Το εντιτόριαλ του ΔΡΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Kαι ενώ σε ολόκληρο τον κόσμο –όπως φάνηκε από τις ομιλίες ηγετών χωρών στον ΟΗΕ, ανακοινώσεις διεθνών οικονομικών οργανισμών και κινητοποιήσεις για το περιβάλλον σε ολόκληρο τον πλανήτη– η ανησυχία για το «αύριο» παίρνει μεγάλες διαστάσεις, η Ελλάδα αποτελεί ξεχωριστή εξαίρεση. Στη χώρα όπου καταγράφονται ρεκόρ απαισιοδοξίας στον πληθυσμό (είμαστε πρώτοι σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο στις σχετικές μετρήσεις την τελευταία δεκαετία) η πολιτική ηγεσία αρέσκεται να παρουσιάζει την κατάσταση ως πηγή εκπομπών αισιοδοξίας. Ο μεν Κ. Μητσοτάκης όπου βρεθεί (κι ιδίως στην Νέα Υόρκη) δηλώνει ότι στην Ελλάδα «υπερβήκαμε τον λαϊκισμό, τώρα στηρίζουμε τις επενδύσεις», οι δε του ΣΥΡΙΖΑ περηφανεύονται ότι «παρέδωσαν» υγιή οικονομία στην Ν.Δ. Το πάρτι έχει αρχίσει για τα καλά…
Τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν στις συναντήσεις με οικονομικούς παράγοντες, πρεσβευτές-μεσολαβητές αμερικανο-γερμανο-γαλλικών συμφερόντων. Επέκταση Σούδας, διευκολύνσεις των ΗΠΑ σε Λάρισα και Αλεξανδρούπολη και βεβαίως αναθέρμανση του Συμβουλίου με την Τουρκία κατά την πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν. Οι καραβιές με πρόσφυγες που στέλνονται από την Τουρκία φθάνουν στα ελληνικά νησιά και προκαλούν ένα τεράστιο ζήτημα: Η Ελλάδα θα σπαρθεί με hotspots. Πόσα ακριβώς δεν μας λένε, αλλά αυτός θα είναι ο ρόλος της. Δεν έρχεται η ανάπτυξη αλλά το γενικό πλιάτσικο. Την επόμενη βδομάδα έχει την τιμητική του ο Μ. Πομπέο και η νέα συμφωνία συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ…
Η υπόθεση της Tomas Cook ήρθε να δείξει πόσο εύθραυστη είναι η «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού και ορισμένες περιοχές θα πληγούν αρκετά. Το πρόγραμμα (των θεσμών) εφαρμόζεται σταθερά, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ήρθαν, έλεγξαν και απήλθαν – για να μην ξεχνιόμαστε.

Παράλληλα ο πόλεμος για τον έλεγχο των μηχανισμών της εξουσίας (π.χ. δικαιοσύνη) μαίνεται ασταμάτητα. Ο Δ. Παπαγγελόπουλος και η παραπομπή του, η διάρκεια της διερεύνησης και οι διακλαδώσεις που θα εμφανιστούν αφορούν ένα «ξήλωμα» που θα γίνει και ένα όμορφο κουκούλωμα του σκανδάλου του φαρμάκου στην Ελλάδα. Το πάρτι –είπαμε– θα συνεχιστεί, με νέους κανόνες και άλλο προσωπικό.
Στο πολιτικό σκηνικό, η Ν.Δ. θέλει να προχωρήσει όσο πιο γρήγορα μπορεί και να καταφέρει πλήγματα στα απομεινάρια του «καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ», να προχωρήσει σε συνταγματικές αλλαγές, τροποποίηση του εκλογικού νόμου και να βάλει τις βάσεις για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας σε λίγους μήνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αλλάξει δέρμα, να πρασινίσει (οικολογία) και να πασοκοποιηθεί αφήνοντας πίσω το «ράντικαλ» παρελθόν. Θέλει να συνομιλεί με ευρωπαίους σοσιαλιστές και εργατικούς (π.χ. Κόρμπιν), με Πράσινους της Κεντρικής Ευρώπης, με δυνάμεις του Κέντρου και να συντονιστεί καλύτερα με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ. Και δεν βιάζεται.
Γι’ όλους αυτούς δεν χρειάζεται καμιά κυριαρχία η χώρα μας. Μπορεί να υπάρξει ως παρασιτικό εξάρτημα της δυτικής οικονομίας και γεωπολιτικής, ακόμα και μικρότερη απ’ όσο φαίνεται τώρα.
Ο Α. Τσίπρας έχει ομολογήσει ότι είχε αυταπάτες αλλά δεν οργάνωσε μια μεγάλη απάτη. Ψεύδεται στο εξής σημείο: Μάθαινε πως λειτουργεί το σύστημα και προσαρμοζόταν σε αυτό, ανοίγοντας τον δρόμο στο ξέπλυμα όλου του πολιτικού συστήματος και την επάνοδο της Ν.Δ. Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει καλά πόσο σαθρός είναι όλος αυτός ο κόσμος. Ίσως κάποτε ομολογήσει ότι είχε κάποιες ψευδαισθήσεις…
Προς το παρόν και οι δύο διεκπεραιώνουν αποτελεσματικά για το «κατεστημένο» υπό την σημαία του αμοραλισμού… Πόσο αποδεκτός έχει γίνει ο αμοραλισμός από την κοινωνία;