Η ΨΕΥΔΑΊΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΌΝΟΥ: ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ SAMUEL FURFARI ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΡΗΚΤΙΚΌ ΝΈΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΊΟ

 

 [GASTRANSITIONS]

Ο Samuel Furfari δεν ήταν ποτέ ο τυπικός διακριτικός σας δημόσιος υπάλληλος της ΕΕ. Ένας επιδεικτικός Ιταλός υπήκοος γεννημένος σε μια οικογένεια ανθρακωρύχου στο Βέλγιο με παρόμοιο τρόπο με τον φανταστικό Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό της Αγκάθα Κρίστι, ήταν πάντα ειλικρινής στις απόψεις του – οι οποίες διαφέρουν από πολλές απόψεις από τη «γραμμή του κόμματος» στις Βρυξέλλες. Έτσι, για παράδειγμα, ο Furfari, ο οποίος αποσύρθηκε από την Επιτροπή τον Ιούνιο του 2018, αλλά εξακολουθεί να διδάσκει Γεωπολιτική της Ενέργειας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών και ολοκλήρωσε πρόσφατα ένα βιβλίο 1.200 σελίδων, δύο τόμων, Ο μεταβαλλόμενος κόσμος της ενέργειας και οι γεωπολιτικές προκλήσεις , δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος ενθουσιώδης για επιδοτήσεις για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και βιοκαύσιμα – ή για οποιαδήποτε άλλη μορφή ενέργειας για αυτό το θέμα.Σε πρόσφατο άρθρο στο European Scientist , Είναι οι κυβερνήσεις σε θέση να πραγματοποιήσουν την ενεργειακή μετάβαση;, σημειώνει ότι μεταξύ 2000 και 2018 η ΕΕ και τα κράτη μέλη της ξόδεψαν περισσότερα από 1.000 δισεκατομμύρια ευρώ για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, κυρίως αιολικής και ηλιακής ενέργειας, αλλά «παρά αυτή η τεράστια επένδυση…η αιολική και η ηλιακή ενέργεια αντιπροσωπεύουν μόνο το 2,5% της συνολικής πρωτογενούς ενέργειας» στην ΕΕ σήμερα.

Η νέα πολιτική της ΕΕ για το υδρογόνο, την οποία παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Ιούλιο του 2020, θα επιδεινώσει αυτήν την αποτυχία πολιτικής, σύμφωνα με τον Furfari, θέτοντας αυτή την ανανεώσιμη ενέργεια να λειτουργήσει για την παραγωγή υδρογόνου μέσω ηλεκτρόλυσης. «Όταν μετατρέπετε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε υδρογόνο μέσω ηλεκτρόλυσης και στη συνέχεια τη μετατρέπετε ξανά σε ηλεκτρική ενέργεια από κυψέλες καυσίμου, χάνετε πάνω από το 70% της ενέργειας», επισημαίνει ο Furfari. «Η διαδικασία είναι εντελώς αναποτελεσματική και ως εκ τούτου δεν θα έχει καμία βιομηχανική εφαρμογή χωρίς συνεχείς επιδοτήσεις».

Εγγενείς περιορισμοί

Ο Furfari, ο οποίος είναι Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Μηχανικών και Βιομηχάνων, δεν είναι απλώς ένας ακαδημαϊκός κριτικός. Ως παθιασμένος χημικός μηχανικός και αξιωματικός τεχνολογίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είδε από πρώτο χέρι όλες τις σημαντικές επιτυχίες και αποτυχίες των ενεργειακών πολιτικών της ΕΕ τα τελευταία 36 χρόνια. Στη δεκαετία του 1980, διαχειρίστηκε τα προγράμματα της ΕΕ για την υγροποίηση και την αεριοποίηση του άνθρακα (για τη μείωση της εξάρτησης από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής) και αργότερα υπηρέτησε ως επικεφαλής έργων επίδειξης κυψελών καυσίμου. Ήταν επίσης για κάποιο διάστημα επικεφαλής της προώθησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της εξοικονόμησης ενέργειας για τις τοπικές αρχές.

Μία από τις κύριες επικρίσεις του για την τρέχουσα τρέλα του υδρογόνου, που περιγράφεται λεπτομερώς στο νέο αυτοδημοσιευμένο βιβλίο του , The Hydrogen Illusion , είναι ότι το υδρογόνο έχει δοκιμαστεί αρκετά στο παρελθόν, χωρίς επιτυχία. «Γνωρίζουμε ότι το υδρογόνο έχει εγγενείς περιορισμούς που καμία τεχνολογική καινοτομία δεν μπορεί να αλλάξει», λέει.

Το 1983, θυμάται, είχε ένα βιβλίο δίπλα στο κρεβάτι του με τίτλο « Υδρογόνο: ο ενεργειακός φορέας του μέλλοντος ». Εκείνη την εποχή ιδρύθηκε και η Εταιρεία Υδρογόνου. «Το υδρογόνο θα ήταν τόσο άφθονο που όλα θα λειτουργούσαν με αυτήν την εναλλακτική διανυσματική ενέργεια. Αυτή η καθαρή ηλεκτρική ενέργεια θα παρέχει όλη την οικιακή κατανάλωση ενέργειας: κλιματισμό, μαγείρεμα και ζεστό νερό χρήσης. Φυσικά, επρόκειτο επίσης να χρησιμοποιηθεί για να αντικαταστήσει τα προϊόντα πετρελαίου στον τομέα των μεταφορών, τόσο πολύ που το σχέδιο ήταν να ξαναγεμίσει κανείς τοΩστόσο, «αυτό το όνειρο γκρεμίστηκε όταν αξιολογήθηκε το κόστος», γράφει ο Furfari, ειδικά όταν οι τιμές του πετρελαίου έπεσαν.

«Παράγονται 130 Mt υδρογόνου ετησίως και παγκοσμίως για την παραγωγή λιπασμάτων και τη δραστική μείωση της ρύπανσης που προκαλείται από τα καύσιμα μεταφοράς», λέει ο Furfari. «Και αυτό πρόκειται να αυξηθεί. Το 95% παράγεται από φυσικό αέριο με τη γνωστή διαδικασία αναμόρφωσης μεθανίου ατμού, όχι για την ευχαρίστηση της χρήσης υδρογονανθράκων αλλά επειδή για να παραχθεί ένα μόριο υδρογόνου από ηλεκτρόλυση νερού –σύμφωνα με τους νόμους της χημείας– χρειάζεστε επτά φορές περισσότερη ενέργεια από ό,τι με μεθάνιο. Επομένως, το πράσινο υδρογόνο θα χρειαστεί συνεχείς επιδοτήσεις και αυτό δεν είναι βιώσιμο».

Τζέρεμι Ρίφκιν και Βιτόριο Πρόντι

Όμως το όνειρο του υδρογόνου δεν έφυγε τόσο εύκολα. Το 1988, η ΕΕ ξεκίνησε ένα έργο για την παραγωγή υδρογόνου στην καναδική επαρχία του Κεμπέκ. Η ιδέα ήταν να παραχθεί υδρογόνο από υδροηλεκτρική ενέργεια, να μετατραπεί σε μεθυλ-κυκλοεξάνιο από τολουόλιο, να μεταφερθεί στην Ευρώπη, όπου θα μετατρεπόταν ξανά σε υδρογόνο και τολουόλιο. Ακριβώς το είδος του έργου για το οποίο συζητείται πολύ σήμερα. Αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ δαπανηρό. «Είναι εκπληκτικό να σημειωθεί ότι η ιδέα της αποθήκευσης τολουολίου εξακολουθεί να ενδιαφέρει τους ερευνητές, παρά την απώλεια ενέργειας κατά 54% που περιέχεται στο υδρογόνο», γράφει ο Furfari.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το υδρογόνο έκανε άλλη μια επιστροφή, με ώθηση από το δημοφιλές βιβλίο του Jeremy Rifkin το 2002 The Hydrogen Economy . Ένας άλλος ενθουσιώδης ήταν ο Βιτόριο Πρόντι, αδελφός του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι, Ιταλός φυσικός και ευρωβουλευτής που συνεργάστηκε στενά με το Κόμμα των Πρασίνων και έγραψε το « Ευρωπαϊκό μανιφέστο για την ανάπτυξη της οικονομίας του υδρογόνου » το 2005.

Πέρα από τον Ατλαντικό, η κυβέρνηση Μπους έκανε επίσης μια «επανάσταση υδρογόνου που θα άλλαζε τον τρόπο που ζουν, εργάζονται και οδηγούν οι άνθρωποι», γράφει ο Furfari. Το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ ανέπτυξε «ένα μακροπρόθεσμο εθνικό όραμα για τη μετάβαση σε μια οικονομία υδρογόνου», δημιουργώντας έναν Εθνικό Οδικό Χάρτη Ενέργειας και Τεχνολογίας Υδρογόνου γύρω στο 2004 – αυτό ακριβώς που έκαναν πέρυσι , μόνο που τώρα το αποκαλούν Σχέδιο Προγράμματος Υδρογόνου . Ως μέρος της κίνησης του υδρογόνου στις ΗΠΑ, οι μεγάλες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες Ford, GM και DaimlerChrysler, ξεκίνησαν μια συνεργασία το 2003 με το όνομα FreedomCAR για την ανάπτυξη αυτοκινήτων κυψελών καυσίμου. Παρέμεινε αθόρυβα όταν διαπιστώθηκε ότι δεν είχε κανένα οικονομικό νόημα.

Ωστόσο, εδώ βρισκόμαστε στο 2021 και το όνειρο του υδρογόνου εμφανίστηκε ξανά. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν δηλώσει ότι η ΕΕ πρέπει να έχει μηδενικές εκπομπές άνθρακα το 2050 και δεν μπορεί να δει άλλο δρόμο παρά μέσω ενός συνδυασμού ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και «πράσινου» υδρογόνου, με ίσως μικρό ρόλο για το υδρογόνο με βάση το φυσικό αέριο σεΤεράστιες ελπίδες

Γιατί ο Furfari το αποκαλεί αυτό ψευδαίσθηση; Πρώτον, σημειώνει ότι η ηλεκτρόλυση του νερού είναι μια ενεργοβόρα διαδικασία. Η απόδοση της ηλεκτρόλυσης είναι μεταξύ 60 και 70%, σύμφωνα με την Furfari, η οποία μπορεί να είναι αποδεκτή για ορισμένες βιομηχανικές εφαρμογές, αλλά όχι εάν πρόκειται να την παράγετε σε μεγάλη κλίμακα. Οι τεχνολογικές καινοτομίες, π.χ. με τη μορφή νέων μεμβρανών, μπορεί να οδηγήσουν σε κάποια πρόοδο, αλλά δεν θα είναι καινοτομίες.

Εάν το υδρογόνο χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, π.χ. σε μια κυψέλη καυσίμου για την τροφοδοσία ενός αυτοκινήτου, τα οικονομικά γίνονται ακόμη χειρότερα. Πάνω από το 70% της ενέργειας χάνεται κατά τη διαδικασία. Η Furfari έγινε υπεύθυνη για αυτόν τον τομέα τεχνολογίας το 1988 στο πλαίσιο της Γενικής Διεύθυνσης Ενέργειας. Θυμάται ότι ήταν ενθουσιασμένος με τα έργα που εκτελούνταν τότε, για παράδειγμα στην MTU, θυγατρική της Daimler-Benz, «στην οποία η γερμανική κυβέρνηση είχε τεράστιες ελπίδες». Αλλά τελικά έπρεπε να εγκαταλειφθεί, γιατί ήταν πολύ αναποτελεσματικό και ακριβό.

Η οδήγηση αυτοκινήτων με υδρογόνο καταναλώνει τριπλάσια ενέργεια από τα ηλεκτρικά οχήματα με μπαταρία, σημειώνει ο Furfari. «Έγινε ό,τι ήταν δυνατό για να πετύχει αυτό και υπήρχε πολύ σημαντική χρηματοδότηση, αλλά δεν βρέθηκε τρόπος να γίνουν κερδοφόρες οι κυψέλες καυσίμου. Είναι κρίμα να σημειωθεί ότι είκοσι χρόνια μετά εξακολουθούμε να προσπαθούμε να αντιστρέψουμε μια αποτυχία που ήταν καλά τεκμηριωμένη. Έως ότου το κόστος παραγωγής μειωθεί κατά τουλάχιστον ένα συντελεστή δέκα… δεν είναι δυνατή η σημαντική ανάπτυξη αυτού του τύπου οχημάτων σε μια ελεύθερη αγορά».

Το πρόβλημα για το πράσινο υδρογόνο δεν είναι μόνο η χαμηλή απόδοση του ηλεκτρολύτη, σημειώνει η Furfari. Υπάρχει επίσης η διακοπή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που οδηγεί σε προβλήματα. «Στην Ευρώπη η ηλιακή και η αιολική λειτουργούν από κοινού κατά μέσο όρο περίπου το ένα πέμπτο του χρόνου. Αλλά δεν μπορείτε απλά να ενεργοποιήσετε και να απενεργοποιήσετε μια συσκευή ηλεκτρόλυσης. Χρειάζεται συνεχή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Υπάρχουν όλα τα είδη της διαδικασίας που πρέπει να ελέγξετε γύρω από τη στοίβα, τα μέρη που ονομάζονται ισορροπία φυτού. Οι διακυμάνσεις στην παροχή ρεύματος επιβάλλουν μεγάλες λειτουργικές δυσκολίες και αναποτελεσματικότητα σε αυτές τις διαδικασίες».

Η Furfari εκτιμά ότι λόγω του συνδυασμού χαμηλής απόδοσης και διαλείπουσας λειτουργίας, χρειάζεστε 8 έως 10 φορές τον αριθμό των ανεμογεννητριών για να φτάσετε στο ίδιο επίπεδο απόδοσης που θα λάβατε με τον άνεμο για να παράγετε 100% ανανεώσιμη ηλεκτρική ενέργεια. «Η όλη ιδέα είχε ήδη ερευνηθεί εκτενώς τη δεκαετία του 1980. Για περισσότερο από έναν αιώνα χημικοί σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να παράγουν υδρογόνο σε συνδυασμό με το CCS. μπλε» έκδοση.ανταγωνιστική τιμή, τόσο σημαντικό είναι αυτό το μόριο. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει».

Υπερβολικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας

Ένα άλλο βασικό ερώτημα είναι πού θα λάβουμε επαρκή ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές για να παράγουμε όλο το υδρογόνο που χρειαζόμαστε για μια οικονομία μηδενικών εκπομπών άνθρακα. «Μιλούν για υπερβολική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές, αλλά δεν έχουμε πλεονάζουσα ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές στην ΕΕ και δεν θα την έχουμε σε ορατό μέλλον. Ακόμη και με τεράστιες επιδοτήσεις, η συμβολή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στη συνολική χρήση ενέργειας της ΕΕ εξακολουθεί να είναι πολύ μικρή, μερικές ποσοστιαίες μονάδες. Αυτός είναι ακόμη ένας μακρύς, μακρύς δρόμος για να φτάσουμε στο πλεόνασμα ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές. Αυτό θα απαιτούσε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Θα ήταν κανιβαλισμός των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας».

Η ΕΕ δεν έχει επαρκείς εγχώριες ανανεώσιμες πηγές σε καμία περίπτωση για να τροφοδοτήσει την επανάσταση του υδρογόνου, αλλά η Γερμανία πιστεύει ότι θα είναι δυνατή η παραγωγή υδρογόνου σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπου υπάρχει περισσότερος χώρος και περισσότεροι ανανεώσιμοι πόροι. Για το Furfari, αυτό είναι ένα ακόμη αντικατοπτρισμό. «Η Αφρική χρειάζεται ηλεκτρισμό και νερό για δική της χρήση. Πέρα από τα γεωπολιτικά προβλήματα, το να προτείνουμε ότι οι αφρικανικές χώρες θα πρέπει να παράγουν υδρογόνο με βάση την ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές για εξαγωγή στην Ευρώπη, είναι παράλογο, σοκαριστικό και ηθικά απαράδεκτο».

Ωστόσο, αυτό προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη στρατηγική της για το υδρογόνο για το 2020: «Η Αφρική, λόγω του άφθονου δυναμικού ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ειδικά η Βόρεια Αφρική λόγω γεωγραφικής εγγύτητας, είναι ένας πιθανός προμηθευτής ανταγωνιστικού κόστους ανανεώσιμου υδρογόνου στην ΕΕ », λέει η στρατηγική. . Ο Furfari αποκαλεί αυτό τον οικολογικό αποικισμό: «Παραγωγή ενέργειας στην Αφρική για πλούσιους Ευρωπαίους που δεν θέλουν πλέον ορυκτά καύσιμα, ενώ ο αφρικανικός πληθυσμός φωνάζει δυνατά για ηλεκτρική ενέργεια. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2020 ήταν σοφό να μην αναφέρει καθόλου τη λέξη Αφρική στα συμπεράσματά του», λέει ο Furfari. «Ωστόσο, η Γερμανία έχει ήδη υπογράψει συμφωνία με το Μαρόκο για τη μεταφορά υδρογόνου του Μαρόκου στη Γερμανία».

Τι γίνεται με μέρη όπως η Σαουδική Αραβία και η Αυστραλία; Θα ήταν εφικτή εκεί η πράσινη παραγωγή υδρογόνου; Ο Furfari αμφιβάλλει πολύ. «Είναι τόσο αναποτελεσματικό εκεί όσο και εδώ. Και έχουν τους δικούς τους περιορισμούς. Στην έρημο υπάρχουν αμμοθύελλες που παρεμποδίζουν την παραγωγή ηλιακής ενέργειας. Πιστεύετε πραγματικά ότι μια χώρα όπως η Σαουδική Αραβία πρόκειται να εγκαταλείψει την παραγωγή υδρογονανθράκων της για να παράγει υδρογόνο με ηλιακή ενέργεια;»

Όχι ορθολογικό

Γιατί λοιπόν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιμένει σε μια νέα κίνηση «πράσινου υδρογόνου», όταν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες απέτυχαν; «Φοβάμαι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ακολουθεί τα αιτήματα ορισμένων σημαντικών ευρωβουλευτών αντί για την εσωτερική της πείρα», λέει ο Furfari.

Δεν είναι ο μόνος που νιώθει έτσι. «Πολλοί άνθρωποι εντός της Επιτροπής αισθάνονται το ίδιο, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν». Όντως συγκέντρωσε μια ομάδα 14 πρώην αξιωματούχων της Επιτροπής που απηύθυναν έκκληση στην Επιτροπή τον Δεκέμβριο του 2020, προτρέποντάς την «να επανεξετάσει τη στρατηγική της για το υδρογόνο χωρίς την επιρροή λόμπι που αναζητούν επιδοτήσεις, αναγνωρίζοντας ότι η μαζική παραγωγή υδρογόνου από διαλείπουσες ανανεώσιμες πηγές είναι μια ψευδαίσθηση.»

Η επιστολή γράφτηκε σε μερικές εφημερίδες στο Βέλγιο και τη Γαλλία, αλλά κατά τα άλλα δεν είχε μεγάλη δημοσιότητα. «Δεν έχουμε ΜΚΟ ή μεγάλες εταιρείες για να μας υποστηρίξουν», αναστενάζει ο Furfari.

Τότε όμως ποια είναι η δική του λύση στο πρόβλημα του κλίματος; Πιστεύει στην πυρηνική ενέργεια και στην τεχνολογική πρόοδο μέσω της αφοσιωμένης έρευνας, για παράδειγμα στην ηλιακή ενέργεια. Αλλά προσθέτει ότι οποιαδήποτε ενεργειακή μετάβαση θα πάρει πολύ χρόνο. «Δεν βλέπω το επείγον να κάνω ανόητα πράγματα. Πρέπει να αναλύσουμε τα πολλά λάθη που κάναμε στο παρελθόν και να τα αποφύγουμε στο μέλλον».

Ρεαλιστικά, ωστόσο, λέει ότι είναι απίθανο ο κόσμος να μπορεί να καλύψει τις ενεργειακές του ανάγκες χωρίς υδρογονάνθρακες σε οποιοδήποτε προβλέψιμο μέλλον. «Ας είμαστε ξεκάθαροι και ρεαλιστές: ό,τι και να πει κανείς, η ΕΕ, αν θέλει να επιβιώσει, δεν θα μπορέσει προς το παρόν χωρίς ορυκτά καύσιμα».

Η θερμική διαδρομήΣύμφωνα με τον Furfari –και προηγούμενες γενιές ερευνητών στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή– ο μόνος τρόπος για να παραχθεί ανταγωνιστικά υδρογόνο είναι μέσω της θερμικής διάστασης του νερού, όχι μέσω της ηλεκτρόλυσης. Αλλά η θερμική διαδρομή απαιτεί υψηλές θερμοκρασίες, στις οποίες αυτή τη στιγμή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αντίδραση αερίου ή άνθρακα με ατμό. Το «μπλε υδρογόνο», κατασκευασμένο από φυσικό αέριο σε συνδυασμό με CCS, θα μπορούσε να είναι μια πιθανότητα, λέει ο Furfari, «αν η τιμή του CO 2  είναι αρκετά υψηλή». Πράγματι, ο Furfari λέει ότι έχει «τη σαφή αίσθηση ότι πίσω από τη στρατηγική για το υδρογόνο υπάρχει μια στρατηγική για το μεθάνιο», δηλαδή ένα λόμπι από εταιρείες φυσικού αερίου. Όχι ότι έχει κάτι εναντίον του φυσικού αερίου: «Έχει τόσες πολλές μεγάλες δυνατότητες σε όλο τον κόσμο. Το φυσικό αέριο είναι το μέλλον της ενέργειας και η ενέργεια του μέλλοντος».Τι γίνεται με την πυρηνική ενέργεια; Οι υπάρχοντες πυρηνικοί αντιδραστήρες δεν μπορούν να επιτύχουν αρκετά υψηλές θερμοκρασίες για να κάνουν δυνατή τη διάσπαση του θερμικού νερού, λέει ο Furfari. «Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την πυρηνική ενέργεια για την ανταγωνιστική παραγωγή υδρογόνου, πρέπει να κατασκευάσουμε διαφορετικούς αντιδραστήρες, όπως αντιδραστήρες λιωμένου άλατος που χρησιμοποιούν άλατα φθορίου ή χλωρίου αντί για ατμούς ή μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες υψηλής θερμοκρασίας (SMR). Ωστόσο, προσθέτει, «παρά τη δυναμική συνεχιζόμενη έρευνα σε αυτούς τους τομείς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν το θεωρεί λύση».Το υδρογόνο που παράγεται από βιομάζα σίγουρα δεν είναι καλή ιδέα, σύμφωνα με το Furfari. Μια κύρια δυσκολία της πυρόλυσης του άνθρακα και της αεριοποίησης του άνθρακα, γράφει, είναι η παραγωγή υποπροϊόντων που είναι δύσκολο να χειριστούν και είναι ρυπογόνα, όπως η πίσσα και το αμμωνιακό νερό. Με την αεριοποίηση της βιομάζας «τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται γιατί περιέχει πολλές περισσότερες καρβοξυλικές ρίζες (οξυγονοενώσεις). Επίσης, το ξύλο περιέχει 10 φορές λιγότερο υδρογόνο από τον άνθρακα…. Είναι πολύ καλό να χρησιμοποιούμε πομπώδεις όρους όπως «καταστροφή», «θερμόλυση» ή «θερμοχημεία βιομάζας», αλλά αυτοί μπορούν μόνο να ξεγελάσουν τους πολιτικούς…»

Το The Hydrogen Illusion του Samuel Furfari μπορεί να παραγγελθεί στο Kindle και σε χαρτόδετο βιβλίο μέσω του Amazon.

ΠΗΓΗ  oataktos

Ο