Άντης Ροδίτης : και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού…

Η Δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι έχουν καταλήξει στην εποχή μας, μέσα και από την εξέλιξη της τεχνολογίας, ν’ αναλάβουν την κύρια ευθύνη της ενημέρωσης των πολιτών για το τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή urbi et orbi.

Το πρόβλημα μαζί τους δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν είναι όλοι φωστήρες ή έστω απλώς κατάλληλοι για τη δουλειά που κάνουν. Το πρόβλημα μαζί τους είναι ότι όλοι νομίζουν ότι επιτελούν στο ακέραιο το καθήκον τους. Όλοι έχουν ακριβώς τα ίδια κριτήρια και όλοι ακριβώς σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Όσον αφορά, όμως, τους δικούς μας δημοσιογράφους το πρόβλημά τους είναι ότι τα πρότυπά τους βρίσκονται εκτός χώρας.

Μπορεί και στην Αμερική να σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και να μην έχει κανείς ιδέα αν υπάρχουν άλλα κριτήρια από εκείνα που όλοι αναγνωρίζουν, εφαρμόζουν, διδάσκονται. Μπορεί να αντιγράφονται μεταξύ τους, οι έξυπνοι ν’ αντιγράφουν τους εξυπνότερους τους.

Εδώ οι δικοί μας δεν αντιγράφονται μεταξύ τους ή όσο κι αν αντιγράφονται και μεταξύ τους, στην ουσία αντιγράφουν τους μεταξύ τους αντιγραφόμενους του εξωτερικού.

Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει καμιά Αμμόχωστος εγκαταλειμμένη στους αρουραίους για 45 χρόνια. Δεν μπορούν, δηλαδή, οι δικοί μας δημοσιογράφοι ν’ ανταποκριθούν αξιοπρεπώς στο θέμα «Αμμόχωστος» με τα πρότυπα που έχουν κυριαρχήσει μέσα τους.

Όπως και όλο το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι σε θέση ν’ αντιμετωπίσουν οι δημοσιογράφοι μας, τόσο του τύπου όσο και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Δεν έχουν γίνει απλώς «ακατάλληλοι» αλλά προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία σε θέματα επιβίωσης του ελληνισμού γενικότερα και επιβίωσης του ελληνισμού στην Κύπρο ειδικότερα.

Απλά: Είναι ακατάλληλοι για να ενημερώνουν τους υπόλοιπους πολίτες. Πλείστοι από τους «υπόλοιπους» δεν έχουν ιδέα για ποιο πράγμα μιλάμε εδώ. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό.

Δεν μπορούν ν’ ανακοινώνονται οι δηλώσεις του Τσαβούσογλου ή του Ερτογάν με τον ίδιο, πανομοιότυπο τρόπο που ανακοινώνονται οι δηλώσεις του Μητσοτάκη ή/και του Αναστασιάδη.

Δεν μπορούν οι Έλληνες εξ Ελλάδος ή εκ Κύπρου Έλληνες δημοσιογράφοι ν’ αναφέρονται στην Αμμόχωστο, προφορικώς ή γραπτώς, ως να ήσαν Αμερικανοί ή όποιας άλλης εθνικότητας.

Το μόνο που κατορθώνουν είναι να μη φωνασκούν σαν Τούρκοι. Αλλά πάλι το «αντικειμενικό» ύφος της «καθαρής πληροφόρησης» προσφέρει υπηρεσία στους Τούρκους.

Το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει σήμερα στους δημοσιογράφους και να τους πει τι τους λείπει. Έχουμε χάσει δια παντός τη γλώσσα που χρειάζεται. Η διατύπωση εκείνου που μας λείπει μόνο σε «ακαταλαβίστικη» γλώσσα μπορεί να γίνει. Δεν υπάρχει θεσμός που να μπορεί να μιλήσει στους δημοσιογράφους σε γλώσσα που θα καταλάβαιναν, που θα συνέρχονταν αν την καταλάβαιναν και θα επανέρχονταν, αν ποτέ ήσαν στη σωστή οδό.

Ο μόνος θεσμός που μπορεί να το κάνει είναι υπό δίωξη και καταδίωξη, από τους ίδιους τους ιθύνοντές του και τους υποτακτικούς τους.