Επικίνδυνο σφάλμα η στρατιωτικοποίηση της κρίσης στη Μεσόγειο

 Μεσόγειο. Μια ζωτική υπενθύμιση για την υφαλοκρηπίδα και τον κίνδυνο πολέμου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Γράφουμε αυτό το άρθρο μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σημείο, στην καρδιά της Λευκωσίας, όπου έφερε τον τουρκικό στρατό, η ανοησία, η προδοσία και η ξένη εξάρτηση των «ελληνικών» ηγεσιών, υπό την καθοδήγηση των Αμερικανών και των συμμάχων τους.

Δις όμως εξ αμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού.

Το αφιερώνουμε στον κ. Τσίπρα. Η έλλειψη σοβαρότητας, ο καιροσκοπισμός, η εξάρτηση από τους ξένους σειράς συνεργατών του,  τον οδήγησαν να υπογράψει το Τρίτο Μνημόνιο, το Μνημόνιο της Λεηλασίας.

Του ευχόμαστε να μην φορτωθεί, μαζί με την παράταξή του και με τη χώρα, και τον πολύ βαρύτερο σταυρό μιας εθνικής καταστροφής, κάτω από την οποία θα ταφούν οι τελευταίες ελπίδες του ελληνικού λαού και όσα δημοκρατικά, κοινωνικά και εθνικά δικαιώματα του απομένουν.

Ελπίζουμε ότι τέτοιες ευχές είναι περιττές. Αλλά επειδή δεν είμαστε καθόλου σίγουροι, επειδή και η χώρα και η Μεσόγειος και ο κόσμος ολόκληρος διανύουν μια εξαιρετικά επικίνδυνη και πρωτοφανώς ασταθή περίοδο, προτιμάμε να εξετάζουμε τους μεγάλους κινδύνους κι ας μην πραγματοποιηθούν ποτέ, κι ας μας θεωρήσουν ορισμένοι αναγνώστες «κινδυνολόγους». Φοράτε άλλωστε ζώνες ασφαλείας στα αεροπλάνα και τα αυτοκίνητα. Η πιθανότητα να συμβεί κάτι κακό στη Μεσόγειο είναι χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το να πέσει το αεροπλάνο ή να πάθετε ατύχημα.

Πού γίνεται η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση και ποιο είναι το καθεστώς της περιοχής

Σε αντίθεση με τα Ιμια το 1996, όπου η σχεδιασθείσα και οργανωμένη από τους Αμερικανούς – και τότε όπως και σήμερα – αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας αφορούσε αναμφισβήτητα ελληνικό έδαφος, η εξαιρετικά επικίνδυνη αντιπαράθεση που ξεκίνησε τώρα και συνεχίζεται στην Αν. Μεσόγειο αφορά, σε αντίθεση με ότι ισχυρίζεται το Υπουργείο ‘Αμυνας και αφήνουν να εννοηθεί διάφορα ΜΜΕ,  ένα σημείο πράγματι αμφισβητούμενο, που μακάρι να αναγνωρισθεί, αλλά κατά πιθανότατα ουδέποτε θα αναγνωρισθεί ως υπερκείμενο ελληνικής υφαλοκρηπίδας!

Ο Νικηφόρος Φωκάς και η Σαλαμίς δεν έχουν σταλεί να προστατεύσουν τη Χίο ή το Καστελλόριζο, αλλά κυριολεκτικά έχουν σταλεί στου διαόλου τη μάνα. Εκεί δηλαδή που συγκρούονται τα συμφέροντα όλων των διεθνών διαβόλων που έχουν τώρα αρχίσει να απειλούν ο ένας τον άλλο ακόμα και με πυρηνικό πόλεμο.

Η τωρινή κρίση παρουσιάζει επίσης ομοιότητες με τις κρίσεις του Χόρα και του Σισμίκ, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 – με τη δεύτερη παρολίγον να οδηγήσει σε πόλεμο Ελλάδα και Τουρκία. ‘Όμως αυτές προεκλήθησαν όταν η Τουρκία, με την ανοχή, αν όχι την παρότρυνση των ΗΠΑ, επεχείρησε έρευνες στην καρδιά του Αιγαίου, δηλαδή σημεία αναμφισβήτητης ελληνικής κυριαρχίας, αλλά και ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της Ελλάδος.

Τα σημεία που τώρα επιχειρούν οι δύο φρεγάτες ούτε σημεία αναμφισβήτητης ελληνικής κυριαρχίας είναι, ούτε κρίσιμα για την εθνική μας ασφάλεια.

Το σημείο που προκαλεί την παρούσα κρίση βρίσκεται πολύ μακριά από την Ελλάδα και είναι τελείως αμφίβολο αν οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο θα αναγνώριζε ότι εκεί βρίσκεται ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Στην περιοχή δεν υφίσταται τώρα ούτε ελληνική, ούτε τουρκική υφαλοκρηπίδα. Διότι απλούστατα, για να υπάρξει νόμιμα υφαλοκρηπίδα (όπως και ΑΟΖ), σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του Μοντέγκο Μπέι του 1982, οφείλει να προηγηθεί η οριοθέτησή της μεταξύ των ομόρων κρατών, είτε με διμερή συμφωνία, είτε με παραπομπή σε διεθνή διαιτησία ή διεθνή δικαστική κρίση.

Ούτε ο κυβερνήτης του Νικηφόρου Φωκά έχει δίκηο να λέει στον κυβερνήτη του Μπαρμπαρός ότι είναι σε ελληνική, ούτε ο δεύτερος να του απαντά ότι είναι σε τουρκική υφαλοκρηπίδα. Διότι δεν υφίσταται ούτε ελληνική, ούτε τουρκική υφαλοκρηπίδα στο σημείο αυτό.

Τέτοιες συμφωνίες οριοθέτησης υπεγράφησαν για παράδειγμα στην περιοχή της αν. Μεσογείου μεταξύ της Κύπρου και του Λιβάνου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, καθορίζοντας τα όρια των ΑΟΖ της περιοχής. Η ΑΟΖ (αποκλειστική οικονομική ζώνη) είναι ταυτόσημη με την υφαλοκρηπίδα σε ότι αφορά τις διαδικασίες οριοθέτησης και τα δικαιώματα που παρέχει στην εκμετάλλευση υποθαλασσίων κοιτασμάτων. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι η ΑΟΖ περιορίζεται πάντα στα 200 μίλια από τις ακτές, ενώ η υφαλοκρηπίδα μπορεί να υπερβεί υπό προϋποθέσεις αυτό το όριο.

Κριτήρια διανομής της υφαλοκρηπίδας (και της ΑΟΖ)

Η μέση γραμμή μεταξύ των ακτών των γειτονικών χωρών είναι ένα, αλλά όχι το μόνο κριτήριο για τη διανομή της υφαλοκρηπίδας (ή της ΑΟΖ) μεταξύ τους.

Η διεθνής σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας αναγνωρίζει και σειρά άλλων κριτηρίων, όπως τη δικαιοσύνη κλπ. Γι’ αυτό και το Διεθνές Δικαστήριο, που δικάζει τέτοιες διαφορές στη βάση της Σύμβασης, αναγνωρίζει μεν ενίοτε κάποια επήρεια στα νησιά, ανάλογα και με τον πληθυσμό της, δεν εξισώνει όμως σε καμιά περίπτωση ένα μικρό νησί όπως το Καστελόριζο με μεγάλους ηπειρωτικούς όγκους όπως η Τουρκία, που έχει περί τα 500 χλμ. ακτών στη Μεσόγειο. Πολύ περισσότερο την κρίσιμης σημασίας, λόγω της θέσης της για την οριοθέτηση, Στρογγύλη, επί της οποίας μάλιστα δεν υφίσταται πληθυσμός και οικονομική δραστηριότητα, κριτήρια που επίσης λαμβάνονται υπόψιν από τη Σύμβαση. Απορεί κανείς βεβαίως γιατί η Στρογγύλη δεν κατοικείται,  αλλά μήπως είναι το μόνο για το οποίο πρέπει να απορούμε;

Να στέλνουμε τον στόλο, ακόμα και σε σημεία με πλήρη υπεροχή της Τουρκίας (πόσο μάλλον που λόγω των Μνημονίων είναι καθηλωμένα τα Ορίων), αλλά προτού φτάσουμε μήπως να παίρναμε απλούστερα μέτρα όπως αίφνης η ενίσχυση των παραμεθόριων περιοχών μας;

Σειρά αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου έχει αρνηθεί πλήρη επήρεια σε νησιά, όπως για παράδειγμα η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για τη νήσο των Ερπετών στη Μαύρη Θάλασσα.

