Είναι «ραγιαδισμός και τουρκολαγνεία» ο αληθινός πατριωτισμός;

    του Άντη Ροδίτη



Είναι πολλοί κι όχι μόνο στην Κύπρο, εκείνοι που δεν ξέρουν ότι από τον Τρωικό πόλεμο ως σήμερα μόνο οι στολές των στρατιωτών άλλαξαν και τα όπλα τους. Μόνο η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, τόσο στον πόλεμο όσο και στην καθημερινή μας ζωή. Οι νοοτροπίες, η ανθρώπινη φύση  παραμένει πάντα η ίδια και η αυτή.

Όπως ο καθένας νοιάζεται πρώτα για τον εαυτό του, έτσι και το κάθε κράτος κοιτάζει πρώτα την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του και είναι «πρόθυμο» να δώσει σε άλλα κράτη και στους πολίτες τους μόνο ό,τι δεν χρειάζεται το ίδιο. Αλλά, ακόμα και τότε είναι πιο πρόθυμο να καταστρέψει ή απλώς να κρατήσει αυτό που θα ήταν χρήσιμο σε άλλους, αν κρίνει πως η ευημερία και η ισχύς των άλλων πιθανόν να εξελιχθεί σε κίνδυνο για το ίδιο.

Αυτή είναι η «ανθρώπινη φύση» κι έτσι λειτουργούσε και λειτουργεί πάντα, όπως μας το εξήγησε ο Θουκυδίδης εικοσιπέντε αιώνες πριν, αλλά αν ήταν ν’ ακούμε τους σοφούς, θα ήταν ήδη άλλη η φύση μας, εκείνη που ναι μεν ξέρουμε ποια πρέπει είναι, αφού γνωρίσαμε το πρότυπό της στον Ιησού Χριστού αλλά πάει πολύ να το ακολουθούμε κιόλας!


Όχι μόνο δεν παίρνουμε στα σοβαρά «τέτοια» (λες και υπάρχουν κι άλλα) πρότυπα, αλλά και κρυβόμαστε πίσω τους, τα εκμεταλλευόμαστε για να υποτάσσουμε στην εξουσία μας άλλους.

Μες στην απελπισία μας (κατά βάθος ξέρουμε τι γαϊδούρια είμαστε) φτιάχνουμε «Κοινωνίες των Εθνών», «Ηνωμένα Έθνη», «Ευρωπαϊκές Ενώσεις», Συμμαχίες πολυμερείς, τριμερείς και τετραμερείς κ.ά. τέτοια, αλλά όλοι αυτοί οι συνασπισμοί, οι αδελφότητες και τα ρέστα, είναι σε θέση να φτάσουν μόνο μέχρι του σημείου «σου δίνω ό,τι δεν χρειάζομαι και τίποτε περισσότερο, αλλά ακόμα κι έτσι θα το σκεφθώ δυο φορές πριν το κάνω»!

Είναι πολλοί οι αφελείς που αγνοούν αυτά τα απλά πράγματα, ανάμεσα στους οποίους και μερικοί που υπήρξαν «μεγάλοι» πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες μας. Από την άλλη, αυτά τα απλά πράγματα στην ουσία δεν υπάρχει κανείς να τα διδάξει ή για να είμαστε πιο ακριβείς ο τρόπος που διδάσκονται -στην προσπάθειά μας να ξεπεράσουμε το πρόβλημα χωρίς πίστη- τα παρουσιάζει σαν δευτερεύοντα θέματα με αποτέλεσμα να διαιωνίζονται.

Η απλή αναγνώριση της αυτοκαταστροφικής φύσης μας σε συνδυασμό με φραστικές διακηρύξεις προσήλωσης σε αρχές και αξίες οργανισμών όπως είναι η Ε.Ε. και ο ΟΗΕ, όχι μόνο μας εμποδίζει να δούμε την αναποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης, αλλά αφήνει και περιθώρια καταστροφής ολόκληρων λαών όταν οι ηγέτες τους εμπιστεύονται τη μοίρα των λαών τους στις διακηρύξεις που δεν φτάνουν ποτέ στην πράξη.

Η ακόμα πιο άσχημη περίπτωση είναι όταν η ηγεσία μιας χώρας (π.χ. της δικής μας στο παρελθόν) αποτυγχάνει να συλλάβει τις πραγματικότητες ή τις ξέρει μεν πολύ καλά αλλά η αδυναμία της να τις αντιμετωπίσει με επιτυχία την οδηγεί στην παραπλάνηση του λαού της, ότι δεν είναι δικό της το φταίξιμο για τα δεινά του αλλά οι… άλλοι (οι ξένοι), που είναι «υποκριτές» και δεν εφαρμόζουν τις διακηρύξεις τους!

Μια σοφή και έντιμη ηγεσία ξέρει πολύ καλά ότι όλοι οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, αφού μια και μόνη είναι η «ανθρώπινη φύση» και άρα ο ισχυρός μπορεί να δώσει στους άλλους μόνο ό,τι δεν βλάπτει την ισχύ του ή μόνο ό,τι αυξάνει, μαζί με του άλλου την ισχύ, τη δική του.

Το μυστικό για να γίνουν οι μικροί και αδύνατοι πιο μεγάλοι και πιο ισχυροί, ώστε να επιβιώνουν χωρίς την ανάγκη τρίτων, δεν είναι οι κατηγορίες και η συνθηματολογία εναντίον των ισχυρών (όπως κάναμε εμείς για χρόνια κι ακόμα μερικοί από μας το κάνουν, π.χ. το ΑΚΕΛ), αλλά να έχουν οι αδύνατοι τη σοφία και την ικανότητα να ταυτίζονται ή να συμπλέουν με τους ισχυρούς ώστε να επωφελούνται και οι ίδιοι.

Στη δική μας περίπτωση ατυχήσαμε σε όλες τις ηγεσίες μας (ιδιαίτερα στην πρώτη, που άφησε πίσω της και «υποθήκες»-οδηγίες) εκτός από την τελευταία, που πρώτη επιτέλους κατάλαβε καλά, μετά από μισό αιώνα καταστροφών, πως παίζεται το παιγνίδι. Οι περισσότεροι από τους προηγούμενους πίστευαν βαθιά στην δική τους «καλοσύνη» και στην «κακία» των ξένων!

Για περισσότερη ακρίβεια, βέβαια, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Μακάριος, που ήταν ευφυέστατος άνθρωπος, ήξερε μεν την αλήθεια, αλλά καλλιέργησε την ιδέα της «συνωμοσίας» των «κακών» ξένων σε βάρος των «καλών» εμάς για να αποσείσει τη δική του ευθύνη για τις ελλείψεις, τις αδυναμίες και τις δεσμεύσεις του. Ήταν μεν ο πιο ιδιοφυής, ήταν, όμως, και ο πιο λαοπλάνος. Οι Κυπριανού και Παπαδόπουλος τον ακολούθησαν λόγω προσωπολατρίας, προσωπικών συμφερόντων και για να κληρονομήσουν τη λαϊκή ψήφο, ο δε Χριστόφιας ακολούθησε διότι αυτή ακριβώς ήταν και είναι η ιδεολογία του κόμματός του: Εμείς οι καλοί κομμουνιστές και οι άλλοι, οι κακοί ιμπεριαλιστές!     

Προσέξτε λίγο τους σημερινούς «πολιτικούς αναλυτές» μας, τους «διεθνολόγους», τους «ειδικούς» επιστήμονες μας, όλους από τηλεοράσεως καθημερινά, και θα  διαπιστώσετε ότι κάποιοι από αυτούς δείχνουν να ξέρουν μεν πώς λειτουργεί και κατά πού πάει ο κόσμος, αλλά είναι πολύ, μα πολύ διστακτικοί να εκφραστούν δημοσίως και να πουν στον λαό την αλήθεια. Το κλίμα μέσα στο οποίο καλλιεργήθηκε το ψέμα μπορεί να έχει υποχωρήσει, αλλά κρατά ακόμα τα σκήπτρα. Σε ένα  άρθρο του (4.8.19) ο πρώην Προέδρου της Βουλής, πρώην υπουργός  Άμυνας Γιαννάκη Ομήρου, με τίτλο «Η απέλπιδα προσπάθεια αποδόμησης του Μακαρίου», καταβάλλει πραγματικά απέλπιδες προσπάθειες να διατηρήσει το παλιό, αυτοκαταστροφικό κλίμα.

