ΠΛΗΓΜΑ ΠΡΩΤΟ , ΠΛΗΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

του Σπύρου Κουριδάκη

ΠΛΗΓΜΑ ΠΡΩΤΟ

Από το mera25.gr (πολιτική, 17 /1/ 2020) αντιγράφω πιστά το ακόλουθο απόσπασμα μιας- εντυπωσιακής για μένα - πολιτικής δήλωσης. Το εντυπωσιακό της δήλωσής του συμπυκνώνεται όπως θα δείτε σε δύο μόλις λέξεις.

“Γ. Βαρουφάκης : Ο στρατηγός Χαφτάρ είναι ένας σύγχρονος Κάραζιτς
Το Μνημονιακό Τόξο δεν συναισθάνεται πως η εμπλοκή μας με την Λιβύη εξελίσσεται στο μεγαλύτερο ίσως διπλωματικό φιάσκο της Ελλάδας των τελευταίων ετών. Ένα φιάσκο-ήττα, μεγαλύτερο ακόμα και από εκείνο που έπληξε την αξιοπιστία της χώρας και τα συμφέροντα του λαού μας με τη στάση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Η Κυβέρνηση υποδέχτηκε τον στρατηγό Χαφτάρ εδώ στην Αθήνα. Πρόκειται για έναν σύγχρονο Κάραζιτς. Όπως στη δεκαετία του 90 υπερπατριώτες αγκάλιασαν τον Κάραζιτς αποξενώνοντας τους ουμανιστές του κόσμου πλήττοντας επί πλέον όσον αφορά την εικόνα και ισχύ της Ελλάδας, έτσι και σήμερα χαριεντιζόμενοι με τον Λίβυο πολέμαρχο πλήττετε και την εικόνα της χώρας και την γεω-στρατηγική μας θέση…..”

Αυτός ο άνθρωπος, ο ΓΒ, θα μας τρελάνει.Από  που κι ως που "σύγχρονος Κάραζιτς" ο

ο Χαφτάρ; Ξέρει ο ΓΒ κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούμε; Αν ναι, γιατί δεν το λέει ώστε να

να το μάθουμε κι εμείς, οι πολιτικά αδαείς; ;

Το έψαξα στο διαδίκτυο σε ελληνικές και σε

αγγλόφωνες ιστοσελίδες. Μέχρι σήμερα μόνο ο Ερντογάν έχει κατηγορήσει τον Χαφτάρ για εθνοκάθαρση (και όχι ότι έκανε, αλλά ότι τάχα.. σκοπεύει να κάνει) σε τουρκομερίτες

της Λιβύης- στα εγγόνια του Μπαρμπαρόσα όπως γλαφυρά λέει ο φιλαλήθης Ερντογάν.

Μια ρητορική πλήρως κατανοητή ως "ιδεολογική πλατφόρμα" μελλοντικής στρατιωτικής  "αδελφικής" βοήθειας, προς νεοανακαλυφθέντα αδέλφια του οθωμανικού παρελθόντος.

Όσο πιο πολλά  επικαλείσαι, σε μια στρατηγική ιμπεριαλισμού, τόσο πιο καλά για σένα.

Το να στηρίζεις όμως (ως κατά δήλωση αριστερός) έστω ακούσια μια τέτοια στρατηγική είναι ανευθυνότητα, για να μην πω καθαρή πολιτική παραφροσύνη. Ο ΓΒ θα μπορούσε

να στολίσει με διάφορους χαρακτηρισμούς το Χαφτάρ. Από συνταξιούχο πράκτορα των

Αμερικάνων μέχρι εν ενεργεία πράκτορα των Γάλλων. Αλλά όχι και.. Κάραζιτς. Νισάφι! !

Η αυθαιρεσία (η αφορολόγητη εκπομπή) του πολιτικού λόγου, καλό να έχει τα όριά της.

Σπ.

ΥΓ :

1.Κάθε πληροφορία που πιθανόν να δικαιώνει την άποψη του ΓΒ θα ήταν ευπρόσδεκτη.

2.Παρακάμπτω πειρασμό σχολίων σχετικά με τη σύνταξη και ορθογραφία της δήλωσης.

ΠΛΗΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Από το λογαριασμό του Γιάνη Βαρουφάκη στο Twitter  αντιγράφω πιστά ένα πρόσφατο (αναρτημένο πριν λίγες μέρες) αγγλόφωνο τιτίβισμα του ίδιου :

Yanis Varoufakis yanisvaroufakis  Twitter (23/2/2020)

For your information, I spoke out against the slaughter by Russian-backed Assad troops

in Idlib in our parliament.  Our party opposes crimes against humanity wherever and by whoever they are committed.

Σε πρώτο επίπεδο υπογραμμίζω τη χρήση μιας ιδεολογικά φορτισμένης λέξης αλλά

και μιας υπερχρησιμοποιημένης-συχνά ύποπτης στους νέους καιρούς- διατύπωσης.

Αφενός τη λέξη slautghter (σφαγή)

Αφετέρου  τον όρο crimes against humanity (εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας)

Ξεκινώ με τη λέξη σφαγή

Επιλέγεται η σφαγή έναντι κάθε άλλης λέξης που θα σηματοδοτούσε μαζικούς θανάτους,

εξόντωση ανθρώπων σε καιρό πολέμου. Η λέξη παραπέμπει αυτομάτως σε φρίκη, σε ό,τι

απεχθέστερο και πιο αποκρουστικό σχετίζεται με το βίαιο θάνατο ανθρώπων.Στη γλώσσα

της ιστοριογραφίας όπως και της δημοσιογραφίας η σφαγή εν πολέμω σημαίνει: θύτης και

θύμα ενώπιος ενωπίω. Πχ η σφαγή της Σρεμπρένιτσα, η σφαγή του Μάι Λάι, η σφαγή του

Διστόμου, λίγο πιο πριν η σφαγή του Κατίν, αρκετά πιο πριν η σφαγή της Χίου κλπ (δίχως

τέλος ο κατάλογος τέτοιων εγκλημάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας) βαφτίστηκαν όλα

έτσι, λόγω αυτού του ιδιαίτερου χαρακτηριστικού. Θύτες και θύματα ήταν δίπλα, πρόσωπο

με πρόσωπο όπως οι σφάχτες και τα δεμένα ζώα. Οι πρώτοι ένοπλοι, οι άλλοι άοπλοι -και ανήμποροι να αμυνθούν- άμαχοι ή μη δεν μετρά. Αντιθέτως οι εκατόμβες των νεκρών από

τους βομβαρδισμούς των αμάχων πληθυσμών του Λονδίνου, του Βερολίνου, της Δρέσδης

(τυπικό έγκλημα πολέμου) ή του Στάλινγκραντ, ας  μη μιλήσω για Χιροσίμα και Ναγκασάκι

ουδέποτε χαρακτηρίστηκαν ως σφαγές.  Η μαζική θανάτωση αυτών των αμάχων ορίστηκε

ως ακούσια απώλεια ή ως παράπλευρη απώλεια ζωών στα πλαίσια επιχειρήσεων ενάντια

σε ένοπλο εχθρό ή σε στόχους στρατηγικής σημασίας για τον εχθρό- ή για το ίδιο το ηθικό

του ένοπλου εχθρού. Παράδοξο; Ίσως ! Πλην όμως αληθινό. Και, πάνω απ όλα, ισχύον.

Επομένως, όταν αναφερόμαστε σε θανάτους εν μέσω πολέμου, αμάχων ή αφοπλισμένων

οι οποίοι στην ουσία είναι όμηροι ενόπλων, η σφαγή αποδίδει όντως εκείνο που έχει γίνει.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης η χρήση της λέξης σφαγή δεν

ορίζει, δεν φωτίζει, ούτε καν περιγράφει την πραγματικότητα.  Απλώς την ανακατασκευάζει

με όρους προπαγάνδας υπέρ ενός από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Και δυστυχώς, αυτό βλέπω να κάνει εδώ ο Γιάνης Βαρουφάκης, ένας ευφυής άνθρωπος με ιδέες προοδευτικές.

Ανακατασκευάζει την πραγματικότητα του συριακού εμφυλίου πολέμου (στον οποίο δρουν

πολυάριθμοι προσκεκλημένοι ή απρόσκλητοι ένοπλοι παίκτες) προσθέτοντας με τη μαγική

λεξούλα..σφαγή μια ακόμη ψηφίδα στο μωσαϊκό της αμερικανονατοϊκής προπαγανδιστικής

καμπάνιας που επιχειρεί να ψεκάσει με οσμή βαρβαρότητας τον αγώνα της Συρίας για την

εθνική της κυριαρχία, και μαζί - τη σύμμαχό της -  το μισητό δαίμονα της Δύσης, τη Ρωσία.

Διευκρινίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Δεν πάσχω από λαφαζανισμό, δεν έχω καταναλώσει ίχνος από λιβάνι για να δοξολογώ το

καθεστώτα  ή τις πολιτικές του Άσαντ και του Πούτιν. Πιστεύω ότι μπορώ να συλλογίζομαι

να κρίνω και να αντιδρώ αναλόγως χωρίς τη βοήθεια μεσαζόντων.Συνεπώς είμαι σε θέση:

-να ξεχωρίζω ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος του πολέμου

-να κατανοώ ποιος είναι ο νόμιμα παρευρισκόμενος δρων (από πλευράς διεθνούς Δικαίου)      και ποιοι οι με το έτσι θέλω αυτόκλητοι σωτήρες καουμπόυδες της παρέας των εμπολέμων.

-να έχω εμπεδώσει αυτό που ο ΓΒ δείχνει να μη καταλαβαίνει, ότι ο συριακός εμφύλιος δεν

διεξάγεται σε ζούγκλες και σε ερήμους αλλά μέσα σε αστικές ζώνες, σε πόλεις/ κωμοπόλεις,

εκεί που βρίσκονται και δρουν οι εσωτερικοί εχθροί του καθεστώτος, εξ αυτού δε ότι εκεί θα δρουν τα δύο βασικότερα όπλα ενός σύγχρονου συμβατικού πολέμου, το πυροβολικό και η αεροπορία.

-να βιώνω σαν γεγονός φρικτό, αλλά και συνέπεια αναπόφευκτη, ότι οι άμαχοι κάτοικοι των

αστικών κέντρων - αξιοποιούμενοι σαν "ασπίδες" και των τζιχαντιστών και των συμμαχικών

δυνάμεων των Τούρκων (FSA) σε συριακό έδαφος- αποτελούν μοιραίως θύματα αυτού του

αμείλικτου πολέμου. Ιδιαιτέρως όταν χρησιμοποιούνται βομβαρδισμοί με πυροβολικό και με

αεροπορία.Οι Σύροι του Άσαντ και οι Ρώσοι πιλότοι δεν είναι βεβαίως τόσο ηλίθιοι ώστε να βομβαρδίζουν και να  θανατώνουν συνειδητά άμαχο πληθυσμό, γέροντες και γυναικόπαιδα.

Από άποψη στρατιωτική τους είναι εντελώς ανώφελο και από προπαγανδιστική βλαπτικό

Από την άλλη, οι οβίδες και οι βόμβες δεν είναι τόσο "έξυπνες", ώστε να διαχωρίζουν, μέσα  

σ' ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα τους αντικαθεστωτικούς πολυβολητές του τρίτου ορόφου από την άμαχη ειρηνική οικογένεια του δεύτερου ορόφου.

Αν παραταύτα, μέσα σ' αυτά τα δεδομένα πλαίσια διεξαγωγής του  εμφυλίου, ο ΓΒ επιθυμεί

να βλέπει σφαγές, λυπάμαι, δικαίωμά του..Προσωπικά, επειδή δεν μασάω σανό, και επειδή

δεν υπηρετώ  καμία κομματική σκοπιμότητα, αρνούμαι να ονομάσω σφαγή τους θλιβερούς θανάτους  των αμάχων του Ιντλίμπ, παίζοντας επιπλέον στα παιχνίδια των ευρωατλαντικών

ομαδικών υποκριτικών θρήνων από επαγγελματίες της γεωστρατηγικής υποκρισίας.

Μιλάω για υποκριτές των οποίων η καρδιά έχει κυριολεκτικά σπαράξει με τους 400 νεκρούς

αμάχους της περιοχής του Ιντλίμπ στο τελευταίο δίμηνο της συριακής επίθεσης κι έχει μείνει

ατάραχη με τους 1600 αντίστοιχους νεκρούς των αμερικάνικων βομβαρδισμών της Ράκα και

με τους 40.000 νεκρούς αμάχους της Μοσούλης - πάλι από τα αμερικάνικα αεροπλάνα ή και πυραύλους της υπερδύναμης. Ντροπή, δεν έχω τι άλλο να πω, πέρα από το να αναρωτηθώ

πόσες ή ποιες ήταν οι δηλώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη γι αυτούς τους διαφορετικούς άλλους

και πιθανώς αμελητέους για διαμαρτυρίες νεκρούς αμάχους. Αναρωτιέμαι καλόπιστα.

Τελειώνω με τον "ύποπτο" όρο που χρησιμοποιεί ο ΓΒ : εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν αρνούμαι τη σπουδαιότητα, ούτε την ανάγκη εφαρμογής  του  Διεθνούς Ανθρωπιστικού

Δικαίου. Χαρακτηρίζω ύποπτο τον όρο απ' τη στιγμή που αυτός αναμασάται σαν τσίχλα στο

στόμα των καθ έξιν ιεραποστόλων των ανθρωπιστικών επεμβάσεων, των αρχιτεκτόνων των

εφαρμογών τύπου Γκουαντανάμο και Αμπού Ντάμπι. Η κατάχρηση του όρου μετά τη 10ετία

του 1990 με κάνει να τον χρησιμοποιώ με ιδιαίτερη φειδώ. Αντιθέτως, ο Γιάνης Βαρουφάκης

τον επιστρατεύει με άνεση περισσή. Μέχρι και το Χαφτάρ έχωσε σε αυτό το τρυπάκι, δια της μομφής που του απηύθυνε - της προαναφερθείσας.. εθνοκάθαρσης !

Επειδή το μόνο στο οποίο αναφέρεται η δήλωση του ΓΒ είναι η "σφαγή" των αμάχων δεν θα

ήθελα να διερευνήσω το ζήτημα που θίγει (δηλ. εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας) πέραν

των άμεσων συσχετίσεων αυτών των εγκλημάτων με την (υποτιθέμενη κατά τον ΓΒ) σφαγή.

Εξηγούμαι, δεν είμαι νομικός, δεν είμαι διεθνολόγος, δεν διεκδικώ τις δάφνες παντογνώστη.

Αυτό λοιπόν που εγώ τυχαίνει κάπως να γνωρίζω, από τα ερασιτεχνικά μου διαβάσματα στο

συγκεκριμένο γνωστικό πεδίο μετά τα γεγονότα της Βοσνίας, είναι ότι σαν "έγκλημα κατά της

της ανθρωπότητας" αναγνωρίζεται κάθε σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

αρκεί να καλύπτονται δύο προϋποθέσεις. Πρώτο η παραβίαση να διέπεται από ένα ιδιαίτερα

σοβαρό χαρακτήρα. Δεύτερο  η παραβίαση να αποτελεί μέρος ενός σχεδίου που υλοποιείται

με συστηματικότητα και ενσυνείδητα.  Το κράτος που κατηγορείται γι αυτό το διεθνές έγκλημα του κοινού δικαίου (εν προκειμένω,  η Συρία ) πρέπει να έχει προσβάλει την ελευθερία και τη

ζωή ανθρώπων που δεν ευθύνονται για καμιά παραβίαση του κοινού δικαίου, παρακινούμενο  ως κράτος από κίνητρα φυλετικής ένταξης ή εθνικής, πολιτικής ή θρησκευτικής ταυτότητας.

Με βάση τα προηγούμενα που νομίζω ότι τα θυμάμαι σωστά, η ερώτηση είναι εύλογη: Ποιος

στην ευχή μπορεί να υποστηρίξει ότι το συριακό καθεστώς έχει καταστρώσει  σχέδιο σφαγής

των αμάχων υπηκόων του, την εξόντωση ανθρώπων ( των οποίων αγνοεί ως και στοιχειώδη

ταυτοτικά χαρακτηριστικά -φυλετικά, εθνικά, πολιτικά, θρησκευτικά) σχέδιο που εφαρμόζει με

πλήρη συνείδηση και συστηματικότητα ; Εκτός από ψυχροπολεμικούς νατοϊκούς ιθύνοντες ή

τους ψυχωσικούς, που βλέπουν παντού κινδύνους ρώσικης πανούκλας, ή πολιτικά ανόητους

που απορούν γιατί η Συρία να μην έχει σύστημα διακυβέρνησης σαν της Μεγάλης Βρετανίας,

εκτός από αυτούς, δύσκολο να βρεθεί κάποιος να υποστηρίξει ύπαρξη σχεδίων θανατώσεων

αμάχων από πλευράς της συριακής και ρωσικής κυβέρνησης. Όχι επειδή οι δύο κυβερνήσεις

αντιπροσωπεύουν αγγελούδια αλλά επειδή δεν έχουν ευθύνη σαν αυτή που τους καταλογίζει

ο ΓΒ (ή-σε κάθε βαθμίδα ευθύνης- αυτή είναι ασήμαντη μπροστά στο σινάφι των υπολοίπων

δρώντων λεχριτών, εφοδιασμένων με όπλα, με θρησκευτική μισαλλοδοξία, με πετροδολάρια)

Για μένα  το θέμα των αμάχων, συνεπώς και του ανθρωπιστικού εγκλήματος, είναι ξεκάθαρο.

Άνθρωποι ανώνυμοι, άγνωστοι στο καθεστώς, καταδικασμένοι να ζουν πλάι σε οπλοφόρους,

μισθοφόρους και θρησκόληπτους μαχαιροβγάλτες, εισπράττοντες "από σπόντα" τα βόλια του συριακού στρατού. Αυτοί είναι- κατεξοχήν- οι αδικοχαμένοι άμαχοι νεκροί της Συρίας.

Τα λοιπά ανθρωπιστικά και δακρύβρεχτα του ιμπεριαλιστικού ανθρωπισμού προκύπτουν ως συνήθως εκ του πονηρού, ως α λα καρτ δικαιωματισμός.

Ακόμη και οι εξ αντικειμένου βάρβαροι βομβαρδισμοί μέσα σε πόλεις, γενικότερα σε περιοχές κατοικημένες, απαγορεύονται απο το Διεθνές Δίκαιο μόνο όταν αυτές είναι ανοχύρωτες μόνο όταν δεν αποτελούν στρατιωτικούς στόχους.Τέτοια όμως πραγματικότητα δεν υπάρχει ατυχώς  στη τωρινή Συρία. Αν υπάρχει βρίσκεται σε καλοκάγαθες φαντασιώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη.

Και μόνο εκεί.

Σπ.

ΥΓ. Αν ο ΓΒ έψαχνε να βρεί για να καταγγείλει εγκλήματα πολέμου στο συριακό εμφύλιο είναι

απολύτως βέβαιο ότι θα εβρισκε άφθονα σε όλους τους εμπλεκόμενους, Συρία, Ρωσία, ΗΠΑ,

Αγγλογάλλους του Συνασπισμού, Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, Κούρδους, ατάκτους κάθε είδους σε μέλη της Χεσμπολάχ, σε μουτζαχεντίν και σε Τουρκμένους.  Και μπορεί τα εγκλήματα πολέμου

να παρουσιάζουν συχνά κάποια συνάφεια με τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά δεν

παύουν να είναι διακριτά, να ανήκουν σε άλλο πλαίσιο Δικαίου. Κατά την ταπεινή μου άποψη

δεν έχει υπάρξει πόλεμος που οι αντίπαλοι στρατοί να μην έχουν διαπράξει τέτοια εγκλήματα.

Στα δικαστήρια καταγράφονται  ή τιμωρούνται κυρίως τα πολεμικά εγκλήματα των ηττημένων,

εκείνα των νικητών αποσιωπούνται ή αντιμετωπίζονται με ποινές χάδια.

--