Γιατί η Ευρώπη να τιμωρήσει την Τουρκία, αφού «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός»;

 

του Σάββα Ιακωβίδη

Αθήνα και Λευκωσία εισέπραξαν ξανά διαβεβαιώσεις και θεωρητική υποστήριξη. Η Τουρκία έμεινε στο απυρόβλητο και η Ευρώπη έχασε οριστικά την αξιοπιστία της ως σοβαρού διεθνούς δρώντος. Οι Ευρωπαίοι προφανώς δεν πήραν μαθήματα από το Σύμφωνο του Μονάχου (1938), ούτε καταλαβαίνουν ότι εκτρέφουν ένα τουρκικό, ισλαμιστικό, τζιχαντιστικό τέρας

Καμία έκπληξη! Παρά μόνο οργή. Όχι μόνο εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εταίρων μας αλλά κατά της Αθήνας και, προπάντων, της Λευκωσίας. Το αποτέλεσμα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ήταν αναμενόμενο. Διερωτώμεθα: Γιατί η Ευρώπη να τιμωρήσει την κατοχική Τουρκία και να της επιβάλει κυρώσεις, αφού τα μηνύματα από την Λευκωσία (και από την Αθήνα) ήταν αμφίσημα, διφορούμενα, αλλοπρόσαλλα και οξύμωρα;

Στη σύνοδο της 1-2 Οκτωβρίου 2020 αποφασίστηκε πως η Ένωση θα επέβαλλε κυρώσεις εάν η Τουρκία δεν τερμάτιζε την παραβατική και έκνομη συμπεριφορά της, δεν σεβόταν την κυριαρχία της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας και δεν απείχε από προκλήσεις σε βάρος δύο κρατών-μελών τής ΕΕ. Η Τουρκία δεν σεβάστηκε τίποτε! Αντίθετα, ενώπιον της κενολόγου φλυαρίας, των ανέξοδων εκκλήσεων των 27 και των αφελών προσδοκιών Αθήνας και Λευκωσίας ότι θα εξημερώσουν το θηρίο, η Τουρκία άσκησε επιθετική πολιτική στην πράξη και όχι… ρητορεία.

Με απανωτές navtex, εισέβαλε και διενήργησε παράνομες έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα αλλά δεν είδαμε υλοποιούμενο εκείνο το απειλητικό του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, στρατηγού Φλώρου: «Πρώτα θα τους κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε το όνομά τους». Η Τουρκία συνεχίζει έρευνες και γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, πολιορκεί το νησί με τον στόλο και στις 15 Νοεμβρίου 2020, ο σουλτάνος Ερντογάν, ως νέος πορθητής, εισέβαλε στην Αμμόχωστο και έκανε… πικ-νικ. Διαμήνυσε ότι η ομοσπονδία εξεμέτρησε το ζην και τώρα συζητά μόνο για λύση «δύο κρατών».

Να πούμε, λοιπόν, ωμά τα πράγματα με τ’ όνομά τους: Δεν είναι ο πρόεδρος Αναστασιάδης που αποδέχτηκε ασμένως να πάει σε νέα, «άτυπη πενταμερή», διά της εξαφάνισης και πάλι της Κυπριακής Δημοκρατίας; Δεν είναι ο Πρόεδρος που επιμένει σε συνομιλίες, μετά την πενταμερή, «χωρίς προϋποθέσεις και όρους», όπως εκβιαστικά του επέβαλαν οι αυτάδελφοι, Αβ. Νεοφύτου και Άντρος Κυπριανού; Δεν είναι ο Πρόεδρος που επιμένει σε συνομιλίες «από εκεί που έμειναν στο Crans Montana»;

Δεν είναι ο αρχηγός του κυπριακού κράτους που σχεδόν καθημερινά δήλωνε ότι οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας «δεν είναι αυτοσκοπός» επειδή η μόνη έγνοια του είναι να επαναρχίσει ο διάλογος; Και δεν είναι ο Αναστασιάδης, ο οποίος είχε δηλώσει κατ’ επανάληψιν για νέα εισβολή της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ; Δεν είναι ο ίδιος που είχε χαρακτηρίσει τον Ερντογάν ως «πειρατή» και τις έκνομες ενέργειες της χώρας του κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας ως πειρατικές;

Δεν είναι ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Κυβ. Εκπρόσωπος, ακόμα και ο Υπουργός Άμυνας που ψαλμωδούσαν ότι οι κυρώσεις «δεν είναι αυτοσκοπός» επειδή η προσοχή μας εστιάζεται σε συνομιλίες για βιώσιμη και λειτουργική λύση; Δεν είναι ο Αβ. Νεοφύτου και ο Άντρος Κυπριανού που επέμεναν ότι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, πρέπει να φωνάζουμε ότι θέλουμε συνομιλίες, επειδή μόνον έτσι θα εμποδίσουμε τον εποικισμό της Αμμοχώστου και θα υποχρεώσουμε την κατοχική χώρα σε συνομιλίες και τερματισμό των έκνομων ενεργειών της;

Όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις είναι σε πλήρη γνώση των εταίρων μας. Όπως γνωρίζουν ότι η διακυβέρνηση Αναστασιάδη είναι από τις πιο διεφθαρμένες της Ευρώπης με έναν άκρως ευάλωτο, προσωπικά και πολιτικά, Πρόεδρο, που είναι τόσο αναξιόπιστος και αλλοπρόσαλλος, ώστε να επισύρει τη γενική χλεύη και αποστροφή. Επί προεδρίας Αναστασιάδη, η Κύπρος κατήντησε ένα απίστευτο κλεφτοκράτος, με πρωτοφανή επέλαση λυμεώνων κατά του δημόσιου πλούτου και τη λεηλασία του από τον περίγυρο και τους παρακοιμώμενους του προεδρικού και του κυβερνώντος ΔΗΣΥ.

Βεβαίως, δεν πρέπει να παραγνωρίζονται τα τεράστια συμφέροντα ενός εκάστου των εταίρων μας με την Τουρκία, αρχής γενομένης από τη Γερμανία. Όπως δεν πρέπει να παροράται ο σημαντικός γεωπολιτικός και στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας για τη Δύση. Στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις, η πρώτη αρχή που κάθε ηγέτης καλείται να τιμά έμπρακτα, είναι η αξιοπιστία και η σοβαρότητα στη διεκδίκηση των συμφερόντων του κράτους. Ο Ν. Αναστασιάδης στέλνει αμφίσημα και αλλοπρόσαλλα μηνύματα στους εταίρους. Με ποιο ηθικό και πολιτικό ανάστημα εμφανίστηκε ενώπιόν τους;

Τη μια θέλει κυρώσεις κατά του πειρατή Ερντογάν και την επομένη, εκβιαζόμενος από τον Αβέρωφ και τον Άντρο, πηγαίνει σε πενταμερή, χωρίς την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία εξαφάνισε από την 1.12.2016. Επιμένει σε συνομιλίες χωρίς προϋποθέσεις όταν η Τουρκία τα θέλει όλα στο τραπέζι με σκληρούς όρους. Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Αναστασιάδης και Μητσοτάκης προέταξαν κάποιες αξιώσεις. Απέφυγαν τα κύρια: Να διαμηνύσουν στην Τουρκία ότι δεν εντάσσεται στην ΕΕ και να εμποδίσουν εκταμίευση κοινοτικών κονδυλίων με αναστολή της τελωνειακής ένωσης.

Αθήνα και Λευκωσία εισέπραξαν ξανά διαβεβαιώσεις και θεωρητική υποστήριξη. Η Τουρκία έμεινε στο απυρόβλητο και η Ευρώπη έχασε οριστικά την αξιοπιστία της ως σοβαρού διεθνούς δρώντος. Οι Ευρωπαίοι προφανώς δεν πήραν μαθήματα από το Σύμφωνο του Μονάχου (1938), ούτε καταλαβαίνουν ότι εκτρέφουν ένα τουρκικό, ισλαμιστικό, τζιχαντιστικό τέρας, χειρότερο αντίγραφο του ναζιστικού-χιτλερικού! Ήδη τους δαγκώνει, τους ματώνει και τους εξευτελίζει. Σύντομα θα τους κατασπαράξει!

ΠΗΓΗ SIGMALIVE