ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:Χάσαμε τον φίλο μας. Χάσαμε τον ποιητή μας. Χάσαμε τον πραγματικό εαυτό μας, την Κύπρο που δεν υπάρχει πια, παρά μόνο σε μαυρόασπρες φωτογραφίες. Ο Πασιαρδής δεν ήταν Κυπριλλής, όπως ο ίδιος αποκαλούσε τους συμπατριώτες μας, ούτε Κυπριλλέχ των σύγχρονων καιρών. Αντιστάθηκε στην ενσωμάτωση και ξεχώριζε μίλια μακριά ότι ήταν μιας άλλης εποχής κύριος. Ναι, κύριος, απ’ αυτούς που έβρισκες στην Τεργέστη, στη Βιέννη, στη Μολδοβλαχία, στην Αλεξάνδρεια, στο Βερούτι. Έλληνες της αριστοκρατικής φτώχειας. Από όπου περνούσε ο κύριος Μιχάλης, ένιωθες ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ταίριαζε με τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν άρχοντας, όχι μόνο της ελληνικής γλώσσας, αλλά και άρχοντας ενός τόπου όπου οι έμποροι και οι ντιβέλοπερς μετέτρεπαν σταδιακώς σε χώρα κακογουστιάς, σε χώρα χωρίς την ταυτότητά της. Ο Πασιαρδής, απέναντι στις αθλιότητες, στεκόταν ως Παλαιολόγος και με την ποίησή του, μα και την καθημερινότητά του, βρισκόταν καθημερινώς να υπερασπίζεται τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ιδεοληψίες.
Ο κύριος Μιχάλης μας έμαθε πολλά. Ήταν δάσκαλος, καθηγητής και πρύτανης, χωρίς να το ξέρει. Μπροστά στον φούρνο του Αιγαίου, στην έδρα της φιλοσοφίας του, μας δίδαξε την αξία της σιωπής, την αξία των λίγων λογιών, την αξία των μικρών και ταπεινών πραγμάτων. Ανάβαμε τον φούρνο, ακόμα και όταν δεν ήταν κρυάδα. Βλέπαμε τις φλόγες για ώρες χωρίς να λέμε τίποτα. Πού και πού, ο κύριος Μιχάλης μας αφηγείτο μικρές ιστορίες, της μικρής και μεγάλης πατρίδας. Κάθε λέξη και διαμάντι, κάθε φράση ένας θησαυρός. Μου έλεγε την ιστορία με το σκυλί στο Τσέρι, που ανέβαινε το βουνό όταν η φύση ήταν έτοιμη να ρίξει τη βροχή της. Μια ιστορία ολόκληρο λαογραφικό μάθημα. Αν κάποιος καθόταν τριάντα φορές στον φούρνο του δασκάλου, έπαιρνε το πτυχίο του, με εξήντα το διδακτορικό του.Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για τον κύριο Μιχάλη. Μένω, όμως, σ’ αυτά. Καλό σου ταξίδι φίλε μου. Εκεί που θα πας, φύλαξε και σε μένα μια θέση στο ταβλοστάδιο. Το ξέρεις ότι προσωπικά έφθασα πολλές φορές να σπάσω το τάβλι στο κεφάλι σου. Το ξέρεις, επίσης, ότι πολλές φορές σε έκλεβα για να σε νικήσω. Έριχνα 6-5 και έπαιζα εξάρες. Διαμαρτυρόσουν ευγενικά, αλλά όταν επέμενα ότι ήταν εξάρες, σιωπούσες για να μην με προσβάλεις. Στο μεγάλο παιχνίδι εκεί πάνω, με διαιτητές τον Χριστοδούλου και τον Άκη Πάνου που τόσο αγάπησες, θα πάρω εκδίκηση για την απαράδεκτη ήττα του φίλου μας Σάββα Παύλου, στο ιστορικό παιχνίδι που ο Σάββας δεν μπορούσε να χάσει κι όμως έχασε με τα μάγια που έκανες και τις παρακλήσεις στην Παναγία του Κύκκου. Αιωνία σου η μνήμη φίλε μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου