Έγκλημα εποικισμού : Σιωπή μην ενοχληθεί η Τουρκία

 του Κώστα Μαυρίδη

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ της Χάγης) διερευνά καταγγελίες εναντίον προσώπων για διάπραξη συγκεκριμένων εγκλημάτων, στα οποία περιλαμβάνονται εγκλήματα πολέμου, όπως ο εποικισμός. Ουσιαστικά, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) αποτελεί μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης αλλά και προστασίας ομάδων πληθυσμού σε αδύνατα κράτη και η Κυπριακή Δημοκρατία αποδέχτηκε την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου από την ίδρυσή του το 2002.  

 

Με την ανάληψη των καθηκόντων μου ως Ευρωβουλευτή το 2014 και με την συνδρομή συνεργατών εντός και εκτός Κύπρου υπό τον καθοδήγηση του κορυφαίου εμπειρογνώμονα Καθηγητή E. Kontorovitch (Πρόεδρος Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Northwestern-ΗΠΑ), υπέβαλα στο ΔΠΔ της Χάγης καταγγελία για τον εποικισμό της Κύπρου. Η καταγγελία έτυχε θετικής γνωμοδότησης από την Γενική Εισαγγελία της Κύπρου αλλά ουδέποτε  υπήρξε επίσημη συμμετοχή της Κυπριακής Κυβέρνησης. Τις προάλλες, η επικεφαλής της Εισαγγελίας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ανακοίνωσε ότι, μέχρι τον Ιούνιο 2021 (τελειώνει η θητεία της), θα αποφανθεί για τον εποικισμό της Κύπρου από την Τουρκία, στο κατά πόσον θα παραπέμψει το θέμα για εκδίκαση από το Δικαστήριο.
«Περίεργα» γεγονότα για την υπόθεση της Κύπρου αποτελούν τα εξής:

α) Η Κύπρος μπορούσε να υποβάλει καταγγελία χρόνια πριν το 2014. Αφότου υπεβλήθη η καταγγελία το 2014, η Κυπριακή Κυβέρνηση ουδέποτε έγινε επίσημα μέρος της υπόθεσης, για ένα έγκλημα εις βάρος του λαού της στο σύνολό του και που συνεχίζεται.

β) Υπήρξαν καταγγελίες που υποβλήθηκαν στο ΔΠΔ μετά την υπόθεση της Κύπρου, τις οποίες η Εισαγγελία του ΔΠΔ εξέτασε και αποφάσισε να προσάψει κατηγορίες αποστέλλοντας αυτές για εκδίκαση στο Δικαστήριο.

γ) Εμπειρογνώμονες (στην «Jerusalem Post» κ.ά.) θεωρούν ότι «η εισβολή, η κατοχή και η ενεργός δημογραφική αλλαγή της Τουρκίας στο βόρειο τμήμα της Κύπρου είναι το πραγματικό παράδειγμα εποικισμού πληθυσμού ως εγκλήματος πολέμου» και έχουν επικρίνει έντονα την «σιωπή» της Κύπρου.

Η άρνηση της Κυπριακής Κυβέρνησης να καταστεί μέρος της υπόθεσης, δημιουργεί σοβαρό ενδεχόμενο η Εισαγγελία να μην παραπέμψει το θέμα για εκδίκαση από το ΔΠΔ και να τερματιστεί η υπόθεση. Αν η Κυπριακή Κυβέρνηση ανταποκρινόταν επίσημα,  το έγκλημα θα εκδικαζόταν απευθείας από τους Δικαστές στο ΔΠΔ, χωρίς την «μεσολάβηση» της Εισαγγελίας. Η απουσία της Κυβέρνησης έχει επικριθεί έντονα από ξένους ειδικούς και για ένα άλλο σημαντικό ζήτημα. Η απουσία της φανερώνει ότι προτιμά να χαθεί η υπόθεση -για να μην χαλάσουν οι … συνομιλίες-, παρά να τεκμηριώσει την υπόθεση για να καταδικαστούν οι εγκληματίες Τούρκοι αξιωματούχοι.

Το πολιτικό αντίκρισμα μιας καταδικαστικής απόφασης θα είναι αυτονόητο, τόσο στο περιεχόμενο μιας λύσης του Κυπριακού, όσο και ως αποτρεπτική παράμετρος στην Κύπρο και αλλού. Το θέτουμε όμως ευθέως: Η στρατηγική για απαλλαγή από την τουρκική κατοχή είναι δύσκολη και απαιτεί μεθόδευση και θυσίες. Η πολιτική της υποδούλωσης υπό τον Αβ. Νεοφύτου-ΔΗΣΥ και άλλους, δεν είναι απλά αυτοκτονική, είναι ατιμωτική!