοι των δανειστών είναι οι ουσιαστικοί κυβερνήτες τής χώρας,
– οι τράπεζες και η εθνική αποταμίευση έχουν εκποιηθεί σε ξένους κεφαλαιούχους και ετεροδιοικούνται,
– ο ΕΦΚΑ, με τα ομοειδή κριτήρια, καταργεί όλη τη διαλεκτική και την πολλαπλότητα του Πολιτισμού τής Εργασίας και της Ασφάλισης και όλα τα επιτεύγματα των συνδικαλιστικών αγώνων,
– το εθνικό ζήτημα βρίσκεται στη χειρότερη θέση από τη Μεταπολίτευση, με ηρτημένα και νέα θέματα και αμφισβητήσεις τής κυριαρχίας, πολύ περισσότερο που αυτοί που επέβαλαν τα Μνημόνια στην ΕΕ πολλαπλασιάζουν τις προμήθειες οπλικών συστημάτων στην Τουρκία για να απειλεί την εθνική κυριαρχία τής πατρίδας μας…
Ήδη, από τον δημόσιο γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό «ZDF» αποκαλύπτεται ότι θυγατρική τής γερμανικής εταιρίας όπλων Hensoldt βρίσκεται πίσω από την κατασκευή των αυτοματοποιημένων μηχανισμών τού επιθετικού drone «Βayraktar ΤΒ2», οι πωλήσεις τού οποίου έχουν εκτοξευθεί παγκοσμίως, πράγμα που έχει ανησυχήσει πολλές μεγάλες χώρες, ακόμη και τη Ρωσία.
– το μικρο-ιδιοκτητικός τρόπος παραγωγής, πανάρχαια μήτρα τού «τις αγορεύειν βούλεται» και της δημοκρατίας, σαρώνεται από τις θυγατρικές των μεγάλων εταιριών των δανειστών και των επιλεγμένων συνεργατών τους…
Οι πρόσφατες δηλώσεις άλλωστε του κ.Στέφεν Ζάιμπερτ, εκπροσώπου τής απελθούσης καγκελαρίου κ.Μέρκελ, που έγιναν κατά τις ημέρες επίσκεψής της στην Ελλάδα και εν μέσω εορτασμών για το «ΟΧΙ» των Ελλήνων στον φασισμό και τον ναζισμό της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ότι «Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν πολλά μεγάλα ανοιχτά θέματα … που πρέπει να επιλυθούν με τον διάλογο», αποτελούν έμμεση αναγνώριση της αναθεωρητικής ατζέντας τής Τουρκίας εναντίον της πατρίδας μας.
4.Η οριστική ήττα τής Σοσιαλδημοκρατίας τού νεοφιλελεύθερου μονόδρομου σε ΕΕ και Ελλάδα
Οι παραπάνω αλήθειες συνέχονται βεβαίως με την κατάσταση της λεγόμενης σήμερα «ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας», που φιλοδοξεί να επανέλθει, χωρίς όμως να αμφισβητεί τα θεμελιώδη κείμενα και κατευθύνσεις που έχουν πλέον παγιωθεί στην ΕΕ.
Παρότι η επίσημη δημοσιολογία θεωρεί την ΕΕ ως «χώρο τελετουργίας» τής δημοκρατίας (ως πεμπτουσία τής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία), εν τούτοις καταδικάζει με βδελυγμία όποια εναλλακτική λύση προτείνεται. Τα κείμενα του ευρωπαϊκού πρωτογενούς Δικαίου απαγορεύουν τον εναλλακτικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας στις χώρες τής ΕΕ και πειθαναγκάζουν τα κράτη στην επιλογή τού νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, ή, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, «δημιουργούν την Ευρώπη των τραπεζιτών».
