Παρά τους πανηγυρισμούς μιας κυβέρνησης για τα πανηγύρια (145 + 6 δανεικοί) για τη «μεγάλη επιτυχία» της ψήφου εμπιστοσύνης, ο τόπος περνά κρίσιμες στιγμές. Γιατί πρόκειται να έρθει και να περάσει από το ελληνικό κοινοβούλιο (τόπος επικύρωσης εντολών αλλότριων δυνάμεων σε βάρος της χώρας) και από τον συνένοχο πολιτικό κόσμο, η Συμφωνία των Πρεσπών.
Μέσα σε κλίμα ηθικής κατάπτωσης και πολιτικού ευτελισμού, κλίμα που θυμίζει τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια απόλυτης ξενοκρατίας, με την ιδιομορφία πως έχουμε «αριστερή διακυβέρνηση» –και μάλιστα χωρίς πλέον το «ακροδεξιό δεκανίκι» της–, θα παρουσιάσουν και θα κυρώσουν τον «νέο Παρθενώνα». Την κατάπτυστη δηλαδή Συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να φέρει και να ψηφίσει. Μόνο μια βαθιά εθνομηδενιστική δύναμη, ψευδεπίγραφα «διεθνιστική» και «αντιεθνικιστική» και στην πραγματικότητα πλήρως υποταγμένη στα πιο ακραία κέντρα και ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, θα μπορούσε με τόσο ήσυχη συνείδηση και κυνισμό να «τελειώνει τη δουλειά». Τη δουλειά που τις ανέθεσαν ο Πάιατ και η Μέρκελ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» τελειώνει τη θητεία της, προσθέτοντας στην προώθηση της κοινωνικής διάλυσης και της εφαρμογής των μνημονίων, μια πρωτοφανή εθνικά μειοδοτική συμφωνία. Τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει με την ιταλική Αριστερά η οποία, κυβερνώντας μαζί με άλλες δυνάμεις, βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία. Η «δική μας» δεν απέσυρε φυσικά τις ελληνικές αποστολές σε νατοϊκές επιχειρήσεις και εμπόλεμες περιοχές, ψήφισε σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς ό,τι ήθελαν οι μεγάλες δυνάμεις, και επιδίδεται σε έναν άλλου είδους «βομβαρδισμό». Αυτόν σε βάρος του τόπου, του λαού και της χώρας, σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Και κοκορεύεται από πάνω, πανηγυρίζοντας… Σιχασιά και αηδία.
Η αηδία, όμως, απλώνεται πάνω από ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, κι όχι μόνο από την κυβέρνηση. Η αποξένωση και η εχθρότητα που νιώθει ο κόσμος απέναντι στην πολιτική και το πολιτικό σύστημα, ξεπηδά μέσα από την πείρα που έχει αποκτηθεί. Για πάνω από 10 χρόνια, το πολιτικό προσωπικό δεν έκανε τίποτα πέρα από την αναπαραγωγή του σε βάρος της κοινωνίας. Λειτούργησαν πειθήνια, ως διεκπεραιωτές και πρωτοκολλητές αποφάσεων που έπαιρναν διεθνή κέντρα. Μαζί με τις εγχώριες ολιγαρχικές ελίτ, οι οποίες πάντα πλούτιζαν ακόμα και σε στιγμές ξεπουλημάτων και κρίσης κρατώντας τα ηνία της μιντιοκρατίας και του θεάματος, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή έκπτωση του πολιτικού φαινομένου. Τη βλέπουμε σήμερα σε απευθείας μετάδοση, με τις εξαγορές και μεταγραφές βουλευτών. Δεν υπάρχουν αρχές, αξίες ή αρετές. Δεν υπάρχει καν μπέσα.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δύσκολες και σκληρές, καλείται ο λαός να αντισταθεί και να ανοίξει τον δικό του δρόμο.
Μέσα σε κλίμα ηθικής κατάπτωσης και πολιτικού ευτελισμού, κλίμα που θυμίζει τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια απόλυτης ξενοκρατίας, με την ιδιομορφία πως έχουμε «αριστερή διακυβέρνηση» –και μάλιστα χωρίς πλέον το «ακροδεξιό δεκανίκι» της–, θα παρουσιάσουν και θα κυρώσουν τον «νέο Παρθενώνα». Την κατάπτυστη δηλαδή Συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να φέρει και να ψηφίσει. Μόνο μια βαθιά εθνομηδενιστική δύναμη, ψευδεπίγραφα «διεθνιστική» και «αντιεθνικιστική» και στην πραγματικότητα πλήρως υποταγμένη στα πιο ακραία κέντρα και ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, θα μπορούσε με τόσο ήσυχη συνείδηση και κυνισμό να «τελειώνει τη δουλειά». Τη δουλειά που τις ανέθεσαν ο Πάιατ και η Μέρκελ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» τελειώνει τη θητεία της, προσθέτοντας στην προώθηση της κοινωνικής διάλυσης και της εφαρμογής των μνημονίων, μια πρωτοφανή εθνικά μειοδοτική συμφωνία. Τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει με την ιταλική Αριστερά η οποία, κυβερνώντας μαζί με άλλες δυνάμεις, βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία. Η «δική μας» δεν απέσυρε φυσικά τις ελληνικές αποστολές σε νατοϊκές επιχειρήσεις και εμπόλεμες περιοχές, ψήφισε σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς ό,τι ήθελαν οι μεγάλες δυνάμεις, και επιδίδεται σε έναν άλλου είδους «βομβαρδισμό». Αυτόν σε βάρος του τόπου, του λαού και της χώρας, σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Και κοκορεύεται από πάνω, πανηγυρίζοντας… Σιχασιά και αηδία.
Η αηδία, όμως, απλώνεται πάνω από ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, κι όχι μόνο από την κυβέρνηση. Η αποξένωση και η εχθρότητα που νιώθει ο κόσμος απέναντι στην πολιτική και το πολιτικό σύστημα, ξεπηδά μέσα από την πείρα που έχει αποκτηθεί. Για πάνω από 10 χρόνια, το πολιτικό προσωπικό δεν έκανε τίποτα πέρα από την αναπαραγωγή του σε βάρος της κοινωνίας. Λειτούργησαν πειθήνια, ως διεκπεραιωτές και πρωτοκολλητές αποφάσεων που έπαιρναν διεθνή κέντρα. Μαζί με τις εγχώριες ολιγαρχικές ελίτ, οι οποίες πάντα πλούτιζαν ακόμα και σε στιγμές ξεπουλημάτων και κρίσης κρατώντας τα ηνία της μιντιοκρατίας και του θεάματος, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή έκπτωση του πολιτικού φαινομένου. Τη βλέπουμε σήμερα σε απευθείας μετάδοση, με τις εξαγορές και μεταγραφές βουλευτών. Δεν υπάρχουν αρχές, αξίες ή αρετές. Δεν υπάρχει καν μπέσα.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δύσκολες και σκληρές, καλείται ο λαός να αντισταθεί και να ανοίξει τον δικό του δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου