5 χρόνια απ' το θάνατο του Δήμου Τσακνιά

Στα νιάτα του μπορεί να λειτούργησε για λίγα χρόνια ως "παράτυπος" δημοσιογράφος, υπεύθυνος της τριμελούς ομάδας - μαζί με τον Δημήτρη Γκαστή και τον Παναγιώτη Κουτούγερα -, που από το 1971 σε μεγάλο βαθμό έγραφαν και εξ ολοκλήρου εξέδιδαν τον παράνομο "Οδηγητή", και να υπήρξε ο πρώτος "νόμιμος" Διευθυντής του από τον Σεπτέμβρη του 1974 κατά τον πρώτο ενάμιση χρόνο νόμιμης έκδοσης του. Μπορεί επίσης να συμμετείχε επί 7 χρόνια στον μηχανισμό της Κ.Ε. του ΚΚΕ για την ιδεολογική δουλειά, τα δυο τελευταία απ'  αυτά ως Διευθυντής της ΚΟΜΕΠ. Ωστόσο έγραφε κυρίως ανώνυμα κείμενα, διόρθωνε για χρόνια τα κείμενα των άλλων και κυρίως ήταν στο φόρτε του όταν σε συνεδριάσεις και σεμινάρια, σε συναντήσεις και συγκεντρώσεις μιλούσε προφορικά: Πάντα χωρίς σημειώσεις, μ'  έναν εξαιρετικά συγκροτημένο λόγο, που ωστόσο σε όλες τις καμπές της σχετικά σύντομης ζωής του κατάφερνε να εκνευρίζει πολλούς... Τα επώνυμα άρθρα κ.α. κείμενα του  είναι ελάχιστα. Καθώς ο ίδιος χρησιμοποιούσε μόνο το μέιλ του και ποτέ δεν είχε σχέσεις με τα social media, είναι ελάχιστες και οι παρεμβάσεις του που έχουν διασωθεί ηλεκτρονικά. 

Ο Δήμος συγκαταλέγεται σε αυτούς που διαμόρφωσαν την ιστορία του τόπου μας κατά τον τελευταίο μισό αιώνα, ωστόσο κανένας δημοσιογράφος δεν του ζήτησε ποτέ συνέντευξη και κανένας ιστορικός ή άλλος ερευνητής δεν έφτασε μέχρι το γραφείο του αναζητώντας τον... Όπως συμβαίνει και με χιλιάδες άλλους τέτοιους ανθρώπους.

5 χρόνια από τον θάνατο του, νομίζω ότι τις μέρες που ζούμε ταιριάζει περισσότερο η αναφορά στη μνήμη του με τον τρόπο που έζησε.

Πριν απ'  όλα, μ' ένα δικό του απόσπασμα που είχε εντάξει ο ίδιος σ' ένα δικό μου κείμενο για τις ιδιωτικοποιήσεις,  ήδη δημοσιευμένο ως motto με το όνομα του σε βιβλίο μου ( Η αρπαγή της Ελλάδας, Εκδ. Λιβάνη, Γενάρης 2015): 

"Ο αγώνας κατά των ιδιωτικοοποιήσεων δεν είναι ένας αγώνας οπισθοφυλακής για γη διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Είναι ένας αγώνας διατήρησης και δημιουργίας προϋποθέσεων για ένα διαφορετικό μέλλον. Αυτό δε μπορεί να γίνει μέσω της ασύδοτης λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς, αλλά μόνο μέσα από τη δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Μόνο αν συλλάβουμε τη δημοκρατία όχι μόνο ως πολιτική κατηγορία, αλλά και ως οικονομική και κοινωνική, μπορούμε να ελπίζουμε σε αλλαγή των όρων της παραγωγικής διαδικασίας και κυρίως των όρων της κοινωνικής οργάνωσης. Αυτό όμως συνιστά ένα τεράστιο κεφάλαιο, που παραμένει προς διερεύνηση μπροστά μας."

Και κατά δεύτερο λόγο, μ’  ένα κείμενο για την ιστορία και το κόμμα των νιάτων μας, που δεν γράφτηκε για τον Δήμο, αλλά διατηρεί ζωντανή τη ματιά του – και κάποιες άγνωστες ή «ξεχασμένες» πτυχές των ιστορικών γεγονότων, στη διαμόρφωση των οποίων συμμετείχε και ο ίδιος.

Όσο ζούμε όσοι είχαμε το προνόμιο να τον γνωρίσουμε και να ζήσουμε μαζί του, οικογένεια και φίλοι, θα ζει μαζί μας κι αυτός.
Ν.Β., 2.11.2019