Θέλουμε «περισσότερη Ιταλία»

 

Συμπεράσματα από το EURO με πολιτικές προεκτάσεις στον γερμανόφωνο Τύπο.  

    

«Ας τολμήσουμε περισσότερη Ιταλία» επιγράφεται σχόλιο της Süddeutsche Zeitung για την κατάκτηση του EURO από την Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ο σχολιαστής υπενθυμίζει ότι μιλάμε για «μία Ιταλία, για την οποία άλλοι Ευρωπαίοι αρέσκονται να επιδεικνύουν συμπόνια ή και κοροϊδευτική διάθεση. Σχεδόν έχει ξεχαστεί το ότι, πολύ συχνά η χώρα αυτή αποτελούσε πρότυπο για όλη την Ευρώπη, μία χώρα που ήξερε να εντυπωσιάζει και να ελκύει. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην Αναγέννηση ή στις περιηγήσεις του Γκέτε. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ευρωπαίοι έμειναν έκπληκτοι, βλέποντας μία αγροτική και μάλλον καθυστερημένη χώρα, κατεστραμμένη από τον πόλεμο και διεθνώς εκτεθειμένη από τον φασισμό, να επιτυγχάνει ένα οικονομικό θαύμα και να σκαρφαλώνει στην κορυφή των βιομηχανικών χωρών της Δύσης. Στη δεκαετία του '60 ή του '70 η Ιταλία λειτουργούσε ως πολιτικό και κοινωνικό εργαστήριο που αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού, όχι μόνο για τους διανοούμενους. Την εποχή εκείνη η Ιταλία δέσποζε στο κέντρο της Ευρώπης, μία ενωμένη Ευρώπη θα ήταν αδιανόητη χωρίς την ενεργό συμμετοχή της».

Η σημερινή Ευρώπη μπορεί να μάθει πολλά από το ομαδικό πνεύμα των Ιταλών, υποστηρίζει η εφημερίδα του Μονάχου: «Αυτό το πνεύμα είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται η Ευρώπη. 'Ενωμένοι στην πολυμορφία' είναι το σλόγκαν της ΕΕ. Οι Azzuri μας έδειξαν με υποδειγματικό τρόπο τί σημαίνει αυτό. Αλλά το υπόδειγμα είναι διδακτικό και για την ίδια την Ιταλία, ένα έθνος που άργησε να εμφανιστεί στον χάρτη και δεν διαθέτει ενωτικό πνεύμα. Το στερεότυπο λέει ότι πολλοί Ιταλοί κάνουν τα πάντα για την οικογένειά τους, αλλά ελάχιστα για το κοινωνικό σύνολο. Στερεότυπο, το οποίο δυστυχώς, πολλές φορές, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα...»

Γιάννης Παπαδημητρίου, Deutsche Welle