Το κενό περιεχομένου «πνεύμα».

 

του Άντη Ροδίτη

Η σιωπή προηγείται της λογοκρισίας. Εκδηλώνεται συνωμοτικά στην αρχή από μια ή περισσότερες ομάδες με κοινά συμφέροντα, ύστερα απλώνεται, γίνεται ευρύτερη και ταυτόχρονα μεταλλάσσεται σε γενικευμένο πνευματικό μαρασμό, που μπορεί μια χαρά να φτάσει να λειτουργεί και αυτόματα χωρίς οι χρήστες της σιωπής να ξέρουν καλά-καλά τι κάνουν. Απλώς σιωπούν. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας δυνητικά συγκροτημένων, συνειδητών πολιτών, που καταλήγουν όμως να συγκεντρώνουν ο καθένας την προσοχή του μόνο στα προσωπικά τους συμφέροντα με αποτέλεσμα να χάνει σταδιακά η πατρίδα την ισχύ και την άμυνά της και να μπαίνει σε πορεία αφανισμού.

Το καθόλου περίεργο είναι ότι η πολιτισμική παρακμή για να δικαιολογηθεί στον εαυτό της αποκτά και ηγεσία, «διανοούμενους» που αναλαμβάνουν τη διαχείρισή της με πρόσχημα την… αλλαγή! Επειδή, όμως, μιας τέτοιας κοινωνίας η «πνευματικοί» ηγέτες είναι φυσικό να μην μπορούν να δώσουν ουσιώδες σχήμα, μορφή, περιεχόμενο στην «αλλαγή» που προφασίζονται, τα άσφαιρα «κρότου-λάμψης» πυρά τους εξυπηρετούν εκφοβιστικά μόνο την προσωπική ανάδειξη και κυριαρχία τους. Κι όσο βολεύονται με τη γενικευμένη σιωπή και δεν νιώθουν να κινδυνεύουν από μικρο-αμφισβητήσεις, όλα καλά. Όταν, όμως, κάπου, κάπως αρχίζει να γίνεται ορατός ο μηδενιστικός, κενός περιεχομένου, «αντιστασιακός» διαλυτικός τους ρόλος -αφού ενστικτωδώς η ζωή καταλαβαίνει πότε απειλείται με θάνατο- τότε δεν έχουν εκλογή. Καταφεύγουν στη λογοκρισία κι εκεί πια ξεθολώνουν τα νερά και βγαίνουν στην επιφάνεια, ορατά πλέον, το ψέμα και η αλήθεια. Κι όσοι απέμειναν να έχουν μάτια, βλέπουν.

 

Στο προκείμενο. Εδώ ένα τέτοιο κρότου-λάμψης κείμενο:

https://neoplanodion.gr/.../galanakis-scholio-gia-ti.../

 

Ο συγγραφέας του εμφανίζεται σφόδρα παραπονεμένος επειδή γιορτάστηκε η 25η Μαρτίου χωρίς την παρουσία τού εορτάζοντος λαού, λες και ο λαός τέθηκε από ξένη δύναμη υπό περιορισμό για να μην βγουν από τα σπίτια τους και να γιορτάσουν. Μιλά λες και δεν γνωρίζει γιατί ο λαός έπρεπε να μη βγει έξω για το καλό της υγείας του. Υποδύεται ότι γνωρίζει άλλη λύση αλλά δεν τη λέει από φόβο, τάχα, μην του κόψει τη γλώσσα το καθεστώς, η… ξένη δύναμη που περιόρισε τον λαό δια της βίας στα σπίτια τους! Πρόκειται στην ουσία για ένα κρότου-λάμψης «παράπονο» ανεύθυνου (αφού δεν έχει να προτάξει υπεύθυνη πρόταση) που αποπειράται να φορτώσει την ευθύνη σε εκείνους που την ανέλαβαν καθηκόντως κι έκαναν ό,τι κι εκείνος θα έκανε στη θέση τους.

Το δεύτερο «κρότου-λάμψης» επιχείρημα του συγγραφέως τής «πνευματικής» ελίτ που «αντιστέκεται» σε μια ανύπαρκτη βία, είναι η απόπειρά του να υποβάλει στους αναγνώστες του ότι κανένας δεν ένιωσε περηφάνεια, ανάταση, πατριωτικά αισθήματα στη διάρκεια των εορτασμών, αλλά μόνο μελαγχολία, λόγω του επιβληθέντος (δια της… βίας) κατ’ οίκον περιορισμού!! Και, επίσης, φταίει, λέει, το γεγονός ότι δεν οργάνωσε ο ίδιος ο λαός τούς εορτασμούς του! Τρίτη «κρότου-λάμψης»... άποψη! Δηλαδή θα έπρεπε ο κάθε δήμος να οργανώσει -παρά την πανδημία- τη δική του γιορτή, τις δικές του παρελάσεις και άλλη το κράτος (ή καμιά το κράτος-αφού είναι βίαιο και ξένο).

Ότι αυτές τις βλακείες δεν τις λέει μεν κατά λέξη αλλά τις υπονοεί, φαίνεται και από τη συνέχεια όταν τα βάζει με το δείπνο και το… μενού του δείπνου για τους ξένους προσκεκλημένους φιλικών χωρών.

Στο κάτω κάτω αφού η (εκλελεγμένη) δύναμη που κυβερνά είναι εχθρική και ξένη για τον συγγραφέα πώς μπορούν οι προσκεκλημένοι της να μην είναι κι εκείνοι εχθρικοί; Το μόνο που δεν λέει αλλά υπονοεί είναι το αίτημα απεξάρτησης της Ελλάδος από ξένες δυνάμεις που δεν μπορεί, βέβαια, να επιτευχθεί με τέτοιας ποιότητας πνευματική «ηγεσία» τής άρνησης και της μηδέν συνεισφοράς σε αληθινές ιδέες!

Στη συνέχεια μιλώντας πάντα εκ μέρους της ψευδώς «υπεράνω», αφού άνευ συγκεκριμένου στόχου αντιστασιακής «ελίτ», τα βάζει τόσο με την αριστερά όσο και με τη δεξιά. Υπάρχει, όμως, λέει κάποιος τύπος (εννοεί τον εαυτό του;) αριστερότερα του ΚΚΕ που βλέπει… σωστά το λαϊκό περιεχόμενο της Επανάστασης! Ωραία. Όμως με το «βλέπω σωστά» ξοφλά το «επαναστατικό» κίνημα; Δεν χρειάζεται ένα συγκεκριμένο, πρακτικά εφαρμόσιμο όραμα; Πού είναι; Δεν υπάρχει. Όλη η ιστορία εξαντλείται στο δοξαστικό «αντιστέκομαι», κι ας είναι άνευ αντικειμένου.

Το άκρον άωτον της ψευδεπίγραφης εθνικής υπερηφάνειας (η επόμενη κρότου-λάμψης χειροβομβίδα) που οραματίζεται, τάχα, αυτάρκεια και εθνική ανεξαρτησία χωρίς ίχνος, όμως, ουσιαστικής, πνευματικής θεμελίωσης, είναι η απαξίωση της απόδοσης τιμών σε ναυλοχούντα αμερικανικά πολεμικά πλοία -τη στιγμή πρωτοφανών και ανεπανάληπτων φιλικών δηλώσεων από τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ στην αναζήτηση αντικαταστάτη της Τουρκίας απέναντι στη ρωσική απάτη- αλλά και η επίκληση του λαού, που «διασώζει», κατά τον συγγραφέα, «την αθωότητα και την υγεία ενός αγνού πατριωτισμού που υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις»!!

 

Και ναι μεν τα κόμματα και οι παρατάξεις δεν έχουν τίποτε πλέον να προσφέρουν στη υπό διάλυση πατρίδα, αλλά μήπως οι μεμψίμοιροι άνευ συγκεκριμένων στόχων, μεθόδων και σκοπών, νέοι κρότου-λάμψης «πνευματικοί ηγέτες», έχουν; Τι να έχουν; Απλώς επικαλούνται το μενού των δείπνων των επισήμων προσκεκλημένων, τις ουρές των ασθενοφόρων έξω από τα νοσοκομεία, την απουσία κοινωνικού κράτους, τη στιγμή που δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ο συγγραφέας ή οι «συναγωνιστές» του θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν τη σωτηρία λύση, αφού δεν έχουν να εισηγηθούν τίποτε και δεν προσφέρουν παρά μεμψιμοιρία και παράπονα επί παραπόνων.

