ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

                                                                            

                                                                                        της Νάντιας Βαλαβάνη

                                                              

                                                             Δημοσιεύτηκε στο ειδικό μετεκλογικό Ένθετο

                                              της εφημερίδας «Πελοπόννησος», Κυριακή 14.07.2019

Το μήνυμα της κάλπης και η επόμενη μέρα δεν κάνουν «καλό χωριό». Η μοναδική περίπτωση μεταπολιτευτικά που εμφανίζονταν να συμπίπτουν  (Γενάρης 2015) κατέληξε στο φιάσκο της ολοκληρωτικής συνθηκολόγησης της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Και μάλιστα αμέσως μετά την πιο θριαμβευτική επαναβεβαίωση του Γεναριάτικου μηνύματος στο Δημοψήφισμα – μοναδική εκλογική διαδικασία με κλειστές τράπεζες στην παγκόσμια ιστορία! - από ένα 62%, που μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε αδιαμφισβήτητη λαϊκή πλειοψηφία…

Οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου 2019 δεν αποτελούν εξαίρεση.

Το αποτέλεσμα καταγράφει τη συντηρητική μετατόπιση που συντελέστηκε ως συνέπεια του «σημείου καμπής»  του καλοκαιριού του 2015 σε όλη την έκταση του πολιτικού φάσματος της ελληνικής κοινωνίας: Tο 40% της Ν.Δ. - ούτε στ’  όνειρο της μια τετραετία πριν. Tο εκπληκτικό - μετά απ’ το «οργιαστικό» Τρίτο Μνημόνιο και το ειδικό «μεταμνημονιακό» καθεστώς μέχρι το 2060(!) - 31,5% του ΣΥΡΙΖΑ, με τους ανθρώπους να υποκύπτουν μαζικά στο πιο «ναίφ», την εποχή των μνημονίων, δίλημμα (στη θέση του απελευθερωτικού «για ποια πολιτική» του 2012-2015). Η «εξαέρωση» μιας εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που επέμενε, αντί ν’  απευθυνθεί στο «όλο ΟΧΙ» για δέσμευση σε πρόγραμμα που θα έπειθε από την ίδια την πείρα όσων το πάλευαν ότι είναι αναγκαίες οι ρήξεις, να προτάσσει «προαπαιτούμενα», αντιευρωζωνικά ή αντικαπιταλιστικά. Η ανάδειξη του ΜΕΡΑ25 σε κοινοβουλευτικό πόλο υποδοχής της εναλλακτικής ψήφου (ΛΑ.Ε., ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυσαρεστημένοι Συριζαίοι, νέοι ψηφοφόροι) μετά από μια θετική προγραμματική καμπάνια, που άτυπα συνοψιζόταν στη δέσμευση «ομελέτα γίνεται και χωρίς σπασμένα αυγά».

Το μήνυμα μιας τέτοιας κάλπης χωρίζει στα δύο ένα εκλογικό σώμα που ενώνει η «επιστροφή» στη (μνημονιακή) «κανονικότητα»: Οι μισοί προσδοκούν ότι με «απαλλαγή» από κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα βελτιωθεί η καθημερινή ζωή, καθώς θα σταματήσουν να τους πνίγουν φόροι και χρέη και θα βρεθεί κάποια δουλειά, τουλάχιστον για τα παιδιά. Οι άλλοι μισοί, έχοντας συμβιβαστεί με την προοπτική μιας μόνιμης μιζέριας, αντιμετωπίζουν με τρόμο την αλλαγή «ύφους» διακυβέρνησης - κυρίως την ατζέντα «Νόμος και Τάξη παντού» της νέας κυβέρνησης.

Βεβαίως η αληθινή ατζέντα της επόμενης μέρας καταγράφηκε στο Eurogroup, που αποφάσισε κάτι πρωτοφανές: Να συζητήσει θέμα «Ελλάδα» ένα 24ωρο μετά τις εκλογές… Κι επικυρώθηκε «γερμανικά» με τις προχθεσινές δηλώσεις Μέρκελ: Το Eurogroup δε βλέπει λόγο αλλαγής των ελληνικών ρυθμίσεων για το χρέος, οι αποφάσεις του δεν καθορίζονται από το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση και η ίδια είναι σύμφωνη με αυτό.

Προσωπική μου πρόβλεψη: Κάποιες μειώσεις φόρων, κυρίως για επιχειρήσεις και δευτερευόντως για ελεύθερους επαγγελματίες και νοικοκυριά, θα πραγματοποιηθούν – με «αντίμετρα» παραπέρα στραγγαλισμό δαπανών σε μια εξουθενωμένη υγεία, παιδεία, πολιτισμό (στους «μπλε φακέλλους», ως «στρατηγική επιλογή» για το Υπουργείο Πολιτισμού τίθεται «ισχυρή ανάπτυξη με περισσότερες επενδύσεις και νέες καλύτερες δουλειές»(!) και ως πρώτος στόχος η «βιώσιμη τουριστική(sic) ανάπτυξη»).  Την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι σε ιδιωτικό τομέα και Δημόσιο θα πληρώνουν τις «μεταμνημονιακές ρυθμίσεις», ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέπεται σε «μαζικό λαϊκό κόμμα», υποτίθεται «αλά Κόρμπυν». Μόνο που ο Κόρμπυν μετάτρεψε τους Εργατικούς στο μεγαλύτερο κόμμα της Ευρώπης συνεγείροντας τους νέους κόντρα στον «τρίτο δρόμο» των προκατόχων του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, μετατρέπεται σε αρχηγικό «κεντροαριστερό-τριτοδρομικό» σχήμα σε μια χώρα που, ως αποτέλεσμα των «πειραματισμών» των δανειστών και του τεράστιου χρέους, σήμερα είναι καταστραμμένη σαν από πόλεμο: Η μοναδική χώρα-μέλος της ΕΕ που,  δέκα χρόνια από την κρίση, το ΑΕΠ της όχι μόνο δεν βρίσκεται πάνω από το επίπεδο του 2009, αλλά υπολείπεται από αυτό κατά 22%...

Κόντρα στις προβλέψεις η πολιτική των δανειστών δεν θ’ αντέξει όχι 40 χρόνια - ούτε τετραετία. Χρειάζεται όμως δυνατός άνεμος κοινωνικής αυτοσυνείδησης, κίνημα αντί για ακτιβισμός, νέες δυνάμεις και ριζική ανασυγκρότηση της υπολειπόμενης αριστεράς, ευρύτατες ενωτικές πρωτοβουλίες -  και πολύς κόπος και θυσίες: Κόντρα στις επιθυμίες, δυστυχώς μια ομελέτα απαιτεί σπασμένα αυγά.

Θα τολμήσουμε;