του Σταύρου Λυγερού
Παρά τις ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές παρενέργειες, το πολιτικό σύστημα, με πρώτη την Αριστερά, συνεχίζει να αντιμετωπίζει την παράνομη μετανάστευση σαν πρόβλημα ρουτίνας. Εν πολλοίς συνεχίζει να την προσεγγίζει με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες, που στην πράξη τροφοδοτούν τον ρατσισμό. Κάθε διαφωνία χαρακτηριζόταν και συνεχίζει να χαρακτηρίζεται ακροδεξιά, ξενοφοβική και ρατσιστική. Η ιδεολογική τρομοκρατία, όμως, ποτέ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Ειδικά των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση και στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη “μαύρη” και κακοπληρωμένη εργασία) και σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής.
Πριν από επτά χρόνια και έγραφα: «Είναι πολιτικά ανήθικο εύποροι αριστερίζοντες και φιλελεύθεροι αστοί, από απόσταση ασφαλείας, να κουνάνε το δάκτυλο και να παραδίδουν αντιρατσιστικά μαθήματα στους κατοίκους του ιστορικού κέντρου που βιώνουν ένα πρόβλημα το οποίο τείνει να προσλάβει διαστάσεις εφιάλτη. Είναι ανέξοδο και εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό όταν δεν συγχρωτίζεσαι με παράνομους μετανάστες, όταν δεν κατοικείς στις ίδιες γειτονιές, δεν στέλνεις τα παιδιά σου στα ίδια σχολεία, δεν χρησιμοποιείς καν τα δημόσια νοσοκομεία, και βεβαίως δεν ανταγωνίζεσαι για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί με τους παράνομους μετανάστες είναι ότι τους χρησιμοποιούν ως υπηρετικό προσωπικό. Το μόνο αποτέλεσμα που έφεραν οι ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες ήταν στην πράξη να τροφοδοτήσουν τον ρατσισμό, όπως απέδειξε και το 5,3% που απέσπασε η Χρυσή Αυγή στον δήμο Αθηναίων» (Καθημερινή, 11-1-2011).
Ένα χρόνο αργότερα έγραφα: «Τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και τα μεσαία και ανώτερα στρώματα είχαν βολευθεί με το γεγονός ότι για χρόνια οι παράνομοι μετανάστες φυτοζωούσαν γκετοποιημένοι στα “υπόγεια” της κοινωνίας και εμφανίζονταν στον δημόσιο χώρο μόνο ως εξατομικευμένη κακοπληρωμένη “μαύρη” εργασία. Κανείς δεν άκουγε τις φωνές απόγνωσης των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως υφίστανται με επώδυνο τρόπο τις συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης. Ο λόγος τους δεν περνούσε στα ΜΜΕ, όπου διεξάγεται η δημόσια συζήτηση. Εκεί για χρόνια κυριαρχούσε μία εκδοχή της τρομοκρατίας του “πολιτικά ορθού”. Η ανοχή της παράνομης μετανάστευσης είχε αναγορευθεί σε κριτήριο “προοδευτισμού”.
»Υπενθυμίζουμε ότι από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου ήταν ο νόμος για την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες, γεγονός που έστειλε το λάθος μήνυμα και τροφοδότησε τις ροές. Χρειάσθηκε σειρά δραματικών γεγονότων για να αρχίσουν με μεγάλη καθυστέρηση οι βολεμένοι Έλληνες να ξεφύγουν από το σύνδρομο του μαζικού στρουθοκαμηλισμού, να συνειδητοποιούν ότι η παράνομη μετανάστευση έχει και ένα άλλο καθόλου βολικό πρόσωπο» (Καθημερινή 9-3-2012).
Ο μετέωρος διεθνισμός
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Μεσολάβησε το προσφυγικό-μεταναστευτικό κύμα του 2015-16 και η δημιουργία των κέντρων φιλοξενίας στα νησιά του Αιγαίου και στην ενδοχώρα. Τα πρόσφατα γεγονότα στη Μυτιλήνη, όπως και παλαιότερα αντίστοιχα στη Λέσβο, στη Χίο και σε άλλα νησιά, είναι αλάνθαστες ενδείξεις ότι το ηφαίστειο είναι έτοιμο να εκραγεί.
Παρόλα αυτά, ο ιδεολογικοποιημένος μετέωρος διεθνισμός των αριστερών κομμάτων και το μεταμοντέρνο ιδεολόγημα περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας που κυριαρχεί στους φιλελεύθερους τους ωθεί να αντιλαμβάνονται το σύνθετο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης αποκλειστικά και μόνο με όρους ανθρωπισμού και δικαιωμάτων. Εξ ου και όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μαζικές διαμαρτυρίες κατοίκων, παρακάμπτουν την ουσία τους, αποδίδοντάς τες σε ακροδεξιά στοιχεία.
Προφανώς, υπάρχουν ακροδεξιά στοιχεία και προφανώς βρίσκουν την ευκαιρία να δράσουν. Όπως είναι προφανές πως η όψη του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων όχι μόνο υπάρχει, αλλά και είναι πολύ σημαντική. Το νόμισμα, όμως, έχει και άλλη όψη. Είναι οι κάθε είδους κοινωνικές παρενέργειες, με πρώτο το πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας. Στο όνομα της καταπολέμησης της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, όμως, τα αριστερά κόμματα και πολλοί φιλελεύθεροι υποβαθμίζουν συστηματικά τις αρνητικές επιπτώσεις της παράνομης μετανάστευσης.
Υποβαθμίζουν τη συμβολή της παράνομης μετανάστευσης στην αύξηση της εγκληματικότητας και της ανεργίας. Ο στρουθοκαμηλισμός, όμως, φέρνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Στην πράξη, οι αντιρατσιστικές κορόνες περισσότερο τροφοδοτούν παρά καταπολεμούν τον ρατσισμό. Και βεβαίως αφήνουν πολιτικό κενό, διευκολύνοντας την Ακροδεξιά να το καλύψει.
Η αντιρατσιστική ρητορική
Ο λόγος είναι προφανής. Η τρέχουσα ανέξοδη αντιρατσιστική ρητορική έρχεται σε αντίθεση με τη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα, στα οποία υποτίθεται ότι κυρίως απευθύνεται. Είναι τα λαϊκά στρώματα που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση. Κύριο πρόβλημα είναι το διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας. Αλλά, και στο επίπεδο της απασχόλησης, ειδικά οι χειρώνακτες Έλληνες εργάτες υφίστανται αθέμιτο ανταγωνισμό από τη “μαύρη” και κακοπληρωμένη εργασία των παράνομων μεταναστών.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Η χρήση των κοινωνικών δομών (νοσοκομεία, σχολεία κτλ.) από τους παράνομους μετανάστες μπουκώνει τα αντίστοιχα δημόσια συστήματα και υποβαθμίζει την ποιότητα των υπηρεσιών, ειδικά μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές λόγω κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι τα μικρομεσαία στρώματα, που πληρώνουν φόρους, όχι μόνο να ταλαιπωρούνται πολύ για να κάνουν χρήση υποβαθμισμένων υπηρεσιών, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις να μην εξυπηρετούνται και να υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε ιδιωτικούς φορείς.
Όλα αυτά, η έλλειψη συγκροτημένης μεταναστευτικής πολιτικής, σε συνδυασμό με την καταλυτική οικονομική κρίση, κατάφεραν να αναδείξουν τη μέχρι πριν 10 χρόνια περιθωριακή Χρυσή Αυγή σε τρίτη πολιτική δύναμη. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Οι θεσμοί της Πολιτείας, περισσότερο ή λιγότερο, αντιμετώπιζαν τις απελπισμένες διαμαρτυρίες των κατοίκων στις υποβαθμισμένες γειτονιές του ευρύτερου κέντρου σαν εκδηλώσεις ξενοφοβίας και ρατσισμού. Η Χρυσή Αυγή έσπευσε να καλύψει το κενό, βάζοντας τη δική της απεχθή σφραγίδα
ΠΗΓΗ SLPRESS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου