ΚΥΠΡΟΣ : ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ !

Του Γιάννη Σχίζα

Ο  Θεόδωρος  Πάγκαλος δεν συμπεριλαμβάνεται στα πρόσωπα που εκτιμώ, κατά καιρούς όμως προέβαινε σε διάφορες ευφυείς δηλώσεις, τις οποίες κατά κανόνα ακύρωνε εκ των υστέρων. Λόγου χάρη για την Τουρκία είχε χρησιμοποιήσει τον χαρακτηρισμό «Διεθνής κακοποιός», ενώ το 2002 όταν πρωτο-ενημερώθηκε για μια από τις εκδοχές του σχεδίου  Ανάν, δήλωσε περιπαικτικά ότι ο προβλεπόμενος  τρόπος εναλλαγής της προεδρίας  θύμιζε την εναλλαγή του «αξιωματικού υπηρεσίας τάγματος» κάθε εβδομάδα σε στρατιωτικές μονάδες !

Ευτυχώς, το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από το 76% του Ελληνοκυπριακού Ελληνισμού, και έτσι αποκρούστηκαν  όλες οι «πρόνοιές» του : Με βάση τις οποίες ο τουρκικός παράγων είχε το δικαίωμα του «βέτο» σε κάθε απόφαση, ο  ελληνοκυπριακός λαός  επιφορτίζονταν με την αποζημίωση των πεπραγμένων της εισβολής(!), η Κύπρος στερείτο ΑΟΖ και στρατού  και μια σε βάθος διαφωνία των δυο κοινοτήτων λύνονταν μέσω της απόφασης δυο διορισμένων αλλοδαπών δικαστών !

Η Κύπρος κατάφερε να μπει ως Κυπριακή Δημοκρατία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Τάσος Παπαδόπουλος κατάφερε να παραδώσει στην επόμενη γενιά των πολιτικών διαχειριστών όχι μια κοινότητα αλλά ένα κράτος. Και ενώ όλα αυτά επικρατούσαν στη διεθνή πρακτική, οι νέες πολιτικές της Τουρκίας θέτουν νέα ζητήματα.  Oι έρευνες στο χώρο της ΑΟΖ του νησιού, ο εποικισμός της Αμμοχώστου, οι απειλές πολέμου, όλα αυτά συγκροτούν μια νέα  φυσιογνωμία.

Ακόμη σε «πανελλήνιο επίπεδο», η τουρκική πολιτική εκπροσωπείται με την ιδιοποίηση της Αγίας Σοφίας, με την άρνηση λειτουργίας της Θεολογικής Σχόλης της Χάλκης, με την έφοδο των μεταναστών στον Έβρο, με το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, με την επιθετική ρητορική της «Γαλάζιας Πατρίδας» και του «Αιγαίου» ως γκρίζας θάλασσας, με τα νησιά μας αποστρατιωτικοποιημένα.

Απέναντι σε αυτά τα γεγονότα η Ελλάδα   έχει αντισταθεί  χάρη στις συμμαχίες  που συνήψε με διάφορες χώρες, επισείοντας τον κίνδυνο  ανατροπής του status στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Η συμμαχία με την Γαλλία, με τις διευθετήσεις της ΑΟΖ με την Ιταλία και Αίγυπτο και με την ρύθμιση των Ελληνοαλβανικών σχέσεων, βρέθηκαν να «συν-τρέχουν» με την ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων Ελλάδας και Κύπρου και με τις σχέσεις  με Ισραήλ, Αίγυπτο, ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, χώρια βέβαια με την Αμερική : Η Ανατολική Μεσόγειος δεν επρόκειτο να γίνει Τουρκική λίμνη, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου  της θάλασσας .

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πως εξηγείται η στάση της  Αγγλίας και των  Ηνωμένων  Πολιτειών υπέρ της Διζωνικής-Δικοινοτικής ; Η πρώτη , με την πάγια μετααποικιακή θέση της για μη-Κράτος Κυπριακό, πράγμα που θα της επέτρεπε να έχει ρόλο μέσω των βάσεών της στην περιοχή. Οι Βρετανοί θέλουν  μια Κύπρο χωρίς ουσιαστική ανεξαρτησία , πού ως εκ της αδυναμίας ή ανυπαρξίας της  δεν θα είναι εμπόδιο στα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα  στην Ανατολική Μεσόγειο.

 Όσον αφορά τις ΗΠΑ, αυτές ενδιαφέρονται μέσω της δομής της «Δικοινοτικής-Διζωνικής Ομοσπονδίας» να έχουν ένα σημείο συνεννόησης με τον τουρκικό παράγοντα, για τυχόν νέα αλλαγή της πολιτικής του στο μέλλον…

Ενώ η στάση των Τούρκων στην 5μερή «άτυπη» σύνοδο  είναι υπέρ της δημιουργίας 2 ανεξάρτητων κρατών, η Ελληνική και Κυπριακή πλευρά κατατρύχονται από τη φοβία  του χωρισμού του νησιού ! Με ψυχολογικούς  όρους πρόκειται για «φοβία» και όχι απλό «φόβο», που συνήθως  διέπει ορθολογικά την σκέψη και την πρακτική των κρατών.

 Εκεί είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας : Να ξεπεράσει αυτή  τη  φοβία, να καταλάβει ότι η πράσινη γραμμή στην Κύπρο μπορεί να  παραμείνει σαν μια γραμμή  αντιπαράθεσης. Με τη λογική του «Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος» η Κύπρος θα είναι κοντά ! Και με την αυξημένη  στρατιωτική ισχύ  θα μπορεί να αφήσει το ψευδοκράτος στην τύχη του…