Παγωμάρα....

του Άντη Ροδίτη

Πήγα στην τιμητική εκδήλωση για τον Γαβριήλ Μηνά, χτες βράδυ, στον Αρχάγγελο. Ξέρετε, δίπλα στο ΑΠΟΕΛ, που γράφει με μεγάλα κίτρινα φωτεινά γράμματα Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας. Το «Ελλήνων» σε μπλε φως και χρώμα.

Μέσα η αίθουσα είχε πολύ κόσμο, δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτη, αλλά είχε πολύ κόσμο του πνεύματος. Κυρίως καθηγητές, φιλόλογους, παλιούς μαθητές, συνεργάτες. Μία παγωμάρα.

Το δίτομο βιβλίο του Μηνά Η Εθνική Αυτοματαίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο, Αρμός 2007, ήταν για μένα ένα ισχυρό σπρώξιμο για να γράψω το Δέκα χιλιάδες μέλισσες, Αρμός 2010. Συγκεκριμένα εκεί ήταν που διάβασα και την κατάλαβα καλά για πρώτη φορά την επιστολή τού Φεβρουαρίου 1964 τού πρωθυπουργού της Ελλάδας Γεωργίου Παπανδρέου προς τον Κυκκώτη που κρατούσε όλα τα πηδάλια της Κύπρου στις τσέπες του ράσου του. Αντί να τα έχει γυρισμένα στην Ελλάδα, τα είχε γυρισμένα πάνω του, μέσα του, στο κεφάλι του. Ταξίδευε την Κύπρο εντός του, δηλαδή στα παυτά του.

Σας λέω το νόημα της επιστολής, όχι κατά λέξη. Χρησιμοποιώ άλλες λέξεις για να πιάσετε το νόημα, που έχει ως εξής και που το έχετε ξεχάσει:

«Ρε μαλάκα», του έλεγε, «αν συνεχίσω να μαθαίνω τι σκατά αποφασίζεις μόνος σου κάθε φορά από τις εφημερίδες, θα μας γράψει και τους δυο η Ιστορία ως προδότες. Πρέπει να δρούμε συντονισμένα αν πρόκειται να κερδηθεί ο αγώνας της Κύπρου».

Η απάντηση του άλλου ήταν -όπως πάντα- ηρωική, και αντιστασιακή, και ακαριαία: «Αμ πώς, βέβαια, αλίμονο, αλί και τρισαλί και πώςπώςπώς»! Κι έδειξε τα παυτά του.

Οπότε «συμφωνούν» να στείλει η Ελλάς στην Κύπρο χίλιους στρατιώτες για ενίσχυση, σε περίπτωση. Ο Παπανδρέου στέλλει δέκα χιλιάδες. Διαμαρτύρεται ο άλλος: «Μα δεν είπαμε μόνο χίλιους;»

Και δεν διαμαρτυρήθηκε απλώς. Έβαλε τους κυνηγούς της εξουσίας, που διεξήγαγε μαζί τους κοινόν αντιστασιακόν αγώνα για την εξουσία, ν’ αρχίσουν να συκοφαντούν, να διαβάλλουν, να διασύρουν την Ελλάδα, την Ένωση, την ίδια τη Μεραρχία και να κόβουν το νερό στα στρατόπεδά της, να φεύγουν το συντομότερο να παν στην… πατρίδα τους(!!), οι π…καλαμαράδες!

Κάτι έγραψε και ο Σάββας Παύλου γι’ αυτά, που επειδή τον… αδίκησα παραιτήθηκαν από το να ακούν την αλήθεια και άνθρωποι που… καίγονται για την αλήθεια!

Στην εκδήλωση για τον Γαβριήλ Μηνά η παγωμάρα έβγαινε κι από το στόμα των ομιλητών, του Γαβριήλ συμπεριλαμβανομένου, μια παγωμάρα υπό μορφή κλάματος γριούλων για το κατάντημα του τόπου: Αμάν κι αμάν, και δεν μιλάμε πλέον σωστά ελληνικά, και η γλώσσα είναι ταυτότητα κι αμαναμάν θα τη χάσουμε αν δεν την έχουμε χάσει κιόλας, και μακριά από την Ελλάδα θα χαθούμε και τι θα γίνει τώρα, και πού πάμε, κι έπεφτε αραιό και παγωμένο το χειροκρότημα, πλην από κάποιον νεαρό ένα κάθισμα πάρα πέρα που όλη την ώρα κοίταζε το κινητό του και την ώρα του πισκαλίσματος κτύπαγε υπό μορφήν πουμπάρτων τις παλάμες του.

Από τους ομιλητές, που έκλαψαν καλά για τα σημερινά αποτελέσματα, ουδείς ήθελε ή ήξερε ή ήθελε να ξέρει (ή απλώς ξέχασε) το παρελθόν, όπου και τα αίτια. Μόκο. Ούτε λέξη. Περιμένουν έναν Μεγαλέξανδρο να πέσει με το αλεξίπτωτο;

Δεν ξέρουν, τάχα, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι φιλόλογοι ότι «γνώσεσθε τὴν Ἀλήθειαν, καὶ ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» ;

Εξ ου και η γενικευμένη παγωμάρα, λέω.

ΑΡ