Κι όμως! Αυτά τα καθιδρυτικά τής νέας Ευρώπης κείμενα αποδοκιμάστηκαν όπου κι αν τέθηκαν σε συζήτηση και σε δημοψήφισμα, ακόμη και σε χώρες τού στενού πυρήνα τής διευθύνουσας ομάδας χωρών (Γαλλία, Ολλανδία, Δανία κ.λπ.) και αντί να αποσυρθούν, επανήλθαν «από την πίσω πόρτα» των κυρίαρχων ατύπων ή μή οργάνων (Ecofin, Eurogroup κ.λπ.) και των κανονισμών-οδηγιών τής διορισμένης Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής τής ατυπίας και αντιδημοκρατικής νοοτροπίας είναι ότι, προ ολίγων ημερών, το Δικαστήριο της ΕΕ απέρριψε ως ανεπίδεκτη κρίσης την προσφυγή Ελλήνων συνταξιούχων, που έχασαν κυριολεκτικά το εφάπαξ τους λόγω αναγκαστικής τους «πληρωμής» σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, τα οποία εξανεμίστηκαν, ενώ το ΣτΕ (απόφαση 1116/2014 Ολομ.) τούς χαρακτήρισε «επενδυτές» που ανέλαβαν το ρίσκο τής ενέργειας άλλων…
Το ΔΕΕ, λοιπόν, που εκδίδει πρωτογενείς και ισόκυρες των κυρίαρχων Συνθηκών αποφάσεις, έκρινε (απόφαση Τ-147/17) ότι δεν έχει αρμοδιότητα εναντίον των πράξεων ενός άτυπου οργάνου (όπως του Eurogroup που συνέταξε και το διαρκές μνημονιακό πρόγραμμα) γιατί δεν είναι θεσπισμένο με επίσημες Συνθήκες!! Υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία και τεχνουργία εναντίον ευρωπαίων πολιτών από αυτή την ατυπία σε σημαντικές για τη ζωή τους αποφάσεις;;
Έτσι η «σοσιαλδημοκρατία» τού θεσπισμένου νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, που διαφημίζεται ότι επανέρχεται στην Ευρώπη ως κυβέρνηση σε μια σειρά χωρών, είτε συνεργάζεται με τα χριστιανικά συντηρητικά κόμματα (ακόμη και με τους φιλελεύθερους), είτε προβάλλεται αυτοδύναμα ως ο καταλληλότερος διαχειριστής τού συστήματος, αφού η ιστορία της προβάλλεται παραπλανητικά ως εγγύηση τού Κοινωνικού Κράτους Δικαίου στον παρόντα χρόνο.
Γι’αυτό παρατηρείται το φαινόμενο, όσο πιο ολιγαρχική και συγκεντρωτική είναι η ευρωπαϊκή οικονομική τάξη και το τραπεζικό κεφάλαιο, τόσο περισσότερο πρόθυμοι να είναι στην πολιτική των εκπτώσεων οι λεγόμενοι «σοσιαλδημοκράτες». αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν όρια αναστολής στην υλοποίηση των θελήσεων των μεγάλων εταιριών, κατά τις καθημερινές υποδείξεις των ενδημούντων στις έδρες των κοινοτικών οργάνων δεκάδων χιλιάδων lobbies, τα οποία, μετά την αποστρατεία των κορυφαίων κοινοτικών παραγόντων, τούς επιφυλάσσουν πλουσιοπάροχη μισθολογική αμοιβή συμβούλου, διοικητή, καθηγητή κ.λπ. των οικονομικών τους ιδρυμάτων.
Εξάλλου στην Ευρώπη τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται πλέον «αριστερότερα» από τα σοσιαλδημοκρατικά στις πολιτικές τού παρεμβατικού Κοινωνικού Κράτους Δικαίου…
Η πάγια συντηρητική παραδοσιακή τους «πελατεία» των μικρομεσαίων, των αυτόνομων μικρών παραγωγών, των θρησκευτικών οργανώσεων, των ιδρυμάτων, των τοπικών κοινοτήτων κ.λπ., δεν τους επιτρέπει την αποδόμηση των κοινωνικών δομών αλληλεγγύης, δεν ανέχεται τη διάρρηξη της ομαλής συμβίωσης και των κοινωνικών ισορροπιών στα επιμέρους κρατίδια, τις πόλεις και τα χωριά. Γι’αυτό και διατηρούν (πολλές φορές μάλιστα ενισχύουν) τις τοπικές, δημοτικές, κοινοτικές, συνεταιριστικές Ενώσεις και χρηματοδοτικά ιδρύματα, ώστε να διατηρηθεί το εισοδηματικό status quo των τοπικών κοινωνιών.
Η σύγκριση π.χ. των πολιτικών Σρέντερ και Μέρκελ επί του εργατικού ζητήματος, φέρει τους σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ να δρουν πολύ πιο νεοφιλελεύθερα, αφού με τη χάρτα Hartz ελαστικοποίησαν τις εργασιακές σχέσεις και ουσιαστικά θέσπισαν εργατικό σύστημα δύο ταχυτήτων που επίμονα ζητούσαν οι γερμανοί εργοδότες.
Εξάλλου, το κρατίδιο της Βαυαρίας και οι μεγάλοι Δήμοι (π.χ. Μόναχο) είναι ιδιοκτήτες τού μεγαλύτερου μέρους των διαμερισμάτων (περίπου του 30% του συνόλου) για να κρατούν τα ενοίκια σε μόνιμη διατίμηση ώστε οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι να έχουν αξιοπρεπή κατοικία. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα κρατίδια και Δήμους τής Γερμανίας, ανεξαρτήτως των «χρωμάτων» των κυβερνήσεών τους.
5.Απουσία αυτοκριτικής για την αντικοινωνική-αντιλαϊκή πολιτική των τριών Μνημονίων που κατεδάφισαν το Κοινωνικό Κράτος και διπλασίασαν το χρέος
Αλλά η προχθεσινή φράση τού νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ.Νίκου Ανδρουλάκη ότι «στην Ελλάδα έχουμε μισθούς Βαλκανίων και κόστος ζωής Δυτικής Ευρώπης» δείχνει το κενό ιστορικής συνείδησης και λησμοσύνης, ακόμη και των πιο πρόσφατων γεγονότων, αφού είναι πασίγνωστο ότι ανήλθε στα ύψιστα κομματικά σκαλοπάτια τότε που θεσπιζόταν και εφαρμοζόταν αυτή η ρήτρα, η «ρήτρα βουλγαροποίησης» (ν. 4046/2012 σελ. 713) και ήταν σε εξέλιξη ένα νέο κύμα αποχωρήσεως στελεχών που δεν μπορούσαν να ανεχθούν την περαιτέρω και απολύτως συνειδητή, τώρα, μνημονιακή μετάλλαξη, κυρίως την καταστροφή τού Εργασιακού Πολιτισμού.
Οι μέθοδοι κατάργησης τής κριτικής πολιτικής σκέψης και η διάχυση της ματαιότητας και του «περιττού» των ιδεολογικών φορτίσεων επιτρέπουν την κένωση τής κομματικής μνήμης;;
Αλλά στην Ελλάδα, ως προελέχθη, μετά τη μνημονιακή εμβάθυνση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο ανταγωνισμός τους με το ΠΑΣΟΚ, ως προς την αυθεντικότερη εικόνα και προβολή τού «αριστερού» προσωπείου με την παραδοσιακή ιδεολογικο-πολιτική ορολογία, προβλέπεται συναρπαστικός και μέλλει να παρασύρει αρκετούς ακόμη αφελείς (κυρίως νέους) συμπατριώτες μας.
Θα ανέμενε συνεπώς κάθε πατριώτης, κάθε Έλληνας και Ελληνίδα που είδε τους πανηγυρισμούς για την αλλαγή στην ηγεσία τού ΠΑΣΟΚ και άκουσε βαρύγδουπες δηλώσεις για τη …νέα αλλαγή και την …επανεκκίνηση, να ειπωθεί και κάτι σαν αυτοκριτικός λόγος για την άσκηση της μνημονιακής πολιτικής που ακύρωσε τη φύση, την ιδεολογία και την ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ. Αντ’αυτού, τα πανηγύρια συνεχίζονται και οι ελπίδες για την ανασυγκρότηση του μαζικού ΠΑΣΟΚ εκτρέφονται πολλαπλώς, με τη βοήθεια τής συστημικής-μνημονιακής δημοσιολογίας.
Η επαναδημιουργία όμως κόμματος μαζών μετά περίπου μισόν αιώνα, είναι αδύνατη. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής αλλοτρίωσης τής πατρίδας, της υποβάθμισης του Συντάγματος, της κατάργησης ή του περιορισμού των Γενικών Συνελεύσεων (λόγω παρακμής τού συνδικαλίζεσθαι, του κατακερματισμού τής εργασίας, των τηλεματικών συνεννοήσεων και εκλογών), αλλά πρωτίστως και κυρίως λόγω της ατομοκεντρικής αντίληψης τού λεγόμενου κοινωνικού βίου και λόγω της εκποίησης των κοινοχρήστων αγαθών και της καταστροφής τής έννοιας των υλικών συνθηκών του «συνανήκειν»…
Οι μαζικές συμπράξεις πλέον επηρεάζονται από τον ατομοκεντρισμό και τον νεοφιλελεύθερο οίστρο που «πλούτισε» τα Συντάγματα τής μετά Μάαστριχτ νεωτερικότητας… Η ιδιωτικοποίηση άλλωστε των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων, που βεβαίως υπάρχουν ακόμη στις σοβαρές χώρες τής Ευρώπης (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, ακόμη δε στην Ιταλία και την Ισπανία), κατακερμάτισε και τα μεγάλα συνδικαλιστικά σώματα που ήσαν η «ατμομηχανή» τής κοινωνικής και θεσμικής κινητικότητας…
Γρήγορα οι προοδευτικοί πολίτες (όχι τόσο αυτοί τής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σύγχυσης) θα αντιληφθούν την πλάνη και τη φρούδα ελπίδα και θα οδηγηθούν στην παραίτηση και στη μελαγχολική θαλπωρή τού μοναχικού δρόμου. Δηλαδή θα συνεχιστεί η αποσυγκρότηση του Κοινού Χώρου, των δημοκρατικών θεσμών και των θεμελιωδών αρχών τού πολιτισμού που ανέδειξαν τη μοναδικότητα του ελληνικού πολιτιστικού μορφώματος στο διάβα των αιώνων.
Έτσι, μαζί με τη ραγδαία γήρανση τού πληθυσμού, τα φαινόμενα αυτά θα δημιουργήσουν και πρόβλημα ύπαρξης τής μνημονιακής πατρίδας στο απώτερο μέλλον.
Πιστεύει κανένας ότι, με την ισχύ και τις δεσμεύσεις του γ’ Μνημονίου και των συμπληρωμάτων του, είναι δυνατόν η ΕΕ να επιτρέψει ποτέ την κυρίαρχη θεσμική, κοινωνική, οικονομική, ιδιοκτησιακή επανασυγκρότηση τής χώρας μας;;
Γιατί με το παρόν status quo και τη δημιουργία τής Ευρώπης των ομόκεντρων κύκλων πολλών ταχυτήτων, η εξάρτηση των χωρών που βρίσκονται μακρινότερα από το κέντρο θα είναι όρος για την περαιτέρω επιβίωσή τους… Γι’αυτό άλλωστε οι κεντροευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, από τον Σρέντερ, τον Μπλερ, τον Ρέντζι, τον Ντάισελμπλουμ, τον Σάντσες κ.ά., απέβαλαν τα προσχήματα και είτε (στην ηπιότερη εκδοχή τους) συνεργάστηκαν με τα δεξιά κόμματα, είτε προσφέρθηκαν ως καλύτεροι βοηθοί τής «εταιρικής» διακυβέρνησης…
Και ο κατάλογος των «προθύμων» δεν έχει τελειωμό.
6.Τεχνητές οι δήθεν ιδεολογικές διακρίσεις των κομμάτων τού νεοφιλελεύθερου (μνημονιακού) μονόδρομου
Γίνεται συνεπώς αντιληπτή η ανάγκη τού μνημονιακού μονόδρομου να δημιουργεί τεχνητές ιδεολογικές διακρίσεις για τον περαιτέρω εφησυχασμό των πολιτών και τη δημιουργία ψυχολογικών αντίβαρων έναντι της γενικευμένης αλλοτρίωσης που κυριαρχεί στη χώρα.
Και ασφαλώς αντιλαμβανόμαστε την επιθυμία του σημερινού ΠΑΣΟΚ να «λάβει εκδίκηση» από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έχουν επιτύχει το …κορυφαίο επίπεδο των οβιδιακών μεταμορφώσεων και επομένως έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται ευχερέστερα τη λαϊκή λησμοσύνη ή να δημιουργήσουν υπαρκτικές αναστατώσεις και συγχύσεις ώστε να επιβιώσουν «αναβαπτισμένοι» όπως η Ήρα στο νερό τής παρθενίας τής Κανάθου Πηγής.
Γιατί οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι τα κατεστημένα των Βρυξελλών και τα lobbies θα ήθελαν απολύτως «βατούς» και προβλέψιμους συνεργάτες και όχι «τυπτόμενους» και ευμετάβολους. Η μνημονιακή σταδιοδρομία των κομμάτων έχει και τις ιδιαιτερότητες της…
Αλλά είναι βέβαιο ότι οι τότε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και σήμερα «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία», δύσκολα θα χωνέψουν ότι η ΕΕ και η Γερμανία τούς χρησιμοποίησε για να «περάσουν» με το γ’ Μνημόνιο ό,τι δεν μπορούσαν να «περάσουν» με άλλους.
Ήδη το υπερΤαμείο κινεί τις διαδικασίες παραχώρησης (μεταξύ των άλλων) και των υπολοίπων 22 αεροδρομίων, ανάμεσα στα οποία και το κρίσιμο αεροδρόμιο του Καστελόριζου, στο οποίο καλούνται να συμπράξουν διάφορες πολλαπλών ταυτοτήτων εταιρίες… Άλλωστε η Fraport, που ήδη λειτουργεί και εκμεταλλεύεται τα 14 αεροδρόμια που απέκτησε επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχει συμπράξει με τουρκικές εταιρίες και άρχισε την εκμετάλλευση αεροδρομίων των μικρασιατικών ακτών, με πρώτο εκείνο της Αττάλειας. Τουρκικές εξάλλου εταιρίες μετέχουν και στα σχήματα των παραχωρησιούχων διαφόρων λιμανιών και μαρίνων ανά τη χώρα….
Συνεπώς, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει περιθώριο άσκησης έστω και ελαφρώς παρεκκλίνουσας πολιτικής γιατί, όπως προαναφέραμε, οι δυνάμεις τής νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας τής ΕΕ τούς έχουν «καταπιεί» όλους, απαγορεύοντας την εναλλακτική οργάνωση τής κοινωνίας και της οικονομίας.
7.Προγραμματικό-«ταυτοτικό» Συνέδριο άμεσα. Συνέδριο συγγνώμης-μετάγνωσης. Συνέδριο αυτοκριτικής-επανίδρυσης με αποκλεισμό των στελεχών τής μνημονιακής διακυβέρνησης
α.Για όλον αυτόν τον κοινωνικό δαρβινισμό, την οικονομική και κοινωνική αλλοτρίωση δεν έχει γίνει καμία αυτοκριτική, δεν έχει ζητηθεί καμία δημόσια συγγνώμη, δεν έχει υπάρξει καμιά επίσημη τοποθέτηση της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και κατά τη διάρκεια της ιδιότυπης προεκλογικής περιόδου, ούτε οι υποψήφιοι αρχηγοί, ούτε οι πλέον έμπειροι πολιτικά που διετέλεσαν επί 40ετία περίπου βουλευτές και υπουργοί και είχαν ζήσει σε άλλες εποχές τού ΠΑΣΟΚ, ούτε οι εκπρόσωποι στα ΜΜΕ, μπήκαν στον κόπο να συζητήσουν για την αρνητική κυβερνητική θητεία εις βάρος της κοινωνίας, των λαϊκών στρωμάτων και της πατρίδας. Δηλαδή, όλη η προεκλογική διαδικασία, οι τοποθετήσεις των στελεχών, οι δηλώσεις τής νέας ηγεσίας και οι συνεντεύξεις τους αντιπαρήλθαν τις πολιτικές των Μνημονίων ωσάν να μην υπήρξαν, ωσάν να μην εξελίσσονται…
Στα πλαίσια τής νέας «κανονικότητας» (στην οποία συνήργησαν να εμπεδοθεί και τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα) όλος ο προεκλογικός λόγος οδηγήθηκε σε ασάφειες, αοριστίες, γενεαλογίες, ηλικίες και εξαγγελίες ερήμην των μνημονιακών πεπραγμένων. Αλλά και η επιλογή των νέων εκπροσώπων και οργάνων, μετά την εκλογή τής νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, έγινε σε ένα πανηγυρικό κλίμα με υπερβατικές των Μνημονίων τοποθετήσεις και εξαγγελίες, σε μια προσπάθεια να ξεχαστεί το πρόσφατο αντιλαϊκό παρελθόν τού ΠΑΣΟΚ και να συσκοτισθεί το ακόμη πιο δυσοίωνο μνημονιακό πολιτικό μέλλον τού λαού, με την προγραμματική υλοποίηση, σε βάθος ορατού χρόνου, όλου τού διαλυτικού τής χώρας και της κοινωνίας μνημονιακού οπλοστασίου.
Στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ δόθηκε έμφαση κυρίως σε νέα πρόσωπα που μίλησαν ως …ιεροκήρυκες που με …βεβαιότητα γνωρίζουν το πρόσωπο τού άναρχου και άυλου θεού και επομένως δεν μπορούν να ασχολούνται με την αντικοινωνική πολιτική των Μνημονίων προκειμένου να δοθεί η εικόνα τής υπέρβασης και ο αέρας τής …ανανέωσης και της …επανεκκίνησης.
Έτσι σήμερα έχουμε στο ΠΑΣΟΚ μια ηγεσία «νέα» που θέλει …αλλαγή και …νέα αρχή με τα παλιά εναπομείναντα, αλλά κυρίως με τα νέα και μνημονιακότερα όλων, στελέχη του, τα οποία έχουν ακυρώσει την ιστορική του ταυτότητα και την καθιδρυτική του ιδεολογία. Αυτή η στάση στην πολιτική ορολογία λέγεται «αντίφαση καθ’εαυτήν».
Πώς μπορούν τα «νέα» στελέχη τής υπερνεοφιλελεύθερης-βικτωριανής ενηλικίωσης (που έχουν κι αυτά γαλουχηθεί, αλλά και συμβάλλει οργανωτικά στην ακύρωση της ταυτότητας και της αλλοίωσης της ιδεολογίας τού κόμματος) να ευαγγελίζονται ή, πολύ περισσότερο, να πιστεύουν ότι θα πετύχουν την ανανέωση, την επανεκκίνηση και τη νέα πορεία;;
β.Αν υπήρχε στοιχειώδης ειλικρίνεια και συνέπεια, θα έπρεπε να προβούν στο τελευταίο καθήκον μετάγνωσης και αποστράτευσης. Θα έπρεπε δηλαδή να προκηρύξουν ένα προγραμματικό («ταυτοτικό») Συνέδριο με αποκλεισμό όλων των κεντρικών κυβερνητικών στελεχών τής μνημονιακής διακυβέρνησης, ένα Συνέδριο αυτοκριτικής και επανίδρυσης, μήπως γίνει μια νέα αρχή από αδρανούντες πολίτες και απογοητευμένα δημοκρατικά κοινωνικά στελέχη… Βασικός σκοπός του θα ήταν η απόρριψη κάθε γραφειοκρατικής και διαχειριστικής λογικής, κάθε ετερονομίας και υπόδειξης, κάθε επαίνου και …ευλογίας τής συστημικής-μνημονιακής δημοσιολογίας.
Το προγραμματικό αυτό και ιδεολογικό Συνέδριο θα επιφορτιζόταν με τη συγκρότηση μιας νέας ιδεολογικής ταυτότητας και ενός εναλλακτικού κυβερνητικού προγράμματος στις νέες συνθήκες, που θα έθετε σε αμφισβήτηση τον μονόδρομο των Μνημονίων και την εταιρική συγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας που προωθεί η ΕΕ. Με τη λογική αυτή, θα εκλέγονταν νέα όργανα στη βάση τής προγραμματικής και ιδεολογικής αναγέννησης.
Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει και συνεχιστεί αυτή η τυπική διαχειριστική ανασυγκρότηση με αλλαγή μόνο μνημονιακής φρουράς ή πλήρη επανακυριαρχία τού βρυξελληνικού πνεύματος στα κομματικά και κοινοβουλευτικά όργανα, τότε η πολιτική κινητικότητα που δημιουργήθηκε στον χώρο, θα χάσει κάθε ουσία και δυναμική.
Στην κατακερματισμένη, ετερόνομη και υπό αυστηρή επιτήρηση Ελλάδα, άλλωστε, δεν υπάρχουν οι οντολογικές και ψυχολογικές προϋποθέσεις έκφρασης μαζικών ενώσεων.
Υπάρχουν μόνο συμμαχίες προσώπων ιδίων αναμνήσεων ή επιδιώξεων ή συμφερόντων, που -με επικοινωνιακό λάβαρο το «χρώμα καταγωγής»- προσπαθούν να συγκροτούν τις απαραίτητες για τη λειτουργία των κατ’ιδίων χώρων-κομμάτων, χωρίς να αμφισβητούν την πολιτική τής Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής. Γι’αυτό η μόνιμη αποχή από τις εκλογές, που τις αναλαμβάνουν πλέον τα media (τηλεοπτικά ή διαδικτυακά), κινείται σε μεγάλο ποσοστό, όπως προαναφέρθηκε.
Και όλα αυτά σε μιαν εποχή που τα εγρήγορα έθνη και οι μνήμονες λαοί, αυτοί δηλαδή που διαθέτουν ακόμη αποθέματα ζωτικού μένους, προσπαθούν να ανασυνταχθούν στη βάση των εθνικών, ιστορικών, κοινωνικών και οικονομιών-παραγωγικών τους χαρακτηριστικών, που θα τα προστατέψουν μερικώς από την επέλαση τού νομαδικού κεφαλαίου (μετά τη συνειδητοποίηση τής φρικώδους λεηλασίας τού πλούτου των λαών, που ακολούθησε την άφρονα και «εκ των ένδον» κατάρρευση τού υπαρκτού σοσιαλισμού).
Για το φανταστικό αυτό Συνέδριο συγγνώμης και μετάγνωσης δεν υπάρχει ιδεολογικό και ανθρωπολογικό περιθώριο. Ήταν απλώς η αφαιρετική επιθυμία κάποιων μεμονωμένων σοσιαλιστικών συνειδήσεων. Η σταδιακή αποκαθήλωση της ιεραρχημένης κλίμακας των σοσιαλιστικών αξιών και η απώθησή τους στον αναμνησιακό χώρο τής προϊστορίας ή των ονειρώξεων, για την περαιτέρω παραπλάνηση των ανυποψίαστων, αφελών και ατομοκεντρικών συνειδήσεων, διαμορφώνεται από το χαοτικό διαδίκτυο και δεν αποτελεί επαναφορά ιδεολογίας.
Θα χαθούμε δηλαδή πρωτίστως ως φυλή, ως πολιτιστική ιδιαιτερότητα και οντολογία επειδή δεν είμαστε ούτε στοιχειωδώς σοβαροί. Θα χαθούμε, όχι γιατί δεν είμαστε πλέον «ωραίοι ως Έλληνες», αλλά απλώς γιατί αδυνατούμε να δούμε σοβαρά τί γίνεται γύρω μας. Το κόστος π.χ. της ενέργειας που πολλαπλασιάστηκε και καθιστά τον βίο αβίωτο ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και το σύνολο μικρομεσαίων επαγγελματιών και επιχειρήσεων, δεν συγκινεί «προγραμματικά» τους λεγόμενους σοσιαλδημοκράτες… Η εξελισσόμενη πανδημία δεν οδήγησε σε κοινωνικές επαναπροσεγγίσεις των δημοσίων αγαθών ώστε και τα εμβόλια και οι βασικές πηγές ενέργειας να περιέλθουν στον έλεγχο τής δημόσιας σφαίρας… Η ενιαία ιδεολογία τής εταιρικής θέασης και αλλοτρίωσης παραμένει αδιατάρακτη.
Αυτό θα είναι το νέο ΠΑΣΟΚ;;
Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Καθηγητής Παν/μίου, Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου