Ατομική ευθύνη του στοχαστή....

του Άντη Ροδίτη

«Ποια είναι η ατομική ευθύνη του στοχαστή, του λογοτέχνη, του καλλιτέχνη, σε εποχές τρομακτικών παλινδρομήσεων, σε πεδία ναρκοθετημένα από δηλητηριώδη ιδεολογήματα;», ερωτά ο Κυριάκος Δημητρίου σε ένα κείμενο που έγραψε για το βιβλίο ενός φίλου, αλλά δεν βρίσκεται ούτε εχθρός ούτε φίλος να προσθέσει ή να σχολιάσει τίποτε. Και να βρισκόταν θα λογοκρινόταν από άλλους φίλους, που όλοι μαζί συγκροτούν τη μια, δική μας Έρημο. Οι φίλοι γράφουν για τους φίλους και το αλίμονο είναι και για τους φίλους και για τους εχθρούς. Όλοι μαζί συγκροτούν τη μια, δική μας Έρημο. Ω, Έρημος!

Φαντασθείτε, ακόμα, ότι οι «εποχές τρομακτικών παλινδρομήσεων, σε πεδία ναρκοθετημένα από δηλητηριώδη ιδεολογήματα», στις οποίες αναφέρεται ο Κυριάκος, είναι εποχές περασμένες! Φαντασθείτε να έγραφε κανείς για τις τρομακτικές παλινδρομήσεις των παρόντων εποχών, για τα δικά μας ναρκοθετημένα πεδία από δηλητηριώδη ιδεολογήματα! Πού οι φίλοι; Πού οι εχθροί; Έναν εχθρό αναζητά η ψυχή μας, έναν αληθινό εχθρό ν’ αναμετρηθεί μα δεν τον βρίσκει. Το Βασίλειό μου για έναν εχθρό, έναν αληθινό εχθρό, όχι φαντάσματά τους. Έχει ανοίξει η γη και τους έχει καταπιεί. Δεν υπάρχει εχθρός ούτε για δείγμα. Είναι όλοι στα σπίτια τους και κολυμπούν σε πισίνες χλωριούχου δόξας ιδιωτικής. Γύρω είναι οι φίλοι. Χειροκροτούν τα μακροβούτια τους, αλείφουν ο ένας τον άλλο με χρώμα ζωής, copper tone. Τον χειμώνα θ’ ασπρίσουν ξανά, ως το άλλο καλοκαίρι.

ΑΡ

ΥΓ Το παρόν βέβαια δεν πρόκειται να δημοσιευθεί στο PaediaNews, όπου αποστέλλεται ως σχόλιο. Όπως και στη Νέα Εποχή, που επιτίθεται σε… λογοτέχνες αλλά ο πνευματικός κόσμος φυλάει τα ρούχα του νά ’χει τα μισά, κρατά τη σιωπή του.