Ο κατήφορος του ΑΚΕΛ....

 του  Άντη Ροδίτη

«Μπορεί», λέει ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, «να είναι χρήσιμο που ο κ. Άντρος Κυπριανού, με την αναφορά του σε κατήφορο, θυμίζει στους πολίτες τον ατέλειωτο κατήφορο και τον εφιάλτη που έφεραν στη χώρα οι πολιτικές του ΑΚΕΛ».

Όμως, από πότε, άραγε, το ΑΚΕΛ βρίσκεται στον ατέλειωτο κατήφορο; Από πότε κουβαλούν τον εφιάλτη οι «πολιτικές» του ΑΚΕΛ;

Και πρόκειται, άραγε, μόνο για τις «πολιτικές» του ΑΚΕΛ, μόνο αυτές έφεραν τον εφιάλτη στη χώρα;

Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας παλιός ακελικός Εφιάλτης, που έφερε τον χθεσινό Εφιάλτη, πατέρα του σημερινού Εφιάλτη. Όλοι μαζί δεν επιτρέπουν στον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο να πει ΟΛΗ την αλήθεια. Αυτοί οι Εφιάλτες κρατούν το στόμα του Κυβερνητικού Εκπροσώπου ερμητικά κλειστό και φιμωμένο, ανίκανο να αρθρώσει ΟΛΗ την αλήθεια.  

Προ παντός ο σημερινός, ακελικός Εφιάλτης, παρεμποδίζει τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο να αρθρώσει την αλήθεια, από τον φόβο του πολιτικού κόστους, την απώλεια ψήφων!

Θα καταλάβετε στη συνέχεια το γιατί.

Εδώ έχουμε μια χώρα ζωντανή ακόμα αλλά δεμένη χειροπόδαρα, φιμωμένη και βιασμένη, βωβή.

Αν ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος πει όλη την αλήθεια -κοντεύει να την ξεχάσει κι ο ίδιος- διατρέχουμε όλοι τον χειρότερο απ’ όλους τους κινδύνους.

Δεκαετία του ’50: Πιτσιρίκια του δημοτικού όταν σχολνούσαμε και παίρναμε τον δρόμο για τα σπίτια μας, σε δεδομένο σημείο της διαδρομής αλλάζαμε πεζοδρόμιο, για να σταθούμε δυο-τρία δευτερόλεπτα και ν’ αντικρίσουμε γεμάτοι δέος, απέναντι, μέσα από τις ορθάνοικτες πόρτες του σπιτιού τού Κανταρή, την κορνιζαρισμένη φωτογραφία του… Στάλιν(!), κέντρο, ψηλά-ψηλά στη μέση του ηλιακού. Το ΑΚΕΛ είχε μετατρέψει τον παππού του Κανταρής σε έναν πολύ-πολύ περήφανο άνθρωπο (φανατικό) που ήταν οπαδός του δικτάτορα Στάλιν, ο οποίος δολοφόνησε εκατομμύρια Ρώσους για να επιβάλει την κοσμοσωτήρια ιδεολογία, που τρέφει και σήμερα το πνεύμα υπερήφανων κομμουνιστών, όπως και του Άντρου Κυπριανού.

Δεκαετία του ’60: Η οδός που ήταν το σπίτι του παππού Κανταρή μετονομάσθηκε σε οδό Μακαρίου Γ΄! Η φωτογραφία του Στάλιν (είχε ήδη ψοφήσει) κατέβηκε με πολύ σεβασμό και στη θέση της ανέβηκε η φωτογραφία του αρχηγού του αγώνα της ΕΟΚΑ, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, του επονομαζόμενου και… αρχηγού!!

Το ερώτημα που δεν μπορεί ούτε και σήμερα να απαντήσει από φόβο ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος είναι: Πώς οι κομμουνιστές, που δεν συμφώνησαν ποτέ με τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, δέχτηκαν μετά τον Στάλιν να έχουν για ίνδαλμά τους τον αρχηγό της ΕΟΚΑ;;;

Ποιος δούλευε τον Κυπριακό λαό;

Το ΑΚΕΛ ή ο Μακάριος;

Η απάντηση που δεν μπορεί να δώσει ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος είναι: και οι δυο!

Ο Μακάριος κορόιδευε και παραπλανούσε τον Κυπριακό λαό ότι δούλευε πάντα για την Ένωση, και το ΑΚΕΛ τον στήριζε γιατί ήξερε καλά πως κάθε άλλο παρά ο Μακάριος δούλευε για την Ένωση. Τον προτιμούσε, επιπρόσθετα, επειδή ακολουθούσε… «αδέσμευτη πολιτική»(!), που ήταν πιο κοντά στους στόχους του ΑΚΕΛ, πιο κοντά στην ένταξη μιας «ανεξάρτητης» Κύπρου στο Σοβιετικό μπλοκ, παρά στην Ένωση με την Ελλάδα!

Σύμμαχος τότε του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του ΑΚΕΛ ο Τίτο, άλλος απολυταρχικός, στυγνός ηγέτης που διατηρούσε φρικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γιουγκοσλαβία για όσους διαφωνούσαν μαζί του.

Το 1964 ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Γεώργιος Παπανδρέου, μαχόμενος εναντίον των Άγγλων και των Τούρκων, εναντίον των Αμερικανών, εναντίον του Μακαρίου κι εναντίον των Κομμουνιστών, κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα την απίστευτη πιθανότητα να μπορεί να πραγματοποιηθεί η Ένωση χωρίς καμιά εδαφική παραχώρηση στους Τούρκους.

Τα έγγραφα, για τα οποία τόσο ο Εκπρόσωπος δεν τολμά σήμερα να μιλήσει όσο δεν τολμούν και οι ιστορικοί μας, μιλούν μόνα τους ξεκάθαρα: Τον Αύγουστο του 1964 Άγγλοι και οι Τούρκοι ηττήθηκαν, οι Αμερικανοί επείσθησαν, μόνο ο Μακάριος και το ΑΚΕΛ συνέχισαν να πολεμούν με λύσσα την Ελλάδα, την Ένωση, τη Μεραρχία, με διαβολές, με συκοφαντίες και με ξυλοφόρτωμα πολλές φορές φαντάρων της Μεραρχίας.

Αλλά οι αποδείξεις δεν είναι μόνο στα έγγραφα.

Μεγάλη απόδειξη του «αντιστασιακού» πνεύματος της εποχής είναι και η ομιλία το Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ στον ΟΗΕ στις 19 Ιουλίου 1974: «Η Ελλάδα», είπε, «εισέβαλε στην Κύπρο και κινδυνεύουν από την εισβολή και οι… Τουρκοκύπριοι»!!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄, το ίνδαλμα του ΑΚΕΛ, κατόρθωσε με το μίσος του εναντίον της Ελλάδας να γίνει το αίτιο της ανόδου της χούντας (αφού οι Αμερικανοί δεν μπόρεσαν να εντάξουν την Κύπρο στο ΝΑΤΟ μέσω Ελλάδας τον Αύγουστο του ’64, αποφάσισαν να το κάνουν μέσω Τουρκίας με μια χούντα στην Ελλάδα)! Η χούντα ενήργησε το πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που το άρπαξε η Τουρκία ως αφορμή για να εισβάλει στην Κύπρο το 1974.

Μέσω του ψέματος, της παραπλάνησης, της εξαπάτησης της μισαλλοδοξίας, ο Μακάριος και το ΑΚΕΛ κατόρθωσαν να γίνουν ο κατήφορος και ο εφιάλτης της Κύπρου.

Το άγαλμά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου βρίσκεται στον περίβολο του Προεδρικού Μεγάρου. Εκεί καλούνται οι παντοειδείς ξένοι επίσημοι να καταθέσουν στέφανο σεβασμού και τιμής, στον «ιδρυτή» της «ανεξάρτητης», ημικατεχόμενης Κύπρου, η οποία ενάντια στο ΑΚΕΛ, σε μια από τις λίγες στιγμές που δεν μπόρεσε το ΑΚΕΛ να την κατευθύνει στον κατήφορο, κατόρθωσε να ενταχθεί στο τελευταίο όνειρο των πανευρωπαίων, την Ενωμένη Ευρώπη.

