Δε μπλάντυ τρουθ

 του Άντη Ροδίτη

 

Στις 20 Ιουλίου ο Πέτρος Παπαπολυβίου είπε από το στούντιο του Σίγμα, ότι δεν έχουμε όραμα, πυξίδα και προσανατολισμό, μα πάνω απ’ όλα είναι καταδικαστέα η αδιαφορία που διαχρονικά επιδεικνύουν οι κυβερνήσεις μας για τη σωστή εκμάθηση της ιστορίας!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σίγουρα θα έπρεπε να δίνουμε σημασία στις πιο σημαντικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας όπως, για παράδειγμα, ήταν η διασφάλιση τού ελληνικού μέλλοντος μας με την άφιξη της ελληνικής μεραρχίας την άνοιξη του 64, την οποία άρχισε αμέσως η Κυβέρνηση Μακαρίου μαζί με το ΑΚΕΛ να διαβάλλει, να συκοφαντεί και να διασύρει μ’ ένα σωρό ανυπόστατες κατηγορίες, συν το γεγονός ότι φανατισμένα νεαρά άτομα του ΑΚΕΛ έσπαζαν στο ξύλο φαντάρους της ΕΛ.ΔΥ.Κ/Μεραρχίας όπου τους έκοβαν ανυπεράσπιστους, για να φεύγουν από την Κύπρο το συντομότερο. Αυτά τα λέει κάθε χρόνο μόνο ο Παπαπολυβίου, στην ετήσιά του διάλεξη, στη Στράκα όπου μαζεύονται εκατοντάδες λαού και φοιτητών του ν’ ακούσουν την αληθινή μπλάντυ τρουθ (bloody truth) ιστορία της αυτοκαταστροφής μας.

Το παράπονο του Πέτρου Παπαπολυβίου είναι ότι δεν τον αφήνουν να γράψει ένα νέο βιβλίο ιστορίας για τα σχολεία όπου θα τα λέει μέσα ολ’ αυτά ξεκούτσουλα!

 

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κατ’ επανάληψη,  κάθε τρεις και τόσο, παρουσιάσεις, που κάνει βιβλίων, όπως τού «Η Εθνική Αυτοματαίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο», του Γαβριήλ Μηνά, τού «Αποφάσισα να μιλήσω», του Νίκου Δεληπέτρου, τού «Τα γεγονότα και τα Πρόσωπα», του Αναστάση Πεπονή ή τού «Κουράγιο Πηνελόπη», ανωνύμου συγγραφέως; Τα λέει και τα ξαναλέει ο άνθρωπος σ’ αυτές τις παρουσιάσεις αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

 

Ούτε να ξεχνούμε πρέπει την αποκάλυψη που έκαμε του εγγράφου ΚΜΤΠ/ΑΤΠ, 68264, ημερομηνίας 28 Αυγούστου 1964, από τα αρχεία Τάσσου Παπαδόπουλου, όπου ο τότε υπουργός Οικονομικών Ρένος Σολομίδης εξηγεί, μετά την απόρριψη της Ένωσης από τον Μακάριο στις 21 Αυγούστου 1964, πόσο επιζήμια ήταν η Ένωση κι ευτυχώς που την απορρίψαμε! Εκεί να δεις ξύλο που έφαγαν οι φαντάροι της Μεραρχίας. Μόνο και μόνο γι’ αυτό το έγγραφο, από τον Απρίλη που το έβγαλε στο φως μέχρι σήμερα, ο Παπαπολυβίου έδωσε έξι (6) διαλέξεις, τρεις στη Στράκα, δυο στο ΔΗ.ΚΟ. και μια κάτω από τους ευκαλύπτους έξω από τα γραφεία της ΕΔΕΚ (ήταν πολύς ο κόσμος και δεν τους χωρούσε μέσα).

 

Αλλά πέρα από αυτά τα ιστορικά (ως ιστορικός ο ίδιος) προβαίνει, δακρύζοντας, και σε σημαντικότατες καταγγελίες: Ότι, λέει, οι διάφοροι επίσημοι, αντί να τρέχουν στα εθνικά μνημόσυνα για να εκφράζουν με πύρινους λόγους τον πατριωτισμό τους, τρέχουν στις ξένες πρεσβείες «για να πάρουν γραμμή», οι αλητήριοι! Δεν τους κατονομάζει όμως, ως όφειλε, ως υπεύθυνος πολίτης, δεν τους καταγγέλλει, δεν καταθέτει τα στοιχεία που έχει γι’ αυτούς τους προδότες επίσημούς μας, που άλλη δουλειά δεν κάνουν παρά να τρέχουν στις ξένες πρεσβείες να πάρουν γραμμή, και δεν το κάνει, βέβαια, για… εθνικούς λόγους! Εξάλλου, δεν τού το επιτρέπουν τα ήθη και τα έθιμά μας, τα καθιερωμένα από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα οποία προνοούν ρητώς ότι δεν χρειάζονται τίποτε «στοιχεία» από τη στιγμή που ο καταγγέλλων καταγγέλλει από επίσημο βήμα και μάλιστα «με τρεμάμενη από συγκίνηση και αγανάκτηση φωνή»!!

 

Δεν έχουμε, λοιπόν, όραμα, δεν έχουμε πυξίδα, ούτε προσανατολισμό, μα πάνω απ’ όλα δεν έχουμε ιδέα από ιστορία, από τη δική μας ιστορία! Ευτυχώς, όμως, έχουμε τον Παπαπολυβίου, ο οποίος πέρα από τις προσωπικές έρευνές του,  ασχολείται κυρίως με την παραγωγή δοκτόρων της ιστορίας, στα θερμοκήπια τού Πανεπιστημίου Κύπρου, του οποίου η Σύγκλητος αποφθέγγεται κάθε 50 χρόνια, όταν είναι απολύτως αναγκαίο, προκειμένου να διασφαλίσει το δικαίωμα στο ΑΚΕΛ να καίει ελληνικές σημαίες, και να βάζει τα σκυλιά του να ουρούν και ν’ αφοδεύουν στους ανδριάντες της ΕΟΚΑ αλλά και σ’ εκείνους αρχιερέων, φτάνει να μην είναι Κυκκώτες με φιλενάδες που διόριζαν και υπουργούς κάποτε, πιο συχνά κι από τον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας!

 

Μα είναι πολλή η Ιστορία αυτού του τόπου, και την ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον ο Παπαπολυβίου. Κι όποιου την φυτεύει καλά, τού απονέμει και δοκτοράτο. Να την γράψει όμως σε σχολικά βιβλία δεν τον αφήνουν, οι αλητήριοι, οι εγκληματίες, που μόνο γραμμή ξέρουν να παίρνουν, οι προδότες, τα πουλημένα κορμιά, από ξένες πρεσβείες! Θα βγει, όμως, δεν θα βγει μια μέρα ο Νικόλας Πρόεδρος; Και τότε να δεις νέα βιβλία και βιβλία στα σχολεία μας με ξανά τις παλιές ιστορίες να σπρώχνονται φωνάζοντας η μια της άλλης εγώ είμαι η καλύτερη!