του Ανδρέα Παγιάτσου
Η "Λέβιτσα" (Αριστερά) Σκοπίων δια πράττει "πολλά λάθη σε λίγες λέξεις"....Ιδού η πρότασή της :
«Σε περίπτωση υπογραφής της Συνθήκης-Κουίσλινγκ του Zaev και του Τσίπρα, αυτή θα αμφισβητηθεί και θα ανατραπεί ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας».
Η ανακοίνωση της Λέβιτσα δεν περιέχει ούτε ίχνος ταξικής ανάλυσης.....Πώς είναι δυνατόν στελέχη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς γενικά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο ειδικά να δημοσιεύουν τέτοιες απόψεις χωρίς ίχνος κριτικής – απόψεις που δεν περιέχουν κανένα στοιχείο ταξικής ανάλυσης, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον ΟΗΕ και στο συνταγματικό δικαστήριο και δεν έχουν ούτε μία φράση να πουν για την ταξική πάλη και την εργατική τάξη;
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Η αριστερή-αντικαπιταλιστική ιστοσελίδα Παντιέρα, που πρόσκειται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημοσίευσε στις 14 Ιούνη ανακοίνωση του σλαβομακεδονικού κόμματος Levica (Λέβιτσα, που σημαίνει «Αριστερά») με την οποία ανακοίνωση της, στις 13 Ιούνη, η Λέβιτσα τοποθετείται ενάντια στις συνομιλίες Τσίπρα-Ζάεφ για το θέμα της ονομασίας του γειτονικού μας κράτους.
Η ανακοίνωση της Levica/Αριστεράς
Το πλήρες κείμενο της της ανακοίνωσης της Λέβιτσα έχει ως ακολούθως.
«Δελτίο τύπου της Levica, 13 Ιουνίου 2018
»Οι ψεύτικοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και οι ψεύτικοι Σοσιαλδημοκράτες του SDSM, χορεύουν υπό τις πολεμικές νότες του ΝΑΤΟ το οποίο, όπως και στο παρελθόν, ανέχεται τον ελληνικό σοβινισμό.
»Οι μακρόχρονες διαφωνίες δεν θα πρέπει να επιλυθούν ταχέως, υπό την πίεση ορισμένων τελικών προθεσμιών και ”των ευκαιριών που δεν πρέπει να χάσετε”. Οι σχέσεις καλής γειτονίας δεν μπορεί να αναπτυχθούν με βάση μονόπλευρες παραχωρήσεις και συνθηκολόγηση με την ισχυρότερη πλευρά, για την ταχύτερη ένταξη της Μακεδονίας στη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ.
»Η Levica είναι υπέρ της άμεσης και άνευ όρων παύσης των διαπραγματεύσεων και της έναρξης της διεθνούς νομικής διαδικασίας μέσω της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για παράταση/συνέχιση της συμμετοχής της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό όνομά της.
»Η εντατικοποίηση της συνεργασίας μεταξύ της μακεδονικής και της ελληνικής αυθεντικής Αριστεράς είναι η ρίζα της μελλοντικής πολιτισμένης σχέσης μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών, με βάση τον αμοιβαίο σεβασμό και την αμοιβαία αναγνώριση.
»Στο μέλλον, η Levica θα συμμετάσχει αποφασιστικά στην εκστρατεία κατά της αλλαγής του συνταγματικού ονόματος της Δημοκρατίας με όλες τις διαθέσιμες δυνατότητές της. Σε περίπτωση υπογραφής της Συνθήκης-Κουίσλινγκ του Zaev και του Τσίπρα, αυτή θα αμφισβητηθεί και θα ανατραπεί ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
»Σε περίπτωση μελλοντικού δημοψηφίσματος σε κρατικό επίπεδο για την αυτο-ακύρωση του μακεδονικού λαού –από αριστερές και αντι-μιλιταριστικές αρχές– θα καλέσουμε και θα εργαστούμε ενεργά για το μποϊκοτάζ ενός τέτοιου δημοψηφίσματος απ’ τη στιγμή που αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αντίθεση στην αλλαγή του συνταγματικού ονόματος. Η ελευθερία εκδηλώνεται μέσω της δυνατότητας να αντισταθείς στον εξαναγκασμό και να πεις «όχι!»
»Καλούμε τους πολίτες να μην υποκύπτουν στην κυβερνητική αγκιτάτσια και προπαγάνδα ότι «όλα είναι έτοιμα και συμφωνημένα». Τίποτα δεν είναι έτοιμο! Ο αγώνας δεν έχει αρχίσει ακόμα! Σας διαβεβαιώνουμε ότι αυτή η τρελή επιχείρηση αυτο-ακύρωσης δεν θα περάσει!».
Πολλά λάθη σε λίγες λέξεις!
Είναι απογοητευτικό, αλλά όσο και να προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να βρούμε ούτε μία παράγραφο αυτού του κειμένου που να μην περιέχει κάποιο σοβαρό λάθος. Σαν Αριστερά, και ιδιαίτερα σαν επαναστατική Αριστερά, ασφαλώς αναγνωρίζουμε πως ο γειτονικός μας λαός δέχεται τα διαρκή πυρά των Ελλήνων εθνικιστών και της πολιτικής ελίτ εδώ και δεκαετίες και γι’ αυτό χρειάζεται την αμέριστη υποστήριξή μας. Όμως, ταυτόχρονα, είναι σωστό να ασκούμε συντροφική κριτική στις απόψεις της εκεί Αριστεράς. Η διεθνιστική ταξική κοινή πάλη της Αριστεράς και των κινημάτων δεν στηρίζεται σε φιλοφρονήσεις και σπρώξιμο των διαφορών κάτω απ’ το χαλί, αλλά σε ξεκαθάρισμα των ιδεών και των θέσεων. Οι παραδόσεις του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής Αριστεράς διεθνώς σε όλη τους την ιστορία είναι αυτές ακριβώς: είμαστε διεθνιστές, οι εργάτες όλου του κόσμου έχουν ένα κόσμο να κερδίσουν φτάνει να μην παρασύρονται από τον πατριωτισμό-εθνικισμό της άρχουσας τάξης, κι έχουμε όχι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να συζητάμε και να ανταλλάσσουμε απόψεις, ακόμα και πολεμικές, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
Ξεκινώντας λοιπόν, δεν θα διαφωνήσουμε με τη Λέβιτσα, επί της ουσίας, σχετικά με την αναφορά της ότι Τσίπρας και Ζάεφ «χορεύουν υπό τις πολεμικές ιαχές του ΝΑΤΟ…» παρά την υπερβολή που περιέχει η έκφραση που χρησιμοποιούν… Όμως το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η ονομασία του γειτονικού μας κράτους και ποια πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς πάνω σ’ αυτό. Το θέμα της αντιμετώπισης της απειλής του ΝΑΤΟ και κάθε άλλου ιμπεριαλιστικού σχηματισμού είναι ξεχωριστό και πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν τέτοιο!
Για την ουσία του ονοματολογικού
Το «Ξ» έχει την άποψη, εκφρασμένη εδώ και πολλά χρόνια, ότι η Αριστερά στις δύο χώρες έπρεπε να υιοθετήσει μια σύνθετη ονομασία (του είδους «Νέα», «Άνω», «Βόρεια», κλπ Μακεδονία) και να παλέψει για την επιβολή της ενάντια στους εθνικιστές και στις κυβερνήσεις και στις δύο πλευρές των συνόρων. Την άποψη αυτή την έχουμε αναπτύξει πολλές φορές σε άλλα κείμενα και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε τις λεπτομέρειες. Τα βασικά σημεία της προσέγγισης του «Ξ», πολύ συνοπτικά, είναι τα ακόλουθα.
Τα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας της εποχής του Φιλίππου είναι σήμερα μοιρασμένα ανάμεσα στην Ελλάδα (περίπου 52%) την Σλαβική ή Βόρεια Μακεδονία (38%) και τη Βουλγαρία (10%). Και στις τρεις αυτές περιοχές οι λαοί διεκδικούν την ονομασία Μακεδονία (ή τη «μακεδονική ταυτότητα») και εμφανίζουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω στο θέμα. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αυτή είναι η πραγματικότητα και αν η Αριστερά θέλει να μιλήσει τη γλώσσα που μπορούν να κατανοήσουν τα λαϊκά στρώματα, με στόχο να τα πείσει για το συνολικό της πρόγραμμα και την Αριστερή εναλλακτική πρόταση, οφείλει να λάβει υπόψη αυτή την πραγματικότητα!
Την ευθύνη για τη δημιουργία του προβλήματος φέρει ακέραια η ελληνική πλευρά γιατί το 1992 (κυβέρνηση πατέρα Μητσοτάκη) απέρριψε τις προτάσεις για μια σύνθετη ονομασία που πρότεινε η σλαβομακεδονική πλευρά (κυβέρνηση Κίρο Γκλιγκόροφ). Μπροστά στο αδιέξοδο που προέκυψε τότε, η Αριστερά (στο πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο) στη χώρα μας είχε καθήκον να επισκεφθεί τη βόρειο γείτονά μας καθώς και τη Βουλγαρία, να συζητήσει το θέμα με την εκεί Αριστερά, συνδικάτα και κινήματα, να καταλήξουν σε κοινή θέση/πρόταση και από κοινού να την παλέψουν στους λαούς των δύο χωρών. Μια θέση που να σέβεται τις ευαισθησίες και ανησυχίες και των δύο λαών αλλά και των Μακεδόνων της Βουλγαρίας. Που να μην προσφέρει όπλα στους εθνικιστές της μίας ή της άλλης πλευράς, αντίθετα να πολεμά μέχρι τέλους κάθε άποψη που λέει «οι Μακεδόνες είμαστε εμείς και μόνο εμείς» και στην Ελλάδα και στη Βόρεια Μακεδονία (και στη Βουλγαρία – πιο παλιά οι Βούλγαροι εθνικιστές και αστοί διεκδικούσαν τη Βόρεια Μακεδονία στη βάση της κοινής γλώσσας με τον σλαβόφωνο πληθυσμό).
Ποια θέση/πρόταση από τη μεριά της Αριστεράς μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημα; Είναι απλό! Το να υπάρξει επιθετικός προσδιορισμός για κάθε ένα τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας: Ελληνική Μακεδονία, Βουλγαρική Μακεδονία (ή Μακεδονία του Πιρίν) και Άνω ή Νέα ή Βόρεια ή του Βαρδάρη κλπ Μακεδονία για τη βόρειο γείτονά μας. Αυτή ήταν η μόνη δυνατή θέση που μπορούσε να υιοθετηθεί, ρεαλιστικά μιλώντας, από τα αριστερά και εργατικά κινήματα των τριών χωρών.
Αν η Αριστερά στις τρεις χώρες ήταν διατεθειμένη να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία στη δεκαετία του ’90, όταν είχε προκύψει το πρόβλημα, θα μπορούσε να είχε παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Δεν το έκανε και το παιγνίδι πέρασε στα χέρια των εθνικιστών στη Βόρεια Μακεδονία και στην Ελλάδα – και οι δύο διεκδικούσαν και διεκδικούν ότι αυτοί είναι οι μόνοι Μακεδόνες!
Παράλληλα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θέλουν για τους δικούς τους λόγους να κλείσει το θέμα! Είναι όμως δυνατόν η Αριστερά να μην υποστηρίζει τη λύση του προβλήματος επειδή το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, μέσα από ένα διαφορετικό δρόμο και για διαφορετικά συμφέροντα, καταλήγουν σε μία συμβιβαστική λύση στο θέμα της ονομασίας;
Ας πάρουμε ένα άλλο, αφαιρετικό, παράδειγμα για να τονίσουμε το λάθος της πιο πάνω προσέγγισης. Αν, θεωρητικά (μόνο θεωρητικά, γιατί στην πράξη δεν υπάρχει καμία πιθανότητα) μπορούσαν να λυθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές και να έχουμε ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες, μέσα από κάποιου είδους συμφωνία των δύο κυβερνήσεων, θα λέγαμε όχι επειδή το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μπορεί επίσης να θέλουν μια τέτοια συμφωνία; Μια τέτοια προσέγγιση δεν θα ήταν εφάμιλλη της παράνοιας από τη μεριά της Αριστεράς;
Επομένως, άλλο το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, άλλο το θέμα της ονομασίας. Ας μην μπερδεύονται τα δύο. Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ κλπ μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από την κοινή-ταξική-διεθνιστική πάλη των λαών της περιοχής, από την οποία βέβαια οι σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς των Βαλκανίων βρίσκονται δυστυχώς πολύ μακριά.
Η Λέβιτσα δεν κάνει αυτό τον διαχωρισμό, καταγγέλλει τις «μονόπλευρες παραχωρήσεις και συνθηκολόγηση… για την ταχύτερη ένταξη της Μακεδονίας στη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ». Και τι προτείνει;
ΟΗΕ
Για να διασφαλιστεί το συνταγματικό όνομα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»,
«Η Levica είναι υπέρ της άμεσης και άνευ όρων παύσης των διαπραγματεύσεων και της έναρξης της διεθνούς νομικής διαδικασίας μέσω της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών»,
Η γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών;;!! Αυτή θα λύσει το πρόβλημα;;!! Αυτή είναι αριστερή πρόταση;;!!
Η Λέβιτσα δεν κάνει καμία αναφορά στον Σλαβομακεδονικό λαό και τους εργαζόμενους της γειτονικής μας χώρας! Δεν απευθύνει κανένα κάλεσμα προς αυτούς για να αγωνιστούν ενάντια στους Τσίπρα και Ζάεφ για να αποτρέψουν τη μεταξύ τους συμφωνία! Αλλά στρέφεται στον ΟΗΕ! Εναποθέτει τις ελπίδες του στις κυβερνήσεις των καπιταλιστών και μάλιστα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών που ελέγχουν τον ΟΗΕ!
Οι «Κουίσλινγκ» Ζάεφ και Τσίπρας
Στη συνέχεια, η συμφωνία Ζάεφ και Τσίπρα (ήταν ακόμα υπό διαπραγμάτευση, όταν η Λέβιτσα έβγαζε την ανακοίνωσή της) χαρακτηρίζεται σαν «Συνθήκη-Κουίσλινγκ». Ο Κουίσλινγκ ήταν Νορβηγός πολιτικός, από τα ιδρυτικά στελέχη του φασιστικού «Κόμματος Εθνικής Ενότητας», υποστηρικτής της ναζιστικής Γερμανίας στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, τον οποίο ο Χίτλερ διόρισε πρωθυπουργό στην κατεχόμενη Νορβηγία. Μετά την ήττα της Γερμανίας και την απελευθέρωση της Νορβηγίας, ο Κουίσλινγκ εκτελέστηκε, όπως του άξιζε.
«Κουίσλινγκ» λοιπόν οι Ζάεφ και Τσίπρας; Ψευτοαριστεροί… να συμφωνήσουμε, υποχείρια της άρχουσας τάξης… εντάξει, που χορεύουν υπό τις πολεμικές ιαχές του ΝΑΤΟ… ας το δεχτούμε παρά την υπερβολή, όχι όμως και φασίστες! Όχι τέτοιου είδους ισοπεδώσεις που χάνουν κάθε νόημα για την κοινωνία και απλά αναδύουν μια ανυπόφορη δυσοσμία Σταλινισμού-Μαοϊσμού, που οτιδήποτε είναι αντίθετο με τη δική τους άποψη το χαρακτηρίζουν «φασισμό» και ξεμπερδεύουν (νομίζουν ότι ξεμπερδεύουν κατ’ ακρίβεια)!
Άλλο πράμα η Σοσιαλδημοκρατία και οι προδοσίες της, άλλο η ψευτοαριστερά και τα ξεπουλήματά της και άλλο ο φασισμός σύντροφοι! Μην μπερδεύουμε τα δύο! Αυτό έκανε ο Στάλιν στη δεκαετία του 30, όταν αποκαλούσε φασίστες τους Σοσιαλδημοκράτες – και έτσι το μόνο που «κατάφερε» ήταν να διευκολύνει το δρόμο του Χίτλερ προς την εξουσία!
Αλλά το πρόβλημα δεν σταματά εδώ.
Συνταγματικό Δικαστήριο
Πώς θα ανατραπούν τα σχέδια των «Κουίσλινγκ» Ζάεφ και Τσίπρα; Ιδού η πρόταση της Λέβιτσα.
«Σε περίπτωση υπογραφής της Συνθήκης-Κουίσλινγκ του Zaev και του Τσίπρα, αυτή θα αμφισβητηθεί και θα ανατραπεί ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας».
Το Συνταγματικό Δικαστήριο θα ανατρέψει τα σχέδια των Κουίσλινγκ!
Σηκώνουμε τα χέρια! Τι είναι το «συνταγματικό δικαστήριο»; Κάποιος ανεξάρτητος θεσμός που μοιράζει δικαιοσύνη με βάση κάποια ανεξάρτητα κριτήρια και κάποιες απόλυτες αλήθειες; Όχι, βέβαια, το συνταγματικό δικαστήριο είναι όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου, όργανο της άρχουσας τάξης. Και το τελευταίο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να έρθει σε πραγματική σύγκρουση με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, η οποία στη συγκεκριμένη συγκυρία εκπροσωπείται από τον Ζάεφ! Αυτό αποτελεί άλφα-βήτα για το μαρξισμό. Η Λέβιτσα όφειλε να το ξέρει.
Και ο λαός;
Αυτός που είναι ολοκληρωτικά απών από την ανακοίνωση της Λέβιτσα, είναι αυτός ακριβώς ο λαός στο όνομα του οποίου υποτίθεται μιλά η Λέβιτσα. Αν η συμφωνία είναι τόσο εξώφθαλμα αντιλαϊκή και άδικη ώστε, όπως αναφέρει η ανακοίνωση, να σημαίνει:
«την αυτο-ακύρωση του μακεδονικού λαού»
πού είναι ο μακεδονικός λαός στην ανακοίνωση της Λέβιτσα για να αντιπαλέψει την αυτοακύρωσή του;
Καμία αναφορά!! Την αυτο-ακύρωση του λαού θα ακυρώσει ο ΟΗΕ και το Συνταγματικό Δικαστήριο…
Ούτε ίχνος ταξικής ανάλυσης
Η ανακοίνωση της Λέβιτσα δεν περιέχει ούτε ίχνος ταξικής ανάλυσης. Καμία μα καμία αναφορά στην ταξική πάλη, στα εργατικά στρώματα, στον φτωχό λαό για το πώς μπορεί να παλέψει για τα δικαιώματά τους! Δεν περιέχει καμία συγκεκριμένη πρόταση για αντίσταση και πάλη! Και βέβαια δεν υπάρχει καμία αναφορά στο σοσιαλισμό.
Και ενώ η ανακοίνωση μιλά και πολύ σωστά για «ελληνικό σωβινισμό», καθώς βλέπουμε τον τρόπο που και η πολιτική ηγεσία και οι εθνικιστές στην Ελλάδα εδώ και 26 χρόνια απευθύνονται στον γειτονικό μας λαό σαν να είναι 2ης κατηγορίας πολίτες, δεν υπάρχει λέξη για τον σλαβομακεδονικό εθνικισμό! Μήπως δεν υπάρχει; Μήπως ο προηγούμενος πρόεδρος Νικολά Γκρουέφσκι και το κυβερνών εθνικιστικό κόμμα VMRO δεν γέμισαν τη χώρα με αγάλματα του Μεγαλέξανδρου με βάση το σύνθημα «Μόνο εμείς είμαστε Μακεδόνες» και οι πραγματικοί απόγονοι του Μεγαλέξανδρου; Μήπως αυτοί οι ίδιοι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές-σωβινιστές δεν αντιμετώπιζαν τους δικούς τους Αλβανούς συμπολίτες, την Αλβανική μειονότητα της Β. Μακεδονίας, που κυμαίνεται στο 25% του πληθυσμού, σαν 2ης κατηγορίας πολίτες στερώντας τους ακόμα και το δικαίωμα της επίσημης αναγνώρισης της γλώσσας τους;
Ούτε λέξη για τον «μακεδονικό εθνικισμό» από τη Λέβιτσα!
Ένα ερώτημα για την Παντιέρα
Δεν χρειάζονται περισσότερα για τη Λέβιτσα. Χρειάζεται όμως ένα σχόλιο για την «Παντιέρα».
Η «Παντιέρα», δημοσιεύει την ανακοίνωση της Λέβιτσα χωρίς κανένα στοιχείο κριτικής, αντίθετα προβάλλει τις απόψεις της με τρόπο πλήρως υποστηρικτικό. (Δείτε την ανακοίνωση της Λέβιτσα και τον υποστηρικτικό σχολιασμό της Παντιέρας, εδώ).
Πώς είναι δυνατόν στελέχη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς γενικά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο ειδικά να δημοσιεύουν τέτοιες απόψεις χωρίς ίχνος κριτικής – απόψεις που δεν περιέχουν κανένα στοιχείο ταξικής ανάλυσης, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον ΟΗΕ και στο συνταγματικό δικαστήριο και δεν έχουν ούτε μία φράση να πουν για την ταξική πάλη και την εργατική τάξη;
Όταν πρόκειται για συνεργασίες στις γραμμές της ελληνικής Αριστεράς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαιτεί πλήρη συμφωνία από το Α μέχρι το Ω με το δικό της αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Την ίδια σκληρή κριτική υιοθετεί και προς άλλες αριστερές οργανώσεις της Αριστεράς και ρεύματα στο εξωτερικό όπως, για παράδειγμα, του Μελανσόν στη Γαλλία, του Κόρμπιν στη Βρετανία, του Σάντερς στις ΗΠΑ κλπ (Δείτε εδώ). Γιατί στην περίπτωση της Λέβιτσα καταπίνει αμάσητες τέτοιες θέσεις που στην Ελλάδα θα προκαλούσαν ανατριχίλα; Απλά και μόνο επειδή είναι ενάντια στον Τσίπρα, τον Ζάεφ και το ΝΑΤΟ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου