Νέος κόσμος, θαυμαστός!

• Γράφει ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

 Μετά την ήττα του Ναζισμού το 1945,ως γνωστόν η Ευρώπη χωρίστηκε σε Δυτική (υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ) και σε ανατολική (υπό την κυριαρχία της ΕΣΣΔ). Η ΑΝΤΙΠΑΡΆΘΕΣΗ μεταξύ τους πέρασε πολλές φάσεις, τον «Ψυχρό πόλεμο» αλλά και περιφερειακούς πολέμους -  δι αντιπροσώπων.. Το ιδεολογικό επικάλυμμα ήταν η αντιπαράθεση ανάμεσα στις έννοιες της «Ελευθερίας» και της «Ισότητας» , που η κάθε μία από τις δύο υπερδυνάμεις (υποτίθεται) ότι εκπροσωπούσε.

Ύστερα, ακολούθησε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του «ανατολικού μπλοκ», κάποιοι φαντασιώθηκαν το «Τέλος της Ιστορίας». Βεβαίως, ο καπιταλισμός έπαιξε και παίζει χωρίς «αντίπαλο», και μάλιστα με την χειρότερη εκδοχή του: αυτή του αρπακτικού αεριτζίδικου χρηματιστηριακού, της νέο-φιλελεύθερης αρπακτικότητας. Σε όλα αυτά έρχεται σήμερα να προστεθεί η δυνατότητα του Συστήματος να παρακολουθεί, να «καθοδηγεί», να αυξομειώνει «δικαιώματα».
“Βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται τα πνεύματα  για τα οποία λέγαμε ότι καθιστούσαν την κλίση προς την υποτέλεια ένα συστατικό της αρετής. Βλέπουμε το πνεύμα να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον φόβο, και να το καταφέρνει άκοπα, εφόσον κάθε δειλία έχει την φιλοσοφία της” Αλμπέρ Καμύ, (ήδη από το 1957)

Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, η Αντίθεση ήταν:  Ελευθερίας εναντίον Ισότητας.

Μετά την “ήττα” της Ισότητας, τώρα στις αρχές του 21ου αιώνα, η Αντίθεση προκύπτει ως: Ελευθερία εναντίον Ασφάλειας.