Κύπρος : Καταστροφική ομοιομορφία

του Άντη Ροδίτη

Βρέθηκα σε μια παρέα 10 ατόμων που καίγονται για το μέλλον του τόπου.

Είπαν ο καθένας τα δικά του, για το χάλι της Βουλής, που πέρα από τους καυγάδες και τις απόπειρες (του ΑΚΕΛ συνήθως) να μειώσουν τους άλλους και ν’ αποδείξουν τον πατριωτισμό τους (το ΑΚΕΛ φωνασκεί μόνο του συνήθως υπέρ του πατριωτισμού του κι οι άλλοι δεν του το αμφισβητούν για λόγους… διπλωματίας!), για το χάλι της παιδείας (είναι κι ένα-δυο καθηγητές ανάμεσά μας), όπου οι μαθητές έρχονται στα λύκεια και τα γυμνάσια σχεδόν αναλφάβητοι από τα δημοτικά, ένας είπε να κάνουμε εκείνο, άλλως ετούτο, ένας υποστήριξε πως η σωτηρία είναι στη λευκή ψήφο, που να προσμετράται ώστε η εκάστοτε εξουσία να μην προέρχεται μόνο από το 30% που ψηφίζει κομματικά κ.ο.κ.
Επιστήμονες όλοι, γιατροί, δικηγόροι, εργολάβοι, οικονομολόγοι, σκηνοθέτες, αρχιτέκτονες, θεολόγοι, ιστορικοί κ.ο.κ.

Το μόνο που δεν είχε η «συζήτησή» μας είναι το βουητό του καφενέ.

Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να πω, ήταν πάνω από το επίπεδο του καφενέ. Ίσως και πάνω από το επίπεδο των τηλεοπτικών «συζητήσεων» όπου βλέπεις πάντα τους ίδιους να λεν τα ίδια.

Θυμήθηκα τονEzra Pound και την άποψή του (αντλημένη από τον πανάρχαιο φόβο της καθολικής ομοιομορφίας) ότι η ομοιομορφία της μόρφωσης όλων μας (των πολιτών των… «ανεπτυγμένων» χωρών συμπεριλαμβανομένων) μπορεί να είναι και συχνά αποδεικνύεται καταστροφική.

Ουσιώδες μέρος αυτής της καταστροφικής ομοιομορφίας στον τρόπο που σκεπτόμαστε είναι η συγκέντρωση της προσοχής μας στη λεπτομέρεια και στην επικαιρότητα. Στην εποχή που ζούμε και τη ζούμε σαν να είναι η τελευταία του κόσμου, ενώ είναι μόνο του καθενός η τελευταία, μας διαφεύγει η γενική θέαση, η ικανή να καταδείξει τα αίτια των παρόντων κακοδαιμονιών μας. Βυθιζόμαστε στη ρηχότητα των άμεσα συμβαινόντων, της επικαιρότητας του σήμερα, του χθες, άντε και του προχθές. Το πιο πίσω το εγκαταλείπουμε ανεξέταστο, στην ουσία διαγραμμένο.

Οι λύσεις που ψάχνουμε αφορούν άμεσα στο παρόν, θέλουμε να τις ζήσουμε εμείς, οι σημαντικότεροι από τους νεκρούς αλλά και από τους αγέννητους κι έτσι παραγνωρίζουμε τα αίτια των συμφορών μας, τα κρυμμένα στο παρελθόν.

Στην παρέα των 10 ατόμων αναγκάστηκα να πω τα ίδια, που λέω και πιο κάτω, στο προηγούμενο σημείωμα, ότι:

«Μετατρέψαμε σε ‘ταμπού’ το γενεσιουργό του παρηκμασμένου μας παρόντος άμεσο παρελθόν μας. Ποιος, εκτός από μερικούς λογοτέχνες (που είναι μέρος της διαφθοράς να μην τους λογαριάζει κανένας πια) έκατσε ποτέ να δει και να συγκρίνει τον Κύπριο του 55-59 με τον Κύπριο μετά το 67-68, με τον Κύπριο μετά το ’74 και με τον Κύπριο του σήμερα; Ποιος ενδιαφέρθηκε να δει την ιλιγγιώδη διαφορά και ν’ αποπειραθεί την ερμηνεία της; Κανένας».

Από τους ελάχιστους, ένας που αποτέλεσε και μονομερή Επιτροπή καταδίκης εκείνου που τον διόρισε, έγραψε το βιβλίο Τα τρία λάθη του Μακαρίου κι ούτε που υποψιάστηκε το ένα και μοναδικό λάθος του «μεγάλου ηγέτη»!

Το είπα ξανα: «Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος απέτυχε στον εθνικό στόχο που ανέλαβε ή που του ανατέθηκε. Απέτυχε όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά και για την Ελλάδα, για όλο τον ελληνισμό. Η περίοδος 55-67 παρήγαγε περισσότερους ηθικούς παρά ανήθικους πολίτες και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Παρήγαγε αγωνιστές πιστούς στην πατρίδα, στην Παιδεία, στη Θρησκεία. Όλοι αυτοί που απογοητεύτηκαν οικτρά από την αποτυχία τής ήττας κοροϊδεύτηκαν κιόλας ότι στη θέση της Ενώσεως επιτεύχθηκε άλλη σπουδαιότερη νίκη! Εκείνη της δήθεν ‘ανεξαρτησίας’! Το ψέμα, ειπωμένο από τα πιο ιερά χείλη πήρε, όπως ήταν επόμενο, ανεξέλεγκτες διαστάσεις και σιγά-σιγά κυριάρχησε παντού για να γεννήσει τη σημερινή γενική παρακμή και διαφθορά. Γιατί αν ο αρχηγός της Εκκλησίας αποδείχτηκε ψεύτης, ειδικά μετά και το ’64 όταν απέρριψε την πρόταση Ένωσης εκ μέρους της Ελλάδας, η οποία έφερε εδώ τον στρατό της γι’ αυτό τον σκοπό, ποια υποχρέωση είχε και έχει ο μέσος, απογοητευμένος πολίτης να μη γίνει κι ο ίδιος ένας ψεύτης; Τη στιγμή, μάλιστα, που ο ψεύτης αρχηγός της Εκκλησίας αναδείχθηκε σε μέγα παγκοσμίου φήμης κοσμικό αστέρι; Τον έπαιζαν όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου! Το ψέμα και η εξαπάτηση επιβεβαιώθηκαν ως το κλειδί της κοσμικής επιτυχίας».

Αυτό ήταν ένα ανάποδο επίτευγμα της Εκκλησίας της Κύπρου. Ο άμεσος αντίκτυπός του ήταν πάνω στην Παιδεία. Ακόμα κι αν σιωπούσαν οι εκπαιδευτικοί, αν κατάπιναν τη γλώσσα τους για να μην πουν την αλήθεια, δεν θα μπορούσαν ν’ αποφύγουν τον αντίκτυπο της σιωπής τους τόσο πάνω στους εαυτούς τους όσο και πάνω στις νέες γενιές που εκπαίδευαν να έχουν πίστη σε αξίες που πρώτος εξευτέλισε ο ίδιος ο αρχηγός της Εκκλησίας. Αλλά καθόλου σιωπηλοί δεν έμειναν. Κορυφαίοι εκπαιδευτικοί, που με τις διακηρύξεις τους παρουσιάζονταν ως αμετάπιστοι αγωνιστές της Ενώσεως, έγιναν ξαφνικά «ανεξαρτησιακοί» χάρη στην ισχύ που τους διένειμε ο αρχηγός της Εκκλησίας, που έγινε τώρα και αρχηγός του κράτους!

Το αποτέλεσμα ήταν να φτύνουν και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί τα ιερά τους. Ο πρώτος τους, που έγινε γι’ αυτό και Υπουργός της Παιδείας μετά (ποιας παιδείας;), πρώτος ονόμασε την εμμονή στην Ένωση «πηνελοπισμό»! Δεν θα καθόμασταν, είπε σε δημόσια ομιλία του, να περιμένουμε την Ένωση όπως περίμενε η Πηνελόπη τον Οδυσσέα. Έστελνε, δηλαδή, στον διάολο τον Όμηρο. Η Πηνελόπη όφειλε, κατά τον νέο, νεοκυπριακό εθνικισμό, να διαλέξει τώρα μνηστήρα· και διάλεξε έναν απατεώνα βέβαια, έναν που δεν ήταν καν αυτό που έλεγε πως ήταν, την «ανεξαρτησία».  

Όταν είπα αυτά, προς επίρρωση του γεγονότος ότι κολλούμε στη λεπτομέρεια κι αποτυγχάνουμε να δούμε την ουσία, άρχισαν όλοι να μιλούν εναντίον του Μακαρίου, ως προσώπου, ως χαρακτήρα, ως πολιτικού.

Λάθος. Γιατί η λεκτική καταδίκη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, απλώς εκτονώνει. Δεν είναι παραγωγική. Ο νυν και ο εκάστοτε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πηγαίνει ο ίδιος (πάντα υπό τον εκβιασμό της στήριξης της νυν «έπαλξής» μας) και θα οδηγεί εκεί, στον ανδριάντα του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, τους υψηλούς άλλους αρχηγούς ξένων κρατών να καταθέτουν στέφανους τιμής και αναγνώρισης του… ψέματος!

          Στο μεταξύ εμείς οι υπόλοιποι, απλοί πολίτες, επιστήμονες και καλλιτέχνες, άδικα θα ψάχνουμε ποια νέα ή παλιά σύστημα, ποιες μέθοδοι, ποιες διαδηλώσεις και ποιες… εξεγέρσεις θα μας φέρουν πίσω στην ακμή, στη δημιουργία έντιμων πολιτών, άξιων υπηρετών της πατρίδας προς όφελος της ευημερίας και της ελευθερίας όλων.

          Άδικα θα μαχόμαστε, άδικα θα μιλούμε στους καφενέδες ή στις συγκεντρώσεις, στις συνάξεις, στις συναντήσεις, στα εθνικά συμβούλια. Τα θεμέλιά μας θα είναι ψεύτικα και τα έργα μας ασπόνδυλα.

          «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Κατά Ιωάννην 8, 32.



Α.Ρ.