Ο «πατριωτισμός» της έχθρας προς τους ξένους, που κυριαρχεί ακόμα  μέσα στον λαό, βασίζεται στην ψευδαίσθηση ότι είναι μόνο θέμα «ηρωικής» και «πατριωτικής» αποφασιστικότητας εκ μέρους μας η επίτευξη της σωτηρίας μας και όχι η διπλωματία, η δημιουργία συμμαχιών στη βάση κοινών συμφερόντων και η υπομονή, που είναι η τακτική της σημερινής, της πρώτης πραγματικά μυαλωμένης ηγεσίας μας.  

Όσο κι αν κάτι έφτασε επιτέλους στ’ αυτιά του λαού, ότι πολύ πιθανόν πίσω από τον πολύ πατριωτισμό να κρύβεται πολλή ψηφοθηρική απάτη, μένει πολύς δρόμος ακόμα για να διαπιστώσει ο λαός ότι είναι η ανευθυνότητα, ο εγωκεντρισμός, ο φθόνος, η μισαλλοδοξία  και η φιλοδοξία τού τάδε και του τάδε, του «γιατί αυτός κι όχι εγώ», που καταφεύγουν στον «πατριωτισμό» και ειδικά στον «υπερπατριωτισμό»! Άρα, αυτός που θα δοκιμάσει να τους πει την αλήθεια, πολύ πιθανόν να κατηγορηθεί για έλλειψη πατριωτισμού. Οπότε κι οι «αναλυτές» μας, όσοι δεν είναι και οι ίδιοι ακραιφνείς «πατριώτες» μαζεύουν τα λόγια τους, μην… παρεξηγηθούν ως ενδοτικοί!

Το ακόμα πιο άσχημο είναι ότι όσο καθημερινά αποδεικνύεται πόσο σωστή είναι η οδός που ακολουθεί η ηγεσία μας σήμερα, πόσο τρέχει όσο ποτέ κανείς άλλος δεν έτρεξε στις «Ε.Ε.» και στους «ΟΗΕ», στις συμμαχίες και στους συνασπισμούς για ν’ αποσπάσει από τα άλλα θηρία των «ανθρωπίνων φύσεων» ό,τι μπορεί μέσα στα απελπιστικά αδιέξοδα που μας οδήγησαν οι προηγούμενοι, τόσο ανάβει, φουντώνει και κορώνει ο «πατριωτισμός» εκείνων που «ξέρουν καλύτερα» και που κυρίως τα βάζουν με τους ξένους επειδή οι ίδιοι είναι πιο «πατριώτες» και πιο «έντιμοι» απ’ όλους!

Έτσι, η «αντιπολίτευση», εκείνοι που δεν είναι φορτωμένοι με την άμεση ευθύνη για το παρόν και το  μέλλον του τόπου αφήνουν ελεύθερη την ανθρώπινη φύση τους να αλωνίσει: Η σωφροσύνη και η υπομονή είναι γι’ αυτούς «ραγιαδισμός», «τουρκολαγνεία», «Κάψε με αγά μου ν’ αγιάσω»! Αυτά είναι τα επιχειρήματά τους απέναντι στην πολιτική που γνωρίζει καλά το μέγεθος και την ισχύ μας και αντιλαμβάνεται ότι ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε κάτι καλύτερο από εκείνο στο οποίο μας οδήγησε ο «πατριωτισμός» της τυφλής «αντίστασης» στους ισχυρούς της γης -που έγιναν ισχυροί με τη σωφροσύνη τους, την υπομονή και τον αληθινό πατριωτισμό τους- είναι οι πολλαπλές συμμαχίες, η απομόνωση του εχθρού, ώστε σε μια στιγμή που θα υπάρξουν οι προδιαγραφόμενες ευνοϊκές συνθήκες, να τις εκμεταλλευτούμε στο μέγιστο.



Άντης Ροδίτης