Κύριε Μητσοτάκη, έξω δεν πάτε καλά...

του Παντελή Οικονόμου Στις εβδομάδες που πέρασαν από την ορκωμοσία της κυβέρνησης του, ο πρωθυπουργός έχει ήδη ξεκαθαρίσει πως βλέπει την θέση μας στον κόσμο, ενώ, με τα όσα έκανε και δεν έκανε, φανέρωσε τα όρια του στα θέματα που αφορούν τα εθνικά μας συμφέροντα. Συγκεκριμένα: 1. Τοποθέτησε επικεφαλής της ΕΥΠ πρόσωπο της εμπιστοσύνης του ξένου παράγοντα και μάλιστα με, κοινοβουλευτικά αμφιλεγόμενη, διαδικασία. 2. Άκουσε μαζί μας τον υπουργό του για την Εθνική Άμυνα να εκθειάζει ουσιαστικά την συμφωνία με την ΠΓΔΜ, την οποία ο ίδιος, δικαίως, κατακεραύνωνε προεκλογικά. 3. Άλλαξε το πλαίσιο διεκδίκησης της επιστροφής των μνημείων του Παρθενώνα, υποβάλλοντας αίτημα δανεισμού τους, με το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζει ότι η κυριότητα τους έχει περιέλθει στην βρετανική κυβέρνηση. 4. Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να ανακοινωθεί εάν συζήτησαν το μέλλον των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο που είναι επί τάπητος στο πλαίσιο του Brexit. 5. Για το ίδιο, καθοριστικό για την εξέλιξη του Κυπριακού, θέμα παραμένει άγνωστο εάν και κατά πόσον έκανε νύξη στις συναντήσεις του με τον Γάλλο Πρόεδρο και τη Γερμανίδα Καγκελάριο. 6. Στην τελευταία ειδικότερα, παραμένει άγνωστο εάν ξεκαθάρισε το ύψος της διεκδίκησης μας (κατοχικό δάνειο, αποζημιώσεις, επανορθώσεις) από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Γερμανίας και πως σκοπεύει να την προωθήσει. 7. Σε επαφές του με ηγέτες χωρών της Ευρωζώνης και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους, φέρεται να διεκδικεί την μείωση των, πράγματι παράλογων όσο και εξωπραγματικών, συμφωνημένων από την προηγούμενη κυβέρνηση, πρωτογενών πλεονασμάτων. Αντιθέτως, παραμένει άγνωστο εάν έθεσε, όπως θα έπρεπε, την ανάγκη άρσης της, απαράδεκτης για χώρα μέλος της ΕΕ, υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας μας για 99 χρόνια, προς τους, επίσης Ευρωπαίους, πιστωτές μας. Όπως επίσης άγνωστο παραμένει εάν έθεσε, όπως θα όφειλε, το θέμα της ανυπαρξίας ελληνικών τραπεζών, ικανών να χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις στην πατρίδα μας, φαινόμενο απαράδεκτο για την ίδια την Ευρωζώνη. 8. Παραμένει άγνωστο, κοντολογίς, εάν ειδοποίησε τους εταίρους-πιστωτές μας ότι χωρίς δημόσια περιουσία και χωρίς τράπεζες, οι προβλεπόμενοι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα χρόνια, θα αποδειχθούν μια ακόμα αστοχία των πιστωτών μας. Με εμάς να φορτωνόμαστε το κόστος αυτής της αστοχίας. 9. Μακάρι βέβαια να ευδοκούσε η αντιπολίτευση, αντί να τυρβάζει περί άλλα, να κάνει, επί τέλους, την δουλειά της: να ασκήσει κοινοβουλευτικό έλεγχο ώστε να πληροφορηθούμε εάν επισήμανε ο κύριος πρωθυπουργός στους συνομιλητές του ότι, μετά το κούρεμα ομολόγων προς ιδιώτες και τα capital controls, η παράταση της αδυναμίας του πιστωτικού συστήματος να χρηματοδοτεί επιχειρήσεις και η δέσμευση δημόσιας περιουσίας χώρας-μέλους καταρρακώνει την αξιοπιστία της Ευρωζώνης και του κοινού μας νομίσματος. Ρόλος "λόρδου προστάτη" Αυτά τα δείγματα γραφής είναι υπεραρκετά τόσο για να βγάλουμε συμπεράσματα, όσο και για να "ζυγίσουμε" τον κύριο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του και εμείς, αλλά και οι συνομιλητές του πιστωτές, σύμμαχοι, εταίροι και άλλοι. Πρώτον, είναι φανερό ότι το περίγραμμα πολιτικής παραμένει αμετάβλητο, όπως είχε χαραχτεί από την προηγούμενη κυβέρνηση: αποδοχή του καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας, στο οποίο έχουμε περιπέσει, αναγνώριση ρόλου "λόρδου προστάτη" σε πιστωτές, εταίρους και συμμάχους και εκπτωτική διάθεση σε ό,τι αφορά την προάσπιση εθνικών μας συμφερόντων. Δεύτερον, είναι επίσης προφανές ότι συνεχίζονται ανελέητα οι αδεξιότητες της προηγούμενης κυβέρνησης που είχαν ως αποτέλεσμα τεράστιο οικονομικό κόστος και πολλαπλάσια εκχώρηση κυριαρχίας στους πιστωτές. Στις δουλείες αυτές, έρχεται τώρα αυτή η κυβέρνηση να σωρεύσει και άλλες. Τρίτον, είναι αυταπόδεικτο ότι όσο παγιώνεται μια απαράδεκτη κατάσταση, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η αποκατάστασή της. Ζούμε μια κατάσταση πολύ κατώτερη από τις πραγματικές μας δυνατότητες, η οποία μας φορτώνει πρόσθετα βάρη και μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από το καθεστώς "κανονικής" χώρας με δικά της συμφέροντα, συμμαχίες, σκοπούς, τελικά κυριαρχία. Με το χειρότερο, ίσως, αυτή η συνεχιζόμενη έλλειψη αυτοσεβασμού να επιφέρει, μοιραία, την έλλειψη σεβασμού των "άλλων" απέναντί μας. Όλα αυτά είναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες, ιδιαιτέρως όσων ψήφισαν αυτή την κυβέρνηση στις πρόσφατες εκλογές. Είναι αυτές ακριβώς οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις ελπίδων από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, από εκλογές σε εκλογές, που αφήνουν χώρο σε τυχοδιωκτικές ομάδες και πρόσωπα να εκμεταλλεύονται την διάχυτη απογοήτευση. Και την ίδια στιγμή, διώχνουν ζωντανές δυνάμεις από τον δημόσιο χώρο και προκαλούν την αποχή τους από τις πολιτικές διαδικασίες, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές. Όμως, δεν πάει άλλο! Η καταγγελία προσώπων και πραγμάτων που μας κρατάνε πιασμένους στο δόκανο δεν αρκεί. Αν δεν είναι τώρα η ώρα «να σηκωθούμε από τον καναπέ», πότε θα ήταν;