Δρ
Κώστας Λάμπος
Και επειδή εξουσία χωρίς ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής δεν νοείται, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί το θεωρούμενο ‘ιερό δικαίωμα’ της ατομικής ιδιοκτησίας αποϊεροποιεί το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία για δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις και στη συνέχεια να προβληματιστούμε γιατί από θύματα της ατομικής ιδιοκτησίας καταλήξαμε να γινόμαστε ιδεολογικοί απολογητές της που φτάνουμε μέχρι το σημείο να θυσιαζόμαστε ουσιαστικά για την ατομική ιδιοκτησία των εκμεταλλευτών μας στα χέρια των οποίων έχουν συγκεντρωθεί όλα τα μέσα παραγωγής, αλλά και όλος ο κοινωνικός πλούτος με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού να φυτοζωεί στερημένο από κάθε εξουσία και ιδιοκτησία. Οφείλουμε επίσης να κατανοήσουμε ότι κάθε ατομική ιδιοκτησία δεν είναι παρά ένα κομμάτι από την κοινωνική περιουσία που κάποιοι το αφαιρούν με την ωμή βία, με τον εξαναγκασμό και με τους άδικους νόμους που οι μεγαλοϊδιοκτήτες και μεγαλοεξουσιαστές επιβάλλουν με ‘την ειδική αγωγή’ και με την τακτική του ‘πολιτικού χρήματος’ στα λεγόμενα νομοθετικά σώματα και στις ελεγχόμενες κυβερνήσεις, πράγμα που σημαίνει, ότι τα μέσα παραγωγής που ξεφεύγουν με αυτόν τον τρόπο από τον έλεγχο της κοινωνίας παράγουν πλούτο αποκλειστικά για λογαριασμό των ιδιοκτητών τους και όχι για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας από την οποία και αποσπάστηκαν. Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα παράξενα και παράλογα πράγματα θεωρούνται ‘ιερά’ γιατί υπονομεύτηκε η ίδια η γλώσσα, στρεβλώθηκαν οι έννοιες και χάθηκε το μέτρο της αλήθειας και η σχέση της με την πραγματικότητα, πράγμα που, σε συνθήκες καπιταλισμού, αντικατάστησε το ‘μέτρον άριστον’ και το ‘πάντων πραγμάτων μέτρον είναι ο άνθρωπος’ με το ‘όλων των πραγμάτων μέτρο είναι η ατομική ιδιοκτησία, ο νόμος του ισχυρότερου, οι δυνάμεις της κοινωνικής καταστολής και το δολάριο’.
Όσοι χειραγωγούν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης, και του
Πολιτισμού με σκοπό την εκμετάλλευσή τους για τη μεγιστοποίηση της ‘ατομικής
τους ιδιοκτησίας’ που την αφαιρούν βίαια από το κοινωνικό σύνολο, και της
ακραίας συσσώρευσης του ιδιωτικού τους πλούτου, που κατοχυρώνεται ως εξουσία
και κατοχυρώνει τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες, συνηθίζουν να υπογραμμίζουν
την ουδετερότητα της Επιστήμης, αλλά αποσιωπούν κυνικά την αντικειμενική
πραγματικότητα κατά την οποία, σε συνθήκες φασιστικού απολυταρχισμού των
σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, δεν νοείται ουδετερότητα των
επιστημόνων, εκτός κι αν κανείς επιλέξει τον δρόμο της Υπατίας και του Τζορντάνο
Μπρούνο, των Γκουλάγκς, των Γκουαντάναμο και της Μακρονήσου, οπότε μιλάμε για
την ηθική της επιστήμης και για τη σχέση των επιστημόνων με την ηθική και την
εξουσία.
Και εξηγούμαι. Η επιστήμη, ως κοινωνικό δημιούργημα και κατάκτηση
στρατεύεται αντικειμενικά, από τους όρους της γέννησής της, υπέρ της ευημερίας
του κοινωνικού συνόλου, αλλά ως εξουσιαστικό εργαλείο στρέφεται συχνά κατά των
συμφερόντων της κοινωνίας που την δημιούργησε. Συνεπώς η επιστήμη από μόνη της
δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, μπορεί όμως να συμπεριφερθεί ως καλή,
δημιουργική και κοινωνικά χρήσιμη δύναμη, όπως επίσης μπορεί να συμπεριφερθεί
ως εξουσιαστική, ταξική, αντικοινωνική και καταστροφική δύναμη, πράγμα που
εξαρτάται από την συνειδησιακή φόρτιση και την αξιακή κλίμακα των λειτουργών
της, δηλαδή των επιστημόνων οι οποίοι διαμορφώνονται από τη σχέση τους με τους
φορείς, τους θεσμούς, της δομές και τις λειτουργίες της εκάστοτε εξουσίας.
Και επειδή εξουσία χωρίς ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής δεν νοείται, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί το θεωρούμενο ‘ιερό δικαίωμα’ της ατομικής ιδιοκτησίας αποϊεροποιεί το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία για δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις και στη συνέχεια να προβληματιστούμε γιατί από θύματα της ατομικής ιδιοκτησίας καταλήξαμε να γινόμαστε ιδεολογικοί απολογητές της που φτάνουμε μέχρι το σημείο να θυσιαζόμαστε ουσιαστικά για την ατομική ιδιοκτησία των εκμεταλλευτών μας στα χέρια των οποίων έχουν συγκεντρωθεί όλα τα μέσα παραγωγής, αλλά και όλος ο κοινωνικός πλούτος με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού να φυτοζωεί στερημένο από κάθε εξουσία και ιδιοκτησία. Οφείλουμε επίσης να κατανοήσουμε ότι κάθε ατομική ιδιοκτησία δεν είναι παρά ένα κομμάτι από την κοινωνική περιουσία που κάποιοι το αφαιρούν με την ωμή βία, με τον εξαναγκασμό και με τους άδικους νόμους που οι μεγαλοϊδιοκτήτες και μεγαλοεξουσιαστές επιβάλλουν με ‘την ειδική αγωγή’ και με την τακτική του ‘πολιτικού χρήματος’ στα λεγόμενα νομοθετικά σώματα και στις ελεγχόμενες κυβερνήσεις, πράγμα που σημαίνει, ότι τα μέσα παραγωγής που ξεφεύγουν με αυτόν τον τρόπο από τον έλεγχο της κοινωνίας παράγουν πλούτο αποκλειστικά για λογαριασμό των ιδιοκτητών τους και όχι για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας από την οποία και αποσπάστηκαν. Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα παράξενα και παράλογα πράγματα θεωρούνται ‘ιερά’ γιατί υπονομεύτηκε η ίδια η γλώσσα, στρεβλώθηκαν οι έννοιες και χάθηκε το μέτρο της αλήθειας και η σχέση της με την πραγματικότητα, πράγμα που, σε συνθήκες καπιταλισμού, αντικατάστησε το ‘μέτρον άριστον’ και το ‘πάντων πραγμάτων μέτρον είναι ο άνθρωπος’ με το ‘όλων των πραγμάτων μέτρο είναι η ατομική ιδιοκτησία, ο νόμος του ισχυρότερου, οι δυνάμεις της κοινωνικής καταστολής και το δολάριο’.
Η σημερινή κατάσταση δείχνει ότι η επιστήμη γενικά και η μετουσίωσή της
σε ιδιωτικές, ταξικές, κρατικές, αντικοινωνικές, εξουσιαστικές και μαζικά
καταστροφικές τεχνολογίες, έχει απωλέσει την υποτιθέμενη ουδετερότητά της υπέρ
της εξυπηρέτησης των οικονομικών, εξουσιαστικών συμφερόντων του 1% σε βάρος των
συμφερόντων του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτή η πραγματικότητα, με τη
μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δείχνει, για τους απαισιόδοξους, ότι οι
δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν χάσει οριστικά
τον έλεγχο πάνω στα δημιουργήματά τους και συνεπώς πάνω στο κοινωνικό
Γίγνεσθαι, ενώ για τους ιστορικά αισιόδοξους δείχνει ότι προκειμένου αυτές οι
δυνάμεις να απελευθερωθούν οφείλουν πρώτα να απελευθερώσουν την Επιστήμη και
τις Τεχνολογίες από τις δυνάμεις της παγκόσμιας ηγεμονίας του Κεφαλαίου, ώστε αυτές,
αποβάλλοντας την σε αυτές ενσωματωμένη εξουσιαστική πανούκλα, να
επανατοποθετηθούν και να τεθούν οριστικά στην υπηρεσία των κοινωνιών, ως
ακατάλυτη σχέση αγάπης και στοργής από το σημαινόμενο προς το σημαίνον.
Αυτές όλες οι διεργασίες δεν είναι αυτονόητες, ούτε και φυσικοί ή
κοινωνικοί - ιστορικοί αυτοματισμοί και προϋποθέτουν την αλλαγή της κοινωνικής
συνείδησης, της συμπεριφοράς και της δράσης των επιστημόνων, οι οποίοι οφείλουν
να κατανοήσουν ότι αυτό που είναι και έγιναν οφείλεται στο γεγονός που
προνομιακά και σε βάρος άλλων που αποκλείστηκαν εξαιτίας των άνισων ευκαιριών,
τους επέτρεψε να γίνουν:
1. πατώντας πάνω στις πλάτες εργαζόμενων και
επιστημόνων πρόδρομων γενεών, αντλώντας δυνάμεις από το μακρύ παρελθόν της
επιστήμης και της ανθρωπότητας συνολικά,
2. ξοδεύοντας χρήσιμους και κρίσιμους
οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς και πολιτισμικούς πόρους από τις
εκάστοτε παρούσες κοινωνίες και
3. εμπνεόμενοι από την λαχτάρα των εκάστοτε
κοινωνιών, ώστε τα παιδιά τους που έγιναν προνομιακά επιστήμονες να ανοίξουν
τον δρόμο για να γίνει πραγματικότητα το διαχρονικό στρατηγικό όραμα των
δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα
στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Οφείλουμε, λοιπόν, όλοι να κατανοήσουμε ότι όσα δανειστήκαμε από τις
κοινωνίες μας για να γίνουμε επιστήμονες ή/και δημιουργικοί και χρήσιμοι
πολίτες, πρέπει, σύμφωνα με την Λογική και την Ηθική, με κάθε τρόπο και θυσία
να τα επιστρέψουμε και με το παραπάνω στις κοινωνίες, που χάρη στις δικές τους
θυσίες γίναμε ότι γίναμε, αντί να τα θέτουμε, για τριάντα αργύρια, στην
υπηρεσία της απάνθρωπης και καταστροφικής εξουσίας του Κεφαλαίου η οποία
συστηματικά και ποικιλότροπα μας μετατρέπει σε οπαδούς, ‘ποίμνια’, χουλιγκάνους
και καταναλωτικά δίποδα, λεηλατώντας με αυτόν τον τρόπο τις ζωές μας και τις
δυνάμεις της Βιόσφαιρας από την οποία εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας, το
μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών…, των παιδιών, των παιδιών τους.
Το βιβλίο μου Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ,
ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017, είναι το τελευταίο ενός κριτικού πενταλόγου που
ολοκληρώνει σε μακροοικονομικό και μακροκοινωνικό επίπεδο την ανάλυση της
Θέσης, της Άρνησης, της Άρνησης της Άρνησης και της Νέας Θέσης με τα βιβλία:
1. ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ. Η Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009,
2. ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Η Μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική
ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ Θεσσαλονίκη 2012,
3. ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ
ΥΔΡΟΓΟΝΟ; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση
της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα,
ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013 και
4. ΘΕΟΣ ΚΑΙ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα
2015.
Πρόκειται για συγγραφικές ‘αταξίες’, για βιβλία βλάσφημα,
αντεξουσιαστικά και ανατρεπτικά που ενοχλούν όχι μόνο τα σκοταδιστικά και τα
εξουσιαστικά ιερατεία, αλλά και την σιτιζόμενη στα πρυτανεία της εξουσίας
ιντελιγκέντσια, που χαμαιλεοντίζει, πότε ως δεξιά και νεοφιλελεύθερη και πότε
ως αριστερή εκσυγχρονιστική, ‘μεταρρυθμιστική’, ριζοσπαστική και
‘επαναστατική’, προκειμένου να γίνονται δεκτές οι υπηρεσίες της από όλες τις
εναλλασσόμενες, στην δευτερογενή και γι αυτό δοτή πολιτική εξουσία πολιτικές
συμμορίες, που λειτουργούν ως αχυράνθρωποι, ως παρένθετες δυνάμεις και
νυχτοφύλακες του Κεφαλαίου, που αφήνουν στο απυρόβλητο την πρωτογενή εξουσία,
την εξουσία των μεγάλων οικονομικών Ομίλων, τον καπιταλισμό τον ίδιον. Τώρα θα
μου πείτε ποιος θα τα διαβάσει όλα αυτά και ποιος ενδιαφέρεται για την Θέση,
την Άρνηση και την Νέα Θέση, όταν ανθρώπινα ποτάμια βουλιάζουν τους καναπέδες
για να δουν στημένο ποδόσφαιρο, πρωινά τηλεοπτικά σκουπίδια και βραδινές
μονομαχίες των ‘Μαχητών’ και των ‘Διάσημων’, όταν το μόνο που μπορούν να
διαβάσουν είναι ‘βίους αγίων’ και αθλητικές φυλλάδες; Μπορεί, αλλά αυτός δεν
είναι λόγος να μην κάνει κανείς το χρέος του, τουλάχιστον όσο του αναλογεί, κι
ας τον βλέπουν κάποιοι σαν το μικροσκοπικό κολιμπρί.
[1] Κλείσιμο στην παρουσίαση του βιβλίου Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο
ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, που έγινε στην Αθήνα, την Πέμπτη 31.05.2018,
με πρωτοβουλία των Διοικητικών Συμβουλίων του Πολιτιστικού Κέντρου ΑΤΕ
Πειραιώς, (ΠΟΚΕΑΤΕΠ) και του Συλλόγου Συνταξιούχων ΑΤΕ και παρουσιαστές την
Βασιλική Μελέτη, τον Γιάννη Καζάκο και τον Γιώργο Γιαννόπουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου