Τον άνθρωπο μπορείς αν θες να τον εξοντώσεις, αλλά δεν μπορείς να τον νικήσεις

του Σπύρου  Τζόκα

Τη φράση αυτή του Έρνεστ Χεμινγουαίη έχω κατά νου όταν σκέφτομαι τη μορφή του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ενός ανθρώπου που θα είναι σύμβολο – πρότυπο για τις γενιές των αριστερών. Πραγματικά τον Παναγιώτη μπορείς να τον εξοντώσεις, αλλά δεν μπορείς να τον νικήσεις.

Μοιάζει με ‘κείνους που λοιδορήθηκαν σαν τρελοί από τους σύγχρονούς τους και συκοφαντήθηκαν ως ανεύθυνοι. Έτσι γίνεται πάντα….και με τους ήρωες της Επανάστασης του ’21. Αυτοί που ακολούθησαν τον άγνωστο δρόμο, όσοι επαναστάτησαν όταν όλοι οι σύγχρονοί τους, τους έλεγαν πως δεν ήταν ακόμη ο καιρός, πώς δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, πως δεν βοηθούσε η κατάσταση γιατί είχαν τον Ερμή τους ανάδρομο και την Σελήνη στο διάολο.

Από ‘κείνους που δεν λάτρεψαν την σιγουράντζα και δεν βάδισαν στον έτοιμο δρόμο….

.είναι απ’ αυτούς που επιχειρούν να χαράξουν δρόμο.  Όχι βέβαια με την έννοια του ταγού ή του σωτήρα, αλλά ενός ανθρώπου που ερχόμενος από το πουθενά και καταλήγοντας στο τίποτα – όπως όλοι μας- θα ήθελε να προσφέρει κάτι, να θέσει ένα μικρό λιθαράκι στο μικρό ενδιάμεσο.

Και τώρα πάλι τα ίδια. Υποταγή ή θάνατος! Αφόρητη πλήξη. Αφόρητη θλίψη… κατάθλιψη. Ύβρις για τους αγωνιστές της Αριστεράς… για τους φυλακισμένους, εξορισμένους, βασανισμένους, εκτελεσμένους. Αυτοί που σήκωσαν το ανάστημά τους. Πάντα έτσι ήταν… όρθιοι, με ψηλά το κεφάλι… μόνον έτσι μπορούσαν να βλέπουν τα αστέρια… μόνον έτσι μπορούσαν να ζήσουν… όσο ζήσουν… με όποιο κόστος. Δεν χόρευαν ποτέ στο ένα πόδι ούτε έσκυψαν δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που ήθελαν να τους επιβάλουν. Χόρευαν με τα χέρια τους, σαν να ήθελαν να πετάξουν προς τα αστέρια.

Έχουμε ανάγκη τέτοιους ανθρώπους. Τους χρειαζόμαστε. Έστω σαν άλλοθι, σαν δικαιολογία. Εμείς που στο διάβα μας διαψευσθήκαμε και ίσως το βάλαμε κάτω. Κινδυνεύουμε. Στο μακρύ αλλά και σύντομο δρόμο, άλλα περιμέναμε, άλλα ονειρευόμασταν και άλλα βρήκαμε… Δεν γνωρίζαμε στην αρχή ότι πολλοί άνθρωποι γίνονται επαναστάτες εκ των υστέρων, όχι εκ των προτέρων. Αργότερα το μάθαμε και αυτό καλά. Ασφαλίτες και «δάσκαλοι» αγκαζέ. Συνοδοιπόροι και ρουφιάνοι στο πλάι. Και αντάμα οι φουκαράδες. Τα μόνιμα κορόιδα. Οι μόνιμοι βαστάζοι. «Άντε θύμα – άντε ψώνιο – άντε σύμβολο αιώνιο», που λέει και ο Κώστας Βάρναλης.

Στο διάβα μας αντικρίσαμε την εξαργύρωση των τίτλων, κίβδηλων και αυθεντικών. «Δεν δικαιώθηκαν ποτέ οι αγωνιστές… Όσοι παρέμειναν αμετακίνητοι στις αρχές τους και δεν λιποψύχησαν, όσοι στις δύσκολες ώρες προσπάθησαν να διαφυλάξουν τις αξίες και παρέμειναν άνθρωποι, αντιμετωπίστηκαν σαν ύποπτοι και καταδιώχτηκαν», έλεγε ο κυρ-Λευτέρης, από την Καισαριανή.

Αλλά o Παναγιώτης συνέχιζε στο ίδιο μετερίζι. Και μεις. Προσπαθούσαμε, βλέποντας την πίστη του. Υπερασπίζαμε την τιμή, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία μας. Πιστεύαμε ότι δεν πουλιούνται και αγοράζονται τα πάντα. Δεχθήκαμε και χτυπήματα… τραυματιστήκαμε ψυχικά και σωματικά. Κάποιους θύτες αργότερα τους είδαμε μπροστά μας να παριστάνουν τα θύματα… να καρπούνται αυτά που χλεύαζαν… να κοκορεύονται σε αυτούς που έβριζαν. Είναι ακόμα μπροστά μας αυτοί οι εφιάλτες. Τους βλέπουμε να βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια… Και αυτοί επιχειρούν να μας κρίνουν. Αυτοί είναι οι τιμητές! Οι δήμιοι χλευάζουν τα θύματα τους, πουλάνε τα εμπορεύματα τους.

Και οι θυσίες; Μάταιες και αυτές; Στο πραγματιστικό και καταθλιπτικό κλίμα των εποχών του πάγου ο κοινωνικός κανιβαλισμός σαρώνει τα πάντα.

Μάταιες οι πράξεις του Παναγιώτη; Γραφικές; Αναποτελεσματικές; ΟΧΙ. Ακόμα πιστεύω ότι για να καταφέρεις να κερδίσεις κάτι που έχει αξία, μερικές φορές χρειάζεται να επιδοθείς σε φαινομενικά μάταιες πράξεις. Αυτός ο κύκλος των «μάταιων πράξεων», των «μάταιων θυσιών». Αυτός ο κύκλος δημιουργεί τα ανθρώπινα. Στην αρχή και στο τέλος του βρίσκεται ο άνθρωπος. Στην ακτίνα του βρίσκεται ο ήλιος. Και το αγαπημένο παραμύθι που μας κοίμιζε τα κρύα βράδια του χειμώνα στο κέντρο του….από εκεί που ξεκινάει η ακτίνα του. Το μεγάλο στοίχημα μπορεί να είναι η προσπάθεια να μην κλείσει ο κύκλος αυτός…….των φαινομενικά μάταιων πράξεων. Των πράξεων που βασανίζουν το μυαλό των βολεμένων. Και γι’ αυτό τις βαφτίζουν μάταιες. Γιατί ενοχλούν…..ενοχλούν πολύ.

Όχι δεν είναι ο στόχος ο Παναγιώτης. Τον  γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν τον πτοούν αυτά, όπως δεν πτόησαν και τους χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς. Όχι δεν είναι ο στόχος ο Παναγιώτης. Το μέσο είναι. Με τέτοια επιχειρούν να εκφοβίσουν τον άμοιρο άνθρωπο.

Είναι σαφές  ότι η «Κλήση Παροχής Εξηγήσεων» στον Παναγιώτη Λαφαζάνη από το  «Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος»!!!! για παραβάσεις 16 άρθρων του Ποινικού Κώδικα, δεν στοχεύει να τον φοβίσει. Στοχεύει να φοβίσει  όλους τους πολίτες που αντιστέκονται. Θέλουν να φοβηθεί ο απλός πολίτης. Όταν ένας επικεφαλής κόμματος έχει τέτοια τύχη , πόσο μάλλον ένας απλός πολίτης;

Στις δύσκολες αυτές περιόδους των μνημονίων πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος, ο νέος επιστήμονας, ο συνταξιούχος  ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία, στην ανασφάλεια για το αύριο.  Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο , τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάς με τη συντρόφισσά της , την πείνα.

Αλληλεγγύη στον Παναγιώτη Λαφαζάνη  σημαίνει συμμετοχή στον  άγριο κοινωνικό  πόλεμο που έχει ξεσπάσει. Στον πόλεμο αυτόν, όπου και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Ο απλός κόσμος, οι εργαζόμενοι πρέπει να βαδίσουν  το δρόμο αυτό στην ολότητά του, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση. Σημαίνει, τέλος,  υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.

Και πολύ καλά έκανε ο επικεφαλής της ΛΑΕ που  αρνήθηκε να δώσει εξηγήσεις στη ΓΑΔΑ και να νομιμοποιήσει «τις κατευθυνόμενες διώξεις από πρώην συντρόφους του», όπως σημείωσε στους συγκεντρωμένους έξω από το αστυνομικό μέγαρο.