Του Γιάννη Ραχιώτη
Ο τίτλος της εισήγησής μου εμπεριέχει την παραδοχή ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο. Σύμφωνα με το διεθνώς αποδεκτό ορισμό προτεκτοράτο είναι μια «κατοικημένη περιοχή με περιορισμένη αυτοδιοίκηση των εσωτερικών κ εξωτερικών υποθέσεων, που ένα μέρος κρίσιμων αποφάσεων λαμβάνονται για λογαριασμό της από μία η περισσότερες ξένες δυνάμεις».
Αυτός ο ορισμός ανταποκρίνεται πλήρως στο status της σημερινής Ελλάδας.
Ημασταν πάντα, από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, εξαρτημένη χώρα, περιορισμένης κυριαρχίας. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ και αργότερα στην ΕΕ θεσμοποίησε την απώλεια σημαντικού μέρους κυριαρχίας: Με την ένταξη στο ΝΑΤΟ εκχωρήσαμε τη διεύθυνση των εξωτερικών σχέσεων και τα στρατιωτικά ζητήματα. Με την ένταξη στην ΕΕ την παραγωγή, την οικονομία και αργότερα τα νομισματικά ζητήματα.
H ένταξη σε μια ολοκλήρωση που προϋποθέτει εκχώρηση κυριαρχίας δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε μια μεγάλη και μια μικρή χώρα. Μια ισχυρή χώρα επηρεάζει προς όφελός τις αποφάσεις εντός της ολοκλήρωσης, άρα τη διοικεί, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για απώλεια κυριαρχίας των ισχυρών κρατών μέσα στις ολοκληρώσεις του δημιουργούν από κοινού με πιο αδύναμα κράτη. Αντίθετα τα μικρά κράτη υφίστανται τις αποφάσεις των ισχυρών κρατών έχοντας εκ προοιμίου παραιτηθεί -με την ένταξή τους- από το δικαίωμά τους να ασκούν ανεξάρτητη πολιτική και να λαμβάνουν αποφάσεις κυριαρχικά. Αυτό ισχύει άτυπα στο ΝΑΤΟ είναι όμως θεσμισμένο στην Ε.Ε..
Αυτό που άλλαξε από 2010 και μας οδήγησε να αποκτήσουμε όλα τα χαρακτηριστικά του προτεκτοράτου ήταν ότι η απώλεια κυριαρχίας, με τα μνημόνια βάθυνε και πλάτυνε απότομα, αγκάλιασε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Ενδεικτικά :
-Η χώρα παραιτήθηκε από το δικαίωμα να νομοθετεί αυτόνομα δηλαδή χωρίς έγκριση ξένων παραγόντων. Είχαμε ήδη υποστεί αρκετά εκτεταμένη απώλεια της νομοθετικής εξουσίας με την ένταξη στην ΕΕ, ιδίως μετά τις συνθήκες της Λισαβόνας και της ερμηνείας που τους αποδίδεται από τα όργανά της ΕΕ ( που –για να μην ξεχνιόμαστε- διορίζονται από τις ισχυρές χώρες-μέλη)
- Απωλέσαμε το σύνολο των υποδομών που δίνουν υπόσταση σε ένα κυρίαρχο κράτος : Τις Τράπεζες, τα δίκτυα, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Το σύνολο των κρατικών ακινήτων, συμπεριλαμβανομένων των αρχαιολογικών χώρων και των δασών, περιήλθαν στην απόλυτη κυριότητα ενός «ταμείου» που διοικείται από πρόσωπα της επιλογής ή αποδοχής των «θεσμών» και έχει σκοπό την εκποίησή τους χωρίς προϋποθέσεις . Το τίμημα για τρία χρόνια θα το εισπράττουν εξ ολοκλήρου οι δανειστές και στη συνέχεια θα παίρνουν τα μισά.
- Υποστήκαμε «άνοιγμα» της αγοράς μας σε βάθος ευρύτερο ακόμη από αυτό που επιβάλει η ΕΕ. Θα θυμάστε ότι μας επέβαλαν να καταργήσουμε ακόμη και την έννοια του «φρέσκου» στο γάλα, προκειμένου να ανοίξουν την αγορά μας στο βορειοευρωπαϊκό γάλα . Αναγκαίο συνακόλουθο ήταν η καταστροφή η ο αφελληνισμός ενός ακόμα τμήματος της παραγωγικής βάσης .
-Νέες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ εγκαταστάθηκαν και έγινε παράδοση του ελέγχου του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ με πρόσχημα τον …έλεγχο των μεταναστών .
- Το εργατικό δίκαιο και η κοινωνική ασφάλιση οπισθοχώρησαν στο επίπεδο που βρίσκονταν πριν τη χούντα
- Αυτονόητο είναι ότι η σύνθεση της κυβέρνησης είναι ένας συνδυασμός των επιλογών των ΗΠΑ και της ΕΕ για τις βασικές θέσεις και παροχή δικαιώματος βέτο για όλες τις υπόλοιπες.
Αυτή η εικόνα με νομική ακριβολογία συνιστά ένα οιονεί προτεκτοράτο, οιονεί γιατί δεν προβλέπεται η ρητά από κάποιο διεθνές κείμενο η σύστασή του .
Σ’ αυτό το πλαίσιο μας επιβλήθηκε μια ριζική αλλαγή της εξωτερικής μας πολιτικής και των διεθνών ισορροπιών της χώρας . Αυτή η αλλαγή έγινε σε ένα πολύ ταραγμένο διεθνές πλαίσιο που κυριαρχείται από τρία πεδία σύγκρουσης :
Το πρώτο είναι η Μέση Ανατολή, που η μελλοντική μορφή της εξαρτάται από την έκβαση του πολέμου στη Συρία .
Είναι ο πρώτος σχετικά αποτυχημένος πόλεμος της Δύσης μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου.Το Plan A (αλλαγή κυβέρνησης και επαναποικιοποίηση ή ουκρανοποίηση ή απόλυτη διάλυση της χώρας κατά το Λυβικό πρότυπο ) δεν πέτυχε.
Το plan B είναι σε εξέλιξη: Συνίσταται στη διάσπαση της Συρίας και τη δημιουργία φιλοαμερικανικών ή φιλοτουρκικών προτεκτοράτων δίπλα σε ένα συρρικνωμένο Συριακό κράτος
Το κατεχόμενο από τις αμερικανικές και τουρκικές δυνάμεις 25% περίπου του Συριακού εδάφους επιδιώκεται να αποσχιστεί ντε φάκτο από τη Συριακή κυριαρχία και να χρησιμοποιηθεί για τη συγκρότηση των νέων προτεκτοράτων.
Η συμφωνία για το Ιντλιμπ.δεν είναι σαφές που θα καταλήξει , και υπογραμμίζει για μία ακόμη φορά τις μεγάλες ταλαντεύσεις της ρωσικής πολιτικής . Αν δεν καταλήξει στην ανάκτηση της κυριαρχίας στην περιοχή από το συριακό κράτος, τα πράγματα θα είναι άσχημα. Μια νέα Ταιβαν θα έχει δημιουργηθεί .
Η μόνη θετική εξέλιξη αυτού του Φθινοπώρου ήταν ο περιορισμός της δράσης του Ισραήλ στη Συρία λόγω της παράδοσης των S-300 στο συριακό στρατό. Θυμίζω ότι και παλαιότερα είχε ανακοινωθεί η παράδοσή τους. Ματαιώθηκε μετά από παρεμβάσεις του Νετανιάχου. Τη ματαίωση τότε, πλήρωσαν με τη ζωή τους αρκετοί Σύροι,Λιβανέζοι και Ιρανοί στρατιωτικοί και χάθηκαν μεγάλες ποσότητες πολεμικού υλικού . Έπρεπε να ακολουθήσει και η απώλεια της ζωής 15 ρώσων στρατιωτικών και ενός ρωσικού αναγνωριστικού αεροπλάνου για να εγκατασταθούν.
Ποιές εναλλακτικές υπάρχουν αναφορικά με τη συριακή σύγκρουση :
1. Η καλή για την Ελλάδα ( τη δική μας Ελλάδα όχι των προστατών) .
Η Νίκη των συριακών δυνάμεων, η απελευθέρωση όλου του συριακού εδάφους και η εκδίωξη των αμερικανικών και τουρκικών δυνάμεων από το έδαφός της. Αυτό θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός άξονα ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών στη ΜΑ (Λίβανος, Συρία, Ιρακ, Ιραν) που θα ανακάμψουν οικονομικά σε ένα πλαίσιο συνεργασίας με Κίνα και Ρωσία και θα συρρικνώσουν την επιρροή του Ισραήλ εντός των εδαφών κατέχει σήμερα, δηλαδή θα το ψαλιδίσουν ως περιφερειακό χωροφύλακα των δυτικών συμφερόντων, δίνοντας μια μεγάλη ανάσα και προοπτική στους Παλαιστινίους. Επιπλέον μια τέτοια εξέλιξη θα κλονίσει τη θέση των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων που στηρίζονται από τους αμερικανούς και το Ισραήλ και θα δώσει τη δυνατότητα αποτελεσματικών εξεγέρσεων στο εσωτερικό τους.
2. Η κακή για τον Ελληνικό και όλους τους λαούς της περιοχής:
Η μονιμοποιηση της παρουσίας των ΝΑΤΟικών δυνάμεων , ιδίως αμερικανών και Τούρκων και η δημιουργία προτεκτοράτων στο 25% του συριακού εδάφους με τη στρατιωτική επικυριαρχία του Ισραήλ. Σε τέτοια περίπτωση μια περιορισμένη ρωσική παρουσία στο τμήμα της Συρίας που θα παραμείνει ανεξάρτητο θα είναι διαχειρίσιμη από τη Δύση και πάντως μικρής σημασίας για τα δυτικά συμφέρονταα. Θα έχει πλέον δημιουργηθεί μια αμερικανική Μέση Ανατολή Ανατολή με τοπάρχη το Ισραήλ και σημεία στήριξης την Αιγυπτο, Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Ιορδανία και πέραν αυτών θα υπάρχουν απλά κάποιες αλληλοσπαρασσόμενες περιοχές.Το νεοσυντηρητικό όραμα για μια «νέα Μέση Ανατολή» θα έχει γίνει πράξη.
Ο αγώνας στη Συρία θα κρίνει και την τύχη:
1) του Ιραν, όχι άμεσα ως ανεξάρτητου κράτους, δεν στοχεύουν στην άμεση διάσπασή του αλλά στην εκμηδένιση του ρόλου του στην περιοχή, στην οικονομική του καταστροφή, στην ερήμωσή του - να πλημμυρίσει η Ευρώπη από Ιρανούς μετανάστες- και φυσικά στην αλλαγή καθεστώτος στην . τοποθέτηση καθεστώτος τύπου Σάχη.
2) Του Λιβάνου όχι απλά ως κυρίαρχου κράτους αλλά τη διάλυσή του σε περιοχές..
Σ΄αυτό το πλαίσιο η πιθανή ήττα των δυνάμεων που αντιστέκονται στην εισβολή στην Υεμένη θα κάνει τα πράγματα στην ευρύτερη ΜΑ χειρότερα και πιο επικίνδυνη την κατάσταση στη ναυσιπλοΐα και το παγκόσμιο εμπόριο
Το δεύτερο πεδίο σύγκρουσης είναι η ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Στο έδαφός τους προετοιμάζεται ο πόλεμος κατά της Ρωσίας
Είναι προετοιμασίες τελικού σταδίου:
Ηδη από το 2016 εγκαταστάθηκαν ΝΑΤΟικές μονάδες κρούσης κατά μήκος των χερσαίων δυτικών συνόρων της Ρωσίας.
Βρίσκομαστε ήδη στα πρόθυρα ναυτικού αποκλεισμού της Ρωσίας στο Αιγαίο τη Μαύρη Θάλασσα, τη Βόρεια και τον Αρκτικό ).
Πρόσφατα έγιναν τεράστιας έκτασης ασκήσεις στα βόρεια σύνορά της.
Στην πολεμική προετοιμασία συμμετέχουν όλες οι δυτικές δυνάμεις δεν είναι θέμα των ΗΠΑ μόνο. Και η Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος ολων των νέων βάσεων και της παρουσίας της Νατοϊκής αρμάδας στο Αιγαίο.
Γιατί στόχος του ΝΑΤΟ είναι η Ρωσία; Δεν πρόκειται πλέον για μια χώρα με ανταγωνιστικό κοινωνικό σύστημα. Αντίθετα στο πρόσφατο παρελθόν έδειξε μεγάλη προθυμία να ενσωματωθεί στην παγκοσμιοποίηση. Η απάντηση είναι Γιατί έχει σημαντική στρατιωτική ισχύ δυνανάλογα μεγάλη, για μια περιφερειακή δύναμη με περιορισμένα οικονομικά μέσα ( Το ΑΕΠ της είναι συγκρίσιμο με αυτό του Καναδά) . Η στρατιωτική ισχύς της δίνει δυνατότητα να είναι κυρίαρχη, υπολογίσιμη περιφερειακή δύναμη η οποία σε συμμαχία με την Κίνα να αποτελέσει μια πραγματικά επικίνδυνη κατάσταση για την αυτοκρατορία. Εν τέλει, για τις ΗΠΑ η εξάλειψη της ρωσικής ισχύος είναι προυπόθεση για τη διατήρηση τους ως μόνης παγκόσμιας υπερδύναμης.
Στόχοι της πολεμικής καμπάνιας της Δύσης είναι,
-Είτε η οικονομική της κατάρρευση μέσω των κυρώσεων και του ανταγωνισμού των εξοπλισμών και η τοποθέτηση ηγεσίας τύπου Γιέλτσιν μαζί με μια περαιτέρω διάσπασή της
- Είτε η στρατιωτική σύγκρουση στην οποία μέχρι πέρυσι ήταν βέβαιοι ότι θα κερδίσουν λόγω της ποιοτικής και ποσοτικής υπεροχής τους σε οπλικά συστήματα. Τώρα μετά την αποκάλυψη τον περασμένο Μάρτιο των νέων όπλων που έχει θέσει σε λειτουργία η Ρωσία, θεωρούν ότι έχουν πολλές δυνατότητες λόγω της ποσοτικής μόνον υπεροχής και του γεωγραφικού πλεονεκτήματος ..
Πρέπει να είναι σαφές ότι, οι ΗΠΑ αποδέχονται την περίπτωση πολέμου & πυρηνικού, και είναι έτοιμες γι’ αυτό. Γιαυτό προσπαθούν να προκαλέσουν τους Ρώσους να πολεμήσουν ή να παραδοθούν. Αυτό φαίνεται να το αντιλαμβάνονται πλέον και οι Ρώσοι (γιαυτό και η αλλαγή στο αμυντικό δόγμα) . Τα αναγκαία προσχήματα για το ξεκίνημα του πολέμου μπορεί να κατασκευαστούν εύκολα από το φασίζον Ουκρανικό καθεστώς , είτε σαν στρατιωτική πρόκληση στο έδαφος , είτε σαν ναυτικό επεισόδιο στη Μαύρη Θάλασσα.
Το 3ο πεδίο σύγκρουσης, θα αποδειχθεί, την επόμενη 10ετία, ίσως το σημαντικότερο, πλην όμως για λόγους χρόνου δεν μπορούμε να επεκταθούμε πολύ . Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι η Κίνα είναι ο τελικός στόχος της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Επειδή αυτή φαίνεται σήμερα σαν η πραγματική εναλλακτική στην αυτοκρατορία. Εχει πολύ ισχυρή οικονομία, 2ο σε μέγεθος ΑΕΠ, έστω και με διαφορά από τις ΗΠΑ, όμως είναι 1ο σε προσαρμοσμένες τιμές . Εχει στρατηγικό βάθος και ένα ισχυρότατο δίχτυ διεθνών σχέσεων. Είναι όμως αδύναμη σε στρατιωτική τεχνολογία.
Η σύγκρουση, αν γίνει , θα γίνει στη θάλασσα. Είναι παλιά αποικιοκρατική θέση ότι η Κίνα μπορεί να ηττηθεί μόνο στη θάλασσα. Ηδη από τους πρώτους μήνες της προεδρίας Τράμπ ανακοινώθηκε πρόγραμμα ναυπήγησης 350 πολεμικών σκαφών μόνο για τη θάλασσα της Ν. Κίνας. Οι πολεμικές προκλήσεις των ΗΠΑ στη θάλασσα της Ν. κίνας είναι καθημερινές.Κάποιες απαντήσεις ετοιμάζονται από την Κίνα αλλά τίποτα δεν έχει κριθεί.
3. Η ελληνική εξωτερική πολιτική .
Σ’ αυτό το διεθνές πλαίσιο πραγματοποιήθηκε σημαντική αλλαγή της κατεύθυνσης των εξωτερικών σχέσεων – προσανατολισμού. Επί το αντιδραστικότερο.
Οι σημαντικές αλλαγές έγιναν στην περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικών Κοτζιάς. Δεν αναμένεται να αντιστραφούν από μια κυβέρνηση της ΝΔ κλπ
Συνοπτικά ποιες είναι:
- απόλυτη εξάρτηση της εξωτερικής πολιτικής από τις ΗΠΑ
- βάθεμα της σχέσης με το Ισραήλ σε σημείο μετατροπής μας σε στρατηγικά ενδοχώρα του. Η σχέση με το Ισραήλ δεν πρέπει να θεωρείται σαν μια οποιαδήποτε διακρατική σχέση. Πρόκειται για το πιο επιθετικό μόρφωμα που δημιούργησε ο δυτικός κόσμος για να λειτουργεί έξω από οποιοδήποτε κανόνα.
Εξειδίκευση:
• παροχή νέων στρατιωτικών βάσεων στις ΗΠΑ και προσφορά για περισσότερες.
• Ολόπλευρη συμμετοχή στη αντι- ρωσική εκστρατεία ακόμη και υιοθέτηση του δυτικού λεκτικού [ πχ ανάσχεση ρωσικής επιρροής κλπ]
• ολοκληρωτική στήριξη των Αμερικανικών σχεδίων - στην Ανατολική Μεσόγειο [ Στρατιωτική συμμαχία με το δικτάτορα που έχουν επιβάλει στην Αίγυπτο , στήριξη με επισκέψεις Κοτζιά και πρωθυπουργικού ξαδέλφου της φιλοαμερικανικής μιλίτσιας που αναγνωρίζουν οι αμερικανοί στη Λιβύη, κλείσιμο της Συριακής πρεσβείας στην Αθήνα (πρό ΣΥΡΙΖΑ) και συμμετοχή στις πολεμικές δραστηριότητες της δυτικής συμμαχίας κατά της Συρίας] ]
• Στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην Ανατολική Ευρώπη: επίσκεψη Τσίπρα στον Ποροσένκο, βάσεις Αλεξ/λης κλπ Εργολαβική διεκπεραίωση ένταξης της FYROM στο ΝΑΤΟ με παραίτηση από το βέτο του 2008. Αυτό ήταν και το πρώτο απτό αποτέλεσμα της συμφωνίας των Πρεσπών.
• Πολύ σημαντικότερη, επειδή μας εκθέτει σε άμεσους κινδύνους πολέμου, είναι η ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ ως προς τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και η μετατροπή μας σε εργαλείο πίεσης προς την Τουρκία όταν το χρειάζονται οι ΗΠΑ.
• Το ίδιο και η προετοιμαζόμενη νέα αλλαγή πολιτικής στην Κύπρο με παραίτηση από τη θέση της διζωνικής Ομοσπονδίας υπέρ κάποιας «χαλαρής» ομοσπονδίας.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε, παρότι δεν αναφέρονται καθόλου στα ελληνικά ΜΜΕ , δημόσια και επιχειρηματικά,
--- Την ταύτιση στις ψηφοφορίες στον ΟΗΕ με τα πιό αντιδραστικές δυτικές χώρες,
--- Τη συνεργασία με όλα τα προτεκτοράτα της αυτοκρατορίας, ακόμη και με την Κολομβία
-- Τη συμμετοχή – έστω περιορισμένη σε επιμελητειακή υποστήριξη- στις αμερικανογαλλικές επιχειρήσεις στο Σαχέλ.
Κάθε μία από τις παραπάνω αλλαγές είναι τραγική για τα συμφέροντα της χώρας και μπορεί για αυτή να μιλάει κανείς ώρες.
Η Ελλάδα από το 1947 είναι σταθερά εξαρτημένη από τους Αμερικανούς αυτό όμως που συμβαίνει τώρα δεν είχε συμβεί ούτε στην περίοδο της χούντας:Σε τέτοιο βάθος συστράτευση με τις αμερικανικές πολιτικές στην περιοχή δεν έχει ξανά υπάρξει. Πρέπει να είναι σαφές ότι στην περίοδο που διανύουμε η αμερικανική επιλογή στην ευρύτερη περιοχή μας είναι ο πόλεμος,συνεπώς συστράτευση με τις ΗΠΑ σημαίνει πόλεμο.
Αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών η καταστροφή των ελάχιστων και ανεπαρκών ισορροπιών στις Ελληνικές διεθνείς σχέσεις (Ρωσία, Αραβικός κόσμος, Βαλκάνια)
Δεν είναι ανεπίστρεπτη αλλά δεν είναι εύκολα ανατρέψιμη αυτή η κατάσταση.
Τι πρέπει & τι μπορεί να γίνει στις σημερινές συνθήκες.
Δεν έχει νόημα να εξαντληθούμε σε κριτικές παρατηρήσεις ή σε κριτική των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών.
Πρέπει πρώτα να καταλήξουμε σε ένα πρόταγμα το οποίο θα διέπει το λόγο και τη δράση όλων των πολιτικών σχηματισμών που αντιστρατεύονται το σημερινό σύστημα του προτεκτοράτου.
Πρέπει να απαντήσουμε το ερώτημα :
Ποια είναι η επιθυμητή γενική κατεύθυνση των πραγμάτων για την Ελλάδα ; Άσχετα με τα βήματα που θα την υλοποιήσουν.
Ένα μεγάλο κομμάτι του λαού εύκολα θα συμφωνούσε ότι το ανεκπλήρωτο ζητούμενο- από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα- είναι η ανεξαρτησία και η μετατροπή μας σε κυρίαρχο κράτος.
Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα.
Δύσκολα όμως θα συμφωνήσουν πολλοί στο τι περιεχόμενο μπορεί να έχει το σύνθημα «εθνική ανεξαρτησία».
Κατά τη γνώμη μου η απάντηση σε αυτό πρέπει να είναι η αποχώρηση από τις μεγάλες δυτικές ολοκληρώσεις ιδίως το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και η σταθερή αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές.
Πρέπει να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ Γιατί η ένταξη σ’ αυτό σημαίνει: Τοποθέτηση στη λάθος πλευρά της Ιστορίας : Αποικιοκρατία, Ιμπεριαλισμό, στον πολεμικό παραλογισμό .Σημαίνει λάθος στρατιωτικές δαπάνες σημαίνει εκχώρηση της διοίκησης των στρατιωτικών μας δυνάμεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και σημαίνει συμμετοχή σε πολεμικά σχέδια στα οποία δεν έχουμε συμφέρον να πάρουμε μέρος.
Πρέπει να αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το αντίθετο από αυτό που σήμερα πρέπει να επιδιώκει κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της και το λαό της: μία οικονομική συνεργασία μεταξύ κυρίαρχων κρατών.
Η ΕΕ δεν είναι πεδίο συνεργασίας κυρίαρχων κρατών. Πρόκειται για ολοκλήρωση, δηλαδή πρόκειται για εκχώρηση κυριαρχίας με νεοφιλελεύθερους όρους.
Αυτό δεν είναι μία συγκυριακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά καταστατική της αρχή και συστημική επιλογή..
Περαιτέρω συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει περαιτέρω καταστροφή της παραγωγής και της οικονομίας με αντάλλαγμα επιδόματα και δάνεια.
Η παραγωγική δυνατότητα όμως είναι η βάση για μία αυτόνομη εξωτερική πολιτική.
Ποια πρέπει να είναι η θετική επιδίωξη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής : ΕΝΑΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.
Σήμερα υπάρχουν οι προυποθέσεις γιαυτό και έχουν γίνει σημαντικά βήματα.Υπάρχει μεγάλος αριθμός ισχυρών χωρών που αποτελούν εν δυνάμει πόλους του παγκόσμιου συστήματος και πάντως εν δυνάμει ισχυρούς συνεργάτες μιάς χώρας που αναζητά ισότιμες συνεργασίες μεταξύ κυρίαρχων κρατών .
Υπάρχει επιπλέον πραγματικός πολιτικός χώρος για κάτι τέτοιο και εδώ και διεθνώς αφού η τάση αντιστροφής της παγκοσμιοποίησης είναι εμφανής.
Πώς μπορεί σήμερα η Ελλάδα να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση & το ΝΑΤΟ. Πρέπει να ιδρυθεί ένα πολιτικό υποκείμενο που να το θέλει και να το λέει ανοιχτά. Να δεσμεύεται και να παίρνει το ρίσκο αυτής της δέσμευσης . Αν επιδιώκεις μια ουσιαστική φιλολαϊκή πολιτική δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις. Δεν υπάρχει πραγματικός πολιτικός χώρος για μισόλογα, γιατί όλοι πια συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει δυνατότητα εν μέρει λύσης, δηλαδή βελτιώσεων εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης η του ΝΑΤΟ. Θα είμαστε πάντοτε ευάλωτοι σε πόλεμο, στις λάθος συμμαχίες και σε καταστροφικές οικονομικές κρίσεις
Ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο θα μπορούσε να πάρει μέρος και στις εκλογές που έρχονται.
ΠΗΓΗ: Rachiotis Yiannis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου