2019: Θα σηματοδοτήσει την εφιαλτική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας;

του Σάββα Ιακωβίδη*
Οι απλοί πολίτες αγωνιούν άχρι θανάτου. Δεν εμπιστεύονται τον Τούρκο και απαξιώνουν, δικαιολογημένα, με οργή, μιαν ανίδεη, ανιστόρητη, πανάσχετη ηγεσία, η οποία δεν σκέφτεται, δεν μελετά, δεν σχεδιάζει και αρνείται να δει κατάματα την «κωσολυρμαθκειάν της τουρκικής κουφής». Γιατί; Διότι είναι σπιθαμιαία έναντι του πελώριου και δραματικού προβλήματος της διάσωσης, της ελευθερίας και της επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού. Δεν ξέρει τι να κάνει!

 

 

Ο κυπριακός Ελληνισμός υποφέρει διαχρονικά από τέσσερα φοβερά δεινά: Πρώτον, δεν θυμάται όσα υπέστη ή υφίσταται, επειδή αρέσκεται και βολεύεται να έχει μνήμη χρυσόψαρου. Δεύτερον, δεν διδάσκεται και δεν μαθαίνει, όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρό και ξύπνιο λαό. Τρίτον, δεν έχει ηγεσία του μεγέθους των προβλημάτων και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, παρά μόνο σπιθαμιαίους πολιτικάντηδες, οι οποίοι νοιάζονται όχι για την πατρίδα και την επιβίωση της αλλά για τις καρέκλες των επόμενων εκλογών. Τέταρτον, ο κυπριακός Ελληνισμός βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση πλαδαρότητας, παχυλής αδιαφορίας, μηδενικής αντίδρασης και ανύπαρκτης αντίστασης. Και, φυσικά, έχει πλήρως διαγράψει πανίσχυρες, πανάρχαιες ελληνικές λέξεις όπως: Ελευθερία, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αγώνας, φιλοπατρία, διεκδίκηση, αντίσταση, αυτοθυσία και αθεράπευτη αγάπη για την κατακτημένη πατρίδα.

 

Από το 1956, οι Τούρκοι έχουν ξεκαθαρίσει τους στόχους τους κατά της Κύπρου και μετέπειτα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τους διασαλπίζουν καθημερινά, μονότονα και έντονα: Απαιτούν να επανακτήσουν το νησί, να τουρκέψουν τους Έλληνες και να χρησιμοποιήσουν την Κύπρο ως εφαλτήριο για τα νεο-οθωμανικά σχέδιά τους. Δηλ. μέχρι το 2023, εκατονταετηρίδα της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας (που επί Ερντογάν κατάντησε βάρβαρη και φασιστική δικτατορία και τυραννία), η Τουρκία να αποκτήσει καθεστώς περιφερειακής, μεσαίας δύναμης και, στη συνέχεια, να εξισωθεί προς τις μεγάλες δυνάμεις.

 

Τώρα, οι Τούρκοι απαιτούν μοιρασιά και στον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης, αντί να καταφεύγει βολικά σε μιαν εκκωφαντική σιωπή, όφειλε να διαμηνύσει στεντόρεια στην κατοχική χώρα: «Ο ενεργειακός πλούτος της Κύπρου δεν σου ανήκει. Γιατί να τον μοιραστούμε; Η Κύπρος δεν ζητά τίποτε από την Τουρκία. Γιατί να δώσει;». Αλλά, τι; Ο Πρόεδρος, ο υπουργός Εξωτερικών και η κυβέρνηση τηρούν μίαν αιδήμονα σιγή, όπως τις… παρθένες. Νομίζουν ότι ο σουλτάνος θα τους σεβαστεί! Ειδικά ο Ν. Αναστασιάδης διακηρύσσει καθημερινά ότι θέλει να επαναρχίσουν οι συνομιλίες «από εκεί που έμειναν στο Crans Montana». Και οι Τούρκοι, από την επομένη του ναυαγίου, που εκείνοι προκάλεσαν, ανταπαντούν ότι η διαδικασία εξεμέτρησε το ζην, άρα, να δούμε μιαν άλλη, «έξω από το κουτί».

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν, δίκην βολιδοσκοπήσεων, ιδέες για «δύο κράτη, συνομοσπονδία», τα οποία ο Πρόεδρος απορρίπτει διαρρήδην και μετά βδελυγμίας αλλά… Επιμένει στην τουρκοφρενή διζωνική, η οποία, όπως και ο ίδιος επιτέλους αντιλήφθηκε, οδηγεί μοιραίως και αφεύκτως στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην τουρκοποίηση του Ελληνισμού. Ερωτάται και προκαλείται για πολλοστή φορά: Η ορθή θέση του περί λειτουργικής, βιώσιμης και ουσιαστικά ευρωπαϊκής λύσης, πώς ταυτίζεται με τη ρατσιστική, φασιστική, αντιευρωπαϊκή και παραβιάζουσαν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, τουρκοδιζωνική;

Ουδεμία απάντηση! Ή, μάλλον, δίνει μία: «Μα, τη δέχτηκε ο Μακάριος». Ο Μακάριος δεν αποδέχτηκε διζωνική. Μιλούσε για δικοινοτική ομοσπονδία.

 

Οι επικίνδυνοι ερασιτέχνες επίγονοί του αποδέχτηκαν την τουρκογενή, με αγγλική προώθηση, διζωνική. Αλλ’ έστω. Από το 1977 μέχρι σήμερα ο πλανήτης άλλαξε, χώρες διαλύθηκαν και νέες αναδύθηκαν, σημειώθηκαν τρομακτικές ανακατατάξεις δυνάμεων, συμφερόντων, ιδιαίτερα στην περιοχή μας. Οι ηγέτες μας, εκεί! Αγκιστρωμένοι στην τουρκογενή διζωνική με εκείνον την γελοίο φόβο «να μη επιρρίψουν σε μας την ευθύνη ναυαγίου των συνομιλιών». Μα, αυτό έχει σημασία ή η διάσωση και επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού;

 

Το 2004, οι Έλληνες, με το συντριπτικό και βροντερό ΟΧΙ, απέρριψαν την Αναν-ική τερατογένεση, η οποία μορφοποιήθηκε και από ελληνικά χέρια. Διέσωσαν την Κυπριακή Δημοκρατία από τη διάλυση και την τουρκοποίηση. Και τι έπραξαν οι ηγέτες μας, Τάσσος, Κληρίδης, Χριστόφιας και Αναστασιάδης; Ασέβησαν βαθύτατα και υβριστικότατα προς την απόφαση του κυρίαρχου λαού και επανέφεραν το τερατούργημα Ανάν, επί του οποίου και διά του οποίου προέβησαν σε νέες, οδυνηρές μονομερείς υποχωρήσεις προς τους Τούρκους. 

 

Ο ένας ήθελε ακόμα 16 μήνες για να μας το μπήξει. Ο άλλος έκανε υποχωρήσεις για να διευκολύνει τον «σύντροφο Ταλάτ». Ο τρίτος είπε «όχι» αλλά σκεφτόταν το ΑΚΕΛικό «ναι». Και ο σημερινός, έτι χειρότερος και επικίνδυνος, γλείφει κυριολεκτικά τον σουλτάνο για να επαναρχίσουν συνομιλίες, οι οποίες ουσιαστικά θα παραδώσουν την Κύπρο στον τουρκικό συσφιγκτήρα βόα.

 

Μεθαύριο ανατέλλει το 2019. Όχι με ελπίδες, όχι με προσδοκίες για λειτουργική, βιώσιμη και ευρωπαϊκών προδιαγραφών λύση αλλά τουρκικών απαιτήσεων. Οι απλοί πολίτες αγωνιούν άχρι θανάτου. Δεν εμπιστεύονται τον Τούρκο και απαξιώνουν, δικαιολογημένα, με οργή, μιαν ανίδεη, ανιστόρητη, πανάσχετη ηγεσία, η οποία δεν σκέφτεται, δεν μελετά, δεν σχεδιάζει και αρνείται να δει κατάματα την «κωσολυρμαθκειάν της τουρκικής κουφής». Γιατί; Διότι είναι σπιθαμιαία έναντι του πελώριου και δραματικού προβλήματος της διάσωσης, της ελευθερίας και της επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού. Δεν ξέρει τι να κάνει! Και οδηγεί με εξαπατήσεις, ψευδείς διαβεβαιώσεις και παραπλανήσεις στην κατάλυση και εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

*Αρθρογράφος στην εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