Το ΑΚΕΛ ακολουθώντας ως συνήθως την τυφλή, απάτριδα, αβάσιμη, φρενοβλαβή, ξεπερασμένη «διεθνιστική» πολιτική του, προσπαθεί τώρα να τουρκέψει  και την υπόλοιπη Κύπρο. Είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγίνει κυρίαρχη δύναμη και να ολοκληρώσει το «έργο» της κατηφόρας και του εφιάλτη του τόπου. Καλεί τους Τ/κυπρίους να δώσουν ένα χεράκι ψηφίζοντας έναν Τουρκοκύπριο αμφίβολων προθέσεων. Το ΑΚΕΛ, πάντα τυφλό από πάθος και μίσος, κλείνει τα μάτια στην ολοφάνερα κατακτητική της Κύπρου πολιτική της Τουρκίας, κοιτάζοντας πώς να δικαιωθεί ως κόμμα  με μια πρωτιά σε ποσοστά ψήφων, ακόμα και με τούρκικη βοήθεια.

Στο κυνήγι των ψήφων επιδίδεται και το ΔΗ. ΚΟ., το κόμμα που ίδρυσε ως ανάχωμά του ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Ο αρχηγός του σήμερα, Νικόλας Παπαδόπουλος, διακηρύττει πίστη στις υποθήκες του Μακαρίου και του… Σπύρου Κυπριανού. Στην ουσία συμπαρίσταται στο ΑΚΕΛ στον αγώνα του να βγει πρώτο κόμμα. Πώς να μην συμπαρίσταται αφού το ΑΚΕΛ κρατούσε στην προεδρία για μια δεκαετία τον Σπύρο Κυπριανού, τον οποίο ονόμαζε «ανίκανο» κι αμέσως μετά, για τον φόβο της απώλειας ψήφων, τον ονόμαζε «ανίκανο αλλά ενδεδειγμένο» και τον ξαναψήφιζε. Ψήφιζε σε βάρος της Κύπρου, αλλά υπέρ του κόμματος. Τέτοιους Εφιάλτες περάσαμε, τέτοιους εφιάλτες ακόμα περνούμε.

Αύριο, όταν το ΑΚΕΛ αναδειχθεί πρώτο κόμμα, θα φωνάζει πως είναι οι Τουρκοκύπριοι που θέλουν μια… «ανεξάρτητη» Κύπρο που το ανέδειξαν πρώτο κόμμα, ΛΕΣ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ ΓΙΑ… ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ!

«Μπορεί», λέει ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, «να είναι χρήσιμο που ο κ. Άντρος Κυπριανού, με την αναφορά του σε κατήφορο, θυμίζει στους πολίτες τον ατέλειωτο κατήφορο και τον εφιάλτη που έφεραν στη χώρα οι πολιτικές του ΑΚΕΛ».

Ναι, οι «πολιτικές» του ΑΚΕΛ και κάποιων άλλων, που άσκεφτα, ανώριμα, παθιασμένα μπροστά στον φόβο του εκλογικού καταποντισμού, μπροστά στο τρόπαιο των αυξημένων τους ποσοστών, βοηθούν το ΑΚΕΛ χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν ή επειδή από καιρό έχασαν την αίσθηση του τι πιστεύουν και τι κάνουν.

Πώς μπορεί, λοιπόν, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος να πει δημόσια ποιος είναι ο «κατήφορος» και ποιος ο «εφιάλτης» με το άγαλμά του Μακαρίου -του ινδάλματος του ΑΚΕΛ και του ΔΗ. ΚΟ- στην αυλή του Προεδρικού Μεγάρου;

Μπορεί, μήπως, μετά από τόση παραπλάνηση και τόση εξαπάτηση, μπορεί να το μετακινήσει χωρίς τον φόβο ενός δεύτερου εμφύλιου;

Γι’ αυτό ακριβώς η καημένη Κύπρος είναι μεν ακόμα ζωντανή αλλά δεμένη χειροπόδαρα, φιμωμένη και βιασμένη, βωβή και ανήμπορη μπροστά στην νέα, επερχόμενη ακελική λαίλαπα. Την τελική καταστροφή.

ΑΡ