CAMPING, 20-22.7.2018, ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ
ΑΧΕΛΩΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΟΧΩΡΑ
Η
μεταπολεμική - μετεμφυλιακή «ανασυγκρότηση» και ανάπτυξη του ελληνικού κράτους
συνδέθηκε άρρηκτα με ένα πλήθος αντιπεριβαλλοντικών επιλογών, που διατάραξαν
ανεπανόρθωτα την αρμονική σχέση ανθρώπου - φύσης. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις,
αυτό έγινε με τη συναίνεση ή την ανοχή της ίδιας της κοινωνίας. Χρειάστηκε να
περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος των ανεπανόρθωτων
βλαβών που συντελέστηκαν.
Υπήρξαν,
όμως, σχέδια και έργα που συνάντησαν ισχυρές αντιστάσεις, με αποτέλεσμα να μην
καταφέρουν να υλοποιηθούν, για πολλές δεκαετίες. Ανάμεσά τους, οι πιο
εμβληματικοί ήταν οι αγώνες κατά της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική και κατά των
έργων στον άνω ρου του Αχελώου, με τα τελευταία να έχουν συνδεθεί με την υπερφίαλη
ιδέα της εκτροπής προς το Θεσσαλικό κάμπο. Και οι δύο περιπτώσεις κουβαλούν μια
πολύχρονη ιστορία «ωρίμανσης» της αρχικής ιδέας, με την υλοποίησή της να αρχίζει
να παίρνει «σάρκα και οστά» στη δεκαετία του ’80.
Ένα βήμα πριν η
κατάσταση γίνει ανεπίστρεπτη
Οι
πολύχρονοι και επίμονοι αγώνες που δόθηκαν, από τότε ως σήμερα, ήταν αρκετοί
για να παρεμποδίσουν την ολοκλήρωση των έργων, όχι όμως και για να οδηγήσουν
στην οριστική ακύρωσή τους. Με αποτέλεσμα, εξ αιτίας μιας σειράς οικονομικών
και πολιτικών συγκυριών, σε συνδυασμό με υπαρκτές αδυναμίες του κινήματος, να
βρισκόμαστε σήμερα σε ένα κομβικό σημείο, που μπορεί να σημάνει μια
ανεπίστρεπτη εξέλιξη.
Μιλώντας,
ειδικότερα, για τον Αχελώο, η τυπική προϋπόθεση για μια τέτοια εξέλιξη έχει,
ήδη, συντελεστεί, με την περιβαλλοντική αδειοδότηση του φράγματος και του
υδροηλεκτρικού έργου (ΥΗΕ) στη Μεσοχώρα, τον περασμένο Αύγουστο. Σ’ αυτήν
πρέπει να προσθέσουμε την πρόθεση της κυβέρνησης να κάνει τα ίδια με το
αντίστοιχο έργο (φράγμα και ΥΗΕ) στη Συκιά και την απροθυμία της να σφραγίσει
τη σήραγγα εκτροπής. Με αυτά τα δεδομένα, πόση αξία μπορεί να έχει η λεκτική
αναδίπλωση της κυβέρνησης στο θέμα της εκτροπής, όταν τα τρία βασικά έργα του
αρχικού σχεδίου της εκτροπής μπαίνουν σε τροχιά ολοκλήρωσης; Ή, μήπως, δεν
είναι αυτά τα έργα με τις μεγαλύτερες και πιο βλαπτικές επεμβάσεις, ακόμη και
χωρίς εκτροπή νερών;
Μια ακόμη «θυσία»
στην ανάπτυξη
Είναι
συνηθισμένη πρακτική, έργα με τέτοια χαρακτηριστικά, να επενδύονται με στόχους
«εθνικούς» ή υπερτοπικούς. Στην περίπτωση του Αχελώου, οι μεγάλες ιδέες ήταν η
«σωτηρία» του Θεσσαλικού κάμπου, η διατροφική επάρκεια και η ενεργειακή
επάρκεια της χώρας, μέσω της εκτροπής και των νέων ΥΗΕ. Στην πράξη, αυτό που
υπηρετήθηκε ήταν η άναρχη, εντατική εκμετάλλευση των νερών των ποταμών από την
κρατική ΔΕΗ -που μετέτρεψε τον Αχελώο από ζωντανό οικοσύστημα σε άθροισμα
διαδοχικών, τεχνητών λιμνών- και ένα μοντέλο αγροτικής παραγωγής, προσανατολισμένο
σε μια κοντόφθαλμη επιδοματική πολιτική.
Στις
σημερινές συνθήκες, μπορεί η ιδέα της φαραωνικής εκτροπής του Αχελώου -χωρίς να
έχει φύγει από το τραπέζι- να αδυνάτισε, όμως η ενεργειακή πτυχή της υπόθεσης
έχει επανέλθει με πολύ πιο επιθετικό τρόπο, απ’ ότι στο παρελθόν. Ένας
ενεργειακός «πυρετός» χαρακτηρίζει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέσμια
της οποίας είναι και η -κατ’ όνομα- εθνική ενεργειακή πολιτική. Οι εκτεταμένες
έρευνες για την εξόρυξη υδρογονανθράκων είναι η πιο πρόσφατη και πιο ακραία
εκδήλωσή της. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η προσθήκη μιας ακόμη Υ/Η μονάδας -αυτής
στη Μεσοχώρα- στο ενεργειακό χαρτοφυλάκιο της ΔΕΗ παρουσιάζεται σαν κάτι το,
αυτονόητα, θετικό. Το περιβάλλον γίνεται ακόμη δυσμενέστερο με τις ραγδαίες
αλλαγές στις πολιτικές διαχείρισης των νερών. Η τυπική βελτίωση, που συνιστά η
σύνταξη σχεδίων διαχείρισης, δεν μπορεί να αποκρύψει το ουσιαστικό περιεχόμενό
τους, από το οποίο τείνει να εκλείψει η έννοια του «κοινού αγαθού» για το νερό
και η μετατροπή του σε εμπορεύσιμο προϊόν, του οποίου η διαχείριση οφείλει να
ακολουθεί τους κανόνες της αγοράς.
Το
μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτές τις πολιτικές δεν είναι η εκμηδένιση κάθε
δυνατότητας χάραξης μιας αυτόνομης πολιτικής και η ουσιαστική ακύρωση
κοινωνικών εγχειρημάτων μικρής κλίμακας, στη βάση της αυτοδιάθεσης και της αυτοδιαχείρισης.
Η πιο εφιαλτική συνέπεια είναι ότι ολόκληρη η κοινωνία γίνεται έρμαιο μιας
αντίληψης εχθρικής στο περιβάλλον, που διαταράσσει τη σχέση ανθρώπου - φύσης. Η
αντίληψη αυτή έχει πολιτογραφηθεί με το όνομα «ανάπτυξη» και δε γίνεται
περισσότερο ελκυστική αν συνοδεύεται από επίθετα, όπως «πράσινη», «βιώσιμη»,
«αειφόρος» κ.λπ..
Η καταστροφή δεν
εξωραΐζεται με κούφια λόγια
Ας
μην πάμε μακριά. Με τη λέξη «πράσινο» στολίζεται το ΥΗΕ της Μεσοχώρας κι ας
βαρύνεται με τον κατακλυσμό του μεγαλύτερου μέρους της Μεσοχώρας, με μια ακόμη
διακοπή της ελεύθερης ροής του Αχελώου, με την καταστροφή σημαντικού μέρους του
αποθέματος της χλωρίδας και της πανίδας, με τη διατάραξη του οικοσυστήματος και
την αλλαγή του μικροκλίματος της περιοχής, με την ενεργοποίηση σεισμικής
δραστηριότητας κ.ά.. «Πράσινα» και τα άλλα φράγματα της ΔΕΗ στη λεκάνη του
Αχελώου (στα Κρεμαστά, στο Καστράκι, στο Στράτο και στον Ταυρωπό). «Πράσινα»
και τα έργα της ΤΕΡΝΑ και της ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ στο κύριο σώμα και στους παραποτάμους
του Αχελώου. Άραγε, «πράσινη» ήταν και η πρόσφατη πλημύρα τεράστιων αγροτικών
εκτάσεων στην Αιτωλοακαρνανία, μετά από υπερχείλιση των φραγμάτων της ΔΕΗ;
Οι
υπερασπιστές των έργων στον άνω ρου του Αχελώου, δύσκολα θα καταφέρουν να
διεμβολίσουν, με τέτοια όπλα στη φαρέτρα τους, το κίνημα της εναντίωσης σε αυτά
και να δελεάσουν με ψεύτικές υποσχέσεις τον αγώνα των Μεσοχωριτών,
εκμεταλλευόμενοι την ψυχολογική κόπωση τόσων χρόνων και το γεγονός ότι οι
πρωταγωνιστές των πρώτων αντιδράσεων φεύγουν σιγά - σιγά από τη ζωή. Ο αγώνας
αυτός έχει βαθιές ρίζες στην τοπική κοινωνία, στο ευρύτερο περιβαλλοντικό
κίνημα και στο πολιτικό κίνημα αμφισβήτησης της ανάπτυξης, κάτι που θα φανεί
και στο αμέσως προσεχές διάστημα. Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα και σε μια
κρίσιμη στιγμή για την έκβασή του,
|
· Συναντιόμαστε και συζητάμε με τα κινήματα για τη
διαχείριση του νερού και της ενέργειας.
· Συντονίζουμε τις δράσεις μας ενάντια στα έργα στον άνω
ρου του Αχελώου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου