"Φόκο στα θεμέλια του πολιτισμού";

 του Άντη Ροδίτη

Παρά τη γενική κατακραυγή εναντίον τους, πολλοί από τους πολιτικούς μας δεν στερούνται προσωπικότητας, έχουν ικανότητες και τις αποδεικνύουν εκεί που δρουν, σκέφτονται και ενεργούν σωστά. Πολλοί αξίζουν της εμπιστοσύνης των πολιτών και της εκτίμησης για τις προσπάθειες που καταβάλλουν για επιβίωση, ευημερία και δικαίωση των αγώνων του ελληνισμού της Κύπρου.

Είναι ανάγκη, όμως, να επισημανθεί μια λεπτομέρεια η οποία από την οπτική γωνία τής έγνοιας για τον πολιτισμό δεν είναι ακριβώς «λεπτομέρεια», αλλά σημαντική εκτροπή με απρόβλεπτες, δυσμενείς επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον.

Στο πλαίσιο του αδίστακτου αγώνα αναρρίχησης στην εξουσία, ο οποίος και ιστορικά μετά την «Ανεξαρτησία» υπερίσχυσε τού αγώνα εθνικής επιβίωσης μας, παρατηρείται τους τελευταίους μήνες (και χρόνια) ενόψει και των βουλευτικών εκλογών τώρα, μια έξαρση στην προσπάθεια αποδόμησης θεσμών και αξιών η οποία, υποτίθεται, θα συμπαρασύρει και πολιτικά πρόσωπα στον δρόμο της, προς όφελος των αποδομητών.

Πρέπει να επισημανθεί ότι αυτού του είδους η πρακτική της γενικής αποδόμησης περνά μέσα και από τις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες (η πιο πρόσφατη, αντιπροσωπευτική εκδήλωση ήταν εκείνη του καθηγητή τέχνης, που βρήκε στήριξη και από τη… Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Κύπρου) αλλά μέσα και από την ίδια τη γλώσσα.

Πρόκειται για την προσπάθεια εισαγωγής στην παιδεία τού νεομαρξιστικού συστήματος του «κριτικού εγγραμματισμού», το οποίο αποβλέπει στη γενική αποδόμηση και την ανατροπή των αξιών μιας κοινωνίας και την αντικατάστασή τους με ιδεολογήματα.

Με το πρόσχημα ότι η διδασκαλία της πανελλήνιας δημοτικής στα σχολεία γίνεται σε βάρος της διαλέκτου με βίαιη δήθεν εξουσιαστική επιβολή, η κατηγορημένη ως «εθνικιστική» και άρα ένοχη ελληνική συνείδηση των Κυπρίων, γίνεται απόπειρα να αντικατασταθεί με την καθιέρωση της «ελεύθερα» ομιλουμένης κυπριακής διαλέκτου ως γλώσσας διδασκαλίας!

Η κυπριακή διάλεκτος, γενικότερα, να καθιερωθεί ως η επίσημη γλώσσα των Κυπρίων, ως φορέας μιας νέας, μη ελληνικής αλλά μόνο κυπριακής «εθνικής» συνείδησης!!

Μπορεί ο καθένας να φαντασθεί τι είδους τραγικό αστείο αποτελεί αυτό το ιδεολόγημα. Πρόκειται για μια πολιτισμική οπισθοδρόμηση που δεν υπάρχει χώρος να εκτεθούν εδώ οι επιπτώσεις της. Ας θυμηθούμε μόνο ότι πέρα από την ιδιαίτερης αξίας ποιητική παραγωγή στη διάλεκτό μας, πέρα από το πλεονέκτημα να διαθέτουμε και διάλεκτο, όντως χρήσιμη στις απαιτήσεις των καθημερινών μας κοινωνικών σχέσεων, η διάλεκτος μας δεν διαθέτει καθιερωμένο τρόπο γραφής. Αντίθετα επικρατεί ένα αλαλούμ τεχνικών προσεγγίσεων γραφής της κι αυτό αποκλειστικά στον λογοτεχνικό τομέα, ειδικότερα στην ποίηση με ελάχιστη παρουσία στην πεζογραφία.

Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχουν γραμμένα ούτε μπορούν να γραφτούν επιστημονικά άρθρα, δοκίμια, μελέτες ή άλλου είδους αναγκαία συγγράμματα σε όλα τα άλλα επίπεδα συνέχισης και ανάπτυξης του πολιτισμού μας.

Στο πλαίσιο της σκόπιμα αποδομηστικής «αντιπολίτευσης» από τη μια κι ενός, από την άλλη, εν πολλοίς αφελούς ανταγωνισμού μεταξύ των πολιτικών μας ποιος θα φανεί πιο «λαϊκός» και άρα και πιο «δημοκρατικός» (λες και η «δημοκρατία» μπορεί ν’ αποτελεί το ύψιστο όραμα του Έλληνα πολίτη), παρατηρούμε ότι η διάλεκτος, πέρα από την όλο και συχνότερη χρήση της σε παντός είδους δηλώσεις στα ΜΜΕ, έχει αρχίσει τώρα να μπαίνει και στο Κοινοβούλιο! Εκεί όπου απαιτείται το πιο υψηλό επίπεδο γλωσσικής επάρκειας και έκφρασης με στόχο την ακρίβεια, τη σαφήνεια, την εκτεταμένη σε βάθος ανάλυση, η διάλεκτός μας δεν διαθέτει ούτε τα μέσα ούτε το απαραίτητο υπόβαθρο να ανταποκριθεί σε τέτοιες ποιότητες. Οι επιπτώσεις τής επέκτασης και πιθανής, ανεπίσημης στην αρχή, καθιέρωσης μιας τέτοιας τακτικής δεν είναι παρά ένα προοίμιο ολικής παρακμής μας.