Απευθυνθήκαμε στους κυριότερους Ελληνες ειδικούς στο δίκαιο της θάλασσας. Μας είπαν ότι είναι πολύ πιο πιθανό το συγκεκριμένο σημείο να κατακυρωθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ελλάδα σε περίπτωση οριοθέτησης. Βεβαίως ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς εκ των προτέρων βέβαιος για μια δικαστική απόφαση, βεβαίως πρέπει να παλεύει για να βγει προς όφελός του, αλλά και η μελέτη της Σύμβασης και της αντίστοιχης νομολογίας σε αυτό το συμπέρασμα τους οδηγεί. Φυσικά προτιμούν να μην το πουν δημόσια, για να μη δώσουν αυτοί επιχειρήματα στην Αγκυρα, με το κύρος τους ως ειδικών επιστημόνων. Αλλά οι Ελληνες πολίτες οφείλουν να έχουν γνώση της  πραγματικότητας, πολύ περισσότερο σε υποθέσεις που ενδέχεται να εξελιχθούν σε καταστρεπτικές πολεμικές περιπέτειες, αλλά και για να μπορούν να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Δεν είμαστε άλλωστε καθόλου βέβαιοι ότι και όλοι οι αρμόδιοι, στα διάφορα πόστα, γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει και τι ισχύει.

Στο ελληνικό διαδίκτυο εδώ και χρόνια κυκλοφορεί και αναπαράγεται ένας χάρτης για την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της αν. Μεσογείου που περίπου δίνει τη μισή περιοχή στην Ελλάδα. Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια αυτού του χάρτη, είναι ότι δεν περιλαμβάνει την λωρίδα της Γάζας, αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ ως μη ανήκουσα στο Ισραήλ. Εχει εξαφανιστεί μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ.

Προφανώς οι «χαρτογράφοι» θέλουν να δημιουργήσουν μια παραπλανητική εικόνα στο ελληνικό κοινό και να το πείσουν για την ύπαρξη μεγάλων «θησαυρών της Χαλιμάς» που μπορεί άμεσα και εύκολα να διεκδικήσει η Ελλάδα. Η ασυναρτησία επικρατεί στη χώρα σε όλους τους τομείς, αλλά και πολλαπλασιάζονται, σε αυτή την κατάσταση, όπως τα μανιτάρια μετά τη βροχή, οι κάθε είδους πράκτορες ξένων δυνάμεων.

Η ασυναρτησία και η δράση των ξένων δια των Ελλήνων στα θέματα της οικονομικής πολιτικής οδήγησε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη ίσως οικονομική καταστροφή στην ιστορία του καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης.

Οι ίδιες τάσεις, εμφανιζόμενες στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, μπορούν να οδηγήσουν, ιδίως στις παρούσες συνθήκες, σε πολεμική καταστροφή και «ισοπέδωση» της χώρας.

Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι η Ελλάδα πρέπει να παραδοθεί στις εκάστοτε ορέξεις της Τουρκίας. Κάτι τέτοιο δεν θα την ωφελούσε σε τίποτα.

Σημαίνει όμως ότι πρέπει να αποκατασταθεί επειγόντως η σοβαρότητα των κρατικών λειτουργιών και ο εθνικός έλεγχος επί του ελληνικού κράτους.

Πρέπει να αποφεύγονται οι εύκολες προσφυγές στα στρατιωτικά μέσα. Η προσφυγή σε πόλεμο δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τα τελικά μέσα υπεράσπισης της Ελλάδας, αλλά πρέπει να περιοριστεί αυστηρά πρώτον στην υπεράσπιση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και δεύτερον στην αποτροπή οποιασδήποτε προέλασης των τουρκικών στρατευμάτων πέραν της γραμμής εκεχειρίας στην Κύπρο.

Δεν κάναμε πόλεμο το 1974 για να προστατεύσουμε τον ελληνισμό της Κύπρου, δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα τον αφοπλισμό της Κύπρου (S300), παραδώσαμε στους Πιστωτές την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και την περιουσία του ελληνικού λαού, προτείνουμε την κατάλυση του κυπριακού κράτους ως λύση του κυπριακού και θα πάμε τώρα να κάνουμε πόλεμο για τις γεωτρήσεις της Exxon και της Total, ή γιατί κάποιοι τρίτοι θέλουν να στριμώξουν τον Ερντογάν;

Ελληνικές διεκδικήσεις στη Μεσόγειο

Τίποτα δεν μας πείθει για το ότι οι «αρμόδιοι» που έστειλαν τις δύο φρεγάτες έχουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό τους και έχουν απαντήσει στα ερωτήματα που θέτει η όλη κρίση στην Αν. Μεσόγειο, την οποία μάλιστα προανήγγειλε, προτού συμβεί, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου! ‘Όπως ο Πάιατ είχε «προφητέψει» την μίνι-κρίση στα Ιμια τον περασμένο Φλεβάρη.

Ελπίζουμε ότι η «στρατηγική σκέψη» τους να μην περιορίζεται στις παροτρύνσεις τρίτων δυνάμεων, που θέλουν την Ελλάδα να βγάλει διάφορα «κάστανα» για δικό τους λογαριασμό από τη φωτιά, καιόμενη η ίδια, όπως ακριβώς συνέβη το 1974. Αν και πολύ φοβόμαστε ότι αυτό ακριβώς μπορεί να συμβαίνει.

Μας εντυπωσιάζει ότι αυτής της κρίσης προηγήθηκε η εκπορευόμενη εξ Αμερικής ελληνική κυβερνητική κρίση, αλλά και οι επιθέσεις του αμερικανικού τύπου κατά Κύπρου και Ελλάδας για τις σχέσεις με τη Ρωσία, γεγονότα των οποίων το τελικό αποτέλεσμα ήταν να γίνει εξαιρετικά ευάλωτη η κυβέρνηση Τσίπρα και να καταστεί παντοδύναμος ο Υπουργός Αμυνας.

Σφάλμα η στρατιωτικοποίηση της κρίσης

Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να αποστείλει δύο πολεμικά πλοία στην περιοχή του Μπαρμπαρός. Μοιάζει έτσι να προχωρά στην στρατιωτικοποίηση της κρίσης από την αρχή, το ίδιο μείζον σφάλμα που έπραξε και στην κρίση των Ιμίων του 1996.

Διερωτάται όμως κανείς γιατί δεν έκανε τίποτα από αυτά που έπρεπε να προηγηθούν μιας τέτοιας αποστολής. Πολύ αμφιβάλλουμε ότι έχει προσπαθήσει να αποτρέψει στις συνομιλίες με την τουρκική ηγεσία την Αγκυρα από τις έρευνες. Σημειώνουμε ότι διάφορες αντιφατικές δηλώσεις Ελλήνων παραγόντων ως προς τα θέματα ΑΟΖ και Τουρκίας, ενδέχεται να έχουν προκαλέσει και αδικαιολόγητους φόβους στην Αγκυρα γύρω από τις ελληνικές προθέσεις.

Όπως απέδειξε η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών δεν είναι αδύνατη κάποια συνεννόηση με την Τουρκία σε ορισμένα ζητήματα. Η Αγκυρα αντιμετωπίζει τώρα σοβαρότατα προβλήματα για να μη θέλει να σιγουρευτεί και να εξασφαλίσει ότι δεν θα δεχθεί, όπως η ίδια φοβάται, επίθεση από την Ελλάδα για λογαριασμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Ο Ερντογάν διατήρησε, είναι αλήθεια, το πακέτο των εξωφρενικών διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο που παρέλαβε από τους προκατόχους του, αλλά δεν προσέθεσε ούτε μία. Και φυσικά θα ήταν τρέλα να πάρει την πρωτοβουλία πολεμικής επιχείρησης κατά της Ελλάδας τη στιγμή που έχει όλα τα μέτωπα ανοιχτά.

Για να προκληθεί σύρραξη Ελλάδος και Τουρκίας πρέπει να το θελήσουν τρίτες δυνάμεις και να προκαλέσουν μια προβοκάτσια, χρησιμοποιώντας ενδεχομένως τις δυνάμεις που επηρεάζουν στις δύο χώρες, ώστε να θέσουν Αθήνα και Αγκυρα σε «τροχιές» όπου κάθε υποχώρηση θα θεωρηθεί απαράδεκτη ταπείνωση.

Μια έξυπνη κατατοπισμένη και χαρισματική ηγεσία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στην πραγματικότητα τον φόβο της Τουρκίας ότι οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί θα μας βάλουν να της επιτεθούμε, για να επιτύχει ορισμένα οφέλη για τη χώρα.

Εν πάση περιπτώσει, σε τίποτα δεν βλάπτει να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, πριν οι δύο πλευρές αρχίσουν να στέλνουν τα πολεμικά τους σκάφη να αλληλοαπειλούνται.

Δυστυχώς, στην περίπτωση των οκτώ και σε άλλες περιπτώσεις, που δεν θέλουμε τώρα να αναφέρουμε, έχουμε διαπιστώσει ότι Ελληνες αξιωματούχοι έχουν πλημμελή γνώση ακόμα και του στενού περιεχομένου του αντικειμένου τους και δεν είναι βέβαιο ότι καταλαβαίνουν ακριβώς τη σημασία και όσων λένε και όσων ακούνε. Το ξέρουμε ότι μοιάζει καταπληκτικό και εξωφρενικό αυτό, αλλά έτσι είναι. Αυτό σημειωτέον, εκτός του ότι τους  εμποδίζει να κάνουν τη δουλειά τους, τους καθιστά και εύκολα χειραγωγήσιμους.

Αλλά έστω ότι η συνεννόηση δεν μπορούσε να επιτευχθεί στην ανατολική Μεσόγειο (δεν δοκιμάστηκε στην πραγματικότητα) και οι αρμόδιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να αντιδράσουν στις τουρκικές έρευνες.

Δεν θα έπρεπε προτού αρχίσουν να στέλνουν πολεμικά πλοία στην περιοχή να καταθέσουν στον ΟΗΕ την άποψή τους έστω για την υφαλοκρηπίδα της Αν. Μεσογείου και για τις σχεδιαζόμενες εκεί τουρκικές ενέργειες; Δεν το έπραξαν. Λέει ο κυβερνήτης του Φωκά στον Τούρκο ότι είναι ελληνική η υφαλοκρηπίδα, αλλά αυτό η χώρα δεν το διατύπωσε ποτέ επισήμως!!!

Το ίδιο το Υπουργείο Εξωτερικών εξάλλου εξέδωσε ανακοίνωση διαμαρτυρίας για τις τουρκικές ενέργειες μόνο όταν ο Νικηφόρος Φωκάς είχε ήδη βρεθεί στην περιοχή του πλου του Μπαρμπαρός.

‘Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα στον σχεδιασμό μιας επιχείρησης που μπορεί, δυνητικά, να καταλήξει σε πόλεμο Ελλάδας και Τουρκίας.

Πρέπει η Ελλάδα να επιδιώξει την οριοθέτηση της Αν. Μεσογείου;

Δεν ξέρουμε πως οι αρμόδιοι περιμένουν να λήξει το εν εξελίξει επεισόδιο και τι έχουν σχεδιάσει. Δεν ξέρουμε τι έχουν στο μυαλό τους, ούτε καν αν έχουν μυαλό. Δεν ξέρουμε με ποιους ξένους διαβουλεύονται, γιατί έχει πήξει και το Πεντάγωνο στους επισκέπτες.

Μία από τις κυριότερες αρετές ενός στρατηγού, είναι να ξέρει που δίνει τις μάχες του, διπλωματικές, πολιτικές ή στρατιωτικές. Και να μπορεί ασφαλώς να σχεδιάζει όχι μόνο την πρώτη και τη δεύτερη, αλλά και τη δέκατη τέταρτη ει δυνατόν κίνηση.

Ας πούμε ότι αυτή η κρίση δεν πάει σε σύρραξη, ούτε καταλήγει σε άδοξη αποχώρηση. ‘Ένα ενδεχόμενο είναι να πάει τότε σε αναγκαστική προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης ή του Αμβούργου.

Θέλουμε μια τέτοια εξέλιξη; Γιατί μια τέτοια εξέλιξη κινδυνεύει να χωρίσει, αντί να ενώσει τις θαλάσσιες ζώνες Ελλάδας και Κύπρου. Δεν ξέρουμε αν έχει όντως τόση σημασία η ένωση των θαλασσίων ζωνών των δύο χωρών, αλλά αυτό θρυλείται.

Είναι σκόπιμο να δώσουμε στην Exxon και τα πετρέλαια νοτιοανατολικά των Δωδεκανήσων και μεταξύ Δωδεκανήσων και Κρήτης;

Σε συνθήκες αποικίας χρέους, όπως προσδιορίζονται από την υποχρέωση αποπληρωμής εξαιρετικά μη βιώσιμου χρέους, τις εν ισχύ αποικιακές διατάξεις των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων και την υποθήκευση όλης της δημόσιας περιουσίας, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων είναι πράξη λεηλασίας της χώρας, που την αποστερεί από πιθανούς πόρους που θα χρειαστεί για την ίδια την επιβίωσή της.

Είναι σκληρό χτύπημα στο σώμα μιας χώρας που πνέει τα λοίσθια!

 Το περιβάλλον της κρίσης

Δεν μπορούμε εξετάζοντας τις σύνθετες παραμέτρους που υπερκαθορίζουν μια τέτοια κρίση, να αφαιρέσουμε ορισμένους παράγοντες όπως

• Την άθλια, «ερειπιώδη» κατάσταση της Ελλάδας και του κρατικού μηχανισμού της
• Το σημείο εκδήλωσης της κρίσης, που είναι το λιγότερο ευνοϊκό για μια ελληνοτουρκική αντιπαράθεση που θα μπορούσε κάποιος να βρει από τον Εβρο μέχρι την Κύπρο
• Ενα εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον και την ύπαρξη δυνάμεων που πιθανώς θα επιθυμούσαν ή θα τις συνέφερε μια σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας

 Οι κίνδυνοι της προβοκάτσιας

Κλείνοντας αυτή την παρουσίαση θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχουν και ορισμένα ακραία μεν, αλλά όχι αδύνατα ελεγχόμενα. Φανταστείτε επί παραδείγματι ότι πλήττεται ένα ελληνικό ή ένα τουρκικό σκάφος από ένα υποβρύχιο τρίτης χώρας. Θα χρειαστούν χρόνια για να ανακαλυφθεί ποιος έριξε την τορπίλη, αν ανακαλυφθεί.

Η διεθνής στρατιωτική ιστορία βρίθει παρόμοιων περιστατικών, όπως το κλασικό επεισόδιο στον κόλπο του Τονκίνου ή η πρόσφατη κατάρριψη από τη συριακή αεράμυνα του Ιλιούσιν έξω από τη Λαττάκεια. Στην Τήνο το 1940, ανακαλύφθηκε ότι οι Ιταλοί τορπίλισαν την Ελλη, επειδή το περιστατικό συνέβη στο λιμάνι και βρέθηκαν υπολείμματα της τορπίλης.

Μόνο πολύ σοβαρά κράτη, με μεγάλες ικανότητες σύνθεσης πληροφοριών από το διεθνές περιβάλλον και ανεξαρτησία των μηχανισμών τους μπορούν να αντιμετωπίσουν, και όχι πάντα, τέτοιες καταστάσεις. Δεν είναι ασφαλώς η περίπτωση της Ελλάδας.

 Τι πρέπει να κάνουμε

Η χώρα μας ήδη οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένη δέχεται οικονομικό πόλεμο από τους Πιστωτές. Ούτε την Τουρκία θα μπορέσει να αντιμετωπίσει, ούτε τις απείρως σοβαρότερες απειλές από τους υποτιθέμενους συμμάχους και εταίρους της, αν δεν βρει τον τρόπο και να αποτινάξει τον νεοαποικιακό ζυγό και να ανατάξει την οικονομία, την κοινωνία και το κράτος της.

Δεν μας αρέσει βέβαια αυτό, γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα το όντως πολύ δύσκολο καθήκον οποιουδήποτε πατριώτη θέλει την σωτηρία και επιβίωση του ελληνισμού. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε τώρα είναι επίδοξοι Ιωαννίδηδες. Σε ότι αφορά την Τουρκία, η κύρια και μόνη σήμερα ρεαλιστική επιδίωξη πρέπει να είναι η διατήρηση του μόντους βιβέντι.

Καμία παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από τη μία, όχι όμως και σε έναν πόλεμο που θα αποτελειώσει την Ελλάδα, επιφέροντας και πολύ μεγάλες καταστροφές στην Τουρκία.

Δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι από μια τέτοια αναμέτρηση τώρα. Θα υπάρξουν μόνο ηττημένοι.

Οσο για τις γεωτρήσεις της Εxxon και της Total, από τις οποίες αμφιβάλλουμε ότι θα κερδίσει πολλά πράγματα ο κυπριακός λαός, ας τις προστατεύσουν τα αεροπλανοφόρα της Αμερικής και της Γαλλίας.

Η Λευκωσία έπρεπε, σε συνεννόηση με την Αθήνα, όταν αποφάσιζε σε ποιόν θα δώσει τα πετρέλαια της Κύπρου, να έχει φροντίσει να λάβει και εγγυήσεις αμυντικής κάλυψης και όλα τα υπόλοιπα από τα κράτη όπου εδρεύουν αυτές οι πολυεθνικές. Ας το κάνει και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά.

Λευκωσία, 21/10/2018