Επέτειος Φρίκης

του Γιάννη Ζήβα

 Η  πέτρα  κι  ο  ήλιος

μάρτυρες  στο  νησί  του  διαβόλου  στέλνουν  μήνυμα  πικρό,

αγκαλιάζουν  το  χώμα    και  κραυγάζουν  για  το  αίμα  το  αδικαίωτο.

Συμπληρώνονται  70  χρόνια  (29  Φεβρουαρίου-1  Μαρτίου  1948), από  το  φρικιαστικό  γεγονός  της  εξόντωσης  άνω  των  300  στρατιωτών   εξορίστων  της  Μακρονήσου. Στην  εντολή  των  αξιωματικών--- δημίων  του  νησιού  της  εξορίας  προς  τους  φαντάρους  να  ετοιμασθούν  για  εκκλησιασμό  το  πρωί  της  Κυριακής (29  Φλεβάρη '48), πολλοί  στρατιώτες  αντέδρασαν  διότι  οι  αξιωματικοί--δήμιοι  πίεζαν  εξαναγκάζοντας   και  ασθενείς  κρατουμένους  να  ετοιμασθούν. Τότε  οι  διαβόητοι  Αλφαμίτες  άρχισαν  να  ξυλοκοπούν  βάναυσα  όσους  εύρισκαν  μπροστά  τους, με  αποτέλεσμα  σε  πρώτη  φάση  πολλοί  να  τραυματισθούν  βαρύτατα, μεταξύ  αυτών  δε  και  πολλοί  ασθενείς  κρατούμενοι. Η  δυσανασχέτηση  και  η  οργή  των  κρατουμένων  στρατιωτών  ξεχείλισε , και  άρχισαν  να  διαμαρτύρονται  έντονα  απέναντι  στην  απερίγραπτη  βία.

  Επειδή  δικαιωματικά  οι  φαντάροι  ζητούσαν  εξηγήσεις  για  την  βίαιη  καταστολή, αυτό  επέφερε  τον  δεύτερο  γύρο  της  επίθεσης  από  πλευράς  της  διοίκησης  του  στρατοπέδου  του  Α' ΑΕΤΟ (Α' Τάγμα  Σκαπανέων). Την  άλλη  ημέρα , την  1η  Μαρτίου  έφθασε  στο  νησί  ναυτικό  άγημα  με  πυροβόλα  όπλα  που  δεν  άργησαν  να  κτυπούν  στο  ψαχνό. Πυροβολούσαν  με  εντολές  του  διαβόητου  Μπαϊρακτάρη  και  άλλων  δημίων  κατά  των  διάσπαρτων  στρατιωτών  όχι  μόνο  στις  ακτές  του  νησιού, αλλά  και   κατά  όσων  από  αυτούς  είχαν  πέσει  στην  θάλασσα   ψάλλοντας  τον  εθνικό  ύμνο και  ικετεύοντας   τους  φαντάρους  των  πυροβόλων  να  σταματήσουν  τις  βολές . Το  αποτέλεσμα   ήταν  να  βρούν   τον  θάνατο  πολλές  δεκάδες  νέων  ανθρώπων.

  Οι  εφημερίδες  της  εποχής ---- με  προεξάρχουσα  την   αδιαλείπτως  μέχρι  σήμερα  αντιδραστική  "Καθημερινή"--- ως  φερέφωνα  του  Υπουργείου  Στρατιωτικών  και  των  εντολοδόχων  του  Βάν  Φλήτ  περιέγραφαν  τα  συμβάντα  ως  προκληθέντα  δήθεν  από  επίθεση  των  κρατουμένων  κατά  των  μονάδων  της  διοίκησης  του  στρατοπέδου, ενώ  ο  αριθμός  των  νεκρών  δεν  υπερέβαινε  κατ' αυτές  τους  30.

 Πολλά  χρόνια  αργότερα  ο  καπετάνιος  του  καϊκιού  Βρονταμίτης  από  την  Κέα, περιέγραψε  σε  δημοσιογράφο  αθηναϊκής  εφημερίδας  τον  τρόπο  με  τον  οποίο  η  διοίκηση  των  δημίων  της  Μακρονήσου  προσπάθησε  να  εξαλείψει  το  έγκλημά  της. Ο  παλιός  ναυτικός  θυμάται  ότι  είχαν  επιτάξει  το  πλοιάριό  του  και  τον  ανάγκασαν  να  μεταφέρει  τα  πτώματα  που  είχαν  τοποθετηθεί  σε  σακιά  με  πέτρες  στο  νησάκι  Σάν  Τζώρτζη ( Άγιος  Γεώργιος) νότια  του  Σουνίου. Εκεί  οι  νεκροί  στρατιώτες  βυθίστηκαν  με  εντολή  των  στρατιωτικών  διοικητών στην  θάλασσα  που   έγινε  ο  υγρός  τους  τάφος. Επί  δεκαετίες  αυτό  το  ειδεχθές  έγκλημα , που  μπροστά  του  ωχριούν  ακόμη  και  ναζιστικά  εγκλήματα ,  έλαβε  χώρα  επί  κυβέρνησης  Σοφούλη (1947-1949),  κατά  την  έξαρση  του  Εμφυλίου  Πολέμου, και  όταν  πλέον  είχε  επικρατήσει  πλέον  ο  αμερικάνικος  παράγοντας  στα  πολιτικά  και  στρατιωτικά  πράγματα  της  χώρας  με  αιχμή  του  δόρατος  τις  μυστικές  υπηρεσίες, το  παλάτι  και  το  φασιστικό  παρακράτος .

  Αναλογιζόμενοι  τα  όσα  συμβαίνουν  σήμερα  με  τις  επιδρομές , τις  δολοφονικές  επιθέσεις, τους  ξυλοδαρμούς , και   γενικώς  την  βία  των  χρυσαυγιτών  δεν  μπορούμε  παρά  να  ανακαλούμε  στην  μνήμη  μας  εκείνα  τα  ιστορικά  γεγονότα  που  αποδεικνύουν  ότι  οι απόγονοι  των  ταγματασφαλιτών  και  του  φασιστικού  παρακράτους ζούν  και  δρούν  και  σήμερα  με  τις  ίδιες  επιδιώξεις. 

                                                                  --