Στη συνέχεια ο συγγραφεύς ξεπερνά τον εαυτό του υποστηρίζοντας ότι ψοφά για παρελάσεις αλλά όχι όταν είναι του… εχθρού!! Αντιλαμβάνεται κανείς πλέον ότι οι «κρότου-λάμψης» χειροβομβίδες αποκαλύφθηκαν ότι είναι αυτό που είναι και δεν μπορούν να βλάψουν σοβαρά κανένα. Μεταλλάχθηκαν σε αυτό που είναι: εξυπνάδες και ανοητολογίες.

Παρ’ όλ’ αυτά, λέει, η έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη ήταν μεν συγκινητική αλλά ευτυχώς η συγκίνηση διαλύθηκε (προς όφελος της επερχόμενης... αληθινής επανάστασης) από μια ατάλαντη σοπράνο που έψαλλε πάρα πολύ φάλτσα τον Ύμνο! Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας σπάζει το δικό του κατεστημένο της συνεχούς μηδενιστικής άρνησης κάνοντας… πρακτική εισήγηση: Θα ήταν λέει πολύ καλύτερα να είχαμε μια κατά παραγγελία παράφωνη μιξ χορωδία ανήλικων και ενήλικων. Αυτό θα πήγαινε γάντι με το 1821!

Όσο προχωρά το κείμενο τόσο περισσότερο δεν κρύβονται, παρά αποκαλύπτονται οι απελπισμένα κωμικές προσπάθειες να στηριχθεί η χαμένη υπόθεση της στείρας μεμψιμοιρίας. Ο συγγραφέας βλέπει στον αναγκαστικό εγκλεισμό τού έθνους λόγω κορονοϊού την… αποτυχία της ηγεσίας τού τόπου να «κλείσει τη ψαλίδα» ανάμεσα στο λαό και τη μεγαλοαστική τάξη η οποία, προνομιακά, λέει, έλαβε μέρος στους εορτασμούς!!

Η κωμωδία μιας ψευδο-αντιστασιακής ελίτ, που παρασύρει με τη «σκέψη» της μόνο αφελείς και δυστυχισμένους, ανθρώπους ανάξιους να πέφτουν θύματά της, τελειώνει επαναλαμβάνοντας -μπας και τελικά πείσει- την «άποψη» του συγγραφέα ότι το μόνο που ένιωσε ο ίδιος την 25η Μαρτίου ήταν μια «μελαγχολία» και άρα το ίδιο έπαθαν και όλοι οι άλλοι Έλληνες! Ναι, υπήρξε μια μελαγχολία για τις αδυναμίες και τις απειλές που δέχεται η χώρα αλλά υπήρξε και μια πολύ μεγάλη υπερηφάνεια για το ότι αντιστέκεται σθεναρά και για το ότι υπάρχουμε ακόμα· και ιδίως για το ότι, πέρα από τις «απόψεις» της «αντιστασιακής» ελίτ, υπάρχουν ενδείξεις μετακινήσεων στο πεδίο των διεθνών συμφερόντων, που μπορεί να ωφελήσουν την Ελλάδα ενάντια στις μόνιμες μεμψιμοιρίες ενός «πνεύματος» που μηρυκάζει τα ίδια και τα ίδια χωρίς ποτέ να τολμά να αγγίξει τις μεγάλες αλήθειες. Αντίθετα τρέχει να τις ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ μόλις παν ν’ ανατείλουν στον ελληνικό ορίζοντα. Και ξέρουν καλά τι, πότε και πού έχουν ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ και μπλοκάρει όσα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν με καθαρό λόγο, αυτοί που ευαγγελίζονται μια καλύτερη Ελλάδα αλλά δεν αντέχουν τη δύναμη της ελεύθερης έκφρασης.